To πέρασμα (αφιερωμένο στην Ψυττάλεια του Σαμσών Ρακά)

Πριν μερικές  βδομάδες έλαβα το 86ο, 

και τελευταίο, μονότυπο της Ψυττάλειας του σαμσών ρακά. 

To παρακάτω είναι κάτι που προσπαθώ να γράψω 

εδώ και καιρό και το συνέδεσα με την παραλαβή 

αυτού του ξεχωριστού βιβλίου. Αναζητήστε το.

To πέρασμα

Στα ποτάμια πολλές φορές συναντάει κανείς κάτι μοναχικούς βαρκάρηδες. Αν τους πετύχεις στην ακτή και τους κάνεις για δώρο κάτι που μπορεί να τυχαίνει να έχεις μαζί σου - για παράδειγμα ένα φρούτο - μπορεί να σε πάρουν για μία βόλτα μέσα σε μία σκοτεινή νύχτα. Μέσα σε αυτό το σκοτάδι βρέθηκα να συνομιλώ με έναν από τους βαρκάρηδες. Ο καθένας από αυτούς βρίσκει τον τρόπο του να ανοίγει τον δρόμο του. Κάποιοι κρατάνε δαυλούς με φωτιά ή έχουν για συντροφιά πυγολαμπίδες. Άλλοι ζουν σε εγκαταλελειμμένους φάρους και  μελετούν ουρανογραφία, άλλοι δουλεύουν σαν θερμαστές ταΐζοντας καμίνια που μετακινούν υπερωκεάνια. Κουβαλούν φακούς, λάμπες και πορτατίφ διαφόρων σχημάτων και μεγεθών, είναι περιπατητές, φλογερολάληδες, διανυκτερεύουν όπου βρουν κάνοντας την κάπα τους για πάπλωμα, αυτή που λέει η ιστορία ότι με τον δυνατό αέρα την σφίγγουν πάνω τους και με τον ήλιο την πέταξαν και χάθηκε. Του μίλησα για μία συλλογή από αντικείμενα που την είχα χρόνια και την κοίταζα και στο τέλος μου μύρισε μούχλα και την πέταξα.

Μου απάντησε:

‘ξέχνα για λίγο αυτά που γνώρισες

η αφαίρεση είναι η τέχνη της εποχής μας

άκου αυτό που βρίσκεται βαθιά μέσα σου

και διέσχισε την έρημο του εαυτού σου.

Προχώρα’

 

Το ακούω.
Βάζω φωτιά σε μία εικόνα
Βάζω το μαχαίρι στο βυθό
Αφήνω την άγκυρα να παρασύρει το άλλο μου μισό
Διαλέγω το φόντο
Και το πλαίσιο
Διαλέγω τις στιγμές
Αδειάζω τέφρες
Χωρίς το βάρος τους
Ανεβαίνω στην βάρκα σου.
Ας πιούμε λοιπόν
Στις αναχωρήσεις που δεν έχουν γυρισμό
γιατί
Είναι μέρος της επιστροφής.
Δεν θέλω τίποτα για ανταμοιβή
Μέχρι το τέλος θα φτάσω
Όχι όπως τότε που
λίγο πριν χτυπήσω την πόρτα να ρωτήσω
Δείλιασα
Και αποφάσισα να γυρίσω πίσω.
Είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω
ένα βήμα πέρα από αυτό που έμαθα να είμαι.

 Για να το πω διαφορετικά:   

Ήμουνα μέσα σε ένα σκοτάδι όμορφο
σαν ταξίδι
και το περιγράφω με αυτό τον τρόπο
Γιατί θα ήθελα να μιλήσω
Για την στιγμή
όπου
μόλις που το αντιλαμβάνεσαι
το μαύρο σπάει
όχι με θόρυβο
αλλά με κλάμα
το τραγουδιστό κλάμα του αμανετζή
που ανοίγει την θλίψη
την διπλώνει με μαεστρία,
την τσακίζει
την σκίζει
και την χαρίζει
σαν πουλί που πετάει
Προχωράει
Μαζί του έρχεσαι και εσύ
φτάνεις στην ακτή.
Ξημερώνει
και γελάς
Περπατάς
Τρέχεις στον δρόμο
Γελάς
Γελάς με την δύναμη

Για να το πω διαφορετικά:

