Ο «μύθος του Σίσυφου» είναι ένα βιβλίο που μου χάρισε η αδερφή μου για τα γενέθλιά μου. Πέρασε μία περίοδος που το είχα κοντά μου και το διάβαζα λίγο λίγο με την διάθεση να πάρω ότι είχε να δώσει. Σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν κάποιες φράσεις που «κάτι μου είπαν» και όπως συνηθίζεται με πολλά μπλόγκ ήθελα να βάλω κάτι σαν τσιτάτο στην δεξιά στήλη του εργαλείου. Οι φράσεις αυτές είναι οι παρακάτω:
1) Ένας άνθρωπος γίνεται πάντα λεία των αληθειών του. Μόλις τις αναγνωρίσει δεν μπορεί πια να απομακρυνθεί από αυτές.
2) Η δημιουργία είναι ο μεγάλος μίμος. Δημιουργώ σημαίνει ζω δύο φορές.
2) Η δημιουργία είναι ο μεγάλος μίμος. Δημιουργώ σημαίνει ζω δύο φορές.
3) O παράλογος άνθρωπος δεν πρόκειται πια να εξηγεί και να δίνει λύσεις αλλά να νοιώθει και να περιγράφει. Τα πάντα αρχίζουν από την οξυδερκή αδιαφορία.
4) Εκείνο που φέρνει κοντά τη μία νοημοσύνη με την άλλη είναι περισσότερο οι κοινές αντιφάσεις τους παρά τα όμοια συμπεράσματά τους.
Τελικά επέλεξα την τρίτη για τον εξής λόγο.
Σχετικά με αυτό έχω να πω ότι διέκρινα σε αυτή την φράση ένα ελπιδοφόρο στοιχείο. Η έννοιας της «οξυδερκούς αδιαφορίας» (και μπορεί να κάνω λάθος σε αυτό) είναι μία βάση για έναν άνθρωπο που σκοπός του δεν είναι να «φτάσει κάπου» αλλά… δεν ξέρω τι. Μάλλον τίποτα συγκεκριμένο. Εδώ μπορεί να μπαίνει το πάθος για την ζωή, η αναζήτηση της ευτυχία και με δύο λόγια το συναίσθημα αυτό που σε ξεχειλίζει όταν κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις ΤΩΡΑ γιατί με έναν τρόπο γνωρίζεις ότι το «μετά» μπορεί να μην υπάρχει.
Οξυδέρκεια σημαίνει οξεία αντίληψη. Η αδιαφορία είναι μία αρνητικά φορτισμένη λέξη που είναι κοντά στην παρακμή του πνεύματος. Όμως δίπλα στην «οξυδέρκεια» αποκτάει μία δύναμη. Αποκτά την συνείδηση της θωράκισης απέναντι στην έλλειψη όλων αυτών θα μπορούσα να κάνω «εάν» και «για να». Γιατί τα «εάν» και τα «για να» από μόνα τους είναι πυξίδες σε έναν δρόμο που δεν υπάρχει προσανατολισμός. Και άρα δεν χρειάζεται να τα ακολουθήσεις κιόλας και να στερηθείς αυτό που μπορεί να βρίσκεται παραπέρα. Οπλισμένος με την ψυχρότητα μίας τέτοιας αδιαφορίας μπορεί ένας άνθρωπος να απεμπλακεί από τους λαβύρινθους των δυνατοτήτων και πιθανοτήτων και να γίνει ελεύθερος να εκφραστεί με τον πιο αληθινό και συναισθηματικό τρόπο. Στο μυαλό μου κάτι τέτοιο έχει ουσία.
Η οξυδερκής αδιαφορία έχει σημασία ως αφετηρία για πράξη και για προσπάθεια. Όχι ως συμπέρασμα και δικαιολογία για παραίτηση. Θέλω να κλείσω αυτή την δημοσίευση με ένα μεγάλο ερωτηματικό και με μία όμορφη εικόνα από την Σίσσυ.
5 σχόλια:
"Το να είσαι «λίγο από όλα και ουσιαστικά τίποτα» έχει τις βασανιστικές του στιγμές όταν η αποσπασματικότητα γίνεται πιεστική, όταν οι απαιτήσεις γύρω σου σε ξεπερνούν και οι ανεπάρκειες αρχίζουν να αναβλύζουν φτύνοντας ντροπές και φόβους."
να συμπληρώσω εγώ και το εξής:" και όταν οι εκκρεμότητες έχουν σχηματίσει γύρω σου τείχος και προσπαθούν να σε πνίξουν."
