Βουτιά στην πισίνα του Μακεδονία Παλλάς

Ομάδα νεαρών περί των 100 ατόμων εθεάθη εχθές το βράδυ της Κυριακής γύρω στην μία μετά τα μεσάνυχτα να εξέρχεται από τον χώρο του αντιρατσιστικού φεστιβάλ στην Θεσσαλονίκη με επιθετικές διαθέσεις. Οι νεαροί ταραξίες φωνάζοντας το σύνθημα "Εμπρός Λαέ βγες από την ρουτίνα, η μόνη λύση είναι βουτιά μεσ' την πισίνα" κινήθηκαν απειλητικά κατά μήκος της παραλιακής και εισέβαλλαν στον προαύλιο χώρο του γνωστού παραλιακού ξενοδοχείου της Θεσσαλονίκης "Μακεδονία Παλλάς". Eπιδεικνύοντας απαράμιλλο ζήλο στην διετέλεση του έργου τους, oι γνωστοί-άγνωστοι είχαν αρχίσει από νωρίς να προκαλούν την δημόσια αιδώ βγάζοντας ήδη από τον δρόμο τα σορτσάκια και τα μπλουζάκια τους τα οποία έδιναν και τα κρατούσαν οι συνεργάτες τους. Έπειτα χωρίς να δείξουν κανένα δισταγμό εισήρθαν βιαίως μέσα στην πισίνα διαταράσσοντας την ησυχία των φιλοξενούμενων του ξενοδοχείου. Αφού ολοκλήρωσαν την καλά σχεδιασμένη τους ενέργεια, οι νεαροί αποχώρησαν από τον χώρο φωνάζοντας συνθήματα και παρενοχλώντας εργαζόμενους της εταιρίας ασφάλειας τους ξενοδοχείου και την υπεύθυνη που προσπάθησαν να προστατέψουν την εικόνα της εταιρίας τους. Καμία μύνηση δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα επισήμως. Οι νεαροί καταζητούνται.

Οξυδερκής αδιαφορία

Ο «μύθος του Σίσυφου» είναι ένα βιβλίο που μου χάρισε η αδερφή μου για τα γενέθλιά μου. Πέρασε μία περίοδος που το είχα κοντά μου και το διάβαζα λίγο λίγο με την διάθεση να πάρω ότι είχε να δώσει. Σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν κάποιες φράσεις που «κάτι μου είπαν» και όπως συνηθίζεται με πολλά μπλόγκ ήθελα να βάλω κάτι σαν τσιτάτο στην δεξιά στήλη του εργαλείου. Οι φράσεις αυτές είναι οι παρακάτω:

1) Ένας άνθρωπος γίνεται πάντα λεία των αληθειών του. Μόλις τις αναγνωρίσει δεν μπορεί πια να απομακρυνθεί από αυτές.

2) Η δημιουργία είναι ο μεγάλος μίμος. Δημιουργώ σημαίνει ζω δύο φορές.

3) O παράλογος άνθρωπος δεν πρόκειται πια να εξηγεί και να δίνει λύσεις αλλά να νοιώθει και να περιγράφει. Τα πάντα αρχίζουν από την οξυδερκή αδιαφορία.

4) Εκείνο που φέρνει κοντά τη μία νοημοσύνη με την άλλη είναι περισσότερο οι κοινές αντιφάσεις τους παρά τα όμοια συμπεράσματά τους.

Τελικά επέλεξα την τρίτη για τον εξής λόγο.

Το εργαλείο είναι μέρος ενός ανθρώπου που κάνει λίγο από όλα και δεν έχει να επιδείξει σημαντικό έργο σε κάτι. Αυτό λίγο πολύ προκύπτει από μία συνειδητή επιλογή που έχει να κάνει με μία τάση αμφιβολίας, βαρεμάρας, αναζήτησης και εξερεύνησης. Σωστό ή λάθος δεν υπάρχει. Το να είσαι «λίγο από όλα και ουσιαστικά τίποτα» έχει τις βασανιστικές του στιγμές όταν η αποσπασματικότητα γίνεται πιεστική, όταν οι απαιτήσεις γύρω σου σε ξεπερνούν και οι ανεπάρκειες αρχίζουν να αναβλύζουν φτύνοντας ντροπές και φόβους.

