Βρέθηκα το Σάββατο που μας πέρασε στην πόλη τον Σκοπίων όπου την τελευταία βδομάδα έχει δημιουργηθεί ένα κίνημα διαμαρτυρίας σχετικά με την δολοφονία ένος νέου αγοριού από αστυνομικό Περίπου όπως τα είδα και όσο μπόρεσα να καταλάβω: Περίπου εφτακόσια άτομα, διαδηλώνουν πίσω από μία μαύρη σημαία, άλλες σημαίες γενικά δεν παίζουν. Καλούν κάθε μέρα σε πορεία. Eπαναλαμβάνουν το σύνθημα oύμπιτσι, ούμπιτσι (δολοφονοι). Κλείνουν δρόμους κάνοντας καθιστικές διαμαρτυρίες. Στους ήχους των σειρήνων αποδοκιμασίες. Στην πορεία μέσα, έξω, γύρω γύρω η παρουσία της αστυνομίας είναι αισθητή, σφυρίζουν αδιάφορα αλλά φαίνονται,Στην θέα των αστυνομικών που τους κλείνουν το δρόμο προς την κατοικία του πρωθυπουργού Γκρουέφσκι, αποδοκιμάζουν, σηκώνουν τα χέρια ψηλά ως σύμβολο μη-βίας και στέκονται για κάποια ώρα εκεί। Μία συγκέντρωση κόσμου που (μου)φαίνεται ότι σαν να πηγαίνουν να περάσουν δεν κάνει κάτι। Οι ομιλίες που γίνονται από μία ντουντούκα έχουν ένταση και δείχνουν ένα ηθικό πλεονέκτημα। Οι διαδηλωτές φεύγουν και ανανεώνουν το ραντεβού για την επόμενη μέρα। Επιστρέφουν στο κέντρο της πόλης και συνεχίζουν να διαδηλώνουν στο ίδιο στυλ μέχρι το βράδυ। Νέος κόσμος γενικά, κάτω των 30। Στις πρώτες πορείες, λένε,είχε πολύπερισσότερο κόσμο। Στις συνελεύσεις τους, όπως έμαθα από άλλους, παίζουν όλες οι απόψεις μαζί: άλλοι ζητάνε να γραφτεί ένα ψήφισμα διαμαρτυρίας, άλλοι θέλουν να το τραβήξουν λίγο πιο πολύ, άλλοι περισσότερο αλλά όχι υπερβολικά, ίσως έχει παίξει και μία φάση εσωτερικού ελέγχου τις πρώτες μέρες। Άλλα ήθη και έθιμα θα μπορούσε να πει κανείς। Άλλες επιλογές επίσης। Γενικά, όμως, μία γνώριμη κατάσταση και για εμένα που δεν το περίμενα μου φάνηκε ελπιδοφόρα।
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου