Mία ματιά έξω (ή μέσα;) από τα κάγκελα

ΠΡΟΣ ΠΟΙΑΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ (Κική Δημουλά)

Σε ακούω, νερό.
Αχνά τον ήχο σου υγραίνεις
όπως αχνά ακούγεται
του άστατου ανέμου ο ασπασμός
στο μέσα έξω άηχο πρόσωπο μιάς καμπάνας.

Αβέβαιο κινείσαι.
Σαν τα πρώτα βήματα
κοντά χρονιάρας λέξης φοβισμένης
πού κάθε τόσο πιάνεται απ'τη φούστα
μιάς στέρεης σιωπής για να μην πέσει.

Ότι υπάρχεις, νερό, σε πιστεύω
υπάρχεις

ότι βρέθηκαν λείψανα του κελαρύσματός σου
θαμμένα σε αρχαίους οικισμούς εξιστορήσεων
βρέθηκαν

ότι λοξά σταγονίδια του ήχου σου νοτίζουν
το μπροστινό τζάμι της πορείας μας
νοτίζουν

ότι λαγοκοιμάσαι στους πορώδεις
ξενώνες των αρμών περονιάζοντας
του ταβανιού το κατωσέντονο
και τα απόκρυφα εσώρουχα των τοίχων
λαγοκοιμάσαι

το ερώτημα είναι
όταν τα βήματά μας αχνά νοτίζουν
το μπροστινό τζάμι της αισθήσεως πως ερχόμαστε
ερχόμαστε
ή φεύγουμε θαμπά από το πίσω τζάμι;

Διπλής κατευθύνσεως η απατηλότης.


(απάντηση στην ερώτηση "Μπορεί να υπάρξει; [Μία Ελεύθερη Κοινότητα]")

Ξεκινάω

Στο ερώτημα πώς απαντάω σε όλες αυτές τις ζωγραφιές που έχουν έρθει για Το μειδίαμα δεν έχω βρει μία απάντηση. Έχω όμως μία μικρή ιδέα. Θα ανεβάζω κάποιες από τις ζωγραφιές που μου έχουν κάνει εντύπωση μαζί κάποιο ποιήμα που μου τις επανέφερε σε κάποια φάση στο μυαλό. (μήπως θέλετε να κάνετε και εσείς κάτι παρόμοιο;).

Ξεκινάω.


Έρωτες

Την ποίηση όπως τις γυναίκες
μόνο στην απειλή της εγκατάλειψης
την αγαπάμε

Τίτος Πατρίκιος "Λυσιμελής Πόθος"



(απάντηση στην ερώτηση "εσύ τι πραγματικά φοβάσαι;")

Οι εικόνες προκύπτουν όταν η ζωγραφική παρεμβαίνει και ακινητοποιεί για λίγο την ποιητική ροή, όχι για να αφουγκραστεί τον συγκεκριμένο στίχο, αλλά για να αποτυπώσει το φευγαλέο, να μεταφέρει με τον τρόπο της ένα διευρημένο αίσθημα για τον κόσμο, ένα γενικότερο κραδασμό ψυχής. Και οι στίχοι μας υποδέχονται και μας αιφνιδιάζουν κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, αν και διαφυλάνε πάντα την ίδια υπαρξιακή προδιάθεση. Άλλοτε εκκωγαντικά, άλλοτε εξεγερμένα ή ήπια, τρυφερά ή αμείλικτα μέσα από υπόγειες, άβατες διαδρομές μας οδηγούν σε ναρκοθετημένα πεδία με αμφισβητήσεις, ρήξεις και ανατροπές, διεμβολίζοντας το προφανές και το αυτονόητο με τη συμπαγή και ρευστή πρώτη ύλη της γλώσσας.

Η ροή της ποίησης και αυτή της ζωγραφικής είναι σαν δύο ανυπότακτα ποτάμια που τρέχουν παράλληλα, το κάθε ένα με τα δικά του νερά, τις δικές του πηγές, που όμως συνδέονται στο βάθος της γης και βγαίνουν από ένα κοινό έγκατο.

Όταν η ζωγραφική συνομιλεί με την ποίηση δεν υποτάσσεται σ'αυτήν. Διατρέχει μαζί μ'αυτήν και παράλληλα με αυτήν σε διαφορετικές διαδρομές ένα κοινό εκφραστικό τόπο με κοινούς στόχους και με το βλέμμα στραμμένο η μία στην άλλη.

Από το βιβλίο "Συνάντηση" όπου ο Γιάννης Ψυχοπαίδης ζωγραφίζει πάνω σε ποίηματα της Κικής Δημουλά.