Τετάρτη 6 Ιουνίου 2007

ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ Νο 5

Tο Εργαλείο Νο 5 (και τελευταίο)
Θα μπορούσα να’ μουν δεμένος σ’ ένα καρυδότσουφλο και να νομίζω πως είμαι βασιλιάς σε χώρο απέραντο [φτάνει να μην είχα κακά όνειρα] Άμλετ –

See the morning sun,
οn the hillside,
not living good,
travel wide
-Bob Marley-
Tι ήταν Το Εργαλείο

Mία φορά και ένα καιρό γεννήθηκε το Εργαλείο. Το Εργαλείο ήταν φτιαγμένο από χαρτί και του άρεσε να κάνει βόλτες ανάμεσα σε κόσμο. Ή τουλάχιστον του άρεσε να νομίζει ότι το κάνει. Δεν θυμάται ακριβώς πώς άρχισε να υπάρχεί. Αυτό που μπορεί να ανακαλέσει είναι το σκοτάδι και ένα δυνατό αεράκι που το έσπρωχνε να περάσει κάτω από τα περιβάλλοντα τείχη.
Το Εργαλείο ήθελε όταν μεγαλώσει να γίνει κάτι πολύ σημαντικό: o πρόλογος για ένα βιβλιαράκι που θα είχε μέσα του όλες τις σημαντικές στιγμές –ωραίες και άσχημες- μίας ολόκληρης ζωής. Να γίνει δηλαδή ένα προσωπικό εργαλείο για την υπεράσπιση της μνήμης και την κατασκευή της ευτυχίας. Κάτι που από μόνο του θα ήταν αρκετό. Όμως πολύ γρήγορα ανακάλυψε ότι ο πρόλογος που θα ένωνε όλες αυτές τις στιγμές δεν είναι κάτι που μπορεί να τελειώσει εύκολα αλλά ότι εξελίσσεται με κάθε δευτερόλεπτο που περνά. Και έτσι αποφάσισε να μεγαλώσει και να βγει προς τα έξω.
Στην πρώτη του έξοδο έγινε ένα ανθρωπάκι που χάνεται σε ένα τρένο.
Στη δεύτερη μία γυναίκα που χορεύοντας “μαζεύει δύναμη” και την διοχετεύει.
Στην τρίτη έγινε «ασύνδετες προσπάθειες αποστασιοποίησης και επικοινωνίας», ένα ανθρωπάκι που κάνει κύκλους, εμφανίζεται σε ένα πλανήτη, χορεύει, χάνεται και ξαναεμφανίζεται.
Στην τέταρτη έγινε μία «έντυπη προσπάθεια έκφρασης και πράξης» ένας άνθρωπος χρησιμοποιεί το εργαλείο του για να κόψει κάτι.
Τώρα παίρνει την μορφή ενός παππού.
Ο παππούς αυτός είναι πολύ συμπαθητικός, σχεδόν αστείος με αυτά τα κουμπωτά μάτια του που σε κοιτάζουν απορημένα. Λες και δεν καταλαβαίνει πώς μπορεί να υπάρχει τόσο άγχος, φόβοι και ανασφάλειες στο κόσμο. Σαν να μην τον βαραίνουν τα χρόνια που έχει στην πλάτη του. Ανάλαφρος και σεβαστός. Μια φιγούρα αρκετά ελεύθερη, δεν νομίζεται; Ίσως για αυτόν ο θάνατος αποτελεί ένα ακόμη σημείο που θέτει το στοίχημα της ελευθερίας και ότι για αυτό το τέλος έχει σημασία σε όλα τα πράγματα. Το Εργαλείο θέλει να έχει ένα ωραίο τέλος γιατί έχει ανάγκη να αλλάξει μορφή.
Έτσι λοιπόν. Τι πέτυχε τελικά το εργαλείο; Ας μιλήσουμε λίγο για το τι ήθελε να πετύχει. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό που έκανε βασικά ήταν να σκέφτεται. Βασικά αυτό. Για το πώς θα καταφέρει να μιλήσει για την ζωή του, για την ζωή άλλων ανθρώπων, τις συνδέσεις στις οποίες μπορούμε να ελπίζουμε και τις ρήξεις που οφείλουμε να πραγματώσουμε. Αυτό που ήθελε να γίνει είναι αυτό:

Το σύμβολο ενός συναισθήματος από αυτά που θέλουν να αγκαλιάσουν ολόκληρο τον κόσμο. Ένα ουσιαστικό μέσω επικοινωνίας με τους πιο αγαπημένους ανθρώπους που δεν βρίσκονται δίπλα του. Ένα εργαλείο ενάντια στην προσωπική και κοινωνική σιωπή που θέλει να μιλήσει για το ζήτημα της επαναστατικής αλλαγής.
Το Εργαλείο φαντάστηκε ένα δικό του τρόπο για το κάνει αυτό. Σκέφτηκε ότι αν καταφέρει να είναι αληθινά και ειλικρινά ο εαυτός του σε αυτό που βγάζει προς τα έξω θα καταφέρει τελικά να πλησιάσει μερικούς ανθρώπους που θα αναγνωρίσουν σε αυτό ένα κομμάτι του δικού τους εαυτού. Έτσι θα μπορέσει να ανοίξει μία συζήτηση. Και ίσως στην πορεία να συναντήσει και άλλα εργαλεία. Ένας σπόρος που μπορεί να ριζώσει και να ξεριζωθεί σε χίλια μέρη χίλιες φορές. Το Εργαλείο ήθελε να είναι διάφανο. Αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις. Στην πορεία όμως ανακάλυψε ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Είναι ωραίο να αφήνεσαι στις αντιφάσεις σου και να αντιμετωπίζεις με ευθύτητα τα λάθη που έρχονται αφού η ίδια η ομορφιά βρίσκεται στον ανταγωνισμό των αντιθέτων.
Επιπλέον και πιο σημαντικό, το Εργαλείο δεν κατάφερε να ανακαλύψει την άγνωστη αυτή ουσία που κάνει τους ανθρώπους να επικοινωνούν και να ανοίγουν μέσα από αυτή την διαδικασία καινούργια πεδία ο ένας για τον άλλον. Δεν μπόρεσε να την βρει ίσως γιατί αποδείχτηκε ότι ήταν περισσότερο μοναχικό από ότι θα ήθελε. Σαν ένα από αυτά τα πράγματα που έχεις την αίσθηση ότι το κάνεις για κάποιον άλλο. Δηλαδή σαν την διαμόρφωση μίας ιδεατής–πλατωνικής σχέσης με αυτά που κάνεις η οποία αυτοκαταναλώνεται και δεν μπορεί να γονιμοποιήσει μία ουσιαστική κατάσταση.
Το Εργαλείο προσπάθησε να βάλει σε τάξη κάποια στοιχεία μέσα του αλλά κάποια στιγμή είδε ότι δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά. Ότι μάλλον μέσα από αυτή την διαδικασία άρχισε να διχάζεται περισσότερο ανάμεσα στην γραφή και την πράξη. Τι σημαίνει «γράφω κάποιες σκέψεις για τους άλλους»; Είναι η προσπάθεια να βγει προς το έξω ο καλύτερός εαυτός; Από ποία ανάγκη ξεκινάει αυτό; Μήπως περισσότερο βλέπεις τα πράγματα από μία απόσταση και λιγότερο παρεμβαίνεις σε αυτά; Μήπως αυτή είναι η ουσία της γραφής; Οφείλει να είναι αυστηρά προσωπική ή καθαρά δημόσια; Συνδέονται αυτά; Πώς η γραφή μετουσιώνεται σε πράξη;
Ενδόμυχα το Εργαλείο ήθελε να δημιουργήσει γύρω του κάτι ζωντανό, μία κοινότητα φίλων, αλλά φυσικά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι. Χρειάζεται να ανακαλύπτεις τρόπους να δημιουργείς και να επεκτείνεις μία συναισθηματική εμπλοκή για αυτά με τα οποία νοιάζεσαι. Και αυτό σημαίνει νομίζω να εμπλέκεις πραγματικές σχέσεις μέσα από αυτά. Το άτομο δεν είναι δοχείο όπως η κοινότητα για να γεμίσει από μόνο του με σημασίες. Κάπως έτσι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά του είναι αυτός της πράξης.
Και κάτι για τελείωμα. Η λέξη «Ελευθερία» προέρχεται από το ρήμα έρχομαι. Από το θέμα του ελευθ-ήσομαι και την κατάληξη –ια είναι η ελευθερία. Μία ερμηνεία για το νόημα της λέξης Ελευθερία ετυμολογικά είναι «Aυτή που την φέρνουν». Ποιοι; Από πού; Πότε; Ποιά; Το Εργαλείο παλιότερα θα έλεγε ότι η ελευθερία είναι πρώτα απ’όλα ένα συναίσθημα που πηγάζει από το εσωτερικό του ανθρώπου. Ότι έχει να κάνει με την ισορροπία, με την σταθερότητα στα πιστεύω, με το να θυμάσαι ποιος είσαι. Τώρα μαθαίνει όλο και περισσότερο ότι ελευθερία είναι «οι δυνατότητες που σου δίνουν οι άλλοι». Και θα ήθελε, για εσάς και για εμένα, η παραπάνω διαπίστωση να περνάει μέσα από μία γόνιμη καθημερινότητα όπου κάθε στιγμή θα είναι ευκαιρία για μία υπέρβαση. Και από μία επικοινωνία από αυτήν που σου γεμίζει το κεφάλι μέχρι το σημείο που πάει να σκάσει και μετά αδειάζει και γλυκαίνει όλο τον κόσμο. Και τέλος από την συναισθηματική συμμετοχή σε όλους αυτούς τους μικρούς και μεγάλους, προσωπικούς και κοινωνικούς αγώνες για τις αξίες της ελευθερίας και του κομμουνισμού στην κοινωνική έρημο στην οποία έτυχε να βρεθούμε. Ουφ το’ πα!
Επιφυλάσσομαι και ελπίζω για τα λάθη μου.
Αγάπη και Δύναμη!