Ήμουνα μέσα σε ένα πλοίο
Απέναντί μου ήταν ο δολοφόνος.
Κρατούσε το πηδάλιο γερά στα δυό του χέρια
Και εγώ απέναντί του ήμουν και περίμενα
Σαν τον έφηβο που αναγνωρίζει στον εαυτό του στον καθρέφτη
Την κοινή ταυτότητα
Όπου όλοι είμαστε μαριονέτες
Όπου επιτρέπεται να ουρλιάζουμε
«τόσο όσο πρέπει»
στους άδειους δρόμους των γειτονιών όπου γεννηθήκαμε
στις ερημιές που φυλάνε σκοπιές οι φαντάροι
όπου τίποτε δεν αλλάζει
όπου 20χρονοι αυτοκτονούν
πριν το ξημέρωμα.
μέσα στο σκοτάδι
αόρατοι μέσα στο τίποτα
χωρίς κατεύθυνση
χωρίς τίποτα να έχει σημασία.
Κι έτσι λοιπόν
ψύχραιμα
Λίγο πριν την απόβαση σε ρώτησα
- Τι είναι «ζωή»;
Και μου απάντησες
- Ζωή σημαίνει «να γίνεσαι».

Το ακούω. Και σκέφτομαι ότι το ωραίο με τα ποτάμια είναι ότι έχουν πάντα μία συνέχεια. Όσο όμορφα κι αν είναι εκεί που βρίσκεσαι, υπάρχει πάντα ένα σημείο παραπέρα που τροφοδοτείται συνέχεια με νερό, που μάλλον είναι καταπράσινο, ήσυχο, με μία φιλική ακτή πρόθυμη να σε φιλοξενήσει. Εκεί, μάλλον, θα μπορέσεις να κάτσεις ελεύθερα. Ίσως αν πας λίγο παραπέρα να είναι εκεί δίπλα και να σε περιμένει να την ανακαλύψεις. Ίσως είναι εκεί γιατί είσαι εσύ που τη δημιουργείς.  Είναι σαν τις γραμμές πάνω στο χαρτί που μουντζουρώνεις ενώ σκέφτεσαι. 

Αν βρεθείς εκεί για μία βόλτα με ένα βαρκάρη ίσως σε ξεναγήσει στο τοπίο και μπορέσεις να δεις τις ­­­ρίζες των ποταμόδεντρων, ακάλυπτες, ασυνάρτητες, ζωντανές, σαν κεραίες που ψάχνουν στην ατμόσφαιρα ζωή. Άλλο τόσο όσο είναι στην γη, είναι στο νερό και στον αέρα, ξεριζωμένες και κενές, ελεύθερες σαν τα φαντάσμάτα.

 

2 μέρες Hip hop αντικουλτούρα στη Φάμπρικα Υφανέτ

Προς Κύριο Σάκη Αποστολάκη (δημοσιογράφο ελευθεροτυπίας)

Κύριε Αποστολάκη,

Διάβασα το πρόσφατο άρθρο σας στην ελευθεροτυπία με τίτλο Άγγελοι της επανασύνδεσης

και μου γεννήθηκε η επιθυμία να σας γράψω μιάς και είμαι και εγώ ένα από το μέλη της "ανοιχτής συνέλευσης αγώνα κατοίκων τούμπας", αυτούς που εσείς αποκαλείται αγγέλους...

Ήθελα να σας συγχαρώ για το άρθρο σας. αν και μου φαίνεται λίγο καθυστερημένο. Πόσα χρόνια πάνε που τρέχει αυτή η υπόθεση με τα χαράτσια και τα κοψίματα του ρεύματος; 2 χρόνια; 3; παραπάνω; Πώς και το θυμηθήκατε; Μήπως έχει να κάνει αυτή σας η επιλογή με την πρόσφατες εξελίξεις που πρακτικά νομιμοποιούν τις πρακτικές των επανασυνδέσεων. Ε βέβαια, λογικό είναι.  Μπαίνει ο βαθύς χειμώνας, φοβούνται 'κάποιοι' να μην έχουν περισσότερους νεκρούς έτσι όπως έχει πάει το πράγμα. Επιδιώκουν, δηλαδή, μίας διαχείριση της κατάστασης. Εσείς, μετά από λίγους μήνες, όταν αυτά ξεχαστούν και η κατάσταση ξαναλλάξει, θα ξαναγράψετε παρόμοια πράγματα; Βέβαια, δεν εξαρτάται από εσάς, θα μου πείτε, υπάρχουν άλλοι πιο πάνω από εσάς που πέρνουν τις αποφάσεις, εσείς είστε ένας απλός δημοσιογράφος. Λογικό.

