Άξιo αναδημοσίευσης

Από τo Spina nel cuore

Και έξαφνα όλοι θυμήθηκαν τους φασίστες. Και εγένετο φέησμπουκ και εγένετο τουίτερ και εγένετο αντίσταση και αντιφασιστικός αγών. Οι ίδιοι που φώναζαν πριν από μήνες χούντα από λοχία σας χρειάζεται πήραν χαμπάρι πως αν γίνει χούντα θα τους πάρει ο διάολος μαζί με τους μετανάστες και τους αναρχοκομμουνιστές. Λες και δεν καταλάβαινε κανείς που πάει το πράμα, λες και τα κανάλια δεν παρουσίαζαν τους ναζήδες σαν προσκοπάκια που περνάνε τις γριές απέναντι στα φανάρια και καθαρίζουν σπίτια από πακιστανούς και αναλαμβάνουν και εκκενώσεις βόθρων άμα λάχει με ένα τηλεφώνημα στο σπίτι σας. Τώρα το θυμηθήκατε; περαστικά.

Είναι άραγε ανησυχητικό που μπήκε η ΧΑ στη βουλή; επειδή δηλαδή προσκυνάνε σβάστικες; γιατί, οι άλλοι που ήτανε τόσον καιρό μέσα και προσκυνάγανε ελληναριό και παπαδαριό, ήτανε δημοκράτες και μετριοπαθείς; ή μήπως επειδή τους βλέπαμε τόσο συχνά τους συνηθίσαμε και δε μας κάνει και τόση εντύπωση πια ο χυδαίος φασισμός τους, που γίνεται πρώτη ύλη σε δελτία ειδήσεων και μεσημεριανάδικα; Μήπως αλλάζει κάτι στην αποκαλυπτική τηλεδημοκρατία του όχλου στην οποία φταίνε πάντα οι (άλλοι) μετανάστες, οι ομοφυλόφυλοι, οι πόρνες, οι εβραίοι, οι ξένοι κάθε λογής; Ή μήπως σας κόφτει που θα γίνουμε διεθνώς ρόμπα και δε θα μας παίζουν οι πολιτισμένοι λαοί;

Σε απόλυτα νούμερα, η ΧΑ πήρε την ψήφο ενός αξιοπρόσεκτα μεγάλου κομματιού της νεολαίας. Το ανησυχητικό είναι όχι τόσο πως πήγε κόσμος από 18 μέχρι 25 και ψήφισε ΧΑ, αλλά μάλλον το ότι ο κόσμος αυτός δεν έχει το κριτήριο να ξεχωρίσει τι είναι αυτό που κάνει τη ΧΑ ένα πολιτικό μόρφωμα που δεν το ψηφίζουμε για πλάκα, επειδή θέλουμε να τη μπούμε στους διεφθαρμένους πολιτικούς. Είναι άραγε παράξενο μέσα στη γενικευμένη εθνοπατριωτική υστερία να τη βγαίνει μια νεολαία από τα δεξιά στους όχι αρκετά ρατσιστές γονείς τους;