Tι είναι το ταξίδι

Δεν μπορώ να ορίσω με μία φράση τι είναι το ταξίδι. Αν ήταν χρώμα θα ήταν το μαύρο της νύχτας που μόλις που σπάει όταν χαράζει. Αν ήταν πράγμα θα ήταν κάτι μικρό, ένα φορητό σταχτοδοχείο από αυτά που τα ανοίγεις, τα αδειάζεις, μετά τα γεμίζεις με στάχτη, τα κλείνεις και προχωράς. Πρώτα απ’ όλα είναι μία φαντασίωση. Αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Οφείλει να γίνει πράξη και δοκιμασία της ενότητά σου με τον κόσμο. Ταξίδι είναι να κοιτάς από το παράθυρο του τρένου και να γράφεις, να κολυμπάς χιλιόμετρα και να σκέφτεσαι τους δικούς σου, να περπατάς στην πόλη και να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια, να πίνεις μία μπυρίτσα στο ποτάμι. Το ταξίδι είναι πρώτα απ’όλα αυτό που ονειρεύεσαι. Αλλά οφείλεις να το κάνεις πράξη∙ ήρεμα, εύκολα και ωραία.
- Γιατί φεύγεις συνεχώς; Για να διατηρήσεις την ψευδαίσθηση της ελευθερίας; Τότε αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ελευθερία;
- Υπάρχει και δεν υπάρχει. Κάνω κύκλους. Φεύγω και επιστρέφω. Ελεύθερος και δεσμευμένος.
Nα ξέρεις όμως ότι η πράξη σκοτώνει την φαντασία. Τέρμα τα ψέματα! Δεν υπάρχει ο παράδεισος στην λατινική Αμερική, η ανατολή δεν είναι γεμάτη μεθυστικά αρώματα, η φιλία δεν κινείται στα βαγόνια και στα χόστελ. Παντού όλα είναι τα ίδια και χειρότερα και αυτό είναι η αλήθεια. Και την ίδια στιγμή που το λες αυτό κάτι αρχίζει να σε ενοχλεί. Αν ήταν πράγμα θα ήταν κάτι μικρό, μία καρφίτσα που ξέχασες στο παντελόνι. Σε ξυπνάει και σου λέει λόγια, σου υπόσχεται τις πιο έντονες στιγμές, όλα όσα θα ήθελες να κάνεις. Μία Ελευθερία. Ψεματάκια που τα χάφτεις οικειοθελώς και ανιδιοτελώς.

