Άμεση δράση ενάντια στην βαρβαρότητα

Καλό ε; ; )

(Οι φωτογραφίες πάρθηκαν από την περιοχή της καμάρας δίπλα στο ξενοδοχείο ΑΒC)

H προσευχή του Ταρκόφσκι

Αφιερωμένο στον βα.αλ

από την ταινία Stalker

Let everything that’s been planned come true. Let them believe. And let them have a laugh at their passions. Because what they call passion actually is not some emotional energy, but just the friction between their souls and the outside world. And most important, let them believe in themselves. Let them be helpless like children, because weakness is a great thing, and strength is nothing. When a man is just born, he is weak and flexible. When he dies, he is hard and insensitive. When a tree is growing, it’s tender and pliant. But when it’s dry and hard, it dies. Hardness and strength are death’s companions. Pliancy and weakness are expressions of the freshness of being. Because what has hardened will never win

Άφησε όσα έχουν σχεδιαστεί να πραγματοποιηθούν. Άσε τους να πιστέψουν. Και άσε τους να γελάσουν με τα πάθη τους. Γιατί αυτό που αποκαλούν πάθος δεν είναι μία συναισθηματική ενέργεια παρά μόνο το σημείο τριβής μεταξύ της ψυχής τους και του εξωτερικού κόσμου. Και το πιο σημαντικό, άσε τους να πιστέψουν στον εαυτό τους. Άσε τους αβοήθητους σαν τα παιδιά, γιατί η αδυναμία είναι μεγάλο πράγμα και η δύναμη είναι τίποτα. Όταν ένας άνθρωπος γεννιέται είναι αδύναμος και ευλύγιστος. Όταν πεθαίνει είναι σκληρός και αναίσθητος. Όταν ένα δέντρο μεγαλώνει είναι τρυφερό και εύκαμπτο. Αλλά όταν είναι ξερό και σκληρό πεθαίνει. Η σκληρότητα και η δύναμη είναι η σύντροφοι του θανάτου. Η ευκαμψία και η αδυναμία είναι εκφράσεις της φρεσκάδας της ύπαρξης. Γιατί αυτό που σκλήρυνε πότε δεν θα νικήσει.

Μπορεί να μην το ακούσατε κι όμως έγινε!

Δείτε ένα κείμενο και μερικές φωτογραφίες εδώ, για περισσότερα θα περιμένετε μερικές μέρες μετά από λίγη ξεκούραση!

Aυτή η δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες δευτέρες

Μετά από όλη αυτή την κοροϊδία των τελευταίων ημερών όπου κόσμος γαντζομένος πάνω στις τηλεοράσεις περίμενε παραίτηση του πρωθυπουργού, εκλογές, δημοψηφίσματα ή τέλοσπάντων κάτι,

μετά από μία καλοστημένη ιστορία μετάθεσης της προσοχής μας σε φανταστικές εξελίξεις, μετά από πολιτικά παιχνίδια, τζάμπα άγχη, σεξ και βιντεοταινίες... η ιστορία την δευτέρα που έρχεται συνεχίζεται με το βαρύ, ζωντανό βήμα της.

Αναδημοσιεύω από το μπλόγκ του σωματείου "γαλαρία"

Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.

