Είχαμε πρόβα με την γκρούπα (γκρούπα=παρέα από Μυτιλήνη που παίζουμε ρεμπέτικα) και βγάλαμε το καταπληκτικό αυτό ρεμπέτικο τραγούδι με τίτλο "Θέλω να πάψεις να γελας θέλω να κλαις". Είναι εντυπωσιακό πόση μεγάλη δύναμη και ένταση κρύβει μέσα από αυτές τις απλές λέξεις που μας παραθέτει.
Θέλω να πάψεις να γελάς, θέλω να κλαις
όπως εγώ και τ άλλα θύματά σου
Δεν θέλω άλλον να φιλάς και να του λες
τα πονηρά μεγάλα ψέμματά σου.
Θέλω τα βράδια όταν πας να κοιμηθείς
τα πράσινά σου μάτια να μην κλείνεις
και όπου τύχει να σταθείς κι όπου βρεθείς
κομμάτια απ την καρδιά σου να αφήνεις
Θέλω να πάψεις να γελάς, θέλω να κλαις
και ντροπιασμένη στο εξής να ζήσεις
και κάποια νύχτα ερωτική σου απ τις πολλές
από τον κόσμο θέλω πια να σβήσεις
Πρόσεξα τον δεύτερο στίχο και θυμήθηκα κάτι.
Όταν είχα ερωτευτεί για πρώτη φορά πάρα πολύ ένα κορίτσι πριν κάποια χρόνια είχα μπει σε μία κατάσταση ανεκπλήρωτου έρωτα, από αυτές που ποτέ δεν γίνεται τίποτα και όλα γίνονται μέσα στο κεφάλι σου. Απογοητέυμένος είχα αποφασίσεί ότι αφού δεν γίνεται να είμαι μαζί της θα ήθελα να αφήσω κομμάτια μου σε χίλιες μεριές του κόσμου ώστε κάποια στιγμή να μείνει σε εμένα κάτι το ουσιαστικό. "Να ριζώσω και να ξεριζωθώ χίλιες φορές" μέσα από μία ανάγκη για αυτοκάθαρση.
Το περίεργο είναι ότι το σκεφτόμουνα αυτό σαν κάτι το καλό, μία κατάσταση δοσίματος, μία διαρκής ανακάλυψη. Και σημάδεψε πολύ τον χαρακτήρα μου.
"και όπου τύχει να σταθείς κι όπου βρεθείς κομμάτια απ την καρδιά σου να αφήνεις"
Το τραγούδι αυτό βάζει σαν κατάρα αυτό που για εμένα ήταν κάτι το θετικό, μία συναισθηματική διέξοδο! Το να αφήνεις κομμάτια σου,εδώ και εκεί σε σχέσεις που δεν είναι ουσιαστικές, μέχρι να μείνεις κενός. Μία διαρκής εκτόνωση μέχρι το άδειασμα. Μου έκανε εντύπωση και μου θύμισε πόσο πολύ είχα τότε παρεξηγήσει τα πράγματα.
Μεγάλη λούμπα οι ανεκπλήρωτοι έρωτες και δεν θα το πρότεινα σε κανέναν. Αυτοανάλωση και ναρκισισμός, κλείσιμο και έλλειψη μοιράσματος. Να μας λείπει! Χρειαζόμαστε καταστάσεις που θα μας οδηγόύν στην αυτοπραγμάτωση, θα βάζουν πόντους + στο πινακάκι της ζωής, θα ανοίγουν δρόμους για ατόφια συναισθήματα και για πραγματικές, ειλικρηνείς, αμοιβαία ερωτικά σχέσεις. Γιατί τον τέλειο έρωτα δεν θα τον γνωρίσουμε ποτέ.
10 σχόλια:
αυτό είναι ένα από τα τραγούδια που πάντα μου άρεσαν, από αποψη μουσικής. Σαν στίχοι, το είχα στο μυαλό μου σαν ένα από τα χειρότερα που έχουν γραφτεί, γιατί το καταλάβαινα σαν σεξιστικό και μισογύνικο! π.χ. "και κάποια νύχτα ερωτική σου απ'τις πολλές", μου ακουγόταν αρκετά σαν "όλες πουτάνες είναι".