- Tότε πρέπει να μείνω ή να φύγω; Γιατί προφανώς δεν έχει κανένα νόημα. Αν είμαι δεσμευμένος τότε δεν είμαι ελεύθερος. Και αν ο σκοπός είναι να επιστρέψω, τότε γιατί να φύγω;
Ας είναι έτσι. Το ταξίδι μπορεί να είναι μία τάση φυγής αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Μπορεί να είναι και φιγούρα αλλά δεν μπορεί να μένει εκεί. Γιατί αργά ή γρήγορα θα γίνει καθρέφτης, θα σε φτύσει και θα σε πετάξει από πάνω του. Tο ταξίδι οφείλει να είναι μία έκφραση της ανάγκης σου για τους άλλους. Γιατί αλλιώς το μόνο που υπάρχει είναι το κενό. Το αίσθημα του ταξιδιού είναι αυτό που με ωθεί να φύγω για να επιστρέψω δυνατότερος, να μοιραστώ, να κάνω και να γίνω περισσότερα.
- Mα αυτή είναι η ουσία του: Να επιθυμήσεις ένα άλλο μέρος, να φύγεις και να φτάσεις ξανά στο μέρος με το οποίο έχεις δεθεί. Αυτό δεν θα το ήθελες ούτε κανένα άλλο μέρος στον κόσμο, αλλά έτσι κι αλλιώς∙ από εκεί δεν θα ήσουν υποχρεωμένος να αναχωρήσεις, γιατί θα βρισκόσουν στο πουθενά. Και είσαι επίσης στο πουθενά αν αυτό είναι το μόνο μέρος που έχεις.
(Με πλάγια από το βιβλίο του Mesa Selimovic "Death and the Dervish")
We do not know when the revolution will triumph.
But we know that the revolution is with us.
And there is no doubt that if the revolution is crushed,
it will be crushed because on this occasion we have been defeated
αnd never because we have found it useful to compromise.
We will have on events, the kind of influence which will reflect
our numerical strenght, our energy, our inteligence and our intransigence.
Even if we are defeated, we will have performed a worthy task
for human progress is measured by the persistence and regeneration
of selflessness and the willingness to see beyond the limits of our own time.
And if today we fall without compromising,
we can be sure of victory tomorrow.
Simple Men



Νοιώθεις ποτέ έτοιμος,
πραγματικά να χάσεις
τον έλεγχο;

Για τις στιγμές, τις μουσικές, τις κουβέντες, τις σιωπές, τις απογοητεύσεις, την βαρεμάρα, τα όνειρα, τον θυμό, τον έρωτα, τους εφιάλτες, τις ιδέες που τριγυρίζουν στους διαδρόμους, τις αίθουσες, τις ταράτσες και τα υπόγεια της κατάληψης Φάμπρικα Υφανέτ.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΕΓΙΝΕ ΠΡΟΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΤΑΝ ΧΘΕΣ.ΣΗΜΕΡΑ ΞΑΝΑ.ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΑΦΟΡΜΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ.ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ,ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΩΣ,ΚΑΤΕΛΗΓΕ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ.ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ ΚΑΙ ΑΤΕΛΕΣ ΕΡΩΤΗΜΑ:΄΄ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΠΟΤΕ ΕΤΟΙΜΟΣ,ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ;΄΄ΕΥΤΥΧΩΣ Ή ΔΥΣΤΥΧΩΣ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΗ-ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΩΣ ΑΠΟΛΥΤΟ- ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟΣ Ή ΄΄ΣΟΦΟΣ΄΄ ΚΑΙ ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ(ΚΑΙ ΛΕΩ ΣΟΦΟΣ,ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΛΕΞΗ ΑΥΤΗ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΜΙΑ ΤΟΛΜΗ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΤΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΡΘΩΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ),ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ.ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟ.ΕΙΤΕ ΑΥΤΟΣ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ,ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ,ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ,ΤΙΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ,ΕΙΤΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΗ.Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΕΙΟΥ.ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΄΄ΑΠΤΟΥ΄΄.ΣΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΟΤΙ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΤΩΣΗΣ ΘΑ ΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΕΣΤΩ ΤΟ ΕΝΑ ΜΑΣ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΘΑ ΚΡΑΤΗΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΑΠΤΟ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ.ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΩΝΤΑΣ ΠΑΛΙ ΣΕ ΑΥΤΟ.ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΟΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΩ ΛΟΓΙΣΜΩΝ Ή ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΩΝ,ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ Ή ΜΗ ΒΗΜΑΤΑ, ΑΥΤΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΚΟΛΛΩΜΑΣΤΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ.ΣΤΗ ΖΩΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΛΕΠΤΗ ΚΑΙ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ-ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΑΠΟ ΄΄ΤΟ ΑΛΛΟ΄΄ ,ΤΟ ΞΕΝΟ ,ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ,ΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΣ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ,ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΦΑΝΤΑΖΕΙ ΤΟ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙΣ.ΤΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΕΛΕΧΓΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ.ΤΟ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ.ΤΟ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ Ο ΦΟΒΟΣ.ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ,ΑΠΛΩΣ ΦΛΕΡΤΑΡΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ,ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΄΄ΣΤΑΘΕΡΑ΄΄ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΤΟΥ ΟΛΟΥ.ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΠΛΩΣ ΡΗΤΟΡΙΚΟ...ΕΥΕΛΠΙΣΤΩ ΓΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟ. ΑΓΝΗ

