Η μείωση των συγκινήσεων οδηγεί στον μαρασμό και στις ακραίες περιπτώσεις στον θάνατο.
[Να κάνεις τα πράγματα
που σε συγκινούν]
Πολλές φορές περνάμε από πράγματα και καταστάσεις που μας μετατοπίζουν από μία κατάσταση Ι σε μία κατάσταση ΙΙ. Η παλινδρόμιση ξανά στην κατάσταση Ι, πράγμα που συμβαίνει είτε εσωτερικά όταν δεν είμαστε έτοιμοι ή και εξωτερικά για άλλους λόγους, εκφράζεται με επιθετικότητα.
[Θα σε σκοτώσω κιόλλας αν πας να βγάλεις από το Ι,
έξω από το Ι δεν μπορώ να υπάρχω]
Το θέμα είναι όταν είμαι αγκιστρωμένος σε κάτι αποκλειστικά.
Υ.Γ. Τα λέμε με το νέο έτος, προς το παρόν σας χαιρετώ!
‘Ηθελα να σου απαντήσω κάπως αλλά διαπίστωσα ότι δεν μου έβγαινε κάτι. Όμως το σκεφτόμουνα από καιρό και τώρα που βρήκα την ευκαιρία θέλω να στο πω. Όταν αντίκρισα την καμάρα γεμάτη από κόσμο ένοιωθα σαν να βρισκόμουνα μέσα σε ένα κόμιξ. Μία κατάσταση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Η πορεία ξεκίνησε. Πολύ γρήγορα έχασα τους δικούς μου και όταν ξεκίνησαν τα σπασίματα διαπίστωσα ότι ήμουν μόνος. Προτίμησα να βρίσκομαι μαζί με το πλήθος. Κάποια στιγμή μέσα σε όλα αυτά τα δακρυγόνα ένας άνθρωπος λιποθύμησε πάνω μου. Τον έβγαλα έξω από την φασαρία και τον βοήθησα να συνέλθει. Ήταν τρομαγμένος δεν ήξερε που βρισκόταν και τι έχει συμβεί. Κάθισα δίπλα του και τον καθησύχασα. Του είπα «ηρέμησε, για αυτό είμαστε εδώ, για να προσέχουμε ο ένας τον άλλο». Όταν όλα τελείωσαν δεν τον ξαναείδα.
Το παραπάνω ήταν η απάντηση ενός φίλου στο ερώτημα του μειδιάματος "Ti είδες στην Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου του 2008".
Δύο άλλες είναι οι παρακάτω
Ένα χρόνο μετά η στάση μας αποτελεί
παρακαταθήκη για το μέλλον.
Όλοι στους δρόμους!
We do not know when the revolution will triumph.
But we know that the revolution is with us.
And there is no doubt that if the revolution is crushed,
it will be crushed because on this occasion we have been defeated
αnd never because we have found it useful to compromise.
We will have on events, the kind of influence which will reflect
our numerical strenght, our energy, our inteligence and our intransigence.
Even if we are defeated, we will have performed a worthy task
for human progress is measured by the persistence and regeneration
of selflessness and the willingness to see beyond the limits of our own time.
Λειτουργούμε με ομοφωνία; Για ποιούς λόγους; Ποιά τα προβλήματα; Πώς τα παλεύουμε; Μπορεί να λειτουργήσει ο καπιταλισμός με ομοφωνία; Τι είναι η ομοφωνία; Τι σημαίνει να συμμετέχεις σε μη ιεραρχικές συλλογικότητες,; Μήπως αυτό έχει γίνει μία σούπα; Μία έννοια μαϊντανός που κολλάει σε όλα; Ποιές οι ευθύνες, τα δικαιώματα, ποιός ο ρόλος των σχέσεων ισοτιμίας σε όλο αυτό; Για ποιούς σκοπούς; Για όλα; Για πάντα; Που μπορεί να μας βγάλει αυτός ο τρόπος λειτουργίας; Γερνάνε οι ομάδες μας και "φτου κι από την αρχή"; Ωριμάζουμε μέσα σε αυτές και πολλαπλασιάζουμε τον λόγο και τα εργαλεία μας; Μήπως είναι μούφα η ομοφωνία; Ένα βολικό άλλοθι; Μία ουτοπία; Να μιλήσουμε για τις συλλογικότες στις οποίες συμμετέχουμε σαν να πρόκειται για ζωντανούς οργανισμούς ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, όποιο προσωπείο και αν έχει.