Θυμάμαι όταν άρχισε αυτή η ιστορία με τα κοψίματα του ρευματος τον παππού με τις πέτρες. Πήγαμε σπίτι του επειδή κάποιος μας πήρε τηλέφωνο, ήταν εκεί, είχε γεμάτο το τραπέζι του με πέτρες. Ο ίδιος δεν φαινόταν να φοβάται, είχε μόλις διώξει την εργολαβία... Μετά από λίγο του το πλήρωσε η γειτονιά. Ήταν μία από τις πρώτες φορές που βρισκόμουν σε μία τέτοια κατάσταση. Ήταν η αρχη. Ο γιός του με ρώτησε που μένω. Του λέω "εδώ παρακάτω και την διεύθυνση". Με ακούμπησε στον ώμο. Δεν ξέρω τι σκέφτηκε, αλλά αισθάνθηκα ένα βάρος.

Μετά, όσο άρχισε να προχωράει η κατάσταση τόσο άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα ότι ο κόσμος δεν είναι "αγγελικά" πλασμένος.

- 'Yπογράψτε εδώ και ο δικηγόρος του Κομματος θα τα κανονίσει' λέγανε οι μεν

- 'Αφήστε τα συντοντιστικά σας και ελάτε στην δικιά μας Συνέλευση των Συνελεύσεων' λέγανε οι δε (συριζαίοι). Για αυτούς που το 'πρώτοι στον αγώνα' σημαίνει κατά βάση 'πρώτοι στα πρωινάδικα του αντέννα'. Το θλιβερό είναι ότι άνθρωποι το βλέπουν ως "το μη χείρον βέλτιστο". Και κατά τα άλλα το καπέλο να πηγαίνει σύννεφο και ουσία καμία.

Εμείς να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε / να γίνουμε μέρος του αυτονοήτου, δίκτυα αλληλεγγύης μεταξύ των κατοίκων μίας γειτονιάς, μεταξύ ανθρώπων που έχουν μία σχέση, που αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα και αναζητούν κοινούς τρόπους αντιμετώπισης και που χωρίς ενδιάμεσους και ιεραρχίες οργανώνονται και αλληλουποστηρίζονται... (με προβλήματα, διαιρέσεις και πολλές πολλές αντιφάσεις γιατί κάπως έτσι είναι η ζωή)

Αλλά αυτά βέβαια για εσάς δεν υπαρχουν. Για εσας είμαστε άνεργοι άγγελοι που έπεσαν από τον ουρανό και επανασυνδέουν και ρεύματα. Έχει γίνει και της μόδας, βλέπετε, γιατί πλέον είναι πιο 'επικίνδυνο' να υπομένεις το κομμένο ρεύμα από το να προσπαθείς να το επανανσυνδέσεις. Αμά είναι έτσι βάλτε και ένα χεράκι να μας προσλάβουν και στον δήμο, μόνο αυτό δεν γράψετε...

Τέλοσπάντων, έγιναν και πολλά περισσότερα.

Και πορείες, και παρεμβάσεις, και βριστήκαμε και το ένα και το άλλον

και κατάληψη κάναμε στα γραφεία της ΔΕΗ αλλά για αυτό κανείς δεν έγραψε τίποτα στις εφημερίδες

ούτε τα μίντια κάποιων 'εναλλακτικών' το δημοσίευσαν, γιατί άραγε; τι φοβήθηκαν; μήπως δίνουμε το κακό παραδειγμα; ή μήπως και αυτοί καν δεν καταλάβαιναν;

Όταν, κατά την  πρώτη μέρα της κατάληψης, είχαμε συνέλευση και καλούσαμε την γειτονιά ήμουνα έξω με το ρολόι και περίμενα. Η συνέλευση ήταν στις 6. Άμα πήγαινε  έξι και 5 μέχρι έξι και 10 θα είχαν έρθει.

