Γιατί είναι όλα μαύρα

Ο Κουρμπέ έλεγε στους μαθητές του: "Ψάξε να βρεις αν, στον πίνακα που θέλεις να κάνεις, υπάρχει ένα χρώμα πιο σκούρο από τα άλλα, όρισε τη θέση του, και άπλωσέ το με τη σπάτουλά σου ή το πινέλο σου , δε θα δείξει ενδχομένως καμιά λεπτομέρεια, τόσο σκοτεινό που θα είναι। Έπειτα, προχώρα κλιμακωτά, με τις λιγότερο σκούρες αποχρώσεις προσπαθώντας να τις βάλεις στη θέση τους, κι έπειτα με τους ενδιάμεσους τόνους, τέλος, δε σου μένει πλέον παρά να κάνεις να λάμψουν τα φωτεινά"।

Το ίδιο ισχύει και για τη νόηση। Πρέπει να αρχίσουμε από το πιο σκούρο, να αναζητήσουμε "το κενό, και το μαύρο, και το γυμνό", και να αναδεικνύουμε βαθμιαία το φως। Καθότι εν αρχή είναι η νύχτα। Αλλιώς δε θα είχαμε ανάγκη να στοχαστούμε। Πρέπει να αρχίσουμε από τον απελπισμό।

Υ।Γ। Πάντα και ιδιαίτερα αυτές τις μέρες επιστρέφει, που και που, ένα βασανιστικό ερώτημα: κάνουμε τιποτα; γίνεται κάτι με όλα αυτά που να αξίζει; Aυτό μου ήρθε βλέπωντα το παρακάτω βιντεάκι από την πρηνή θέση του σκοπευτή

http://www.youtube.com/watch?v=gbZVdj_d62M&feature=player_embedded