Σχετικά με αυτό έχω να πω ότι διέκρινα σε αυτή την φράση ένα ελπιδοφόρο στοιχείο. Η έννοιας της «οξυδερκούς αδιαφορίας» (και μπορεί να κάνω λάθος σε αυτό) είναι μία βάση για έναν άνθρωπο που σκοπός του δεν είναι να «φτάσει κάπου» αλλά… δεν ξέρω τι. Μάλλον τίποτα συγκεκριμένο. Εδώ μπορεί να μπαίνει το πάθος για την ζωή, η αναζήτηση της ευτυχία και με δύο λόγια το συναίσθημα αυτό που σε ξεχειλίζει όταν κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις ΤΩΡΑ γιατί με έναν τρόπο γνωρίζεις ότι το «μετά» μπορεί να μην υπάρχει.

Οξυδέρκεια σημαίνει οξεία αντίληψη. Η αδιαφορία είναι μία αρνητικά φορτισμένη λέξη που είναι κοντά στην παρακμή του πνεύματος. Όμως δίπλα στην «οξυδέρκεια» αποκτάει μία δύναμη. Αποκτά την συνείδηση της θωράκισης απέναντι στην έλλειψη όλων αυτών θα μπορούσα να κάνω «εάν» και «για να». Γιατί τα «εάν» και τα «για να» από μόνα τους είναι πυξίδες σε έναν δρόμο που δεν υπάρχει προσανατολισμός. Και άρα δεν χρειάζεται να τα ακολουθήσεις κιόλας και να στερηθείς αυτό που μπορεί να βρίσκεται παραπέρα. Οπλισμένος με την ψυχρότητα μίας τέτοιας αδιαφορίας μπορεί ένας άνθρωπος να απεμπλακεί από τους λαβύρινθους των δυνατοτήτων και πιθανοτήτων και να γίνει ελεύθερος να εκφραστεί με τον πιο αληθινό και συναισθηματικό τρόπο. Στο μυαλό μου κάτι τέτοιο έχει ουσία.

Η οξυδερκής αδιαφορία έχει σημασία ως αφετηρία για πράξη και για προσπάθεια. Όχι ως συμπέρασμα και δικαιολογία για παραίτηση. Θέλω να κλείσω αυτή την δημοσίευση με ένα μεγάλο ερωτηματικό και με μία όμορφη εικόνα από την Σίσσυ.

Στα δευτερόλεπτα που τώρα περνούν

H υποψία της χαράς είναι άρμα ανατέλλοντος ηλίου
Είναι οδοστρωτήρας κάθετων αντικειμένων
και ξεφούσκωμα της σκέψης του κενού.

Η ασυμμετρία της επίκλησης του πέρα δρόμου
Αποτελεί χαρούμενη ανακάλυψη και έκλαμψη φωτός
Πίδακα πλεούμενων νομισμάτων
Και μέλι που χύνεται στα φυτά της αυλής.

Η παύση αυτή,
Τα δευτερόλεπτα που τώρα περνούν
Αποτελούν την μόνη συνείδηση που μπορεί να υπάρξει
Αποτελούν κομμάτι ενός ζωντανού οργανισμού
Που μόνο αυτός μπορεί να αποφασίσει υπέρ της τελικής αθωώσεως
Να συμφωνήσει με τα όρια των ορίων και
Να αποχαιρετήσει το συναίσθημα αυτό
Σταγόνα γιασεμιού
Που λιγοστεύει και χάνεται
Στα μικρά αυτά αποσπάσματα του χρόνου.
Στα δευτερόλεπτα που τώρα περνούν.

