Σε ευχαριστώ Σώτο

Well, I'm so tired of crying, but i'm out
on the road again.
- I'm on the road again.
Well, I'm so tired of crying, but I'm out
on the road again.
- I'm on the road again.
I ain't got no woman
Just to call my special friend.
You know the first time I traveled out
in the rain and snow,
- In the rain and snow.
You know the first time I traveled out
in the rain and snow,
- In the rain and snow.
I didn't have no payroll,
Not even no place to go.
And my dear mother left me when
I was quite young,
- When I was quite young.
And my dear mother left me when
I was quite young,
- When I was quite young.
She said "Lord, have mercy
On my wicked son."
Take a hint from me, mama, please
don't you cry no more,
- Don't you cry no more.
Take a hint from me, mama, please
don't you cry no more,
- Don't you cry no more.
'Cause it's soon one morning
Down the road I'm going.
But I aint going down that
long old lonesome road
All by myself.
But I aint going down that
long old lonesome road
All by myself.
I can't carry you, Baby,
Gonna carry somebody else.

Ανταπόκριση από Σκόπια

Βρέθηκα το Σάββατο που μας πέρασε στην πόλη τον Σκοπίων όπου την τελευταία βδομάδα έχει δημιουργηθεί ένα κίνημα διαμαρτυρίας σχετικά με την δολοφονία ένος νέου αγοριού από αστυνομικό Περίπου όπως τα είδα και όσο μπόρεσα να καταλάβω: Περίπου εφτακόσια άτομα, διαδηλώνουν πίσω από μία μαύρη σημαία, άλλες σημαίες γενικά δεν παίζουν. Καλούν κάθε μέρα σε πορεία. Eπαναλαμβάνουν το σύνθημα oύμπιτσι, ούμπιτσι (δολοφονοι). Κλείνουν δρόμους κάνοντας καθιστικές διαμαρτυρίες. Στους ήχους των σειρήνων αποδοκιμασίες. Στην πορεία μέσα, έξω, γύρω γύρω η παρουσία της αστυνομίας είναι αισθητή, σφυρίζουν αδιάφορα αλλά φαίνονται,Στην θέα των αστυνομικών που τους κλείνουν το δρόμο προς την κατοικία του πρωθυπουργού Γκρουέφσκι, αποδοκιμάζουν, σηκώνουν τα χέρια ψηλά ως σύμβολο μη-βίας και στέκονται για κάποια ώρα εκεί। Μία συγκέντρωση κόσμου που (μου)φαίνεται ότι σαν να πηγαίνουν να περάσουν δεν κάνει κάτι। Οι ομιλίες που γίνονται από μία ντουντούκα έχουν ένταση και δείχνουν ένα ηθικό πλεονέκτημα। Οι διαδηλωτές φεύγουν και ανανεώνουν το ραντεβού για την επόμενη μέρα। Επιστρέφουν στο κέντρο της πόλης και συνεχίζουν να διαδηλώνουν στο ίδιο στυλ μέχρι το βράδυ। Νέος κόσμος γενικά, κάτω των 30। Στις πρώτες πορείες, λένε,είχε πολύπερισσότερο κόσμο। Στις συνελεύσεις τους, όπως έμαθα από άλλους, παίζουν όλες οι απόψεις μαζί: άλλοι ζητάνε να γραφτεί ένα ψήφισμα διαμαρτυρίας, άλλοι θέλουν να το τραβήξουν λίγο πιο πολύ, άλλοι περισσότερο αλλά όχι υπερβολικά, ίσως έχει παίξει και μία φάση εσωτερικού ελέγχου τις πρώτες μέρες। Άλλα ήθη και έθιμα θα μπορούσε να πει κανείς। Άλλες επιλογές επίσης। Γενικά, όμως, μία γνώριμη κατάσταση και για εμένα που δεν το περίμενα μου φάνηκε ελπιδοφόρα।