Φαντασίωση σε western ρεμπέτικο

Να κάτι που είναι νομίζω ότι πρέπει για μία ρεμπέτικη κομπανία όπως η γκρούπα. Kάτι με φαντασία, παρόν, παρελθόν και μέλλον. Πόσο πολύ θα ήθελα να βρεθώ με τους φίλους μου παίζοντας αυτό το κομμάτι! Ευχαριστώ την Δημητρούλα και τον James για την καταπληκτική αφιέρωση των Ukulele Orchestra.

Στον ορίζοντα ξεμύτιζε μία αστραφτερή Τετάρτη

Τα χαράματα, μετά από μία συνοπτική διαδικασία του στρατοδικείου, ο Αρκάδιο εκτελέστηκε στο τοίχο του νεκροταφείου. Τις δύο τελευταίες ώρες τις ζωής του δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί ο φόβος που τον βασάνιζε από παιδί είχε εξαφανιστεί. Αδιάφορος, χωρίς καν να νοιάζεται να εξάρει το πρόσφατο θάρρος του, άκουσε τις ατελείωτες καταγγελίες του κατηγορητηρίου. Σκεφτόταν την Ούρσουλα, που εκείνη την ώρα θα έπινε τον καφέ της κάτω απ’ την καστανιά με τον Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία. Σκεφτόνταν την κόρη του, οχτώ μηνών, αβάφτιστη ακόμα, και το μωρό που θα γεννιόταν τον Αύγουστο. Σκεφτόταν δειλά τη Σάντα Σοφία δε λα Πιεδάδ, που την είχε αφήσει το προηγούμενο βράδυ ν’ αλατίζει ένα ελάφι για το μεσημέρι του Σαββάτου και νοστάλγησε τα μαλλιά της όπως χύνονταν πάνω στους ώμους της και τα ματόκλαδά της που’μοιάζαν ψεύτικα. Σκεφτόταν τους δικούς του, χωρίς συναισθηματισμούς και εξετάζοντας αυστηρά το πάρε δώσε του με τη ζωή, άρχισε να καταλαβαίνει πόσο πολύ αγαπούσε στην πραγματικότητα τους ανθρώπους που νόμιζε ότι μισούσε. Ο πρόεδρος του στρατοδικείου άρχισε την τελική αγόρευση του προτού ο Αρκάδιο πάρει είδηση ότι είχαν περάσει κιόλας δύο ώρες. «Ακόμα κι αν οι αποδεδειγμένες κατηγορίες δεν ήταν αρκετές», έλεγε ο πρόεδρος, «η ανεύθυνη κι εγκληματική παρατολμία με την οποία ο κατηγορούμενος έσπρωξε τους κατωτέρους του σ’ένα μάταιο θάνατο θα ήταν αρκετή για να αξίζει την ποινή του θανάτου». Στο ξεχαρβαλωμένο σχολείο, όπου για πρώτη φορά είχε νοιώσει την σιγουριά της εξουσίας, λίγα μέτρα πιο πέρα απ’ το δωμάτιο όπου είχε γνωρίσει την αβεβαιότητα του έρωτα, ο Αρκάδιο βρήκε γελοία την επισημότητα του θανάτου. Στην πραγματικότητα δεν τον ενδιέφερε ο θάνατος, μόνο η ζωή, και γι’ αυτό το συναίσθημα που αισθάνθηκε, όταν απάγγειλαν την κατηγορία, δεν ήταν φόβος αλλά νοσταλγία. Δεν είπε κουβέντα, παρά μόνο όταν τον ρώτησαν ποια ήταν η τελευταία του θέληση.

- Πείτε στη γυναίκα μου, απάντησε με καμπανιστή φωνή, να δώσει στο κορίτσι το όνομα Ούρσουλα. Έκανε μία παύση και ξανάπε: Oύρσουλα, σαν τη γιαγιάτης. Και πείτε της ακόμα πώς αν το παιδί που θα γεννηθεί είναι αγόρι, να το βγάλει Χοσέ Αρκάδιο, αλλά όχι για το θείο του, παρά για τον παππού του.