H g700 δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις

Το σάββατο στις 20:00 έχει μία ενδιαφέρουσα εκδήλωση στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ (Ολύμπου με Περδίκα γωνία, Κάτω Τούμπα) με θέμα

Η G700 δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις

ΣΤΟ ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ

Δε μιλάμε για λίγα ευρω παραπάνω

αλλά για όλη μας τη ζωή

Αφετηρία της θεματικής της εκδήλωσης είναι μία κριτική στην ρητορική "περι επισφάλειας" όπως εκφράζεται αποσπασματικά από ΜΜΕ και μπλόγκ τύπου "g700". Η εισήγηση της εκδήλωσης μπορεί να βρεθεί εδώ. Έπειτα γίνεται μία προσπάθεια σύνδεσης του ζητήματος με ανθρώπους που είναι σε αυτή την συνθήκη ζωής και προσπαθούν να οργανωθούν από τα κάτω σε χώρους δουλειάς. Στόχος δεν είναι να προωθηθεί μία συγκεκριμένη μορφή οργάνωσης αλλά να τεθούν ερωτήματα και υπάρξει μία ανταλλαγή απόψεων. Θα έρθει κάποιος κόσμος που θα μιλήσει για αυτά που κάνει από:

- κούριερ, ντελιβεράδες, εξωτερικούς υπαλλήλους - οδηγούς

(από το σωματείο Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου Αθήνας)

- Σερβιτόρους – Μάγειρες εργαζόμενους στον επισιτισμό

(από το σωματείο Σερβιτόρων – Μαγείρων της Αθήνας)

- Εμποροϋπαλλήλους

(από το περιοδικό ΡΕΠΟ που εκδίδεται στο χώρο του εμπορίου στην Αθήνα)

- Βιβλιουπαλλήλους

(από την συλλογικότητα Βιβλιοφρικάριος που δραστηριοποιείται στον χώρο του βιβλίου στην Αθήνα)

- Πρωτοβουλίες από τη Θεσσαλονικη

Την εκδήλωση διοργανώνει ένα έντυπο δρόμου που ονομάζεται "ΣΤΑΣΗ στο συνεχές τρέξιμο των επισφαλών σχέσεων". Το έντυπο αυτό μοιράζεται χέρι χέρι σε χώρους δουλειάς και όχι μόνο με σκοπό να αποτελέσει ένα εργαλείο επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων που έχουν πολλά κοινά σημεία να μοιραστούν και να πατήσουν για συλλογική δράση. Το έντυπο αυτό έχει βγάλει δύο τεύχη τα οποία μπορούν να βρεθούν εδώ.

Το δεύτερο τεύχος που έχει αρχίζει να μοιράζεται αυτές τις μέρες είναι αυτό.


και τα κύρια άρθρα που περιέχει είναι τα εξής:

Editorial
"Mένω με τους γονείς μου" Το πρόβλημα της στέγασης στην επισφαλή ζωή
Το συνδικάτο
Η γενιά της επισφάλειας (παρουσίαση εντύπου)

Noμίζω θα είναι μία πολύ γεμάτη κουβέντα. Αν όλα πάνε καλά βέβαια γιατί την ίδια ώρα υπάρχει συγκέντρωση των φασιστών στων Εύοσμο. Αυτό που είναι περίεργο αλλά και ενδεικτικό της γενικότερης αλλαγής που παίζει στο κοινωνικό ζήτημα είναι ότι στο κάλεσμά τους οι φασίστες δεν μιλάνε τόσο πολύ για τους ξένους, το έθνος και τα γνωστά αλλά βγαίνουνε με ένα λόγο τους στυλ "είμαστε αυτοί που παίρνουν 700 ευρώ (και βγάλε), οι επισφαλείς". Χωρίς να έχει προσχεδιαστεί λοιπόν είναι πολύ εύστοχη η εκδήλωση που θα λάβει χώρα την παρασκευή στις 20:00 με θέμα "Η άνοδος της ακροδεξιάς"και το ανταγωνιστικό κίνημα στην Ιταλία"

Yπάρχουν κάποιοι που είναι μπάσταρδοι με μνήμη

Σας προωθώ μία αφίσα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στην Θεσσαλονίκη από την κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ. Κατά την γνώμη μου βάζει το ζήτημα στο πλαίσιο που του αρμόζει.