Η ώρα πήγε 6 και 15. Η φάση είχε τελειώσει. Κόσμος ήρθε βέβαια από όλη την πόλη, 200 περίπου άτομα, αυτοί που 'εμείς-εγώ' αποκαλούμε "πολιτικοποιημένοι"... δεν είναι όμως αυτοί που μπορούν να σηκώσουν μία τέτοια κατάσταση. Κάποια στιγμη, κάπως (δεν ξέρω πως) πρέπει να σπάσουν οι διαχωρισμοί. Και ως προς αυτό, δεν μας βοηθάτε αναπαράγοντας στερεότυπα, μιλώντας για κάποιους καλούς που είναι "άγγέλοι" κάποιους καημένους που είναι "άποροι" και ου το κάθε εξής. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αυτή είναι η αλήθεια που είναι βαρετή για όσους προτιμούν να αγοράζουν, στο περίπτερο ή στις τηλεοράσεις, θέαμα.

Μετά προσπαθήσαμε να ξεφύγουμε -ξελασκάρουμε να το πω καλύτερα- από τις ίδιες τις πολιτικές ταυτότητες που μας καθορίζουν. 

- Είναι ή δεν είναι ταξικό το ζήτημα; κοινωνικό; πολιτικό; Φταίει η εξουσία ή το κεφάλαιο; το κράτος ή τα αφεντικά; που είναι η ουσία;

- Είναι η ζωή μου ρε; Εγώ εδώ ματώνω! Εγώ εδώ πέρα ξαναγεννιέμαι. Θέλω να ζήσω ρε! Χρειάζομαι την ζωή. Χρειάζομαι αυτό τον χώρο. Θέλω να ακουστώ. Θέλω να με συμπαθείτε. Ελάτε όλοι να τα σπάσουμε, να μεθύσουμε, να χορέψουμε τσιφτετέλια στα τραπέζια, να δημιουργήσουμε.

Έτσι λοιπόν  ο χώρος του Κοινωνικού Κέντρου Αγώνα στην σινιόσογλου 22 ευδοκιμεί και στεγάζει διάφορες συλλογικότητες και ομάδες. Ο χώρος προσπαθεί και νομίζω ότι όντως είναι όσο ποιό ανοιχτός γίνεται για όποιον/α θέλει να έρθει σε επαφή. Έχουμε και ιστότοπο στο ίντερνετ!  Αλλά αυτά βέβαια για εσάς δεν υπάρχουν. Σας είπανε 'γράψε ένα ρεπορτάζ για αυτούς που επανασυνδέουν ρεύματα', πήρατε τηλέφωνο στον αριθμό και ενώ σας είπαν ότι δεν δίνουν συνέντευξη κάνατε του κεφαλιού σας. Συγχαρητήρια ωραία δουλειά! Ο εργοδότη σας θα είναι καταευχαριστημένος, άξιος ο μισθός σας!

Απλά να ρωτήσω κάτι ακόμα: βγάλατε και το τηλέφωνό στην εφημερίδα; Βάλατε και ονόματα. Μας ρωτήσατε αν θέλουμε; Αν εμείς, που ως άγγελοι έχουμε τις καλύτερες των προθέσεων, βγάζαμε το δικό σας τηλέφωνο στα κείμενα και τις αφίσες μας χωρίς την άδειά σας, χωρίς να σας ρωτήσουμε αν το θέλετε και ζητούσαμε από τον κόσμο να σας πέρνει τηλέφωνο για κάποιο λόγο π.χ. για να σας παρέχει με σχόλια και πηγές για τα άρθρα σας, γιατί ως δημοσιογράφος που είστε και με λαϊκό προφίλ μάλλον, θα το ήταν υποχρεωσή σας να ακούτε ότιδηποτε... αλλά ο τ ι δ ή π ο τ ε έχει να σας πει ο λαός... τι θα λέγατε τότε; Θα σας άρεσε;

Αυτά.

Δεν είμαι άγγελος κανενός. Κανενός δήμου, κανενός απόρου. Επιμένω να ονειρεύομαι και να μάχομαι. Πρώτα από όλα γιατί σκέφτομαι. Και γιατί μ΄αρέσει να πολεμάω! Είναι ωραία η μάχη, σαν να πετάς! Θέλω να ζήσω την ζωή μου, και εδώ που είμαι τώρα μακριά, θέλω σεβασμό και ζωή για όλους και αυτό αποτελεί ένα ζήτημα που με απασχολεί.

Άντε γεια.