Πριν τον στήσουν στο τοίχο, ο πάτερ-Νικανόρ προσπάθησε να του παρασταθεί. «Δεν έχω να μετανοήσω για τίποτα», είπε ο Αρκάδιο και παραδόθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, αφού ήπιε ένα σκέτο καφέ. Ο διοικητής του εκτελεστικού αποσπάσματος, ειδικός στις συνοπτικές εκτελέσεις, είχε ένα όνομα που δεν ήταν καθόλου τυχαίο: λοχαγός Ρόκε Καρνισέρο, που σημαίνει χασάπης. Στο δρόμο για το νεκροταφείο, κάτω από ένα επίμονο ψιχάλισμα, ο Αρκάδιο παρατήρησε πώς στον ορίζοντα ξεμύτιζε μία αστραφτερή Τετάρτη. Η νοσταλγία εξαφανιζόταν με την ομίχλη και έδινε τη θέση της σε μία τρομερή περιέρεια. Μόνο όταν τον διέταξαν ν’ακουμπήσει τους ώμους του στον τοίχο, ο Αρκάδιο είδε την Ρεβέκκα με βρεγμένα μαλλιά κι ένα φουστάνι με τριανταφυλλιά λουλούδια ν’ανοίγει διάπλατα το σπίτι. Έκανε μία προσπάθεια να την κάνει να τον αναγνωρίσει. Πραγματικά, η Ρεβέκκα έριξε τυχαία το βλέμμα της στον τοίχο και παρέλυσε απ’τον τρόμο της και μόλις που μπόρεσε ν’αντιδράσει και να αποχαιρετήσει τον Αρκάδιο κουνώντας του το χέρι. Ο Αρκάδιο της απάντησε με τον ίδιο τρόπο. Εκείνη τη στιγμή οι κάνες των όπλων τον σημάδεψαν καπνίζοντας κι άκουσε γράμμα με γράμμα τις τραγουδιστές εγκυκλίους του Μελκίαδες κι άκουσε τα χαμένα βήματα της Σάντα Σοφία δε λα Πιεδάδ, παρθένας ακόμα, μες στην αίθουσα των παραδόσεων, κι ένιωσε στη μύτη του την ίδια παγωμένη σκληράδα που’χε τραβήξει την προσοχή του στα ρουθούνια της μύτης στο λείψανο της Ρεμέδιος. «Αχ, διάολε», πρόλαβε να σκεφτεί, «ξέχασα να πω, αν γεννηθεί κορίτσι, να το βγάλουν Ρεμέδιος». Τότε, μαζεμένο μέσα σε μια νυχιά που τον ξέσκισε, ένοιωσε όλο τον τρόμο που τον βασάνιζε στη ζωή του. Ο λοχαγός φώναξε πυρ. Ο Αρκάδιο, μόλις που πρόλαβε να τεντώσει το στήθος του και να σηκώσει το κεφάλι, δίχως να καταλαβαίνει από πού έτρεχε το ζεματιστό υγρό που του έκαιγε τα πόδια.

- Ρουφιάνοι, φώναξε. Ζήτω το Φιλελεύθερο Κόμμα!

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Εκατό χρόνια μοναξιά" σελ 116-118. Είναι ένα από τα όμορφα πράγματα που μου έχει φανερώσει η Ελευθερία. Σε ευχαριστώ. H φωτογραφία είναι μία καρτ-ποστάλ από τα χρόνια ενός περασμένου πολέμου που με ένα τρόπο είναι παρών κάθε μέρα.

Σικέ όλα σικέ σικέ

Το παρακάτω τραγούδι είναι αφιερωμένο σε όσους έχουν απηυδήσει με όλα αυτά που συμβαίνουν τoν τελευταίο καιρό: ζαχόπουλοι και παρακμή, στο καπάκι το ασφαλιστικό που πάει να περάσει την πέμπτη επωφελούμενο το τετραήμερο της αργίας, γσεε και επίσημα συνδικατά που τα έχουν πουλήσει όλα για να διατηρήσουν την θέση τους στο πολιτικό παιχνίδι, τα φασιστοειδή κουνάνε τα κεφάλια τους, τσίπρες πουλάνε το επικοινωνιακό τους παιχνίδι "μια έτσι μία αλλιώς", πασοκ και νδ, λέει, το πάνε για συνεργασία... και κατα τ' άλλα όλα βαίνουν καλώς, ησυχία, τάξη και ασφάλεια...