Αυτή τη Δευτέρα δεν θα ξυπνήσω στις 5:00 τα χαράματα, δεν θα μαζέψω τα τάπερ με τα φαγητά της βδομάδας, δεν θα κάνω 100 χιλιόμετρα για να φτάσω στην δουλειά μου. Γιατί δεν έχω πλέον δουλειά.
Η εταιρία μου αποφάσισε πως δεν υπάρχει πλέον θέση για μένα, με αποζημίωσε και με έστειλε στο ταμείο ανεργίας.
Θα περιμένει κανείς από έναν πρόεδρο Σωματείου όπως εγώ να πει πως τίποτα δεν πάει χαμένο, ψηλά το κεφάλι συνάδελφοι, θα βρεθούμε στους δρόμους και πως όλοι ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Ωραία είναι όλα αυτά αλλά εγώ θα μιλήσω για συναισθήματα, για φόβους, για συμπεράσματα. Τα άλλα θα τα γράψω σε κάποια ανακοίνωση, μπας και την διαβάσει κανείς και αποφασίσει να σηκώσει τον κώλο του και βγει στους δρόμους.
Αυτή η Δευτέρα λοιπόν δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Αυτή την Δευτέρα δεν θα είμαι εργαζόμενος εργάτης, αλλά άνεργος εργάτης.
Αλλά τελικά γιατί κάποιος γίνεται εργάτης?
Είναι εύκολη η απάντηση. Γιατί δεν μπόρεσε να γίνει κάτι άλλο. Ήταν η λογική κατάληξη για κάποιον που δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο ή επειδή ακολούθησε την δουλειά του πατέρα του, ή και για τα δύο μαζί.
Εκτός κι αν είσαι από μικρός μαλάκας και νομίζεις όπως εγώ, πως μόνο όποιος ζει μες την μουντζούρα μπορεί να λέει με περηφάνια πως είναι εργαζόμενος.
Αν έχεις και για πρότυπο έναν πατέρα μουντζούρη που πάντα έβριζε το «Δημόσιο» δεν θες και πολύ για να το πιστέψεις. Η αλήθεια είναι πως ο μπαμπάς έπαψε να βρίζει όλο το «Δημόσιο» από τότε που η αδερφή μου μπήκε στο «Δημόσιο».
Έτσι με άποψη και περηφάνια δήλωνα εργάτης στα 18 μου, έχοντας ως αφεντικό τον πατέρα μου και αγόραζα βιβλία του Μάρξ στα φεστιβάλ της ΚΝΕ, με επίτηδες μουτζουρωμένα χέρια για να δείχνω συνειδητοποιημένος εργάτης που μπορεί να μελετά και να καταλαβαίνει τον Μάρξ, καλύτερα από κάποιον διανοούμενο του κώλου..
Φυσικά τα βιβλία έμειναν στα ράφια αδιάβαστα γιατί και υπομονή δεν είχα αλλά ούτε και την ικανότητα να τα καταλάβω. Ίσως τώρα που θα έχω χρόνο να τα καταφέρω καλύτερα.
Εργάτης βέβαια παρέμεινα και στα 41 μου μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα γιατί από δω και μπρος κανείς δεν ξέρει. Αυτό που κέρδισα από την τελευταία μου δουλειά, εκτός της πίεσης και της αναγκαστικής χρήσης δύο χαπιών την ημέρα για να μην υπερβεί τα όρια και δεν προλάβω να δω τον Άρη πρωταθλητή, είναι η πλήρης επιβεβαίωση των όσων υποψιαζόμουν για μερικά δείγματα εργατών, αλλά πάντα ντρεπόμουν να τα εκστομίσω, γιατί η εργατική τάξη είναι και περήφανη και αθάνατη.
Επιβεβαιώθηκα λοιπόν για το τυπικότερο δείγμα εργάτη.
Τυπικό, τυπικότατο δείγμα εργάτη είναι αυτός που χορεύει όπως και δήποτε με τσιγάρο στο στόμα την μεγαλύτερη μελοποιημένη απάτη όλων των εποχών, -από τον «τραγουδιστή του λαού»- «Το μερτικό μου απ' τη χαρά μου το 'χουν πάρει άλλοι
γιατί είχα χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη». Τι απάτη θεέ μου. Να ξέρεις πως ο άλλος είναι ο ρουφιάνος του αφεντικού, λουφάρει μόνιμα και προκλητικά, έχει σκοτωθεί με τα αδέρφια του για την κληρονομιά του πατρικού του, κάθεται στο τραπέζι μόνο αν θα τον κεράσεις, σε τρελαίνει στην τράκα και παρ’ όλα αυτά διαρρηγνύει τα ιμάτια του χορεύοντας ή μάλλον χοροπηδώντας σαν κατσίκι ταυτιζόμενος με τα καθαρά χέρια και την μεγάλη καρδιά.
Χειρότερος όμως εργάτης όλων είναι εκείνος που αναλαμβάνει χρέη εργοδηγού. Εδώ μιλάμε για περίπτωση που χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης. Καταρχάς το δέχεται ως αποτέλεσμα της ικανότητας του στη δουλειά και ως φυσική εξέλιξη που δικαιώνει τους κόπους ετών. Συνήθως είναι ανίκανος να γράψει σωστά ακόμα και το όνομα του και όμως κρατά με μεγάλη υπευθυνότητα και κύρος τις καταστάσεις των εργαζόμενων. Αναλαμβάνει να πιέσει, να εκβιάσει και να απειλήσει όσους αντιδρούν για τις συνθήκες και επιδεικνύουν διάθεση για συνδικαλισμό. Φυσικά οι εργάτες τους μισούν και θεωρούν τους εαυτούς τους ικανότερους από δαύτους για την θέση του εργοδηγού. Βέβαια δεν ξεχνούν να γελούν με κάθε κρύο αστείο τους, να τους κερνούν καφέ ή να τους τροφοδοτούν με αυγά ή κότες από το χωριό. Αφού δεν μπόρεσαν να γίνουν το σκυλί του αφεντικού ας γίνουν τουλάχιστον το τσιμπούρι του σκύλου του αφεντικού. Και πετυχημένος σκύλος αφεντικού είναι εκείνος με τα περισσότερα τσιμπούρια. Τελικά αφεντικά χωρίς εργάτες θα υπήρχαν. Χωρίς εργοδηγούς όχι.
Έμαθα όμως και τα βασικά προσόντα ανώτερου υπαλλήλου που χειρίζεται υποθέσεις που αφορούν εργάτες και εργασιακά θέματα. Τα προσόντα αυτά είναι μόνο ένα. «Πρώην Αριστερός». Το προσόν που ανοίγει όλες τις πόρτες. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα την ψυχολογία των εργατών, εκβιάζει και πιέζει με τον καλύτερο τρόπο και πάντα βγαίνει κερδισμένος. Ας το πάρουν υπόψιν τους οι νυν αριστεροί πως κέρδος έχεις αν είσαι «πρώην» αριστερός και όχι «νυν». Μια σοβαρή εταιρία πάντα προσέχει να προσλαμβάνει ένα τέτοιο χρήσιμο υπάλληλο στους κόλπους της.
Το άλλο που προσέχει πολύ, είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταύτιση της με τον στρατό.
Πρώτα απ’ όλα περνάς εξετάσεις όπως και στον στρατό. Έπειτα σου κάνουν εμβόλια όπως και στο στρατό. Μετά σου παρέχουν ομοιόμορφες φόρμες, άρβυλα και κράνη, όπως και στο στρατό. Ορκίζεσαι υπακοή υπογράφοντας σύμβαση που σου απαγορεύει να διαρρεύσεις οποιαδήποτε μυστικά της εταιρείας, δικαιούσαι άδεια όπως και στο στρατό και επιβιώνεις έχοντας βύσμα και ρουφιανεύοντας όπως και στο στρατό.
Τελικά αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Ο φίλος μου ο Γιώργος θα πάει μόνος του για δουλειά και γω θα τρέχω στο ΙΚΑ και στον ΟΑΕΔ.
Μόνο σας παρακαλώ αν με δει κάποιος συνάδελφος απολυμένος στον δρόμο, ας μην με ξαναρωτήσει τι θα κάνουμε από δω και μπρος. Είμαι το ίδιο χεσμένος και πελαγωμένος που δεν θα μπορώ να του πω θα το παλέψουμε.
Το μόνο που θα του πω είναι πως έχουν κολλήσει στον εγκέφαλο μου οι στοίχοι του Αγγελάκα από το «ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ»,
το «Δεν είμαι μόνος, Δεν είμαι ο μόνος Όλα είναι δρόμος.»
Καιρός συνάδελφοι να αρχίσετε να ακούτε Τρύπες (φτάνει πια ο Καζαντζίδης και τα λερωμένα χέρια) και να βγείτε στους δρόμους. Πιαστείτε με κάποιον από το χέρι και μπείτε στην πορεία που θα περνά από δίπλα σας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφοι είναι οι δρόμοι όταν τους περπατάς παρέα φωνάζοντας συνθήματα ενάντια σε όσους κατέστρεψαν τις Δευτέρες μας.
Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.

