Όταν ήμουν μικρός ήθελα πολύ να πάω καράτε. Είχα πορωθεί με τα 7 νιτζάκια όπως τόσα άλλα παιδάκια της γενιάς μου και ήθελα και εγώ να μπορώ να δέρνω μεγάλους και συνομίλικους με τόσο μεγάλη χάρη. Έτσι λοιπόν όταν με γράψανε κάποια στιγμή οι γονείς μου στο τάε κβον ντο της γειτονιάς είχα καταχαρεί! Το ζητούμενο στο πρώτο διάστημα που είχα αρχίσει να πηγαίνω ήταν πότε θα έρθει η στιγμή που θα με βάλει ο δάσκαλος να κάνω μάχη. Πήγαινα δευτέρα τετάρτη και παρασκευή και παρασκευή ήταν η μέρα της μάχης που μας έβαζε δηλαδή να κάνουμε ματσάκια σε δυάδες μεταξύμας. Ο νικητής έβγαινε από τους πόντους των χτυπημάτων που κατάφερνε ο ένας στον αλλο. Αλλά για να το ζήσω αυτό έπρεπε πρώτα να περάσει κάποιο διάστημα που θα προετοιμαστώ όπως γίνεται με όλους τους νέους ασπροζωνάδες.
Περίμενα λοιπόν περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Είχε γίνει το κέντρο της ζωής μου το πότε θα έρθει η στιγμή της μάχης. Μέχρι που ήρθε. Βρέθηκα στον αγωνιστικό χώρο με ένα άλλο παιδί και άρχισε η αντιπαράθεση. Λίγο μπρος λίγο πίσω, πολλές άκομψες γροθιές, κάτι κλοτσίες στον αέρα, χωρίσματα και τέλοσπάντων μία αγορίστικη ένταση να το πω έτσι. Σε κάποια φάση έκανα μία κλωτσια σαν γάντζο η οποια λειτούργησε σαν προσποίηση (δεν θυμάμαι αν το είχα προετοιμάσει ή αν βγήκε απο μόνο του νομίζω το πρώτο) και παπ! με μία δεύτερη μόλις που τον ακούμπησα στο κεφάλι. Πήρα τον επιθυμητό πόντο και ενθουσιαστικα, η νίκη ήταν δικιά μου, το όνειρο γινότανε πραγματικότητα! Από εκεί και πέρα άρχισα να αποφεύγω τον αντίπαλο για να περιμένω να περάσει ο χρόνος και έτσι να ανακυρηχθώ νικητής. Μόλις που ξέφυγα κάτι κλωτσίες που με πέρασαν ξυστά αλλά τα κατάφερα! Νίκησα την πρώτη μου μάχη!
Από τότε παλέψαμε μαζί πολλές φορές. Και οι μάχες μας ήταν το ντέρμπι της σχολής, αυτές με την μεγαλύτερη ένταση και πάθος. Όμως εγώ πάντοτε φοβόμουνα να παλεύω μαζίτου. Είχα τρομερή αγωνία. Ευχόμουνα να διαλέξει ο δάσκαλος κάποιον άλλο να με βάλει για μάχη και όταν δεν συνέβαινε αυτό σχεδόν πάντα έχανα. Μπορεί να νίκησα την πρώτη φορά όπως το είχα φανταστεί αλλά έχασα απέναντι στον ίδιο μου τον φόβο.
----------------------Περίμενα λοιπόν περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Είχε γίνει το κέντρο της ζωής μου το πότε θα έρθει η στιγμή της μάχης. Μέχρι που ήρθε. Βρέθηκα στον αγωνιστικό χώρο με ένα άλλο παιδί και άρχισε η αντιπαράθεση. Λίγο μπρος λίγο πίσω, πολλές άκομψες γροθιές, κάτι κλοτσίες στον αέρα, χωρίσματα και τέλοσπάντων μία αγορίστικη ένταση να το πω έτσι. Σε κάποια φάση έκανα μία κλωτσια σαν γάντζο η οποια λειτούργησε σαν προσποίηση (δεν θυμάμαι αν το είχα προετοιμάσει ή αν βγήκε απο μόνο του νομίζω το πρώτο) και παπ! με μία δεύτερη μόλις που τον ακούμπησα στο κεφάλι. Πήρα τον επιθυμητό πόντο και ενθουσιαστικα, η νίκη ήταν δικιά μου, το όνειρο γινότανε πραγματικότητα! Από εκεί και πέρα άρχισα να αποφεύγω τον αντίπαλο για να περιμένω να περάσει ο χρόνος και έτσι να ανακυρηχθώ νικητής. Μόλις που ξέφυγα κάτι κλωτσίες που με πέρασαν ξυστά αλλά τα κατάφερα! Νίκησα την πρώτη μου μάχη!
Από τότε παλέψαμε μαζί πολλές φορές. Και οι μάχες μας ήταν το ντέρμπι της σχολής, αυτές με την μεγαλύτερη ένταση και πάθος. Όμως εγώ πάντοτε φοβόμουνα να παλεύω μαζίτου. Είχα τρομερή αγωνία. Ευχόμουνα να διαλέξει ο δάσκαλος κάποιον άλλο να με βάλει για μάχη και όταν δεν συνέβαινε αυτό σχεδόν πάντα έχανα. Μπορεί να νίκησα την πρώτη φορά όπως το είχα φανταστεί αλλά έχασα απέναντι στον ίδιο μου τον φόβο.
Για αυτό λοιπόν σου λέω
Κάθε στιγμή να είναι είναι η στιγμή για μία καινούργια αναμέτρηση.
Να φωνάζεις τώρα σε κάθε σου βήμα
Να φωνάζω τώρα σε κάθε μου βήμα
Εμείς
Τώρα και για πάντα
----------------
Να μία αφίσα που την νοιώθω πραγματικά δικιά μου. Κολλήθηκε αυτές τις μέρες στους τοίχους της Θεσσαλονίκης από Το Κοπερτί.
