Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Στα δευτερόλεπτα που τώρα περνούν

H υποψία της χαράς είναι άρμα ανατέλλοντος ηλίου
Είναι οδοστρωτήρας κάθετων αντικειμένων
και ξεφούσκωμα της σκέψης του κενού.

Η ασυμμετρία της επίκλησης του πέρα δρόμου
Αποτελεί χαρούμενη ανακάλυψη και έκλαμψη φωτός
Πίδακα πλεούμενων νομισμάτων
Και μέλι που χύνεται στα φυτά της αυλής.

Η παύση αυτή,
Τα δευτερόλεπτα που τώρα περνούν
Αποτελούν την μόνη συνείδηση που μπορεί να υπάρξει
Αποτελούν κομμάτι ενός ζωντανού οργανισμού
Που μόνο αυτός μπορεί να αποφασίσει υπέρ της τελικής αθωώσεως
Να συμφωνήσει με τα όρια των ορίων και
Να αποχαιρετήσει το συναίσθημα αυτό
Σταγόνα γιασεμιού
Που λιγοστεύει και χάνεται
Στα μικρά αυτά αποσπάσματα του χρόνου.
Στα δευτερόλεπτα που τώρα περνούν.

4 σχόλια:

ο αποτέτοιος είπε...

Να σου πω κάτι; Έκανα και εγώ μπλογκ, γράφω διάφορα πράγματα και τις περισσότρες φορές που σε διαβάζω αναρωτιέμαι: Τι αξία έχουν τα δικά μου ποστ μπροστά σε αυτό;

Το εργαλείο είπε...

Aγαπητέ βλακούλη αρχικά σχετικά με το γραπτό μου να σου πω ότι νομίζω ότι υπερβάλεις. Και να σε ευχαριστήσω που τόσο ξεκάθαρα μου εκφράζεις την συμπάθειά σου που άλλωστε την ξέρω και την ξέρεις αφού μοιραζόμαστε μία κοινή ουσία και κάποιες κοινές αντιφάσεις.

Μετά να σου πω κάτι άλλο. Σκεφτόμουνα χτες πόσο αυτό το πράγμα της "αξίας" που δίνεις στα πράγματα έχει σχετική σημασία. Για παράδειγμα κάνεις κάτι το οποίο στο μυαλό σου έχει μία συγκεκριμένη μορφή και σημασία. Αυτό το κάτι μπορεί να παρομοιαστεί με ένα μύνημα σε ένα μπουκάλι που το πετας στην θάλασσα ή αλλιώς με μία χειρονομία επικοινωνίας. Αυτό μπορεί για εσένα να έχει μία αξία. Τελικά όμως το μπουκάλι μπορεί ποτέ να μην φτάσει στον προορισμό του. Η αξία με την οποία το έχεις επενδύσει να γίνει κάτι άλλο και να φτάσει κάπου αλλού ή/και τελικά το μύνημα το οποίο θέλεις να στείλεις να έχει ΗΔΗ φτάσει στον προορισμό του ή να μην φτάσει και ΠΟΤΕ αν εσύ δεν το έχεις μεταφέρεις με τα ίδια σου τα χέρια.

Δεν ξέρω αν σου λέω κάτι. Το διαταύτα όπως το έχω τώρα μέσα στο κεφάλι μου είναι ότι η αξία των πραγμάτων δεν υπάρχει ως κάτι αντικειμενικό αλλά ως κάτι υποκειμενικό που εμείς του δίνουμε ένα νόημα κάθε στιγμή με προσπάθεια και κόπο. Τα υπόλοιπα αφήνονται στο χάος.

Ανώνυμος είπε...

Με μας τους δυο κάτι θα γίνει,
έλα κοντά να δεις μέσα στα μάτια τι φαίνεται.

Η επαφή είναι μια δίνη,
έλα κοντά να δεις πόσο η ζωή σου ζεσταίνεται.

Οι κινήσεις θα απλωθούν,
μες τα μάτια σφίγγει μια θηλιά, δάχτυλα μπερδεύονται μες τα μαλλιά,
οι αισθήσεις φαίνονται δυο μυστικά.
Δυο ανάσες θα ακουστούν και όλα κρέμονται από μια κλωστή,
κάποια λέξη στο αυτί θα χρειαστεί σαν το κλέφτη θα έρχεται η ηδονή.

Οι κινήσεις θα απλωθούν
και τα χέρια θα ‘ναι χαλαρά,
σαν καθρέφτης το κορμί θ’ αντανακλά
όλα τα αγγίγματα και τα φιλιά.

Δυο ανάσες θα ακουστούν,
ενα ίχνος μένει στην αφή,
ψίθυροι θα φτάσουν ως την ακοή, μες τα χάδια κρύβονται χαρταετοί

Το εργαλείο είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό : )
Νοιώθω πιό ελαφρύς. Θα βάλω να ακούσω τώρα κάτι από στέρεο νόβα! Θέλω κι άλλο.