ΣΙΚΕ

Μια κούκλα φουσκωτή, μ’ ένα μπικίνι
Και μια εκτόνωση προκάτ, που μου τη δίνει
Η πλαστική κονκάρδα της ελευθερίας
Κι ο αυνανισμός που είναι κατά της αϋπνίας

Δεν πάω απόψε στον αγώνα
Δεν πάω απόψε στον αγώνα, με τα πριμ
Γιατί το σκορ εγώ το ξέρω
Γιατί το σκορ εγώ το ξέρω από πριν

Σικέ όλα σικέ, σικέ
Σικέ όλα σικέ και μιλημένα
Σικέ όλα σικέ, σικέ
Ψεύτικα και στημένα

Στο κομοδίνο πλάϊ στη ντιβανοκασέλα
Εκεί που αφήνεις το νερό με τη μασέλα
Ρίχνεις μαζί το σηματάκι της ειρήνης
Και το πρωί το ξαναβάζεις να ομορφύνεις

Δεν πάω απόψε στη πορεία πασατέμπο
Όχι πορείες μ’ άδεια απ’ τις αρχές
Δεν κάνω έρωτα με κούκλα
Δεν κάνω έρωτα με κούκλες φουσκωτές

Σικέ όλα σικέ, σικέ
Σικέ όλα σικέ και μιλημένα
Σικέ όλα σικέ, σικέ
Ψεύτικα και στημένα

Μια κούκλα φουσκωτή, μ’ ένα μπικίνι
Και μια εκτόνωση προκάτ, που μου τη δίνει
Δεν έχω σώμα πια, όραμα πια δεν έχω
Και από τα κόκκαλα βγαλμένος δεν αντέχω...

Οι καρτ-ποστάλ του εργαλείου

Το εργαλείο απέκτησε 2 καρτ-ποστάλ! Μπορείτε να τις κατεβάσετε, να εκτυπώσετε κατα προτίμηση σε χαρτόνι Α4, να κόψετε στα τέσσερα και να στείλετε σε φίλους και αγαπημένα πρόσωπα.

(Παρένθεση: Το blog του εργαλείου είναι για εμένα ένα μέσω επικοινωνίας αλλά και εσωτερικής επεξεργασίας σκέψεων, ερεθισμάτων κλπ. Πολύ σημαντικό σημείο σε όλο αυτό είναι η ανάγκη ξεπεράσματος των ορίων του ιντερνετ και η μεταφορά του στον πραγματικό κόσμο όπου όλα μπορούν να συμβούν)

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ των καρτών (και είθε να φτάσουν μακριά)


Κάρτα νούμερο ένα. Κατεβάστε από εδώ http://www.vrahokipos.net/subs/ergaleio/pdf/confusion_A4.pdf

Η εικόνα προέρχεται από μία καρτούλα των crimethinc που μου στάλθηκε μαζί με κάτι βιβλία που είχα παραγγείλει. Tην έκανα δώρο σε μία φίλη που την ταλαιπωρεί μία πόλύ δύσκολη αρρώστια αλλά επειδή ήθελα να την έχω και εγώ την οικειοποιήθηκα, την αναπαράγω με την μορφή που μπορείτε να δείτε και την μοιράζω σε φίλους. Στην πίσω πλευρά ένα ποιήμα του Καρούζου με τίτλο "Μονοπάτι προς τον ενδόμυχο στοχασμό". Το ποιήμα αυτό το συνάντησα τυχαία στο blog του ephemeral-ego και κάτι μου είπε εκείνη την στιγμή.

Σ’ ακούω είσαι μουσική μα όμως ποιος μπορεί ν’ ακούειτην ακοή;Τι ναν την κάνεις τόση μουσική με δίχως κρέαταδίχως τα σάβανά της τα σμαράγδινακαι δίχωςτα βυσσινιά φτερούγια στα ογλήγοραγερατειά των αεικίνητων εντόμων…Ένας υπέροχος τραγουδιστής όπως το ξέρειςεν’ η ωμότητα η πιο βαμμένη λάμψηκαι το μεγάλο κινητό φαράγγι της φάλαιναςανάμεσα στην έριδα στο χημικό γαλάζιο- μην το φωνάξεις τώρα, όλοι το γνωρίζουμεοπού ο έρωτας την έχει σκυλοκουβαλήσεισκαλίζοντας με το νύχι του το άσπονδο ολόγυρασκοτάδι.Κι ο ποιητής τι κάνει – θα μου πεις…Αυτός κοιτάζεινα στερέψει τις πηγές της τρέλας.