Αλλά από δω και πέρα καμιά Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.
Μέχρι να έρθει το Σαββατόβραδο που θα μοσχοβολά βασιλικό κι ασβέστη.

Τσελεπής Θεόδωρος
Ηλεκτροσυγκολλητής
Πρόεδρος Σωματείου «Η ΓΑΛΑΡΙΑ»
ΑΝΕΡΓΟΣ

Well well well

The man who stole the water will swim forevermore
But he'll never reach the land on that golden shore
That faint white light will haunt his heart
Till he's only a memory lost in the dark

So dig a hole in the ground straight down to hell
Till there ain't no more water in your well, well, well
When you're down on your knees with nothing left to sell
Try diggin a little deeper in the well well well
Well well well
Well well well

Now take care of your body like you care for your soul
Don't you dig yourself into a hole
Till you've paid the price you won't know what it's worth
The air and the water, the fire and earth

Now dig a hole in the ground straight down to hell
Till there ain't no more water in the well well well
When you're down on your knees with nothing left to sell
Try diggin a little deeper in your well well well
Well well well
Well well well

Αυτό είναι που πραγματικά φοβάμαι

Από τότε που ήμουν μικρός αποφεύγω τα θρίλερ όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αυτό ξεκίνησε όταν, μια φορά, είδα κατά λάθος στην τηλεόραση μία σκηνή που με φόβισε πολύ: ένας άνθρωπος κοιτάει έναν καθρέφτη και ξαφνικά βγαίνει κάτι μέσα από τον καθρέφτη που απειλεί – δεν θυμάμαι καλά – να τον φάει ή να τον τραβήξει μέσα μαζί του. Είχαμε στο σπίτι έναν καθρέφτη στο διάδρομο και όποτε περνούσα απέφευγα να κοιτάζω μέσα – ιδιαίτερα στο σκοτάδι το οποίο με φόβιζε πολύ – έσκυβα και περνούσα από κάτω ή έτρεχα για να τον ξεπεράσω γρήγορα.

Σήμερα μπορώ να είμαι περήφανος ότι δεν φοβάμαι πλέον το σκοτάδι. Αυτό το πράγμα, όμως, με τον καθρέφτη με κάποιο τρόπο παραμένει μέσα μου βαθιά. Τι φάση είναι αυτό από ψυχαναλυτικής άποψης δεν έχω μπορέσει να καταλάβω. Χτες, όμως, το μεσημέρι που ξεφύλλισα ένα βιβλίο με πίνακες του Schiele το συνάντησα. Αν τώρα μου έθετε κάποιος το ερώτημα «τι είναι αυτό που πραγματικά φοβάσαι» (όπως είχα κάνει περίπου δύο χρόνια πριν μέσω της γραπτής μου προσπάθειας «Φόβος» μέσα από το εντυπάκι μου «μειδίαμα») θα απαντούσα με βεβαιότητα. Αυτό φοβάμαι:

 

O πίνακας αυτός είναι του 1911με τίτλο Death and man. Αντιγράφω από το βιβλίo: Ο άνθρωπος κοιτάζει στον καθρέφτη και με ορθάνοιχτα μάτια βλέπει πίσω του τον εαυτό του ως Θάνατο. Ο πίνακας είναι ζωγραφισμένος με ένα τρόπο που θυμίζει οράματα κόλασης και αυτό του δίνει μία δύναμη υπερβατική…Για τον Schiele, η ζωή και ο θάνατος συνυπάρχουν, σε ένα ποιήμα που έγραψε το 1910 ή το 1911 γράφει: «I am a man, I love death and love life – Eίμαι ένας άνθρωπος, αγαπώ τον θάνατο και αγαπώ την ζωή».

