Όταν αποφάσισα να σταματήσω να βγάζω το έντυπο του Εργαλείου (για τους λόγους διαβάστε το «τι ήταν το Εργαλείο» στο Εργαλείο Νο 5) ένοιωθα ένα μία έλλειψη. Μία έλλειψη όπως αυτές που αισθάνεται κανείς όταν αναχωρεί ένα αγαπημένο πρόσωπο ή όταν τελειώνει μία κατάσταση κίνησης.Από την μία νοιώθω την ανάγκη να συμμετέχω-δημιουργήσω κάτι που να λειτουργεί σε πιο πραγματικά πλαίσια, κάτι πιο πολιτικό το οποίο να μην έχει να κάνει ίσως τόσο άμεσα με την γραφή. Από την άλλη υπάάρχει μία διάθεση για μία πιο έμπρακτη έκφραση και για επίθεση σε πράγματα που με καταπιέζουν γύρω μου.
Το Εργαλείο Νο 5 τελειώνοντας βάζει τα εξής ερωτήματα:¨
Τι σημαίνει «γράφω κάποιες σκέψεις για τους άλλους»;
Είναι η προσπάθεια να βγει προς το έξω ο καλύτερός εαυτός;
Από ποία ανάγκη ξεκινάει αυτό;
Μήπως περισσότερο βλέπεις τα πράγματα από μία απόσταση και λιγότερο παρεμβαίνεις σε αυτά;
Μήπως αυτή είναι η ουσία της γραφής;
Οφείλει να είναι αυστηρά προσωπική ή καθαρά δημόσια; Συνδέονται αυτά;
Πώς η γραφή μετουσιώνεται σε πράξη;
Σε κάποια φάση μου δωρίστηκε ένα βιβλίο που ήταν σαν να μου προσέφερε κάποιες απαντήσεις. Ήταν το «Η ποιητική του έρωτα στο έργο του Ανδρέα Εμπειρίκου» της Διαμαντής Αναγνωστοπούλου.
Το βιβλίο αρχίζει ως εξής:
Γιατί γράφει ένας ποιητής; Από τι παρακινείται να γράφει; Τι σημαίνει γράφω; Είναι άραγε μία προσπάθεια ολοκλήρωσης του εαυτού μέσα από τη διαδικασία της γραφής, ή ναρκισσιστικές αντανακλάσεις που αντισταθμίζουν την οδύνη του πραγματικού; Γράφω θα μπορούσε να είναι αυτό που μας σπρώχνει να ζήσουμε, να ζήσουμε τη ζωή μέσα στο πλημμύρισμά της. Αυτό που μας σπρώχνει να δημιουργήσουμε μέσα μας, αυτό που κρατάει το θάνατο σε απόσταση.
Ενθουσιάστηκα! Κάθισα και το διάβασα προσεκτικά.
Όταν διάβαζα τις τελευταίες γραμμές δεν πίστευα στα μάτια μου.
Ο επίλογος πάει κάπως έτσι:
Yπάρχει ωστόσο πάντοτε μία μεγάλη απόσταση να διανυθεί ανάμεσα στην επιθυμία και την ολοκλήρωσή της στο πραγματικό, ανάμεσα στην διαδικασία της γραφής και την πραγματικότητα. Αυτός ο δρασκελισμός επιτυγχάνεται μέσα και δια μέσου της ποίησης, όπου οι φαντασιώσεις – τα φαντάσματα παίρνουν μορφή και οι επιθυμίες εκπληρώνονται. Η ποίηση δεν μπορεί να καταλήξει σε ένα ακριβή προσδιορισμό αυτού που θέλει να πει, υπάρχει πάντοτε κάτι που διαφεύγει, που μένει μετέωρο, μας εκπλήσει και μας κεραyνοβολεί. Αυτό το μικρό τίποτα που αιωρείται είναι η ποίηση... Τίποτα δεν είναι τελειωμένο, τίποτα δεν είναι οριστικά κατανοητό. Κάθε τέλος είναι μία νέα αρχή.
