Βρήκα μία καρτ-ποστάλ που με ενθουσίασε και την έχω στείλει σε τόσους πολλούς φίλους, καιρός είναι να στην εκθέσω και ευρύτερα.
H φυκιότρυπα είναι μία μικρή παραλία δίπλα ακριβώς από την πόλη της Μυτιλήνης. Από το κέντρο πηγαίνεις με τα πόδια σε 10-15 λεπτά, με το ποδήλατο είσαι εκεί κατευθείαν. Είναι τόσο κοντά που πηγαίνεις άνετα το απογευματάκι καθημερινής, κάνεις την βουτιά σου και έφυγες. Μερικοί το έχουν στην καθημερινότητάς τους να πηγαίνουν στην φυκιότρυπα και την τιμούν για αυτό που είναι. Και ας μην είναι καμιά σούπερ παραλία και ας μην έχει την ψιλή άμμο από κάτω και ας μην έχει τον πολύ τον κόσμο. Και εγώ είμαι ένας από αυτούς. Θυμάμαι κάτι βράδια να περνάω από επάνω και να ακούω παρέας με πιτσιρικάδες μαζεμένους εκεί κάτω να κάνουν φασαρία μέσα στο σκοτάδι. Το σκοτάδι το εκμεταλλεύονται μερικές φορές και κάποιοι άλλοι που έρχονται με βαρκούλες από απέναντι κάνοντας στην άμμο της μία πρώτη στάση στην αναζήτησή τους για μία καλύτερη ζωή. Αν τα καταφέρουν.
Η φωτογραφία μου φέρνει κάτι σε Εμπειρίκο στο μυαλό. Κάποια αγοράκια παλεύουν με τα κύματα αδιαφορώντας για την γύμνια τους ενώ αυτά πάνω στο βράχο όντας ακίνητα καλύπτουν το σώμα τους γιατί ντρέπονται. Κίνηση-ακινησία, η δράση ως τρόπος κάλυψης ενός γυμνού εαυτού ήταν ο συνειρμός μίας φίλης. Και ο κόσμος γύρω παρακολουθεί μία εικόνα γεμάτη ζωή.
Η φυκιότρυπα είναι γενικώς μία πολύ ωραία καβάντζα. Αυτά τα πράγματα είναι πολύτιμα και έχω την εντύπωση ότι γίνονται όλο και πιο σπάνια. Δεν πειράζει, εμείς προχωράμε.
Τhe taste of love is sweet
When hearts like ours meet
I felt for you like a child
Οh, but the fire went wild.
Γειά σου Φυκιότρυπα περήφανη!
Ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό η ανάμνηση από ένα ηλιοβασίλεμα στην Κροστάνδη.
Ηρεμία.
2 σχόλια:
Η Φυκιότρυπα ήταν (και ελπίζω για πολλούς ακόμα να είναι) τόσο κοντά στην πόλη αλλά τόσο μακρία, τόσο όμορφη αλλά τόσο απλή συνάμα.
Η Φυκιότρυπα συμβολίζει το σημείο της αμοιβαίας αναγνώρισης οικείων προσώπων. Φλώρε που αγαπούσα και (στο έχω πει) ακόμα αγαπώ!
Δημοσίευση σχολίου