Κελαηδήστε

Κελαηδήστε ωραία μου πουλάκια κελαηδήστε

Όχι στο όνομά μας

Χωρίς να το σκεφτώ πολύ πολύ συμμετέχω στην κίνηση αντιπληροφόρησης που προωθείτε στην μπλογκόσφαιρα από το μπλόγκ Όχι στο Όνομά μας
σχετικά με τον αγώνα των κρατουμένων και δημοσιεύω το παρακάτω κείμενο. Η συνέχεια οφείλει να βρίσκεται στον δρόμο!


“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Eπαναδιατυπώνω

I never knew when his words would turn into mockery. Was he afraid of definite assertions or did he not believe in anything definite?

- Why are you constantly going away? To maintain the illusion of freedom? Does that mean that freedom doesn't exist?
- It does and it doesn't. I go in circles, I go away and come back. Free and bound. Then should I go or stay? Because apparently it doesn't matter. If I'm bound then I'm not free. And if the goal is to come back then why go away?
- But that's the point of it all' to come back. To long for someplace else, to leave and to arrive again that you have tied to, you wouldn't want it or any other world either; you would not have to depart from because you would be nowhere. And you are also nowhere if that's the only place you have. Because then you don't think about it, long for it or love it. And that's not good. You need to think to long for something to love. So get ready to go.

Ποτέ δεν ήξερα πότε τα λόγια του θα γίνονταν εμπαιγμός. Φοβόταν τους απόλυτους ισχυρισμούς ή μήπως δεν πίστευε σε τίποτα απόλυτο;
- Γιατί φεύγεις συνεχώς; Για να διατηρήσεις την ψευδαίσθηση της ελευθερίας; Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ελευθερία;
- Υπάρχει και δεν υπάρχει. Κάνω κύκλους. Φεύγω και επιστρέφω. Ελεύθερος και δεσμευμένος.
- Tότε πρέπει να μείνω ή να φύγω; Γιατί προφανώς δεν έχει κανένα νόημα. Αν είμαι δεσμευμένος τότε δεν είμαι ελεύθερος. Και αν ο σκοπός είναι να επιστρέψω, τότε γιατί να φύγω;
- Mα αυτή είναι η ουσία: να επιστρέφεις. Να επιθυμείς ένα άλλο μέρος, να φεύγεις και να φτάνεις ξανά στο μέρος με το οποίο έχεις δεθεί. Αυτό το μέρος δεν θα το ήθελες, όπως και κανένα άλλο μέρος στον κόσμο. Αλλά από εκεί δεν θα χρειαζόταν να αναχωρήσεις, γιατί θα βρισκόσουν ήδη στο πουθενά. Άλλωστε, είσαι στο πουθενά αν αυτό είναι το μόνο μέρος που έχεις. Γιατί τότε δεν το σκέφτεσαι, δεν το λαχταράς ή δεν το αγαπάς. Και αυτό δεν είναι καλό. Χρειάζεται να επιθυμήσεις κάτι για να το αγαπήσεις*. Για αυτό ετοιμάσου να φύγεις.


------------------
Από το βιβλιο Death and the Dervish του Μesa Selimovic. το απόσπασμα είχε χρησιμοποιηθεί στο Εργαλείο Νο 5 (pdf) (όχι ολόκληρο), το επαναδιατυπώνω μιάς και το ξαναφέρνω πολύ στο μυαλό μου και το'φερέ στην κουβέντα με έναν μεταφυσικό τρόπο η Τίνα όπως μου το επικοινώνησε με το Ταξίδι&Πράξη. Δεν είμαι σίγουρος αν η μετάφραση είναι η κατάλληλη (ευχαριστώ Δημητρούλα για την προσπάθεια) για αυτό ανεβάζω και το αγγλικό κείμενο.

* Καταλαβαίνω ότι θέλει να πει ότι χρειάζεται να κατασκευάσεις-να εφεύρεις την επιθυμία σου για να αγαπήσεις κάτι.

Αποχαιρετισμός μίας επιστροφής

-->

Tι τρομερή ελευθερίαη μοναξιά..

Μέχρι η ανικανοποίητη επιθυμία να τινάξει

από τον πόνο το κορμί στον αέρα.

Ερεντίζ Ατασού

Στην μέση του δρόμου
Σημείο που ορίζει αυτό το διάνυσμα
Ορίζω τις συντεταγμένες του χώρου.