Εξετάζοντας τα νούμερα, επίσης, αντιλαμβάνεται κανείς πως ένα εξαιρετικά μεγάλο κομμάτι των κατοίκων της χώρας απείχαν από την εκλογική διαδικασία. Το ποσοστό είναι στο 35% του εκλογικού σώματος, δηλαδή χοντρικά γύρω στα τρία εκατομμύρια άνθρωποι αρνήθηκαν να πάνε να ψηφίσουν. Δεδομένου του κινήματος των τελευταίων μηνών, και δεδομένης της τρομοπροπαγάνδας των τελευταίων εβδομάδων, είναι απορίας άξιο τι άραγε πρεσβεύει αυτό το 35%. Αυτό που σίγουρα τους χαρακτηρίζει είναι η απώλεια της πίστης στη διαδικασία της ψήφου. Και αυτό είναι ένα μήνυμα που τα αφεντικά το παίρνουν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ψήφισαν “τιμωρητικά”, ρίχνοντας στα σκόρπια ψήφους σε διάφορα πιθηκοειδή και τηλεστάρ. Απλώς, αρνήθηκαν να ψηφίσουν. Αυτό Δε σημαίνει ότι είναι λιγότερο φασίστες ή περισσότερο προοδευτικοί. Σημαίνει απλώς πως ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου έχει χάσει την πίστη του στην κοινοβουλευτική δημοκρατία ως μορφή διαμεσολάβησης. Και αυτό για τα αφεντικά σημαίνει πως η παραδοσιακή μορφή κυβερνησιμότητας αυτού του πλήθους ανθρώπων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Είναι λογικό, μέσα στο σκηνικό αυτό, να υπάρχουν παλαιού τύπου μηχανισμοί, όπως τα κόμματα, τα οποία κατορθώνουν να συσπειρώσουν εκείνο τον κόσμο που πιστεύει ακόμα πως η ψήφος του έχει κάποιο βάρος, πως ψηφίζοντας “θα δώσει ένα μήνυμα”. Είναι χαρακτηριστικό όμως πως τον τελευταίο καιρό κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οι εκλογείς ψηφίζουν αυτόν που θα τους κυβερνήσει, αλλά αντίθετα, ότι η ψήφος είχε χαρακτήρα τιμωρίας, ή στέλνει ένα μήνυμα σε κάποιους, άγνωστο ποιούς. Αυτό το σκιώδες κάπου, αυτοί οι σκιώδεις κάποιοι, δεν είναι άλλοι από εκείνους που επανδρώνουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν είναι άλλο από ένα σύστημα διαμεσολάβησης των κοινωνικών ταξικών σχέσεων, με τον τρόπο που ισχύει από τη μεταπολίτευση και μετά. Όταν λένε λοιπόν για το τέλος της μεταπολίτευσης, καταλαβαίνετε τι ακριβώς εννοούν.

Βέβαια, υπάρχουν και μέσα σε αυτή την ιστορία και συσσωματώσεις (συμμορίες να πούμε;) που χρησιμοποιούν αυτόν σαθρό και διεφθαρμένο μηχανισμό με μακιαβελικό τρόπο, για να προωθήσουν τη δράση τους. Αν κάποια κόμματα, παραδοσιακά ας το πούμε, έχουν ως μοναδικό σκοπό τη διαιώνισή του μέσα στην κοινοβουλευτική διαδικασία, κάπως όπως οι ομάδες στο ποδόσφαιρο, υπάρχουν και άλλα, όπως η ΧΑ, τα οποία αποβλέπουν στη βουλευτική ασυλία για να συνεχίσουν με ασφάλεια και με κρατική χρηματοδότηση τις αγαθοεργίες τους. Το λάος των πιο λάιτ φασιστών γλυκάθηκε από την πολιτική και έπαιξε μέχρι τέλους το παιχνίδι που τελικά το καταβρόχθισε. Εκείνοι όμως είχαν μια άλλη, πιο ύπουλη λαϊκίστικη στρατηγική λεπενικού τύπου. Η ΧΑ έχει μια πιο έκδηλα επιθετική στρατηγική, η οποία δεν αναζητά νομιμοποίηση, αλλά πολιτική κάλυψη.

Ίσως λοιπόν για όλους τους υπόλοιπους να μην αλλάζει και κάτι στο πολιτικό σκηνικό, αν ίσως να χύσουν λίγα περισσότερα δάκρυα, αν ίσως να σκίσουν κάνα δυο ιμάτια παραπάνω. Αν ίσως να επιδοθούν σε σημειολογικές αναλύσεις για τα “αβασάνιστα” κινήματα της ελλάδας, που δεν έχουν άποψη, δεν έχουν κουλτούρα, δεν έχουν χιούμορ, δεν έχουν τίποτα. Φιλισταίοι μια ζωή. Μα, για ένα κόσμο που κατεβαίνει στο δρόμο, για ένα πλήθος ανθρώπων που θέλει να σκέφτεται τον εαυτό του σαν κίνημα, για κάποιους, ίσως λίγους, που υπερασπίζονται την ισότητα, την αξιοπρέπεια, το δίκαιο, την ελευθερία, τα πράγματα δυσκολεύουν. Και δυσκολεύουν κυρίως γιατί αν το κράτος τόσον καιρό χρησιμοποιούσε το παρακράτος για να ελέγχει κάτι τέτοιους αναρχοάπλυτους, έφτασε – πάλι – ο καιρός που το παρακράτος την έστησε στο κράτος, για να γίνει κράτος το ίδιο.

Και σε αυτό το νέο “καθεστώς” δε θα χορεύουν καλαματιανά και τσάμικα αλλά ντεθ μέταλ.