Mπορώ να πω ότι, τώρα, καταλαβαίνω καλύτερα την παιδική μου φοβία ως ένα φόβο απέναντι στον θάνατο. Εντάξει, ανθρώπινο είναι! Ίσως δεν είναι τυχαίο που, την ίδια μέρα το βράδυ, ο φίλος μου ο (πρώην) vlakas μου έστειλε το παρακάτω απόσπασμα ως κάτι που του θυμίζει πολύ «εργαλείο». Το παραθέτω και κλείνω εδώ το κεφάλαιο αυτό με τον Φόβο.

“Ψυχανεμίζουμαι πως κι η μαχόμενη ουσία πολεμάει πίσω από τα φαινόμενα να σμίξει με την καρδιά μου. Μα το σώμα στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάμεσα και μας χωρίζει.
Ποιο είναι το χρέος μου;
Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν’ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει.
Περπατώ στ’ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν.
O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.»
Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει:
«Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!» “

(Ν. Καζαντζάκης, Ασκητική)

ΘΥΜΑΣΑΙ

Στα μέρη μας
Τα θύματα του πολέμου
Μετράνε ώρες
Πάνω κάτω στο ίδιο δωμάτιο
Ολόκληρες μέρες
Ηλιοβασιλέματα που σβήνουνε αντίστροφα
Μετράνε αντικαταθλιπτικά
Βλέμματα του κενού
- Από ψηλά -
Μετράνε δόσεις
Απόγνωσης
Περνάνε μέρες
Αφραγκιάς, εγκλωβισμένου μίσους, μοναξιάς.

Η ησυχία της καταιγίδας.
Άκουσε:
- Κάνε πέρα να περάσω
- Μου κρύβεις τον ήλιο
- Θέλω αέρα να ανασάνω
- Δεν με γνωρίζεις;
- Με ξέχασες;
- Δεν με θυμάσαι;
- Δεν με θυμάσαι ΡΕ;

Θυμάσαι;
Έχεις την υπομονή να ψάξεις
πιο βαθιά
στις αιτίες κάθε σου χειρονομίας;
Χρειάζομαι βοήθεια το νοιώθω όμως ότι κάτι συμβαίνει.
Το νοιώθεις;
Νοιώθεις τον δεσμό που αναπτύσσεται;
Με κάθε λέξη που μοιράζεσαι.
Με κάθε επιχείρημα που διατυπώνεται.
Όχι κούφιες λέξεις
Λόγια που να παλεύουν
Λόγια σε θέση μάχης
Λόγια που ταξιδεύουν
Σαν ένα καράβι σε φουρτουνιασμένη θάλασσα.



http://τουμπα.gr/

Drifter

Drifter
Drifting from town to town
Drifting, drifting, drifting from town to town


I aint got nobody in the world to carry me
If I pray will take me back again
Hey hey my baby will take me back again
I aint got nobody in the world to carry me

I gave her all my little money

I give her everything I had
I just couldn’t do no more

But she wouldn’t be true to me
‘I been drigtig like a ship out on the storming sea
I aint got nobody in the world to carry me

Good bye baby

You, you wont be true to me

yeah


Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου
Σολωμός (από την έναρξη του Αγρύπνιας του Ρίτσου)

Για νέες ήττες για νέες συντριβές

Συζητούσα με έναν άνθρωπο που τον συμπαθώ αρκετά
για τα τεκτενόμενα των ημερών μας,
βασικά είπαμε δύο λόγια για τον αγώνα των συνδικαλιστών της ΔΕΗ
ο οποίος όντας μερικός είναι καταδικασμένος να χάσει
αλλά και κάτι παραπάνω για το κλίμα κατάθλιψης, διάλυσης, κατακερματισμού
που επιβάλεται στο προσωπικό επίπεδο.

"Sometime's defeat its good!" μου είπε με ένα χαμόγελο που μου άρεσε τόσο πολύ.
Το παίρνω και το πάω μακρύτερα.

