Αποχαιρετισμός μίας επιστροφής

-->

Tι τρομερή ελευθερίαη μοναξιά..

Μέχρι η ανικανοποίητη επιθυμία να τινάξει

από τον πόνο το κορμί στον αέρα.

Ερεντίζ Ατασού

Στην μέση του δρόμου
Σημείο που ορίζει αυτό το διάνυσμα
Ορίζω τις συντεταγμένες του χώρου.

(Bέγας, Aκτούρος, Πολικός Αστέρας)

Πάνω στο ισιάδι της λευκής επιφάνειας
Έπιασα πέντε πέτρες και τις έριξα
Μία μία πήραν την θέση τους
Μία μία αρχίζω να μαζεύω
Με πρώτη την μονιασμένη όψη της μητέρας μου

(το δάχτυλό μου στροβιλίζει γύρω από το κρυμμένο δαχτυλίδι)

Με δεύτερη ένα κορίτσι που το λέγανε Γεύση,

(Φορούσες ένα άσπρο λουλούδι στο αυτί)

Με τρίτη την δυστυχία της προσμονής
Μετατόπιση της ζυγαριάς, απώλεια του βαριδίου
Με την τέταρτη ρίψη
εστιάζω στην πέτρα που ίπταται και στο υστερόγραφο πάω για όλα.

Φαντάζομαι τον ήλιο και δίπλα του το μισό φεγγάρι και ένα λεωφορείο που σε πηγαίνει προς το σπίτι το γαλήνιο ή τις ανήσυχες απομακρυσμένες πόλεις.

(Άλλαχ Μουέμπερ φώναζαν και ρίχνονταν στην μάχη).

Επανερχόμενος βρίσκομαι μόνος.

(Ντενέμπ, Αλταϊρ, Βέγας)

Όταν παίζω τον τελευταίο μου γύρω όλες οι πέτρες βρίσκονται ανάποδα στο χέρι σε κάτι ήσυχες ώρες με μαρτύρια στο δωμάτιο όπου μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι χίλιοι ήλιοι αποκαλύπτονται με σκορπιούς και φίδια να σέρνονται να ακούγονται και να μην υπάρχουν.

Υπάρχουν στιγμές που ξέρω ότι
το μαχαίρι που αναζητώ θα είναι άκαμπτο και θα έχει
Θολό κρυστάλλινο θηκάρι.

Όταν όλα αρχίζουν ξανά σε παίρνω στα χέρια μου και σε πετάω ψηλά. Φεύγω και ξαναγυρίζω σε εσένα.

--------------------------------------------

(Στην Ελευθερία)