τώρα για την φράση τι να σου πω. εμένα περισσότερο με προβλημάτισε η φράση πριν την οξυδερκή αδιαφορία (αν και μ' άρεσε πολύ αυτή η φράση που περιέχει αντιφατικά στοιχεία). αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι η οξυδερκής αδιαφορία σε οδηγεί στο να σκέφτεσαι, να νιώθεις και να περιγράφεις. και αυτό είναι ωραίο και δημιουργικό. απ΄την άλλη νομίζω ότι κάποιες φορές η εξήγηση και ανάλυση των πραγμάτων και καταστάσεων (κάτι που εγώ δεν κάνω και ιδιαίτερα) σε οδηγούν σε πολύ όμορφα και δημιουργικά συμπεράσματα. και επίσης με το να είσαι οπλισμένος με την αδιαφορία αυτή δεν υπάρχει ο κίνδυνος να παραιτηθείς όπως λες στο τελος;
δεν ξέρω νομίζω ότι στη φράση οξυδερκής αδιαφορία υπερισχύει η λέξη αδιαφορία.
αυτά. καλό βράδυ.
(όπως βλέπεις το σχόλιό μου είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό)
Για εμένα πάλι η "οξυδερκής αδιαφορία" μου βγάζει μια αντίφαση, αντίφασεις όμως είναι γεμάτη η ζωή, αντίφαση είναι η ίδια η ζωή, και για την αντέξεις πρέπει να αντέξεις και να συνηδητοποιήσεις αυτές τις αντιφάσεις της.
Πράγμα επώδυνο αλλά ταυτόχρονα δημιουργικό.
"οξυδερκής αδιαφορεία" μια "δυναμική στατικότητα", ένα εργαλείο π.χ. ένα κατσαβίδι με πολλές κεφαλές που ακίνητο προσπαθεί να ξεβιδώσει διάφορα σημεία του εαυτού του, διάφορα σημεία της ζωής που με τα "εάν" και τα "για να" πολλες φορές δεν τα βλέπουμε.
Για εμένα ο δύσκολος δρόμος που ταιρίαζει στην πολυπλοκότητα της ζωής με εργαλείο το πολυδίαστατο μυαλό μας.
Καλή μέρα λοιπόν!
Αποτέτειε εγώ μέχρι εκεί μπόρεσα να το φτάσω.
Καλημέρα και σε εσένα ανώνυμε.
Συνεχίστε, συνεχίστε ;)
Νομίζω πως ξεχνάτε τον χαρακτηρισμό του υποκειμένου..
Ο "παράλογος" ανθρωπος...
Δεν είναι ζητούμενο να είναι κάποιος παράλογος...οπότε θεωρω πως η φράση εννοεί ότι ο λογικός άνθρωπος...αν είναι οξυδερκής τοτε..δεν είναι αδιάφορος...
Υ.Γ.Πολύ ωραία ανάρτηση...
Στο βιβλίο του Καμύ ο παράλογος άνθρωπο είναι αυτός που αντικρίζει το παράλογο δηλαδή την αντίφαση που υπάρχει στον κόσμο μας όταν κάτι που σου φαίνεται λογικό να συμβαίνει γειώνεται στην πραγματικότητα και βλέπεις, νοιώθεις, γνωρίζεις ότι τελικά δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο. Ο Καμύ δεν ασχολείται με το να ορίσει το παράλογο αλλά το περιγράφει μέσα από κάποιες "παράλογες" φιγούρες π.χ ο ηθοποιός, ο κατακτητής, ο δον ζουάν και άλλες.
Έτσι η διάκρίση (αν μπορείς να πεις κάτι τέτοιο) των ανθρώπων δεν είναι μεταξύ του παράλογου και του λογικού ανθρώπου αλλά όπως το βάζει πάντα ο Καμύ μεταξύ του παράλογου και του αιώνιου (νομίζω έτσι το λέει) άνθρωπου. Ο παράλογος άνθρωπος είναι αυτός που επιλέγει να αντικρύσει αυτό που ονομάζει "το παράλογο" (the absurd) και έχει δύο χοντρικά επιλογές: ή να ζήσει με πάθος ή να αυτοκτονήσει. Ο αιώνιος άνθρωπος είναι αυτός που επιλέγει να παρακάμψει το παράλογο μέσω κάποιας θρησκείας, ιδεολογίας τέλος πάντων να πιαστεί από κάτι "αληθινό" και αιώνιο.
Η ανάρτηση δεν μπαίνει φυσικά για να προτείνει μία τέτοια οπτική πόσο μάλλον μέσω του απρόσωπου αυτού ιντερνετικού μέσου. Με ένα τέτοιο πρίσμα πρέπει νομίζω να δούμε αυτό της "οξυδερκούς αδιαφορίας" (βρε τι κολλήματα τραβάει ο εργαλειάνθρωπος!) ως μία τολμώ να πω απελευθερωτική στάση απέναντι στον μάταιο τούτο κόσμο.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου και τα καλά σου λόγια
Δημοσίευση σχολίου