Σε ευχαριστώ Σώτο

Well, I'm so tired of crying, but i'm out
on the road again.
- I'm on the road again.
Well, I'm so tired of crying, but I'm out
on the road again.
- I'm on the road again.
I ain't got no woman
Just to call my special friend.
You know the first time I traveled out
in the rain and snow,
- In the rain and snow.
You know the first time I traveled out
in the rain and snow,
- In the rain and snow.
I didn't have no payroll,
Not even no place to go.
And my dear mother left me when
I was quite young,
- When I was quite young.
And my dear mother left me when
I was quite young,
- When I was quite young.
She said "Lord, have mercy
On my wicked son."
Take a hint from me, mama, please
don't you cry no more,
- Don't you cry no more.
Take a hint from me, mama, please
don't you cry no more,
- Don't you cry no more.
'Cause it's soon one morning
Down the road I'm going.
But I aint going down that
long old lonesome road
All by myself.
But I aint going down that
long old lonesome road
All by myself.
I can't carry you, Baby,
Gonna carry somebody else.

Ανταπόκριση από Σκόπια

Βρέθηκα το Σάββατο που μας πέρασε στην πόλη τον Σκοπίων όπου την τελευταία βδομάδα έχει δημιουργηθεί ένα κίνημα διαμαρτυρίας σχετικά με την δολοφονία ένος νέου αγοριού από αστυνομικό Περίπου όπως τα είδα και όσο μπόρεσα να καταλάβω: Περίπου εφτακόσια άτομα, διαδηλώνουν πίσω από μία μαύρη σημαία, άλλες σημαίες γενικά δεν παίζουν. Καλούν κάθε μέρα σε πορεία. Eπαναλαμβάνουν το σύνθημα oύμπιτσι, ούμπιτσι (δολοφονοι). Κλείνουν δρόμους κάνοντας καθιστικές διαμαρτυρίες. Στους ήχους των σειρήνων αποδοκιμασίες. Στην πορεία μέσα, έξω, γύρω γύρω η παρουσία της αστυνομίας είναι αισθητή, σφυρίζουν αδιάφορα αλλά φαίνονται,Στην θέα των αστυνομικών που τους κλείνουν το δρόμο προς την κατοικία του πρωθυπουργού Γκρουέφσκι, αποδοκιμάζουν, σηκώνουν τα χέρια ψηλά ως σύμβολο μη-βίας και στέκονται για κάποια ώρα εκεί। Μία συγκέντρωση κόσμου που (μου)φαίνεται ότι σαν να πηγαίνουν να περάσουν δεν κάνει κάτι। Οι ομιλίες που γίνονται από μία ντουντούκα έχουν ένταση και δείχνουν ένα ηθικό πλεονέκτημα। Οι διαδηλωτές φεύγουν και ανανεώνουν το ραντεβού για την επόμενη μέρα। Επιστρέφουν στο κέντρο της πόλης και συνεχίζουν να διαδηλώνουν στο ίδιο στυλ μέχρι το βράδυ। Νέος κόσμος γενικά, κάτω των 30। Στις πρώτες πορείες, λένε,είχε πολύπερισσότερο κόσμο। Στις συνελεύσεις τους, όπως έμαθα από άλλους, παίζουν όλες οι απόψεις μαζί: άλλοι ζητάνε να γραφτεί ένα ψήφισμα διαμαρτυρίας, άλλοι θέλουν να το τραβήξουν λίγο πιο πολύ, άλλοι περισσότερο αλλά όχι υπερβολικά, ίσως έχει παίξει και μία φάση εσωτερικού ελέγχου τις πρώτες μέρες। Άλλα ήθη και έθιμα θα μπορούσε να πει κανείς। Άλλες επιλογές επίσης। Γενικά, όμως, μία γνώριμη κατάσταση και για εμένα που δεν το περίμενα μου φάνηκε ελπιδοφόρα।

Γιατί είναι όλα μαύρα

Ο Κουρμπέ έλεγε στους μαθητές του: "Ψάξε να βρεις αν, στον πίνακα που θέλεις να κάνεις, υπάρχει ένα χρώμα πιο σκούρο από τα άλλα, όρισε τη θέση του, και άπλωσέ το με τη σπάτουλά σου ή το πινέλο σου , δε θα δείξει ενδχομένως καμιά λεπτομέρεια, τόσο σκοτεινό που θα είναι। Έπειτα, προχώρα κλιμακωτά, με τις λιγότερο σκούρες αποχρώσεις προσπαθώντας να τις βάλεις στη θέση τους, κι έπειτα με τους ενδιάμεσους τόνους, τέλος, δε σου μένει πλέον παρά να κάνεις να λάμψουν τα φωτεινά"।

Το ίδιο ισχύει και για τη νόηση। Πρέπει να αρχίσουμε από το πιο σκούρο, να αναζητήσουμε "το κενό, και το μαύρο, και το γυμνό", και να αναδεικνύουμε βαθμιαία το φως। Καθότι εν αρχή είναι η νύχτα। Αλλιώς δε θα είχαμε ανάγκη να στοχαστούμε। Πρέπει να αρχίσουμε από τον απελπισμό।

Υ।Γ। Πάντα και ιδιαίτερα αυτές τις μέρες επιστρέφει, που και που, ένα βασανιστικό ερώτημα: κάνουμε τιποτα; γίνεται κάτι με όλα αυτά που να αξίζει; Aυτό μου ήρθε βλέπωντα το παρακάτω βιντεάκι από την πρηνή θέση του σκοπευτή

http://www.youtube.com/watch?v=gbZVdj_d62M&feature=player_embedded

Είχε ένα ωραίο φεγγάρι χτες το βράδυ στην Θεσσαλονίκη

Ουτε φασισμός ούτε άλλες μαλακίες
Σφαγεία δεν θα αφήσουμε να γίνουν οι πλατείες

Πρέπει να ξαναχτίσουμε την μυρμηγκοφωλιά τους;

