1863: Κατά την διάρκεια του αμερικάνικου εμφυλίου, οι
αιχμάλωτοι πολέμου ήταν τόσο πολλοί που δεν προλάβαιναν να χτίζουν φυλακές.
Βάζανε λοιπόν χιλιάδες ανθρώπους σε αυτοσχέδιους υπαίθριους χώρους οι οποίοι
περικυκλώνοντας από ένα όριο το οποίο είχε την μορφή ενός μικρού ξύλινου
φράχτη. Γύρω από αυτό τον φράχτη βρίσκονταν εκτελεστικά αποσπάσματα και ο
κανόνας ήταν απλός: όποιος περνάει αυτό το όριο πυροβολείται.
Έτσι δημιουργήθηκε ή έννοια του deadline - γραμμή θανάτου - το οποίο στις μέρες μας έγινε συνώνυμο του "χρονικού ορίου".
Υπάρχει και μία δεύτερη ιστορία. Mία παρέα ήθελε να διασκεδάσει με ένα
ιδιαίτερο τρόπο… ζωγράφισαν, λοιπόν, με κιμωλία έναν μεγάλο κύκλο και έβαλαν μέσα
μία χήνα. Η χήνα βρέθηκε σε σύγχυση γιατί βλέποντας την γραμμή αυτή και τους
ανθρώπους γύρω της νόμιζε ότι δεν μπορούσε να ξεφύγει από πουθενά. Πήγαινε από
την μία μεριά του κύκλου στην άλλη χτυπώντας τα φτερά της σε απόγνωση από το
αναπόδραστο του περιορισμού της.
Από τις παραπάνω δύο ιστορίες, λοιπόν, έχουμε δύο εντελώς αντίθετες προσεγγίσεις της έννοιας του ορίου. Στην πρώτη, ξεπέρασμα του προσπεράσιμου αυτού ορίου που θέτει ο μικρός αυτός φράχτη σημαίνει σίγουρο θάνατο από πυροβολισμό. Το
τέλος είναι αντικειμενικότατο. Στην δεύτερη ιστορία, η χήνα δεν
λαμβάνει υπόψη τις ιδιαίτερες δυνατότητές της, δηλαδή, ότί μπορεί να
προσπεράσει το όριο της κιμωλίας – και πολύ περισσότερο- έχει φτερά να πετάξει. Είναι λοιπόν σχεδόν ανύπαρκτο και
σίγουρα εντελώς υποκειμενικό το όριό της.
(πάλι σκέφτομαι με άσπρο και μαύρο θα μου πείς). Έχεις να προσφέρεις μία τρίτη ιστορία;
Ο παρακάτω πίνακας το Εscher λέγεται "απελευθέρωση". Βλέπω σε αυτή την εικόνα ότι μέσα από μία συμπαγή δομή (μαύρο-άσπρο και πάλι) γενιέται η πτήση. Ο Εscher έλεγε ότι προτιμά να σκέφτεται με εικόνες και όχι με λέξεις. Αυτό δεν έιναι ποίηση; Αυτό που βλέπω να λαμβάνει χώρα είναι ένα ξεπέρασμα όπου το όριο είναι αδιόρατο εκ πρώτης όψεως. Και όμως, να! ,υπάρχει και δίνει χώρο σε κάτι καινούργιο.
Όριο είναι η καμπύλη που διαγράφει ο νους γύρω από την αλήθεια. Χανόμαστε μελετώντας το.
3 σχόλια:
Ίσως έχει σημασία να σκεφτούμε το όριο ως "όρι(α)-ομόκεντροι κύκλοι". Επεξεργάζομαι το όριο σημαίνει ότι μπορώ να βγαίνω από την θέση μου και να μπαίνω στην θέση ενός Άλλου (κάτι σαν τηλεμεταφορά δηλαδή!). Ο Άλλος μπορεί να είναι και στην μέσα πλευρά του ορίου. Εφόσον έχω σύνδεση με αυτό τον άνθρωπο έχω την δυνατότητα να δω το όριο από μία άλλη οπτική γωνία. Το όριο βέβαια είναι ακόμα εκεί αλλά εγώ έχω μετατοπιστεί, το σημαντικό είναι ότι δεν μένω ακίνητος, το δοκιμάζω (μπορεί να έχει και κενά). Από την άλλη μεριά, επικοινωνόντας διαφορετικές γωνίες του ίδιου ζητήματος με άλλους/ες μπορεί να δημιουργούνται οι προυποθέσεις για μία συλλογική αμφισβήτηση κάποιων ορίων.