Στο ερώτημα πώς απαντάω σε όλες αυτές τις ζωγραφιές που έχουν έρθει για Το μειδίαμα δεν έχω βρει μία απάντηση. Έχω όμως μία μικρή ιδέα. Θα ανεβάζω κάποιες από τις ζωγραφιές που μου έχουν κάνει εντύπωση μαζί κάποιο ποιήμα που μου τις επανέφερε σε κάποια φάση στο μυαλό. (μήπως θέλετε να κάνετε και εσείς κάτι παρόμοιο;).
Ξεκινάω.
Έρωτες
Την ποίηση όπως τις γυναίκες
μόνο στην απειλή της εγκατάλειψης
την αγαπάμε
Τίτος Πατρίκιος "Λυσιμελής Πόθος"
(απάντηση στην ερώτηση "εσύ τι πραγματικά φοβάσαι;")
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009
Οι εικόνες προκύπτουν όταν η ζωγραφική παρεμβαίνει και ακινητοποιεί για λίγο την ποιητική ροή, όχι για να αφουγκραστεί τον συγκεκριμένο στίχο, αλλά για να αποτυπώσει το φευγαλέο, να μεταφέρει με τον τρόπο της ένα διευρημένο αίσθημα για τον κόσμο, ένα γενικότερο κραδασμό ψυχής. Και οι στίχοι μας υποδέχονται και μας αιφνιδιάζουν κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, αν και διαφυλάνε πάντα την ίδια υπαρξιακή προδιάθεση. Άλλοτε εκκωγαντικά, άλλοτε εξεγερμένα ή ήπια, τρυφερά ή αμείλικτα μέσα από υπόγειες, άβατες διαδρομές μας οδηγούν σε ναρκοθετημένα πεδία με αμφισβητήσεις, ρήξεις και ανατροπές, διεμβολίζοντας το προφανές και το αυτονόητο με τη συμπαγή και ρευστή πρώτη ύλη της γλώσσας.
Η ροή της ποίησης και αυτή της ζωγραφικής είναι σαν δύο ανυπότακτα ποτάμια που τρέχουν παράλληλα, το κάθε ένα με τα δικά του νερά, τις δικές του πηγές, που όμως συνδέονται στο βάθος της γης και βγαίνουν από ένα κοινό έγκατο.
Όταν η ζωγραφική συνομιλεί με την ποίηση δεν υποτάσσεται σ'αυτήν. Διατρέχει μαζί μ'αυτήν και παράλληλα με αυτήν σε διαφορετικές διαδρομές ένα κοινό εκφραστικό τόπο με κοινούς στόχους και με το βλέμμα στραμμένο η μία στην άλλη.
Από το βιβλίο "Συνάντηση" όπου ο Γιάννης Ψυχοπαίδης ζωγραφίζει πάνω σε ποίηματα της Κικής Δημουλά.
Υπάρχουν δύο λογιών σιωπές. Η μία, όταν δεν προφέρεται καμία λέξη. Η άλλη, όταν ίσως χρησιμοποιείται ένας λεκτικός χείμαρρος. Σ'αυτή την περίπτωση, ο λόγος μιλάει για μία γλώσσα φυλακισμένη κάτω απ'το λόγο. Αυτή είναι η συνεχής αναφορά του. Ο λόγος που ακούμε, είναι μία ένδειξη των όσων δεν ακούμε. Είναι μία αναγκαία υπεκφυγή, μία βίαιη πανουργία, ένα αγχώδες ή εμπαικτικό προπέτασμα καπνού, που κρατάει τη γλώσσα καθηλωμένη. Όταν η πραγματική σιωπή επικρατεί, μας απομένει ακόμα η ηχώ, αλλά είμαστε πιο κοντά στη γύμνια. Ο λόγος είναι, ανάμεσα σ'άλλα, ένα μόνιμο στρατήγημα για να καλυφθεί η γύμνια. Έχουμε ακούσει πολλές φορές τη στραπατσαρισμένη φράση: "έλλειψη επικοινωνίας", κι αυτή τη φράση την επισυνάπτουν σταθερά στο έργο μου. Προσωπικά, πιστεύω, το αντίθετο. Νομίζω πως επικοινωνούμε θαυμάσια μεσ'στη σιωπή μας, μέσα σε ότι δεν προφέρεται. Προσπαθούμε, όμως, αδιάκοπα να ξεφύγουμε, κάνουμε απεγνωσμένες απόκειρες να μείνουμε κλεισμένοι στον εαυτό μας. Η επικοινωνία παραείναι ανησυχητική. Παραείναι φοβερό να ειχωρήσεις στη ζωή ενός άλλου. Να αποκαλύψει στον άλλο την εσωτερική σου φτώχεια, είναι μία προοπτική που σε κάνει να τρομάζεις. Δεν θέλω να πως μ'αυτό πως δεν υπάρχει πρόσωπο έργου που να λέει ότι πραγματικά εννοεί. Κάθε άλλο. Έχω ανακαλύψει ότι κατά κανόνα έρχεται μία στιγμή που αυτό συμβαίνει, όπου το πρόσωπο λέει, ενδεχομένως, κάτι που δεν το είχε ξαναπεί. Κι όταν αυτό γίνεται, ότι λέγεται είναι πια αμετάκλητο.