Το εργαλείο είπε...

Λογικό συναίσθημα: όλα τακτοποιούνται-αλλά τίποτα δεν διαρκεί

Ερωτικό συναίσθημα: τίποτα δεν τακτοποιείται-και όμως το πράγμα διαρκεί

Ρόλαν Μπάρτ "Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου"

Νομίζω ότι η απάντηση στο ερώτημα αν "νοιώθεις ποτέ έτοιμος να χάσεις τον έλεγχο" έχει να κάνει με το αν νοιώθεις ότι υπερισχύει το ερωτικό συναίσθημα από το λογικό. Μία ερωτική σχέση με την ζωή εμπεριέχει την αποδοχή της χαοτικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε (και καλώς) και δεν της χρειάζεται να προσπαθεί να την ελέγξει και να την βάλει σε τάξη.

Ε*

Ανώνυμος είπε...

Ο έλεγχος δεν χάνεται ποτέ, ανεξάρτητα αν κάποιος θεωρεί ότι είναι σε θέση να τον χάσει. Σύμφωνα με την κοινωνία και τις άπειρες επιβολές της ναι, μπορεί κάποιος άνθρωπος να βγει εκτός ελέγχου. Σύμφωνα με τον ίδιο όμως?
Πάντα υπάρχει ο έλεγχος αυτών που κάνουμε είτε ο δικός μας συμβαδίζει με αυτόν της κοινωνίας, είτε όχι. Για παράδειγμα, στη "φόνισσα" του Παπαδιαμάντη, η φόνισσα σκοτώνει την εγγονή της. Για τον κόσμο έχει πράξει ένα έγκλημα που πιθανότατα δεν επιδέχεται εξήγηση και δικαιολογία.ΉΤΑΝ ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ. "Ψήλωσε ο νους της", όμως. Άλλαξαν τα σημεία αναφοράς. Ποιός λοιπόν, μπορεί να ορίσει τον έλεγχο?
Τέλος, και η απώλεια του ελέγχου, έλεγχο προυποθέτει.
Αντώνης

Το εργαλείο είπε...

Χάρηκα πάρα πολύ που είδα το σχόλιό σου Αποστόλη! Είναι η πρώτη φορά που γράφει κάποιος που δεν τον ξέρω! Σε ευχαριστώ. Φυσικά το ερώτημα που συζητάμε δεν επιδέχεται απλών απαντήσεων γιατί οι έννοιες όπως «έλεγχος» και «ελευθερία» είναι πράγματα που μπορεί να τα νοιώθουμε και διαφορετικά. Πάντως εγώ, έτσι διαισθητικά πιο πολύ, θα ήθελα να ζω σε τέτοιες συνθήκες ζωής που να μπορώ να ακούω από ανθρώπους γύρω μου να απαντάνε πώς «ναι, μερικές φορές νοιώθω έτοιμος να χάσω τον έλεγχο». Ωραίο δεν ακούγεται;

Ε*

Ανώνυμος είπε...