Γράμμα της Silvia Federici και του George Caffentzis προς/για τους Ιάπωνες Συντρόφους

Το πλήρες κείμενο στα αγγλικά και μεταφρασμένο στα ιαπωνικά

Λόγω έλλειψης χρόνου μεταφράζω μερικά αποσπάσματα ως κατά την γνώμη μου κεντρικά για την οπτική που κατατίθεται σε σχέση με τα γεγονότα στην Φουκοσίμα। Ζητώ συγνώμη για οποιαδήποτε λάθος στην βιαστική διαδικασία της μετάφρασης, συμπληρώστε με.

1. Η παρούσα κατάσταση στην Ιαπωνία είναι δυνητικά πιο καταστρεπτική για την εμπιστοσύνη των ανθρώπων στον καπιταλισμό από οποιαδήποτε άλλη καταστροφή στον «υπανάπτυκτο» κόσμο και φυσικά πολύ πιο καταστρεπτική από την προηγούμενη παραδειγματική καταστροφή του Τσερνόμπιλ. Για παράδειγμα για το φαινόμενο της πείνας στην Αφρική μπορεί να αντιτείνει κανείς ότι φταίει «η έλλειψη ανάπτυξης» ενώ για το Τσερνόμπιλ ότι φταίει η μεγαλομανία του τεχνοκρατισμού των κεντρικά σχεδιαζόμενων σοσιαλιστικών κοινωνιών. Είναι ξεκάθαρο ότι για αυτή την καταστροφή δεν φταίει η έλλειψη της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη και αυτό είναι ένα στοιχείο που την απονομιμοποιεί.

2. Ο καπιταλισμός ρίχνει πλέον το ανθρώπινο προσωπείο της προστασίας μας από τις καταστροφές και περνάει το μήνυμα ότι μας επιφυλάσσει την ενσωμάτωση των κινδύνων από την επέκταση των νέων πυρηνικών μονάδων που σχεδιάζονται από την Κίνα έως τις ΗΠΑ. Ως προς αυτό, έχει ξεκινήσει μία τρομερή προπαγανδιστική καμπάνια από ανθρώπους εταιριών και πολιτικούς για να σιγουρέψει ότι δεν θα μετατραπεί η περίσταση αυτή σε μία παγκόσμια εξέγερση ενάντια στην πυρηνική ενέργεια και ακόμα πιο σημαντικά σε μία διαδικασία επαναστατικής αλλαγής.

3. Αυτός ο φόβος τους συνδέεται με την πραγματικότητα των εξεγερτικών κινημάτων που λαμβάνουν χώρα κατά μήκος των πετρελαιοπαραγωγών περιοχών της Βόρειας Αφρικής και με το βάθεμα της κρίσης απόδειξη της οποία της αποτελεί η «μη-βιωσιμότητα» του ενεργειακού τομέα στις δύο κύριές του εκφάνσεις: τα πυρηνικά και το πετρέλαιο. Στο πλαίσιο ελέγχου της κατάστασης εντάσσονται τα γεγονότα στην Λιβύη, στην Ακτή του Ελεφαντοστού και στο Μπαχραϊν.

4. Ο κίνδυνος για αυτούς είναι η απονομιμοποίηση της πυρηνικής ενέργειας ως πηγή συσσώρευσης κεφαλαίου και η υπονόμευση στην οποία θα εξαναγκάσει στην μελλοντική ανάπτυξή της για της επόμενες δεκαετίες (κλείσιμο παλιών μονάδων, αποζημιώσεις κλπ). Θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, το ζήτημα είναι να τους διαψεύσουμε, να διαχωρίσουμε το μέλλον τους από το μέλλον μας και να αρνηθούμε να ξαναφτιάξουμε σαν τα μυρμήγκια την μυρμηγκοφωλιά τους.

5. Η πυρηνική ενέργεια δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί όπως την δεκαετία του 80 ως ένα ξεχωριστό ζήτημα το οποίο απέναντι στην κρισιμότητα της κατάστασης πρέπει να αντιμετωπιστεί εδώ και τώρα γιατί αλλιώς δεν μπορεί να υπάρχει αύριο ώστε ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα ζητήματα. Αυτό είναι ένα μερικό επιχείρημα καθώς ο θάνατος, η γενοκτονία και η οικολογική καταστροφή του περιβάλλοντος λαμβάνει χώρα με πολλές μορφές, το ζήτημα είναι πρέπει να το δούμε ως ένα σύμπτωμα της συνολικής σχέσης (της πυρηνικής βιομηχανίας) με το κεφάλαιο και το κράτος.

