Οφείλουμε να διαλέγουμε το δρόμο της καρδιάς, ώστε να είμαστε πάντα καλύτερα με τον ευατό μας, για να μπορούμε πάντα να χαμογελάμε. Ο σοφός άνθρωπος ζει δρώντας. Δεν ζει σκεπτόμενος να δράσει, ούτε βέβαια ζει σκεπτόμενος αυτό που θα σκεφτεί αφού θα έχει δράσει. Διαλέγει το δρόμο της καρδιάς και τον ακολουθεί.
Ο Ινδιάνος Υaqui
--------------------------------------------------------------------------------
Aπό το "Η εξαιρετική περίπτωση μίας συνηθισμένης ιστορίας" της Andrea Doria τυπωμένο από το ξενοδοχείο των ξένων
3 σχόλια:
Συμφωνώ. Το θέμα είναι κατά πόσο μπορείς ή έχεις τη ψυχική ηρεμία και διάυγεια που χρειάζεται για να δράσεις, να ακολουθήσεις το δρόμο της καρδιάς σου, όταν πραγματικά σε έχει πάρει από κάτω και αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει δρόμος για να τον ακολουθήσεις...
Από την απαισιοδοξία της σκέψης,στην αισιοδοξία της πράξης δηλαδή...
Nαι. Η πράξη αντικαθιστά τα δάκρυα και ως τέτοια εμπεριέχει την αισιοδοξία και την ανταλλαγή ενέργειας. Όμως πράξη ως μεταφορά ενέργειας συνοδεύεται και από ένα άδειασμα. Το άδειασμα μας κάνει να αισθανόμαστε αδύναμοι, αναδύεται όλος ο φόβος, η ανασφάλεια, η ματαιότητα που βρίσκεται μέσα μας. Η διαφορά της πράξης από την εκτόνωση είναι ότι από την πρώτη περιμένεις μία ανταπόδοση, το γέμισμα.
Αχ γέμισμα, που είσαι! Ανάγκη για μοίρασμα, ανάγκη για την κομμουνιστικοποίηση των ζωών μας. Εκεί κάπου έρχεται η διαύγεια και η ψυχική ηρεμία. Εκεί είναι που νοιώθεις ότι το έχεις το παιχνίδι. Ότι δίνει και πέρνεις και με έναν τρόπο όλα συνεχίζονται.
Πράξη λοιπόν και επικοινωνία. Επικοινωνία και πράξη. Να φτιάξουμε πολλά και διαφορετικά εργαλεία πράξης και επικοινωνίας! Εκεί καταλήγω. Να μοιραστούμε περισσότερα.
Δημοσίευση σχολίου