6η Δεκέμβρη

 

http://katalipsiasoee.blogspot.gr/2008/12/blog-post_6523.html

Eίπε ο Έρμαν Έσσε:

Δεν επιτρέπεται να μας ενδιαφέρει να κρατήσουμε ή να αντιγράψουμε τα περασμένα, αλλά έχοντας την ικανότητα της μεταβολής να βιώνουμε το καινούργιο και να είμαστε παρόντες με όλες μας τις δυνάμεις. Κατά τούτο η θλίψη με την έννοια της προσκόλλησης στην απώλεια δεν είναι καλή και δεν αποτελεί το νόημα της πραγματικής ζωής.

 __________________

Mε κάθε απαραίτητο μέσω / Βy any means necessary 
(για τον θάνατο του Nelson Mandela)

Strange fruit (Billie Holiday)

(Ευχαριστώ Νικήτα!)



Southern trees bear a strange fruit,
Blood on the leaves and blood at the root,
Black bodies swinging in the southern breeze,
Strange fruit hanging from the poplar trees.

Pastoral scene of the gallant south,
The bulging eyes and the twisted mouth,
Scent of magnolias, sweet and fresh,
Then the sudden smell of burning flesh.

Here is fruit for the crows to pluck,
For the rain to gather, for the wind to suck,
For the sun to rot, for the trees to drop,
Here is a strange and bitter crop.

Σημεία διανομής της Ψυττάλειας

Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που έλαβα το δικό μου αντίτυπο της ψυττάλειας του σαμσών ρακά. Τι έστειλα; Ότι ποιό άχρηστο μπορούσα να βρω. Ένα ξεχασμένο προσπέκτους μίας οθόνης. Αυτό που έλαβα από το ταχυδρομείο μοιάζει κάπως έτσι.

Οι εντυπώσεις έπονται σε επόμενη δημοσίευση. Γιατί πιστεύω ότι όταν κάποιος σου δίνει κάτι ξεχωριστό, το "ευχαριστώ" αποκτά και αυτό μία ιδιαίτερη διάσταση, μία ώθηση για κάτι παραπάνω. Θα μου πάρει λίγο χρόνο αλλά που θα πάει!

Μέχρι τότε... αναζητήστε την Ψυττάλεια στα παρακάτω σημεία διακίνησης. Θεσσαλονίκη: Βιβλιοπωλείο Κεντρί (Δημητρίου Γούναρη 22, Πλατεία Ναυαρίνου) Ακυβέρνητες Πολιτείες  (Αλέξανδρου Σβώλου 28) Αθήνα: Εκδόσεις των Συναδέλφων (Ερεσσού 35, Εξάρχεια)  Radiobubble (Ιπποκράτους 146, Νεάπολη Εξαρχείων)  Χανιά Πολυχώρος Πολυτεχνείο (Χατζημιχάλη Νταλιάνη 40)

The last man

Ποίηση είναι να μετατρέπεις το  βίωμά σου σε αλήθεια αποτυπώνοντάς το στο χαρτί και μετά να το αφήνεις να φύγει, αναζητώντας το επόμενο. Μετά από καιρό ο ποιητής μπορεί να αναπολεί τις μέρες της δημιουργίας και αυτό να γίνεται η αφορμή να ξαναμπεις σε μπελάδες ή τουλάχιστον να το σκεφτεί.

How low can you go ?

O κατάδικος

Μες τη φυλακή, στ’ Ανάπλι
μ’ έριξαν κατάδικο
αμάν δικαστή βοήθεια
κι αυτό είναι άδικο
αμάν δικαστή βοήθεια
κι αυτό είναι άδικο
βρ’ αμάν αμάν άδικο

Δεν μπορούσα να βαστάξω
και να έχω αντεραστή
τον εσκότωσα και τώρα
είμαι μες τη φυλακή
τον εσκότωσα και τώρα
είμαι μες τη φυλακή
βρ’ αμάν αμάν φυλακή

Άπονη, κακούργα ψεύτρα
τώρα ζήσε μοναχή
ο ένας βρίσκεται στο χώμα
κι εγώ μες τη φυλακή
ο ένας βρίσκεται στο χώμα
κι εγώ μες τη φυλακή
βρ’ αμάν αμάν φυλακή