στο υψηλότερό της επίπεδο, η τέχνη της επικοινωνίας και του συντονισμού για την συλλογική αποτυχία των ντεντλάινς στο γραφείο
οδηγεί:
- στο να εκτεθεί ο μάνατζερ στη διοίκηση
- στον προβληματισμό της διοίκησης για τους πόρους που έχει στη διάθεσή της
- σε απολαυστικά διαστήματα αυτοδιαχείρισης των ντεντλάινς (αν γλιτώσουμε από τις αδέσποτες σφαίρες).
Ζήσε σαν εργάτης ή πέθανε σαν αγωνιστής (έλεγαν παλιά)
Ωραίο αυτό που είπες! "Η τέχνη της επικοινωνίας και του συντονισμού"... βέβαια! δεν είναι εύκολο πράγμα, είναι τέχνη να παλεύεις τα ντεντλάινς!
Αυτό με έκανε να σκεφτώ μιά ταινία που είχα δει με τον Χουντίνι τον μάγο, και πώς είχε φτιάξει ένα κόλπο στο οποίο ξέφευγε από ένα κουτί μέσα. Eκεί κολλάει η τέχνη των ψευδαισθήσεων του Εscher, η θεωρία του οποίου λέει ότι το ανθρώπινο μάτι έχει την τάση να θέλει να βλεπει 3 διαστάσεις εκεί που υπάρχουν, και έτσι τα έργα του (θα πω εγώ) το μυαλό ξεφεύγει και πάει ως την "μεταμόρφωση".http://en.wikipedia.org/wiki/Metamorphosis_II#mediaviewer/File:Escher,_Metamorphosis_II.jpg
Επίσης με έκανε να σκεφτώ την Κάρπαθο και τους πειρατές που είχαν φτιάξει τις καλύβες τους στο διπλανό νησάκι την Σαρία. Είναι τρομερό να σκεφτείς αυτές τις κοινότητες των ανθρώπων (όσο καθάρματα κι αν ήταν) που βρίσκαν τα σημεία που δεν έχει κάνει κανείς και τα κάνανε ορμητήρια. Και από την άλλη μεριά να σκεφτείς τους κατοίκους στην Όλυμπο που κάνανε το χωριό τους στο σημείο που δεν θα φαίνονταν από την θάλασσα. Είναι επινοητικότητα.
Επίσης μου ήρθε στο μυαλό τα τραγούδια που φτιάχνανε οι εργάτες στην αμερική για να μειώσουν την επιρροή που είχε ο λόγος της εκκλησίες παπάδες την ώρα που οι δεύτεροι κηρύσσανε στις πλατείες. http://proletcult.wordpress.com/2012/11/07/the-preacher-and-the-wage/
Είχα πάει με τον πατέρα μου όταν ήμουν μικρός σε ένα ναυπηγείο ξύλινων καραβιών και ρώτησα το μάστορα τι προδιαγραφές πρέπει να έχει ένα π.χ. ιστιοφόρο για να περάσει ένα ωκεανό (δηλαδή πόσο μεγάλο πρέπει να είναι, κλπ). Μου είπε ότι υπήρχαν άνθρωποι που πέρασαν ωκεανό πάνω σε καρυδότσουφλο. Και είναι αλήθεια. (τυχαία παραπομπή http://en.wikipedia.org/wiki/Ocean_rowing)
Συμπέρασμα: για αυτόν/ην για τον οποίο/α η θάλασσα μοιάζει με απροσπέραστο όριο(-θανάτου) μπορεί κανείς να του θυμίσει τους παλιούς θαλασσοπόρους και να του πει το γνωστό ρητό ότι "δεν είναι ο άνθρωπος που κατακτά την θάλασσα αλλά η θάλασσα είναι που τον κατακτά"!
Άντε, και ένα τραγουδάκι
https://www.youtube.com/watch?v=u9WvVTFTf9w
Δημοσίευση σχολίου