H σκέψη του καλοκαιριού

Η δειλία μου υποχωρεί την στιγμή εκείνη που αποφασίζω να δώσω

Έξω, ο ήλιος λάμπει - μιά λάμψη κατευναστική στο ήρεμο βράδυ. Οι άνθρωποι πηγαινο έρχονται, σίγουρα ξένοι σ 'αυτό το φως που τους περιβάλλει, σίγουρα απασχολημένοι στην προσπάθεια να στριφογυρίζουν το κεφάλι τους πάνω από το χρήμα. Στη σκιά της φυλακής τους, εκατοντάδες άνθρωποι, ονειρεύονται... Ίσως μία μέρα... Σκεφτομαι πώς είμαστε πολλοί εμείς που θέλουμε να επιζήσουμε από τη ντροπή. Και κάτι που μοιάζει με εσωτερική αύρα σηκώνεται λίγο λίγο και με διαποτίζει με μία πρωτόγνωρη γλυκιά ευτυχία. Για πρώτη φορά, βρίσκομαι σε ειρήνη με τόν εαυτό μου.

Από την Εσωερική Εξορία του Μιγκουέλ ντέ Σαλαμπέρτη, (αυτό το βιβλίο έχω αρχίσει να το διαβάζω από το τέλος!)

Καλό καλοκαίρι!