Κάρτα νούμερο δύο. Κατεβάστε από εδώ http://www.vrahokipos.net/subs/ergaleio/pdf/noiotheis_A4.pdf

Νοιώθεις ποτέ έτοιμος πραγματικά να χάσεις τον έλεγχο; Για εμένα αυτό είναι ένα επαναστατικό ερώτημα. Το πήρα από ένα κείμενο των crimethinc και πάλι. Σκέφτομαι ότι μόνο ένας άνθρωπος ερωτευμένος ή αναρχικό πνεύμα ή με τάσεις αυτοκτονίας ή έτοιμος για ένα μεγάλο ταξίδι ή όλα αυτά μαζί σε συνδιασμούς μπορεί να απαντήσει άνετα με θετικό τρόπο σε αυτό το ερώτημα. Διαφορετικά προκαλεί μία αμηχανία και πιο συχνά μία αρνητική απάντηση. Νομίζω όμως ότι δεν έχει τόσο σημασία η απάντηση αφού μιλάμε για ένα αφαιρεικό ερώτημα όσο η ίδια η ερώτηση, οι πρώτες σκέψεις που σου προκαλεί, μία πρόκληση της ισορροπίας μεταξύ της λογικής του πολιτισμένου ανθρώπινου όντος και της πιο βαθιάς εσωτερικής επιθυμίας (μπορεί να λέω και βλακείες εδώ πέρα λίγο). Πριν κάποιο καιρό έπαιξε μία ανταλλαγή σχολίων στο blog όπου από ένα σημείο και μετά δεν ήξερα τι να απαντήσω. http://ergaleio.blogspot.com/2007/06/5.html Σκέφτηκα μετά από κάποιο καιρό ότι μερικές φορές η καλύτερη απάντηση μπορεί να έρχεται με ένα ποιήμα ή ένα τραγούδι. Έτσι μπήκε στο πίσω μέρος ένα απόσπασμα από το τραγούδι των Στέρεο Νόβα "Μοτοκούζι" που νομίζω ότι τα λέει όλα.

Προεκλογικές μέρες πάνω απ' το ποτάμι
κανείς δεν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει
παρατημένος στα έργα της πολεοδομίας
ακούς το τραγούδι της Αστυνομίας
κρατάς το μεγάλο σχέδιο σφιχτά στα χέρια
είναι αυτό που θ' αλλάξει τη ζωή μας σε μία μέρα
η μέρα μιας γυναίκας στα προάστια
σούπερ μάρκετ, όνειρα
εστιάζουν τα μάτια
μια Μοτοκούζι διασχίζει το μεγάλο δρόμο
κρατάς την Πολαρόιντ σα μοναδικό όπλο
αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου
θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;

Μπλογκοπαίχνιδο

Εγώ δεν ξέρω από αυτά τα μπλογκοπαίχνιδα αλλά με χαρά ανταποκρίνομαι στην πρόκληση του φίλου Αιμόφιλου Ινφλούντζα , πιάνω το πιό κοντινό βιβλίο (το οποίο εδώ στην δουλειά που βρίσκομαι είναι το "The Plate Flaws of the Large Hermes Heads of Greece, 1861-1886) ανοίγω την σελίδα 123 και να τι βλέπω.

Lines behind the head

Twin thin, white, vertical and parallel lines whcih are 5mm.long and about 1 +1/2 mm. apart occupy the left upper quadrant of the medallion just behind the Hermes head. This is Morris's Variety V of the 10 lepta, and they appear with the 1875-80 issues.

Line below the chin

A vertical white line below the chin showing thinning at both its ends and extending almost to the pearls, appears around the 1876 issues. Found in position 85, 116, 126, 136 and 146. This is Morris's Variety of the 10 lepta.

Και καλώ να κάνουν το ίδιο αν δεν τους κουράζει οι:
Ephemeral-ego , H καλύβα ψηλά στο βουνό , Εδώ Βερολίνο (που έχει χαθεί) , nochessinstrellas , tanguera-tanguera