(Bέγας, Aκτούρος, Πολικός Αστέρας)

Πάνω στο ισιάδι της λευκής επιφάνειας
Έπιασα πέντε πέτρες και τις έριξα
Μία μία πήραν την θέση τους
Μία μία αρχίζω να μαζεύω
Με πρώτη την μονιασμένη όψη της μητέρας μου

(το δάχτυλό μου στροβιλίζει γύρω από το κρυμμένο δαχτυλίδι)

Με δεύτερη ένα κορίτσι που το λέγανε Γεύση,

(Φορούσες ένα άσπρο λουλούδι στο αυτί)

Με τρίτη την δυστυχία της προσμονής
Μετατόπιση της ζυγαριάς, απώλεια του βαριδίου
Με την τέταρτη ρίψη
εστιάζω στην πέτρα που ίπταται και στο υστερόγραφο πάω για όλα.

Φαντάζομαι τον ήλιο και δίπλα του το μισό φεγγάρι και ένα λεωφορείο που σε πηγαίνει προς το σπίτι το γαλήνιο ή τις ανήσυχες απομακρυσμένες πόλεις.

(Άλλαχ Μουέμπερ φώναζαν και ρίχνονταν στην μάχη).

Επανερχόμενος βρίσκομαι μόνος.

(Ντενέμπ, Αλταϊρ, Βέγας)

Όταν παίζω τον τελευταίο μου γύρω όλες οι πέτρες βρίσκονται ανάποδα στο χέρι σε κάτι ήσυχες ώρες με μαρτύρια στο δωμάτιο όπου μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι χίλιοι ήλιοι αποκαλύπτονται με σκορπιούς και φίδια να σέρνονται να ακούγονται και να μην υπάρχουν.

Υπάρχουν στιγμές που ξέρω ότι
το μαχαίρι που αναζητώ θα είναι άκαμπτο και θα έχει
Θολό κρυστάλλινο θηκάρι.

Όταν όλα αρχίζουν ξανά σε παίρνω στα χέρια μου και σε πετάω ψηλά. Φεύγω και ξαναγυρίζω σε εσένα.

--------------------------------------------

(Στην Ελευθερία)

Peak oil και κρίση

Πριν κάποιο καιρό είχα ανεβάσει μία δημοσίευση σχετικά με το ζήτημα του peak oil (ανώτατο σημείο πετρελαϊκής παραγωγής) και τον τρόπο που μπαίνει από το γνωστό ντοκιμαντέρ The end of Suburbia και την σχετική βιβλιογραφία. Μου είχε φανεί τότε ένα αρκετά ξεκάθαρο θέμα και προσπάθησα να πλησιάσω με έναν κριτικό τρόπο. Έτσι στο τέλος της δημοσίευσης μπήκαν κάποια ερωτήματα τα οποία για καιρό έμειναν αιωρούμενα.

Τον τελευταίο καιρό με όλη αυτή την συζήτηση με την κρίση διάβασα και μου έκανε εντύπωση ένα σχετικό άρθρο του Καφετζή με τίτλο The peak oil complex, Commodity, Fetishism and Class Struggle το οποίο τουλάχιστον πρέπει να ενισχύει την διστακτικότητα με την οποία πρέπει κανείς να αντιμετωπίζει την τάση του peak oil. H βιβλιογραφία του peak oil είναι ελλιπής και απλουστευτική ως προς την σύνδεση ενεργειακού ζητήματος και κοινωνίας ενώ κρίνεται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποπροσανατολιστικά προς το ευρύ κοινό και να φανεί εχθρική ως προς οπτικές ανταγωνιστικές στο καπιταλιστικό σύστημα.

Το άρθρο του Καφεντζή παρουσιάζει το peak oil ως άλλη μία ρητορική για το πώς αυτός ο καπιταλισμός δεν μπορεί να στηρίξει την σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία και μας οδηγεί σε μία μακρά κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Από την μία μεριά η οπτική του peak oil φαίνεται, με μία πρώτη ματιά, να αποτελεί ένα κριτικό εργαλείο απέναντι στον καπιταλισμό. Όμως σε τελική ανάλυση μπορεί να φτάσει να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει επιθέσεις σε κοινωνικά δικαιώματα στο όνομα του «να ξεφύγουμε από την ενεργειακή κρίση».