Σε αυτήν την πόλη

Που το 1920 έχασε τους μουσουλμάνους της

Που το 1940 έχασε τους εβραίους της

Που έκτοτε οι έλληνες πατριώτες εξάλειψαν τα σημάδια τους και την μετέτρεψαν σε προπύργιο του ελληνικού εθνικισμού, συντηρητισμού και λαϊκισμού

Που το 1992 είχε πλημμυρίσει από κόσμο στα συλλαλητήρια κατασκευής της εθνικής συναίνεσης με το αδιάλλακτο εθνικιστικό σύνθημα «η μακεδονία είναι ελληνική»

Που σήμερα παρακολουθεί την ορθολογική διαπραγμάτευση του ζητήματος στο στυλ ενός εκσυγχρονισμένου εθνικισμού που δίνει βαρύτητα στην “οικονομική διείσδυση” και την “ισχυρή Ελλάδα”

Σε αυτήν τη χώρα

Που δακρύζει στην τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων

Που συγκινείται όταν το εθνικό σουξέ κερδίζει τον αντίστοιχο διαγωνισμό

Που ο Έλληνας φίλαθλος λιντσάρει αυτόν που δε θα γίνει Έλληνας ποτέ

Που ο αντιιμπεριαλισμός και αντιαμερικανισμός της αριστεράς πηγαίνει χέρι χέρι με τις εθνικιστικές ρητορείες

Που το βέτο στους διεθνείς οργανισμούς πανηγυρίζεται ως ένδειξη πυγμής και πολιτικής αναβάθμισης στο κλαμπ των ισχυρών

Που το όνομα Μακεδονία έχει ταυτιστεί μέσα στο συμβολικό οικοδόμημα της ισχυρής Ελλάδας σε βαθμό που η αναγνώριση της ιστορικής ανομοιογένειας του ελλαδικού πληθυσμού αποτελεί φόβο ρωγμής για τον εθνικό κορμό

Σε αυτήν την περιοχή

Που το πρωταρχικό μέλημα των εθνών κρατών ήταν να προσαρτήσουν με τα όπλα και την προπαγάνδα έναν κατεξοχήν μπάσταρδο πληθυσμό

Που η συγκρότηση ισχυρών εθνών κρατών αποτελεί τον μοχλό της απρόσκοπτης καπιταλιστικής ανάπτυξης

Που η φιλελευθεροποίηση της αγοράς χαρίζει κάθε φορά στο κεφάλαιο για πατρίδα του τον πληθυσμό τον οποίο εξαθλιώνει

Που προσφέρει σε κάθε πρόθυμο Έλληνα φθηνό σεξ και άφθονες απολαύσεις σε προνομιακές τιμές, επιβεβαιώνοντας με βαναυσότητα και κυνισμό την εθνική του ανωτερότητα

Υπάρχουν κάποιοι που είναι μπάσταρδοι με μνήμη

Γιατί τα διλήμματα περί ονομασίας είναι κενά περιεχομένου

Γιατί δεν νοιώθουμε μακεδόνες όπως δεν χωράμε σε καμία εθνική ταυτότητα, ελληνική ή μακεδονική

Γιατί οι δικοί μας εχθροί δεν είναι οι εθνικοί

Γιατί μας εμπνέουν παραδείγματα υπέρβασης της εθνικής ταυτότητας που προέρχονται από την ιστορία της Federacion στη Θεσσαλονίκη, των Βούλγαρων αναρχικών, των χιλιάδων Σλάβων φυγόστρατων, των υπερασπιστών ενός πολυεθνικού Σαράγιεβο

Γιατί αν σήμερα μία κοινωνία χωρίς κράτη και πατρίδες φαντάζει μακρινή τότε μοναδικό μας καθήκον είναι να παλέψουμε για να γίνει πραγματικότητα αύριο

--------------------------------------------------

In this city

That in 1920 lost its muslims

That in 1940 lost its jews

That thereafter the greek patriots eliminated the lost’s traces and made out of it a rampart of greek nationalism, conservatism and populism

That was flooded by people in 1992 in the rallies for the construction of national consent under the irreconcilable nationalistic motto «macedonia is greek»

That today observes a rational management of the issue in a style of streamlined nationalism that is based on “economic infiltration” and the ideal of a “powerful Greece”

In this country

That sobs at the opening ceremony of the olympic games

That becomes emotional when the national music hit wins a respective contest

That Greek sports fans lynch the one that will never become Greek

That anti-imperialism and anti-americanism of the left goes hand in hand with the nationalistic rhetorics

