Καμιά φορά η Προσδοκία καταφέρνει να αιχμαλωτίσει έναν Ευσεβή Πόθο τον οποίο και προσπαθεί στην συνέχεια να μετατρέψει σε υπάκουο κατοικίδιο. Το ντρεσάρισμα αυτό όμως οδηγεί κάποτε σε απογοητεύσεις. Σε συνθήκες αιχμαλωσίας ο Ευσεβής Πόθος μεταλλάσσεται σε τρομερή Ανικανοποίηση που εμφανίζεται με πολλές και διαφορετικές μορφές όπως η Δυσθυμία, Πείσμα ή Γκρίνια. Κοινό χαρακτηριστικό όλων η μεγάλη τους εξωστρέφεια. Η Ανικανοποίηση θέλει καλά και σώνει να συμμερίζονται όλοι την κακή της διάθεση. Οι καλοπροαίρετες συμβουλές απλώς την κλιμακώνουν –αφού στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται ούτε στο ελάχιστο να βελτιώσεις τις καταστάσεις για τις οποίες τόσο έντονα διαμαρτύρεται.
Η Δυσθυμία
Το Πείσμα
Η Γκρίνια
(Aπό το απολαυστικό βιβλιαράκι του Κριστιάν Μόζερ «Τα τέρατα της Καθημερινότητας»)
Μου ήρθε στο μυαλό ένα απόσπασμα από τον Ζορμπά του Καζαντζάκη. Ο Ζορμπάς διηγείται όταν ήταν παιδί ότι είχε ένα πάθος με τα κεράσια. Έτρωγε, έτρωγε και δεν ήθελε να σταματήσει, δεν του έφταναν ποτέ και τα σκέφτονταν συνέχεια. Μία μέρα έκλεψε από τον πατέρα του μία ασημένια λύρα και πήγε και αγόρασε μία τεράστια ποσότητα από κεράσια, τα έφαγε όλα με μιάς, τον πόνεσε η κοιλιά του, έγινε χάλια και ξέρασε. Από τότε απελευθερώθηκε από το πάθος του με τα κεράσια.
Τον τελευταίο καιρό μου έσκασε ένα κομμάτι που άκουγα παλιά και που τώρα μου φαίνεται ότι το καταλαβαίνω κάπως καλύτερα. Ακούγοντάς το τώρα βλέπω ότι κάπως αλλιώς το είχα στο μυαλό μου αλλά παρόλα αυτά... το νόηματου για εμένα είναι ότι είναι γλυκό "το παιχνίδι της γιατριάς" the healing game