τώρα, με αυτό που λες γι'αυτόν το στίχο που να σου πω ποτέ δεν τον πρόσεξα σοβαρά, μπορεί να πει κανείς ότι το τραγούδι δεν τα βάζει με τις ακαρδες και άπιστες γυναίκες, αλλά με τους, ανεξαρτήτως φύλου, οπαδούς του ελεύθερου έρωτα.
και όσο να΄ναι, εγώ πάντα προτιμώ έναν ηθικολόγο από έναν σεξιστή!
αν και δεν ξέρω ποιος είναι πιο επικίνδυνος...
Δεν κατάλαβα ποιος είναι ο στόχος του σχολίου σου και μου φαίνεται ότι δεν πιάνει αυτό που ήθελα να πω με το κειμενάκι μου.
Σίγουρα το κομμάτι είναι πολύ σκληρό. Αλλά για εμένα είναι ψιλοαδιάφορο αν ακούγεται "σεξιστικό-μισογύνικο" γιατί αν το ένιωθα έτσι δεν θα άκουγα ρεμπέτικα γενικώς!
Αυτό που ήθελα να κάνω είναι την σύνδεση μίας αρνητική συνθήκη όπως αυτή που περιγράφει το τραγούδι σαν κατάρα (να πας να ξοδευτείς εδώ και εκεί) με κάτι που μετά από την εμπειρία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα το είχα τοποθετήσει σαν κάτι θετικό μέσα στο μυαλό μου.
Ίσως να είναι ασήμαντο.
Μία υποσημείωση: βρίσκω ότι με ένα περίεργο τρόπο το τραγούδι είναι πολύ τρυφερό (τα πράσινά σου μάτια να μην κλείνεις!) και ακροβατεί με μία δόση δύναμης σαν πριν από την κατάρρευση πάνω σε μία λεπτή γραμμή (ίσως αυτή που βρίσκεται ανάμεσα στο μίσος και την αγάπη). Με αυτή την έννοια για εμένα προσωπικά δεν το νοιώθω να τα χώνει στις άπιστες γυναίκες (αν και αυτό λέει) ή στους οπαδούς του ελεύθερου έρωτα. Το νοιώθω να απευθύνεται σε ένα εσωτερικό στοιχείο, έναν μηδενισμό και μία απογοήτευση που μου είναι γνώριμη και που είναι υπό επανεξέταση σε αυτή την περίοδο της ζωής μου.
-----------------------------------
Επικίνδυνος;
μα πόσο ακόμα...? πόσο..? θέλεις να μοιραστείς μαζί μας αυτό το πινακάκι της ζωής?
Ρε φίλε, χάρηκα τόσο πολύ με ό,τι διάβασα εδώ μέσα! Πολύ ωραίο blog. Να'σαι καλά. Θα ξανά'ρθω.
λοιπόν, είμαι ο ανώνυμος που είχε κάνει το πρώτο σχόλιο, το οποίο δεν ήταν πάνω σε αυτά που είπες, απλά ανέφερα δικές μου σκέψεις, που άλλαξαν οπτική, αφου είχα διαβάσει το κειμενό σου. (για αυτόν το λόγο έκανα αλλωστε το σχόλιο στο blog σου).
δε θα μπορούσα λοιπόν να θεωρώ ασήμαντη την παρατήρησή σου, αφού με έκανε να δω το κομμάτι με άλλο μάτι!
αυτόν τον καιρό, γίνεται μια συζήτηση στο blog του αιμόφιλου, σχετικα με τα "σκυλάδικα". Το σημείο που διαφωνώ μαζί σου, είναι ότι, από ότι κατάλαβα, ενώ αγαπάς τα ρεμπέτικα, αποφεύγεις να ασχοληθείς με κάποια πασιφανή όσο και επιφανειακά χαρακτηριστικά τους, όπως κάποιες συγκεκριμένες αντιλήψεις για τη γυναίκα, κ.α. Από τα άλλα σου κείμενα, όμως, φαίνεται ότι καθόλου δεν είσαι τέτοιος (που να μην ασχολείσαι δηλαδή με "λεπτομέρειες", όπως θά'λεγαν κάποιοι). Υπάρχουν ρεμπέτικα με στίχους βαθειά πολιτικοποιημένους, όπως υπάρχουν και διάφορα άλλα, σαν αυτό που συζητάμε. Νομίζω ότι δεν είναι κακό να το συζητάμε, πάντα υπολογίζοντας και τις συνθήκες που γράφτηκε, κτλ.