That the veto in national organizations is celebrated as an act of might and a political step up to the club of the powerful

That the name Macedonia has been identified with the symbolical structure of the powerful Greece to such an extent that recognition of the historical inhomogeneity of the greek population constitutes fear of a crack in the national core

In this region

That the primary objective of the national states has been to annex by arms and propaganda a bastard population par excellence

That the composition of powerful nation states is the lever to unhindered capitalist development

That the liberalization of the market bestows on the capital a homeland, the population of which it pauperizes

That offers to every willing Greek cheap sex and affluent delights at privileged prices, affirming with brutality and cynicism his national superiority

There are some people that are bastards with a memory

Because the dilemmas concerning the naming are without meaning

Because we do not feel macedonian since we do not fit any national identity, greek or macedonian

Because our enemies are not the national ones

Because we are inspired by examples such as the history of Federacion in thessaloniki, the Bulgarian anarchists, the thousands of Slav deserters, the defenders of a multinational Sarajevo, which transcend the national identity

If a society without states and homelands seems far away today, then our only duty is to fight so that it becomes a reality tomorrow

Έχετε εσείς τέτοια τετράδια;

Έχω μία συλλογή από τετράδια τα οποία χρησιμοποιώ για να γράφω τις δουλιές που έχω να κάνώ αλλά και διάφορα άλλα πραγματάκια όπως σχεδιάκια την ώρα των συνελεύσεων, σκέψεις για κανένα κείμενο, στοίχους από κανένα ρεμπέτικο τραγούδι που παίζουμε με την γκρούπα, καμιά ποιητική εκτόνωση, καμιά σκέψη της στιγμής που εκείνη την ώρα φαίνεται πολύ σημαντική αλλά σπάνια είναι. Είναι γεμάτα μουτζούρες, τραβηγμένες γραμμές και διάφορες πληροφορίες, τηλέφωνα, διευθύνσεις στις οποίες χρειάζομαι να ανατρέξω μερικές φορές αλλά ελάχιστα το πετυχαίνω γιατί εκεί μέσα επικρατεί το χάος. Σχεδόν πάντα κουβαλάω ένα τετράδιο μαζί μου. Για αυτό και έχω χάσει αρκετά πράγμα που πάντοτε μου την σπάει. Έτσι προσπαθώ να είναι 40φυλλα έτσι ώστε να μην αργούν να γεμίζουν και να μένουν στην άκρη. Πολλά από αυτά τα τετράδια είναι τα παλιά τα σχολικά με το μπλε εξώφυλλο, δείγμα κατά την γνώμη μου (επειδή το έχω δει και σε άλλους ανθρώπους) ενός είδους συντηρητισμού και μίας ψιλομιζέριας ειδικά έτσι όπως τσαλακώνονται! Παρόλα αυτά τα βρίσκω βολικά γιατί είναι ελαφριά, ευέλικτα και μπορώ να τα ταλαιπωρώ όσο θέλω. Έχει πλάκα να ρίχνω καμία ματιά στα παλιά μου τετράδια. Θυμάμαι με τι ασχολούμουνα, παλιά τρεξίματα, επιθυμίες, εμμονές, άγχη, φλυαρίες. Γρήγορα όμως τα βαριέμαι γιατί μοιάζουν με ένα σκουπιδαριό.

Υ.Γ. Πριν κάποιο καιρό ένας φίλος μου είχε δώσει ένα dvd με μουσικές. Όταν με ρώτησε αν μου άρεσε του είπα ότι δεν πρόλαβα να το ακούσω γιατί ήθελα να το προσέξω, σε φάση να το ακούω σιγά σιγά και μετά να περνάω ότι μου αρέσει στο σκληρό δίσκο για να μην χαθούν όλα μαζί εκεί μέσα. "Δεν παίζει" μου είπε, και εννοούσε ότι συχνά στην ζωή μας δημιουργούμε την αίσθηση της ταξινόμησης το οποίο είναι μόνο μία ψευδαίσθηση που χρησιμοποιούμε για να πορευόμαστε στο γενικότερο χάος που υπάρχει.