Αυτοπαρουσίαση του Χάρονλντ Πίντερ στο έργο του "Προδοσία"
Το μειδίαμα έχει περίπου 4 μήνες που κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα. Η διανομή του έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Παράλληλα αντιλαμβάνομαι ότι πλέον έχει έρθει ένα σημείο καμπής για το μπλογκ που παρακολουθείτε.
Για να εξηγηθώ.
Κάπου στο 2004, μετά από μία δύσκολη περίσταση, μου βγήκε η ανάγκη να περάσω κάποια μηνύματα «κάτω από τα τείχη». Έτσι έφτιαξα Το Εργαλείο μου. Το έντυπο αυτό συνεχίστηκε με 5 συνολικά εντυπάκια, του στυλ φανζιν να το πω, που μεγάλωναν σε περιεχόμενο και έκταση. Στην πορεία ψάχνονταν. Τα εντυπάκια αυτά πάντοτε ζητούσαν σχόλια, προτάσεις. Ωραία ως εδώ, όλα τα έντυπα που σέβονταν τον εαυτό τους το κάνουν αυτό. Η ανταπόκριση, φυσικά., ήταν μηδαμινή αν εξαιρέσω ανθρώπους που ήδη με γνώριζαν προσωπικά. Και λογικό ήταν αφού δεν έθετε κανένα ερώτημα.
Είναι φυσικά ένα προσωπικό ζήτημα πώς κάθε άνθρωπος επιζητά με τους δικούς του τρόπους μία σύνδεση με το έξω. Εγώ το έκανα κάπως έτσι.
Μετά από το τέλος του Εργαλείου (ως σειρά εντύπων) προέκυψε το Μειδίαμα. Σε αυτό πειραματίστηκα με την γραφή και προέκυψε η ιδέα με τα τετραγωνάκια που έθεσε τα ερωτήματά της στους αναγνώστες. Σκοπός να στείλει ο καθένας την ζωγραφική και τα σκέψεις του ώστε να τα ανεβάσω σε κοινή θέα.
Η ανταπόκριση έχει υπάρξει πολύ πλούσια. Έχω δει και έχω συζητήσει πολύ για όλες αυτές τις εικόνες. Παρόλα αυτά νοιώθω ανίκανος να τις επεξεργαστώ, να τις κάνω κάτι περισσότερο, να τις επικοινωνήσω. Νοιώθω μετέωρος.
Βλέπω ότι το έντυπο του Μειδιάματος είχε 2 ειδών ανταποκρίσεις:
Από την μία μεριά άνθρωποι που με γνωρίζουν προσωπικά ή με γνώρισαν μέσω του μπλόγκ έστειλαν κάτι από τον εαυτό τους.Καταλαβαίνω ότι είχαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν κάτι μαζί μου και όχι απαραίτητα να εκθέσουν κάτι προς τα έξω. Επέλεξα να παίξω τον ρόλο του μεσολαβητή και να εκθέσω αυτά τα πράγματα σε όλο τον κόσμο. Και τώρα τι; Έκανα καλά; Νοιώθω σαν να μου επήφθηνε ένα σωρό κόσμος τα συναισθήματά του και εγώ να έχω καθίσει απέναντι σιωπηλός. Και τι κέρδισαν οι υπόλοιποι που τα είδαν; Υπάρχει κάτι περισσότερο ή αυτό ήταν;
Από την άλλη κάποιοι άνθρωποι που δούλευαν σε σχολεία δεύτερης ευκαιρίας χρησιμοποίησαν τα γραπτά μου ως παιδαγωγικό εργαλείο. Την πρώτη φορά που έλαβα τις ζωγραφιές από το σδε φυλακών στα Διαβατά ένοιωσα ότι κάποιος μου χάρισε τον κόσμο ολόκληρο! Μου έδειξε δρόμους. Τα υπόλοιπα σδε που ακολούθησαν (χωρίς να είναι συνεννοημένα) μου έδειξαν εξίσου έντονα πράγματα. Ποια είναι η ανάγκη αυτή που ωθεί έναν άνθρωπο (π.χ. μαθητή ενός σδε ή οτιδήποτε άλλο) σε αυτή την σκατένια καθημερινότητα να δει λίγο βαθύτερα μέσα του και να, προσπαθήσει να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να πάρει μία προσωπική θέση. Από εδώ ξεκινάει ένα ερώτημα που πιστεύω έχει επαναστατικές προεκτάσεις.