το "επικίνδυνος", είναι όντως ατυχής έκφραση.
μιλώντας για ηθικολόγους και σεξιστές, αρκούσε να πω "μαλάκας!"
ούτε ο ηθικολόγος, ούτε και ο σεξιστής, προφανώς, αναφέρονται σε σένα!
απλά, άλλο έλεγες, άλλο σχολίασα, μ'άλλα λόγια, να! αν δεν είχε το κομμάτι αυτό "προβλήματα" στους στίχους, δε θα το συζητούσαμε τόσο!
Eντάξει "tianonimetieponume" κατάλαβα τι ήθελες να πεις. Θα τα πούμε στο πεδίο της μάχης (με τον τζουρά και τον μπαγλαμά στο χέρι!)
Τον τέλειο έρωτα θα τον γνωρίσουμε αν θέλουμε...κι αυτό όχι γιατί υπάχει αλλά γιατί μπορούμε να τον δημιουργήσουμε μέσα στο μυαλό μας.
Σπουδαίο πράγμα το ανθρώπινο μυαλό. Εξάλλου, ο έρωτας είναι τέλεια ατελής.
Όσον αφορά στα υπόλοιπα, ενώ συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό γνωρίζω πως η γνώση με το βίωμα απέχουν μίλια μακριά. Παρόλο λοιπόν που οι άνθρωποι μπορεί να γνωρίζουν σε θεωρητικό επίπεδο πως ένας τέτοιος έρωτας θα μπορούσε να αποβεί ίσως και μοιραίος για την ψυχοσύνθεσή τους, ωστόσο θέλουν και δεν φοβούνται(γιατί δεν γνωρίζουν βιωματικά) να το ζήσουν. Και από τη μια καλά κάνουν...
Εμείς που πάθαμε, μάθαμε
και στο εξής θα εκτιμήσουμε τον έρωτα, όχι σαν κάτι άπιαστο και εφηβικά τραγικό, αλλά σαν κάτι φωτεινό,όμορφο και υγιές.
Σαν κάτι ονειρικά πραγματικό...
Να 'σαι καλά.
Καλή χρονιά να έχεις.
Δυστυχώς, φαινομενικά, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες είναι ανίκητοι! Αλώβητοι απο τη φθορά της καθημερινότητας, προστατευμένοι από την 'απομυθοποίηση' του αγγίγματος, πάντα εκτός συναγωνισμού, αιώνια μυστήρια που όλο διογκώνονται στο κεφάλι μας. Σαν εκείνο το μπαλόνι που μας είχαν αγοράσει οι γονείς μας σ'ένα πανηγύρι και μας έφυγε, και φυσικά ήταν καλύτερο από όλα τα άλλα που τα πήραμε σπίτι μας και τα είδαμε να μαζεύουν, να ζαρώνουν και να πέφτουν. Μήπως να αφήσουμε τα 'μπαλόνια' που έφυγαν να τραβήξουν το δρόμο τους; Στο κάτω κάτω ίσως να φταίμε κι εμείς που δεν δώσαμε σημασία και μας έφυγαν...Καλύτερα να προσέξουμε τα επόμενα που θα φέρουμε σπίτι μας, να ανανεώνουμε τον 'αέρα' τους, να τα αφήνουμε να πετάνε και λίγο πιο μακριά, να μην τα σφίγγουμε και ξεφουσκώσουν...
Όσο για το κομμάτι, που δεν είχα την τύχη να το ακούσω, δε θα του έδινα καμία άλλη διάσταση παρά αυτή του παραπόνου. Ε, οι παραπονιάρηδες τα παραλένε που και που αλλά είναι και χαριτωμένοι αρκεί να μην το παρακάνουν!
Πολύ ωραίο το σχόλιό σου α, έτσι είναι όπως τα λές. Σε ευχαριστώ. Άντε και αέρα στα πανιά μας (και στα μπαλόνια μας. Φιλιά
Δημοσίευση σχολίου