H βιβλιογραφία για το peak oil αποτελείται από α) έναν εμπειρικό υπολογισμό της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου περίπου τα τελευταία 150 χρόνια β) μία εξήγηση για το πώς η καμπύλη δείχνει την εξέλιξη της πετρελαϊκής παραγωγής για περίπου 300 χρόνια γ) μία «αύρα» πολιτικής αντίδραση σε όλο αυτό.

Η κριτική του Καφεντζή στο σύμπλεγμα του peak oil μπορεί με σύντομο τρόπο να συνοψιστεί στα παρακάτω σημεία:
1) To άθροισμα των καμπύλων ξεχωριστών χωρών με σκοπό να εξαχθεί μία παγκόσμια καμπύλη δεν είναι απαραίτητα τέτοια καμπύλη. Επίσης δεν βάζει πουθενά την ιστορία (ταξικοί αγώνες και αγώνες ιθαγενών) στην διαμόρφωση αυτών των καμπυλών.
2) Πώς μπορεί να είναι τόσο σίγουροι οι υποστηρικτές του peak oil για το αναπόφευκτο της καμπύλη χωρίς να συμπεριλαμβάνει στην διαμόρφωσή της την αβεβαιότητα που προκύπτει από τις αλλαγές στην επιστημονική γνώση, την τεχνολογία και την ανθρώπινη εφευρετικότητα;
3) Η ρητορική του peak oil έχει ένα στυλ πατροναρίσματος και αυστηρότητας. Είναι ένας λόγος κυρίως για εναλλακτικές μορφές ενέργειας χωρίς μία εναλλακτική κοινωνία. Μία κοινωνία όπου έστω θα κυριαρχούν οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας δεν θα είναι απαραίτητα μία πιο ελεύθερη κοινωνία.
4) Τελευταίο και πιο σημαντικό: Η βιβλιογραφία του peak oil παρουσιάζει το πετρέλαιο ως σημαντικό λόγω μίας αντικειμενικής αξίας χρήσης που έχει και όχι ως κάτι που αξιολογείται από κάποιους άλλους ανάλογα με την θέση που έχει στο σύστημα. Μία θέση που έχει να κάνει με την λειτουργικότητά του στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την οποία προέρχονται και τα κέρδη της πετρελαϊκής βιομηχανίας. Τo peak oil παρουσιάζει τον καπιταλισμό ως ένα πράγμα, έναν ενεργειακό μηχανικό σχηματισμό και όχι ως κοινωνική σχέση. Αντίθετα ο Καφετζής υπογραμμίζει σε όλο αυτό το παιχνίδι την σημασία του πετρελαιοπαραγωγού προλεταριάτου, της στρατηγικής των καπιταλιστών και τις επιθυμίες των εισοδηματιών.

Απορία: Δεν κατάλαβα αυτό που λέει στο τέλος ότι θα απειληθεί με ιδεολογικό κάλυμμα το peak oil «η νέα στροφή της ταξικής πάλης που ενώνει τις εργατικές τάξεις στην λατινική αμερική, την αφρική, την ασία με κυβερνήσεις καταναλωτών και εθνικές οργανώσεις». Και γενικότερα όλα αυτό περί πετρελαιοπαραγωγού προλεταριάτου και του ρόλου του μου είναι ασαφές.

Επίσης θεωρώ ότι μία πολύ καλή ανάλυση για το ζήτημα του πετρελαίου βρίσκεται στο βιβλίο της Ομάδας RETORT με τίτλο Καταπονημένες Δυνάμεις: Kεφάλαιο και Θέαμα στη νέα εποχή του πολέμου, εκδόσεις των ξένων. Το 2ο κεφάλαιο του βιβλίου με τίτλο Αίμα για το Πετρέλαιο; επιτίθεται στο γνωστό σύνθημα της αμερικάνικης αριστεράς Νο blood for oil το οποίο, σύμφωνα με τουσ συγγραφείς του, συμβάλει στην μυστικοποίηση του πετρελαίου, προσφέρει μία οικονομίστικη εξήγηση της ιστορίας και παραμένει παγιδευμένο σε μία οπτική των κοινωνικών διαδικασιών με όρους «καλού και κακού».