Σίγουρα οι άνθρωποι όταν μιλούν, ακόμα και για απλά πράγματα, είναι βέβαιο ότι χάνουν ένα μεγάλο κομμάτι της επικοινωνίας τους ακριβώς επειδή μπορεί να ερμηνεύουν και να προσδίδουν στις έννοιες διαφορετική βαρύτητα. Τι είναι ο έλεγχος, τι σημαίνει έτοιμος, πόσο πραγματικό είναι το πραγματικά? Ωστόσο θεωρώ ότι τέτοιες συζητήσεις μας κάνουν να ανακαλύπτουμε καινούριες οπτικές ανεξάρτητα από το αν τις προσεγγίζουμε σωστά, αν τις απλοποιούμε για να τις κατανοούμε και να τις χωράμε στο μυαλό μας.
Τα τελευταία χρόνια έχω ανακαλύψει κάτι που υποψιαζόμουν εδώ και καιρό... Το νόμισμα έχει πάντα δυό όψεις και τα πράγματα γύρω μας είναι εμποτισμένα με μια δυαδικότητα.Ισχυρίζεσαι πως θα ήθελες οι συνθήκες ζωής σου να σου επιτρέπουν να ακούς από ανθρώπους γύρω σου πως νιώθουν έτοιμοι καμιά φορά να χάσουν τον έλεγχο...
Εγώ λοιπόν θα σου θέσω το εξής ερώτημα: Θεωρείς πως εσύ ως άνθρωπος θα μπορούσες να επιβιώσεις σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι γύρω θα ένιωθαν ή ακόμα και θα ήταν πραγματικά έτοιμοι να χάσουν τον έλεγχο? Σκέφτεσαι το κόστος όλου αυτού? Μπορείς να το μετρήσεις και να το αξιολογήσεις μέσα σου? Η αλήθεια είναι πως ακούγεται πολύ ωραίο κι εμένα μου αρέσει αλλά όταν προσπαθώ να το θέσω νοερά σε εφαρμογή, δεν ξέρω...
Πάντως το blog σου είναι πολύ ενδιαφέρον.
Αντώνης

Το εργαλείο είπε...

Να σου πω τι νομίζω εγώ: Σίγουρα μία τέτοια κοινωνία θα ήταν απρόβλεπτη. Θα έτεινε να είναι αναρχική. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για μία ιδανική, τέλεια και ασφαλής κατάσταση. Όμως σίγουρα θα ήταν συναρπαστική (λέω εγώ). Και θεωρώ ότι θα ήταν προτιμότερο να ζήσουμε μία κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση παρά να μένουμε βαλτωμένοι στην σημερινή κατάσταση μιζέριας και βαρβαρότητας του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος.

Λέω τώρα...

Όσον αφορά τις διαδικότητες θεωρώ ότι όσο περισσότερο εμβαθύνουμε την σκέψη μας σε ένα αντικείμενο συζήτησης τόσο περισσότερο βλέπουμε ότι τα δίπολα και οι δυισμοί αποδομούνται. π.χ καλό-κακό, φύση-άνθρωπος, πνευματικό-υλικό,αγάπη-μίσος. Αυτή η διάλυση των "καθιερωμένων εννοιών" είναι που έχει και ενδιαφέρον άλλωστε!

Ειλικρινά χαίρομαι πολύ για αυτή την ανταλλαγή.

Ε*

Ανώνυμος είπε...