6. Η πυρηνική ενέργεια δεν έχει να κάνει με τις ενεργειακές ανάγκες όπως στο παρελθόν το ζήτημα του παγκόσμιου αφοπλισμού από τα πυρηνικά όπλα δεν είχε να κάνει με την απειλή του κομμουνισμού। Η πυρηνική ενέργεια δεν απλά μία ενεργειακή μορφή, είναι μία συγκεκριμένη μορφή συσσώρευσης κεφαλαίου και κοινωνικού ελέγχου που επιτρέπει στο κεφάλαιο να κεντρικοποιεί την απόσπαση υπεραξίας, να αστυνομεύει εκατομμύρια ανθρώπους και να πετυχαίνει τον στόχο της περιφερειακής ή/και παγκόσμιας ηγεμονίας μέσω της απειλής καταστροφών। Ως τέτοια, η πυρηνική ενέργεια μπορεί να καταστραφεί μόνο από κοινωνικά κινήματα που θα την αντιμετωπίσουν ως τέτοια και θα την απειλήσουν πολιτικά.

Οι φωτογραφίες είναι από το χωριό Κλείτος στην περιοχή της Κοζάνης-Πτολεμαϊδας που πρόσφατα μετεγκαταστάθηκε και κατεδαφίζεται από την ΔΕΗ για την επέκταση του σχετικού λιγνιτορυχείου

Πασχαλινές σκέψεις για όσους έχουνε προβλήματα

Σε μία στιγμή αεράτη

1. Παντού οι άνθρωποι συνυπάρχουν με προβλήματα. Τρομερά προβλήματα πολύ μεγαλύτερα από τα δικά σου βρίσκονται σε εξέλιξη και επηρεάζουν ολόκληρες τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Μην θεωρείς ότι αυτά τα πράγματα είναι απίστευτα και ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Υπάρχουν γιατί υπάρχουν. Και έχουν αρχή, μέση και τέλος όπως όλα τα πράγματα σε αυτό τον ψεύτη κόσμο.
2. Πολλά μπορεί να πει κανείς για αλήθειες, ιδεολογίες, που πάει αυτός ο κόσμος και το ένα και το άλλο. Ένα πράγμα πιστεύω εγώ: υπάρχει μόνο η δύναμη που απορρέει από την χαρά, αυτή είναι που διαμορφώνει τον κόσμο, όλα τα άλλα είναι παρενθέσεις και φυλακές. Ο Επίκουρος θα έλεγε: πρέπει να γελάμε και συνάμα να αγωνιζόμαστε…
3. Ότι έγινέ έγινε και δεν ξεγίνετε. Είσαι αυτός/ή που είσαι και είσαι ταυτόχρονα γελοίος/α και υπέροχος/η. Δεν έχει και τόση σημασία. Από εδώ και στο εξής τα ίδια διλήμματα ορθώνονται πανίσχυρα μπροστά σου. Drama = man in a mess. Μην υποδουλώνεις τη χαρούμενη δύναμη της επιθυμίας σου. Γράψτο σε ένα χαρτάκι να το έχεις απέναντί σου να το θυμάσαι.

Οι ρόλοι, οι διαχωρισμοί δεν σπάνε έτσι εύκολα.
Αποδοχή.




Well its low down a pity, people I think its a cryin' shame
Well its low down a pity, people I think its a cryin' shame
Well now it's nine below zero, and my Babys running around with another man

Well now my Babys she done left me she done left for somebody else
Well now my Baby left me Now Im Sleeping by myself
Well now im telling everybody that I have to find somebody else

Bring me my night cap baby put on your morning gown
Bring me my night cap baby put on your morning gown
Lord now I soon for morning know Im sure gunna shake'em on down

Well now I aint no Monkey I dont climb no tree
Well now I aint no Monkey No I aint gunna climb no tree
Well I dont want no wommans gunna make some Monkey Man of me

Well its a Crying Pitty now People I think its a low down dirty Shame
Well its a Crying Pitty now People I think its a low down dirty Shame
Well now its Nine Below Zero and Im out side in the Pouring Rain

Η πηγή της ελπίδας μου

Πολλές φορές σε κάθε βήμα που κάνεις αντανακλούνται τα είδωλα των αναμνήσεών σου.

Άλλες πάλι, όταν ολοκληρώνεις την προσπάθεια της πτήσης σου παρόμοια μοιάζει η θέση της αρχής.

Όμως είναι;

Επανάληψη; Deza vu; Είναι σπειροειδής ή γραμμική η πορεία των πραγμάτων;

Πάντως σίγουρα υπάρχει κάτι γνώριμο.

Η αγωνία

Να προλάβω να πω

Να προλάβω πριν με προλάβουν

(Ποιοι; Ποιός; φόβε μου;)

Όσον αφορά εσένα που με διαβάζεις

Χωρίς να σε γνωρίζω θέλω να πω ότι νομίζω ότι λίγο καταλαβαίνω

Πώς είναι να περπατάς πάνω κάτω στο ίδιο δωμάτιο

Πάνω κάτω στην ίδια αυλή

Να ξεκινάς, να τσακίζεσαι και να ξαναπροσπαθείς, φίλε Ιωνάθαν

«στο χαμό γεννηθήκαμε στον χαμό θα φύγουμε», μου είπες και τότε σε αναγνώρισα.