Επιτέλους!!! Να μία απάντηση! Ποίηση; Ποίηση! Και έτσι σκέφτηκα να πειραματιστώ λίγο…
(συνέχεια)
2 σχόλια:
"Η ποίηση είναι ένα πείσμον μυστικό", γράφει η Κ.Δημουλά σ' ένα κείμενο που γράφτηκε για μια εκδήλωση που οργάνωσαν μαθητές.
"Το ποίημα που γράφεται είναι μια πείσμων πονηρία που, πες πες πες, καταφέρνει πότε πότε να αποσπάσει ελάχιστο τμήμα αυτού του μυστικού, και που σπεύδει να το διαδώσει. Με την ίδια όμως ασάφεια και υπαινικτικότητα που το παρέλαβε. Έτσι, το ποίημα γίνεται αυτόματα συνένοχος και συντηρητής της μυστικότητας που θέλει να διατηρήσει. Η ποίηση είναι ένα πείσμον μυστικό παράπονο. Που σχηματίστηκε πολύ πριν απ' τις αιτίες του, προεξοφλώντας ότι θα υπάρξουν. Ο επίσης απόρρητος υπαίτιος αυτού του παραπόνου αποτελεί την ποίηση, ότι αν το αποκαλύψει, θα της αφαιρεθεί αυτόματα και αυτοστιγμεί κάθε λόγος, κάθε νόημα υπάρξεως της..."
"... Η Τέχνη ξαναπλάθει ως λαθραίος Θεός απ' την αρχή σχεδόν, μεταμορφώνει ότι μας απελπίζει ως γνωστό και αδιάσειστο σε μια καταπραυντική αβεβαιότητα..."
"... Η ποίηση ιδιαίτερα είναι μια ξεχωριστή φιλοδοξία, με τις πιο περίπλοκες διαδικασίες, αφού για να σαρκωθεί κάθε φορά πρέπει να συνεργαστούν εν αρμονία αντίπαλα μεταξύ τους ζεύγη, όπως το φανταστικό με το πραγματικό, το λογικό με το παράλογο, ο ρέων λόγος με τη σιωπηλή εικόνα, το γήινο με την απογείωσή του. Ο εκχυμωτής αυτών των συνδυασμών, ο αρωματικός χυμός που βγαίνει από τη συμπίεσή τους είναι οι λέξεις..."
Καταλήγει γράφοντας :" Καταλήγω ότι κάθε μορφή τέχνης είναι εν τέλει ένα διαρκές ερώτημα προς ένα αόρατο παντογνώστη, ο οποίος ή δεν απαντά ή απαντά με τον τρόπο του χρησμού ήξεις αφήξεις ου...Σ' αυτό το σκοτεινό ατελές του χρησμού, που αλλιώς καλείται και μοίρα μας, έχω δηλώσει την υποταγή μου γράφοντας."
Δεν ξέρω αν σου φαίνονται ενδιαφέροντα τα γραφόμενα της Δημουλά σχετικά με την ποίηση, πάντως εμένα προσωπικά με καλύπτουν εως τον επιτρεπόμενο βαθμό για το τι είναι ποίηση. Γιατί αλλοίμονο, τότε πια δεν θα ήταν ποίηση αλλά επιστήμη και όπως διάβασα κάπου μαζί με κάτι άλλα χαζοστιχάκια στο διαδίκτυο: "Η επιστήμη είναι γι' αυτούς που μαθαίνουν ενώ η ποίηση γι' αυτούς που ξέρουν" και όταν κάποιος ξέρει, πρέπει να ξέρει ότι δεν ξέρει.
"Κάθε αιτία που έγγειται στο οτι προάγει κάτι από το μη ον στο ον είναι ποίηση", λέει ο Πλάτων.
Όπως ποίηση είναι και το κάθε τι που δημιουργείται από το μηδέν, από την σκόνη, την λάσπη, την εξορία.Κάπου διάβασα ότι η ποίηση είναι σαν ένα πουλί στην έρημο.Και όσο κι αν φαίνεται παράξενο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του βρεις ένα δέντρο.
Δημοσίευση σχολίου