Μέχρι έναν βαθμό συμφωνώ αλλά από την άλλη γνωρίζω με απόλυτη βεβαιότητα ότι οτιδήποτε σου δίνει μια κατάσταση, άλλο τόσο σου αφαιρεί.Στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρεσαι σε μια κοινωνία συναρπαστική όπου θα μπορούσαν οι άνθρωποι να σκέφτονται πιο ανατρεπτικά και θα ένιωθαν ικανοί να χάσουν τον έλεγχο εν αντιθέσει με τη σημερινή μιζέρια και αποχαύνωση που επικρατεί. Η αλήθεια είναι πως η σημερινή κατάσταση με απογοητεύει κι εμένα αλλά από την άλλη γνωρίζω πως η κοινωνία που οραματίζεσαι θα μου αφαιρούσε πολλά από την ασφάλεια που μου παρέχει η σημερινή. Και θα μου αφαιρούσε τόση ώστε θα ήταν αδύνατο ουσιαστικά να συσταθεί. Οι ισορροπίες είναι τόσο λεπτές, βλέπεις. Δεν ξέρω τι από τα δύο θα προτιμούσα, ίσως και τίποτα από τα δύο. Ίσως θα με εξέφραζε κάτι άλλο εντελώς καινοτόμο. Εν μέρει όμως θα διαφωνήσω και με το άλλο κομμάτι της συζήτησης...όσο περισσότερο αποδομείς τόσο περισσότερο ανακαλύπτεις τη συνθετότητα των πραγμάτων γενικότερα. Όσο περισσότερο αναλύεις τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνεσαι τα "υλικά" από τα οποία είναι φτιαγμένα μια έννοια και συνειδητοποιείς ότι όσο απλή είναι η ζωή να τη ζεις άλλο τόσο σύνθετη είναι να την κατανοήσεις.
Τέλος, έχω να σου επισημάνω το εξής: ό,τι αναιρεί αυτήν την κοινωνία και αυτή συνεχίζει να υφίσταται, τότε την επιβεβαιώνει και την ενισχύει. Αντώνης

Το εργαλείο είπε...

Μοτοκούζι
Προεκλογικές μέρες πάνω απ' το ποτάμι
κανείς δεν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει
παρατημένος στα έργα της πολεοδομίας
ακούς το τραγούδι της Αστυνομίας
κρατάς το μεγάλο σχέδιο σφιχτά στα χέρια
είναι αυτό που θ' αλλάξει τη ζωή μας σε μία μέρα
η μέρα μιας γυναίκας στα προάστια
σούπερ μάρκετ, όνειρα
εστιάζουν τα μάτια
μια Μοτοκούζι διασχίζει το μεγάλο δρόμο
κρατάς την Πολαρόιντ σα μοναδικό όπλο
αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;

Κοίτα πώς ανοίγει ο κόσμος σ' αυτή τη στροφή
τα χρώματα της γης απλώνονται σα μεγάλη γιορτή
σα φωτοβολίδα το απόγευμα σκάει
και πέφτει το βράδι σαν ανθρώπινο χάδι
διασχίζουμε τα FM, τις ειδήσεις των εννέα
προεκλογικά δελτία, διεστραμμένη γερουσία
από εδώ ως τα διυλιστήρια ο αέρας βρωμάει
κανείς τους δε φταίει, κανείς δεν αλλάζει
μια Μοτοκούζι διασχίζει το μεγάλο δρόμο
κρατάς την Πολαρόιντ σα μοναδικό όπλο
αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;

Κίτρινες μέρες πάνω απ' το ποτάμι
μ' ένα μεγάλο κασετόφωνο γύρω απ' το κεφάλι
περνάς αόρατος τα κομπρεσέρ του δρόμου
Πειραιά Καλλίπολη το λεωφορείο του λόφου
ένα παιδί στη διασταύρωση ζητά λεφτά για ψωμί
καθαρίζει τα τζάμια εκατοντάδων ταξί
αν τα όνειρά μας διαλύαν του πολέμου τα σύννεφα
θα καίγαμε στις ταράτσες βιβλία και ποιήματα
μια Μοτοκούζι διασχίζει το μεγάλο δρόμο
κρατάς την Πολαρόιντ σα μοναδικό όπλο
αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;

Το εργαλείο είπε...

To παραπάνω σχόλιο είναι ένα τραγούδι των Στέρεο Νόβα. Όταν έλαβα το τελευταίο σχόλιο του Αντώνη δεν ήξερα πραγματικά τι να προσθέσω και αν υπάρχει κάτι το οποίο μπορώ να πω για να αλλάξω μία άποψη ή τουλάχιστον να την ανοίξω λίγο προς την δικιά μου κατεύθυνση. Καταλήγω ότι κάποια πράγματα είναι θέμα συνείδησης και δεν μπορείς να πείσεις τον άλλο με λογικά επιχειρήματα και μόνο. Χρειάζεται το βίωμα. Η εμπειρία. Και η ποίηση. Νομίζω ότι το παραπάνω τραγούδι συμπυκνώνει πολλές ώρες συζητήσεων, πολλά βιβλία γύρω από την αξία του να επανεφεύρουμε την επανάσταση σήμερα, εδώ και τώρα.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.