Σιωπές

Υπάρχουν δύο λογιών σιωπές. Η μία, όταν δεν προφέρεται καμία λέξη. Η άλλη, όταν ίσως χρησιμοποιείται ένας λεκτικός χείμαρρος. Σ'αυτή την περίπτωση, ο λόγος μιλάει για μία γλώσσα φυλακισμένη κάτω απ'το λόγο. Αυτή είναι η συνεχής αναφορά του. Ο λόγος που ακούμε, είναι μία ένδειξη των όσων δεν ακούμε. Είναι μία αναγκαία υπεκφυγή, μία βίαιη πανουργία, ένα αγχώδες ή εμπαικτικό προπέτασμα καπνού, που κρατάει τη γλώσσα καθηλωμένη. Όταν η πραγματική σιωπή επικρατεί, μας απομένει ακόμα η ηχώ, αλλά είμαστε πιο κοντά στη γύμνια. Ο λόγος είναι, ανάμεσα σ'άλλα, ένα μόνιμο στρατήγημα για να καλυφθεί η γύμνια.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές τη στραπατσαρισμένη φράση: "έλλειψη επικοινωνίας", κι αυτή τη φράση την επισυνάπτουν σταθερά στο έργο μου. Προσωπικά, πιστεύω, το αντίθετο. Νομίζω πως επικοινωνούμε θαυμάσια μεσ'στη σιωπή μας, μέσα σε ότι δεν προφέρεται. Προσπαθούμε, όμως, αδιάκοπα να ξεφύγουμε, κάνουμε απεγνωσμένες απόκειρες να μείνουμε κλεισμένοι στον εαυτό μας. Η επικοινωνία παραείναι ανησυχητική. Παραείναι φοβερό να ειχωρήσεις στη ζωή ενός άλλου. Να αποκαλύψει στον άλλο την εσωτερική σου φτώχεια, είναι μία προοπτική που σε κάνει να τρομάζεις.
Δεν θέλω να πως μ'αυτό πως δεν υπάρχει πρόσωπο έργου που να λέει ότι πραγματικά εννοεί. Κάθε άλλο. Έχω ανακαλύψει ότι κατά κανόνα έρχεται μία στιγμή που αυτό συμβαίνει, όπου το πρόσωπο λέει, ενδεχομένως, κάτι που δεν το είχε ξαναπεί. Κι όταν αυτό γίνεται, ότι λέγεται είναι πια αμετάκλητο.

Αυτοπαρουσίαση του Χάρονλντ Πίντερ στο έργο του "Προδοσία"

Ποια είναι η ανάγκη;

-->

Το μειδίαμα έχει περίπου 4 μήνες που κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα. Η διανομή του έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Παράλληλα αντιλαμβάνομαι ότι πλέον έχει έρθει ένα σημείο καμπής για το μπλογκ που παρακολουθείτε.

Για να εξηγηθώ.

Κάπου στο 2004, μετά από μία δύσκολη περίσταση, μου βγήκε η ανάγκη να περάσω κάποια μηνύματα «κάτω από τα τείχη». Έτσι έφτιαξα Το Εργαλείο μου. Το έντυπο αυτό συνεχίστηκε με 5 συνολικά εντυπάκια, του στυλ φανζιν να το πω, που μεγάλωναν σε περιεχόμενο και έκταση. Στην πορεία ψάχνονταν. Τα εντυπάκια αυτά πάντοτε ζητούσαν σχόλια, προτάσεις. Ωραία ως εδώ, όλα τα έντυπα που σέβονταν τον εαυτό τους το κάνουν αυτό. Η ανταπόκριση, φυσικά., ήταν μηδαμινή αν εξαιρέσω ανθρώπους που ήδη με γνώριζαν προσωπικά. Και λογικό ήταν αφού δεν έθετε κανένα ερώτημα.

Είναι φυσικά ένα προσωπικό ζήτημα πώς κάθε άνθρωπος επιζητά με τους δικούς του τρόπους μία σύνδεση με το έξω. Εγώ το έκανα κάπως έτσι.