Όσον αφορά εσένα που με διαβάζεις

Το κενό μου είναι γκριμάτσα μίας φιλικής απορίας

Μίας ανάλαφρης σιγουριάς

Για τον κοινό αγώνα που σχηματίζεται

Κύκλος είναι το μηδέν και ακολουθεί το ένα

Λεξιλόγιο μίας γλώσσας των κενών που προσπαθεί να ακουστεί

Προσπάθεια στην οποία επικαλείται την παρουσία σου

Τουλάχιστον για όσο χρόνο χρειάζεται η ανάκληση, η επαναθεμελίωση και παρουσίαση

της μικρής μου

πηγή της ελπίδας.

Μείωση ορίων ταχύτητας στην Ισπανία! Γιατί;

Mέρος της στρατηγικής της έμμεσης επίθεσης στο μισθό μέσω της ανόδου των ενεργειακών τιμολογίων (π.χ. σε ρεύμα, βενζίνη, πετρέλαιο, κλπ) είναι η μείωση των ορίων ταχύτητας. Στην Ισπανία από τις 7 Μαρτίου τα όρια ταχύτητας πέφτουν από τα 120 km/h στα 110 km/h. Σκοπός αυτής της αλλαγής είναι η μείωση της ζήτησης υγρών καυσίμων εις βάρος της πρoέκτασης του εργασιακού για χιλιάδες εργαζόμενους στην Ισπανία (στον εργασιακό χρόνο συμπεριλαμβάνεται ο χρόνο να πας και να γυρίσεις από την δουλειά / αναπαραγωγική δραστηριότητα. Η μείωση τον ορίων ταχύτητας είναι έτσι μία απάντηση στην εργασιακή / ενεργειακή κρίση που λένε και οι Μιdinight notes Collective. Παρόμοιες απαντήσεις έχουν δοθεί στην πετρελαϊκή κρίση του 70 όπου οι ΗΠΑ μείωσαν τα όρια ταχύτητας στα 55 μίλια ανα ώρα (από 88.5km/h) και η βρετανία επέβαλε μέγιστα όρια ταχύτητας τα 50 μίλια άνα ώρα για μερικούς μήνες στα τέλη του 73.

Mην μασάτε! Υπάρχει και το Gazolinazo!

(το τραγούδι που άκουσα από ένα πιτσιρικά
απεργό πείνας στο εργατικό κέντρο
μικρότερος από εμένα θα είναι μάλλον
που πήρε στο τέλος την κιθάρα στα χέρια του
δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλόμου)

Aχ αυτό το άτιμο τερατάκι!

Η ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ

Καμιά φορά η Προσδοκία καταφέρνει να αιχμαλωτίσει έναν Ευσεβή Πόθο τον οποίο και προσπαθεί στην συνέχεια να μετατρέψει σε υπάκουο κατοικίδιο. Το ντρεσάρισμα αυτό όμως οδηγεί κάποτε σε απογοητεύσεις. Σε συνθήκες αιχμαλωσίας ο Ευσεβής Πόθος μεταλλάσσεται σε τρομερή Ανικανοποίηση που εμφανίζεται με πολλές και διαφορετικές μορφές όπως η Δυσθυμία, Πείσμα ή Γκρίνια. Κοινό χαρακτηριστικό όλων η μεγάλη τους εξωστρέφεια. Η Ανικανοποίηση θέλει καλά και σώνει να συμμερίζονται όλοι την κακή της διάθεση. Οι καλοπροαίρετες συμβουλές απλώς την κλιμακώνουν –αφού στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται ούτε στο ελάχιστο να βελτιώσεις τις καταστάσεις για τις οποίες τόσο έντονα διαμαρτύρεται.

Η Δυσθυμία

Το Πείσμα

Η Γκρίνια

(Aπό το απολαυστικό βιβλιαράκι του Κριστιάν Μόζερ «Τα τέρατα της Καθημερινότητας»)

Μου ήρθε στο μυαλό ένα απόσπασμα από τον Ζορμπά του Καζαντζάκη. Ο Ζορμπάς διηγείται όταν ήταν παιδί ότι είχε ένα πάθος με τα κεράσια. Έτρωγε, έτρωγε και δεν ήθελε να σταματήσει, δεν του έφταναν ποτέ και τα σκέφτονταν συνέχεια. Μία μέρα έκλεψε από τον πατέρα του μία ασημένια λύρα και πήγε και αγόρασε μία τεράστια ποσότητα από κεράσια, τα έφαγε όλα με μιάς, τον πόνεσε η κοιλιά του, έγινε χάλια και ξέρασε. Από τότε απελευθερώθηκε από το πάθος του με τα κεράσια.

Τον τελευταίο καιρό μου έσκασε ένα κομμάτι που άκουγα παλιά και που τώρα μου φαίνεται ότι το καταλαβαίνω κάπως καλύτερα. Ακούγοντάς το τώρα βλέπω ότι κάπως αλλιώς το είχα στο μυαλό μου αλλά παρόλα αυτά... το νόηματου για εμένα είναι ότι είναι γλυκό "το παιχνίδι της γιατριάς" the healing game

Άνθρωπος