(Τώρα μιλάμε χωρίς αυταπάτες, χωρίς ηθικολογικές προκαταλήψεις, χωρίς καμία επιταγή άνωθεν ευθύνης - για μία σκέτη αξιοπρέπεια. Στην οριζοντίωση της εποχής μας να κρατήσουμε όρθιες ισχνές καλαμιές. Είναι ο πιό αχάριστος και συγχρόνως γελοίος - για τους άλλους - αγώνας, γιατί είναι δύσκολο να φανταστείς τον Δον Κιχώτη ψύχραιμο, υπολογιστικό, χωρίς αισθηματολογίες, να γνωρίζει ότι οι ανεμόμυλοι είναι πραγματικοί και μολαταύτα να τους πολεμά. Μιλάμε χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς μίσος, χωρίς καν μαχητικότητα. Επαρχιακοί θεατρίνοι μπροστά σε μιάν άδεια αίθουσα χωρίς χειροκροτήματα.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος: o πειρασμός της έπαρσης, της περιφρόνησης των πρώην φίλων, των επιδεικτικών χειρονομιών αηδίας.
Η μάχη να δίνεται μετά την αηδία και την επίγνωση της ματαιότητας - μη συναντηθείς σε καμιά παρακαμπτήριο μαζί τους).
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος: o πειρασμός της έπαρσης, της περιφρόνησης των πρώην φίλων, των επιδεικτικών χειρονομιών αηδίας.
Η μάχη να δίνεται μετά την αηδία και την επίγνωση της ματαιότητας - μη συναντηθείς σε καμιά παρακαμπτήριο μαζί τους).
Μ.Α.
2 σχόλια:
εχω αηδιασει με τη φωτο...
Είναι δυνατή.
Δημοσίευση σχολίου