Μετά από το τέλος του Εργαλείου (ως σειρά εντύπων) προέκυψε το Μειδίαμα. Σε αυτό πειραματίστηκα με την γραφή και προέκυψε η ιδέα με τα τετραγωνάκια που έθεσε τα ερωτήματά της στους αναγνώστες. Σκοπός να στείλει ο καθένας την ζωγραφική και τα σκέψεις του ώστε να τα ανεβάσω σε κοινή θέα.

Η ανταπόκριση έχει υπάρξει πολύ πλούσια. Έχω δει και έχω συζητήσει πολύ για όλες αυτές τις εικόνες. Παρόλα αυτά νοιώθω ανίκανος να τις επεξεργαστώ, να τις κάνω κάτι περισσότερο, να τις επικοινωνήσω. Νοιώθω μετέωρος.

Βλέπω ότι το έντυπο του Μειδιάματος είχε 2 ειδών ανταποκρίσεις:

Από την μία μεριά άνθρωποι που με γνωρίζουν προσωπικά ή με γνώρισαν μέσω του μπλόγκ έστειλαν κάτι από τον εαυτό τους. Καταλαβαίνω ότι είχαν την ανάγκη να επικοινωνήσουν κάτι μαζί μου και όχι απαραίτητα να εκθέσουν κάτι προς τα έξω. Επέλεξα να παίξω τον ρόλο του μεσολαβητή και να εκθέσω αυτά τα πράγματα σε όλο τον κόσμο. Και τώρα τι; Έκανα καλά; Νοιώθω σαν να μου επήφθηνε ένα σωρό κόσμος τα συναισθήματά του και εγώ να έχω καθίσει απέναντι σιωπηλός. Και τι κέρδισαν οι υπόλοιποι που τα είδαν; Υπάρχει κάτι περισσότερο ή αυτό ήταν;

Από την άλλη κάποιοι άνθρωποι που δούλευαν σε σχολεία δεύτερης ευκαιρίας χρησιμοποίησαν τα γραπτά μου ως παιδαγωγικό εργαλείο. Την πρώτη φορά που έλαβα τις ζωγραφιές από το σδε φυλακών στα Διαβατά ένοιωσα ότι κάποιος μου χάρισε τον κόσμο ολόκληρο! Μου έδειξε δρόμους. Τα υπόλοιπα σδε που ακολούθησαν (χωρίς να είναι συνεννοημένα) μου έδειξαν εξίσου έντονα πράγματα. Ποια είναι η ανάγκη αυτή που ωθεί έναν άνθρωπο (π.χ. μαθητή ενός σδε ή οτιδήποτε άλλο) σε αυτή την σκατένια καθημερινότητα να δει λίγο βαθύτερα μέσα του και να, προσπαθήσει να απαντήσει σε ένα ερώτημα. Να πάρει μία προσωπική θέση. Από εδώ ξεκινάει ένα ερώτημα που πιστεύω έχει επαναστατικές προεκτάσεις.

Και σκεπτόμενος αυτές τις προεκτάσεις διερωτώμαι: Τελικά ποιός ήταν ο στόχος μου; Τι ήθελα να φτιάξω; Ποιά η σύνδεση των ερωτημάτων που έβαλα μεταξύ τους και την υπόθεση μίας αλλαγής που να ανατρέπει την ισορροπία των φόβων και του εγκλωβισμού μας;

Νοιώθω την ανάγκη να μπω σε μία διαδικασία επεξεργασίας όλων αυτών. Να καταλάβω τι ήταν αυτό που έφτιαξα πριν προχωρήσω στην εξέλιξή του. Για να μην πολυλογώ άλλο, το μπλόγκ αυτό το βλέπω ότι έχει μπει τον τελευταίο σε μία στάση αναμονής. Και ηθελα να εξηγηθώ σε σχέση με αυτό.

Μέχρι να έχω κάτι αντάξιο να δείξω...

Υ.Γ. Όποιες ζωγραφιές, λόγια συνεχίζουν να έρχονται στο steiltostoergaleio@gmail.com θα συνεχίζω να τις ανεβάζω, εφόσον το επιθυμείτε.

-->