Και σκεπτόμενος αυτές τις προεκτάσεις διερωτώμαι: Τελικά ποιός ήταν ο στόχος μου; Τι ήθελα να φτιάξω; Ποιά η σύνδεση των ερωτημάτων που έβαλα μεταξύ τους και την υπόθεση μίας αλλαγής που να ανατρέπει την ισορροπία των φόβων και του εγκλωβισμού μας;
Νοιώθω την ανάγκη να μπω σε μία διαδικασία επεξεργασίας όλων αυτών. Να καταλάβω τι ήταν αυτό που έφτιαξα πριν προχωρήσω στην εξέλιξή του. Για να μην πολυλογώ άλλο, το μπλόγκ αυτό το βλέπω ότι έχει μπει τον τελευταίο σε μία στάση αναμονής. Και ηθελα να εξηγηθώ σε σχέση με αυτό.
Μέχρι να έχω κάτι αντάξιο να δείξω...
Υ.Γ. Όποιες ζωγραφιές, λόγια συνεχίζουν να έρχονται στο steiltostoergaleio@gmail.com θα συνεχίζω να τις ανεβάζω, εφόσον το επιθυμείτε.
-->
Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009
(είπαμε κάνουμε διπλό κλίκ στην εικόνα όταν θέλουμε να δούμε καλύτερα μία ζωγραφιά)
Φόβος
Το ξύλινο καράβι
Μπορεί να υπάρξει;
Φόβος
Το ξύλινο καράβι
Μπορεί να υπάρξει;
Τρίτη 14 Ιουλίου 2009
Οι φίλοι που δουλεύουν σε σχολεία δεύτερης ευκαιρίας έχουν κάνει καλή δουλειά! Aπό το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας κατερίνης τα παρακάτω.
(οι πρώτες εικόνες και από τις δύο κατηγορίες φαίνονται περίεργα γιατί ζωγραφίστηκαν με μολύβι και πολύ αχνό τρόπο και έπρεπε να τις επεξεργαστώ για να μπορούν να φαίνονται στο σκανάρισμα όσο το δυνατό περισσότερο)
Φόβος
Το ξύλινο καράβι
Τρίτη 30 Ιουνίου 2009
Μία φίλη φωτοτύπησε και μοίρασε στους μαθητές της στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας ξάνθης τα δύο γραπτά με τα κουτάκια τα οποία και δημοσιεύω. Αυτό έγινε ανεξάρτητα από την κίνηση στο σδε της φυλακής διαβατών που βρίσκεται παρακάτω. Όλο αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό σε σχέση με το έντυπό μου, ότι κατά κάποιο τρόπο τα καταφέρνει στο να αποτελέσει ένα εργαλείο έκφρασης. Τώρα το που θα πάει όλο αυτό δεν το ξέρω, προς το παρόν χαίρομαι : )
Μαζί με το παρακάτω δημοσιεύω ταυτόχρονα αλλά δύο που μου στάλθηκαν μιάς και δεν έχω συχνή πρόσβαση στο διαδίκτυο πλέον.
Υπενθυμίζω ότι με διπλό κλικ πάνω στην κάθε εικόνα μπορείτε να την δείτε καθαρά.
Φόβος
Το ξύλινο καράβι
Φόβος
Το ξύλινο καράβι
Μπορεί να υπάρξει;
Αναμνήσεις από ένα ταξίδι
Φόβος
To ξύλινο καράβι
Μπορεί να υπάρξει;
Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009
Το μειδίαμα είχε μία αναπάντεχη ανταπόκριση. Ένας γνωστός που δουλεύει στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας των φυλακών διαβατών φωτοτύπησε και μοίρασε κάποια κομμάτια του εντύπου στους μαθητές του και μου έδωσε την ζωγραφική τους. Τα έχω λίγο χαμένα, δεν ξέρω τι να κάνω με αυτά. Με αυτή την δημοσίευση παρουσιάζω το φορτίο που ένιωσα. Υπενθυμίζω οτι για να δείτε καλύτερα κάποια εικόνα πατήστε πάνω της διπλό κλικ.