Παύλος Φύσσας

Ήταν μία περίοδο, πριν 6-7 χρόνια στην τούμπα, που υπήρχε στην γειτονιά ένας πυρήνας φασιστών που τραμπούκιζε κόσμο. Μεταξύ αυτών, ένας συγκεκριμένος πιτσιρικάς είχε τραβήξει μακριά την βαλίτσα. Μία μέρα βγήκαμε έξω και τον βρήκαμε. Τον πλησιάσαμε και τον στριμώξαμε. Σε κάποια φάση, προσπάθησε να βγάλει ένα μαχαίρι αλλά κάπου σκάλωσε. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να τον χτυπάω με όλη μου την δύναμη με το κράνος στο κεφάλι και να σκέφτομαι να προσέξω να μην του σπάσω τον λαιμό. Να προσέξω δηλαδή για την ζωή ενός ανθρώπου που μπορεί να "είναι ότι είναι", να μας έχει κυνηγήσει, να έχει μόλις προσπαθήσει να βγάλει μαχαίρι, αλλά που πάντα μπορεί να αλλάξει...

Μετά από αυτό ο συγκεκριμένος εξαφανίστηκε μία για πάντα...

Aπό τότε περάσανε χρόνια, αλλάξανε οι εποχές... αλλά αυτό που μένει το ίδιο το ζήτημα είναι ότι εμείς καθορίζουμε τις καταστάσεις, ότι πρέπει εν τέλει ο κόσμος που ζει σε μία γειτονιά να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, όλα εξαρτώνται από τι εμείς επιλέγουμε να κάνουμε... Μάλλον σε παρόμοιες περιστάσεις μπορούν να υπάρξουν και διάφορες αντιμετωπίσεις... οπότε το ερώτημα που τίθεται είναι

Εσύ τι θα έκανες;

και την επόμενη φορά

Εσύ τι θα κάνεις;

So you want to hear a story?

Συνεχίζοντας την ιστορία μου με την αναζήτηση εργασίας
είχα διάφορες συνεντεύξεις το τελευταίο διάστημα.
πράγμα που αντιστοιχεί σε πίεση, απογοητεύσεις, προσπάθεια
και πάει λέγοντας.

Σε μία από αυτές όλα πήγαν μιά χαρά
και η συνέντευξη αλλά και η δραστηριότητα που μου ζήτησαν
αλλά στο τέλος μία ηλικιωμένη κυρία από το πάνελ
η οποία ήταν "της εκκλησίας"
με ρώτησε αν θα προωθούσα το χριστιανικό ήθος του σχολείου.
Το κλίμα πάγωσε, είπα ότι μπόρεσα να σκεφτώ
δεν νομίζω ότι είχε σημασία
κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μου δώσουν την δουλειά
ήμουν για αυτούς κάτι που δεν κολούσε να είναι εκεί.

 

Ένοιωθα κάτι σαν το "Χαμένο πράγμα" (lost thing), ο χαρακτήρας ενός παιδικού βιβλίου του Shaun Tan.

 

Συνάντησα τέτοιες συμπεριφορές και αλλού
μέχρι που τελικά
φανηκα τυχερός, χωρίς να τα πολύλογώ, βρέθηκαν 2-3 ανρωποι που με βοήθησαν
το οποίο έχει να κάνει με την εθελοντική εργασία σε ένα σχολείο
και κυρίως στην ανάπτυξη σχέσεων 
δεν ξέρω ακριβώς τι να πω για όλο αυτό
ήμουν μακριά με πήραν τηλέφωνο να μου πουν ότι πήρα την δουλειά
κάνοντας τις τελευταίες κινήσεις μίας προσπάθειας
που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα την πάω μέχρι το τέλος
και

νομίζω ότι έχει ανοιχτεί ένας δρόμος
όσο περνάει ο καιρός
εδώ πέρα στην αγγλία βλέπω κι αλλους
που σαν και εμένα φαίνονται να είναι
"χαμένα πράγματα".

Θα μείνω εδώ και θα δω που θα με βγάλει,
τουλάχιστον είμαι κάπου
και δεν είμαι (ο) μόνος!

Γράμμα του αναρχικού Κώστα Σακκά - απεργία πείνας από 4/6

Στις 4/12/10 συλλαμβάνομαι μαζί με τον σύντροφο Αλέξανδρο Μητρούσια στη Νέα Σμύρνη εξερχόμενος από ενοικιαζόμενη αποθήκη, στο εσωτερικό της οποίας βρίσκεται οπλισμός. Έχω παραδεχτεί από την πρώτη στιγμή τη σχέση μου με τον χώρο αυτό, όπως επίσης και με τα όπλα που βρέθηκαν. Έχω δηλώσει από την πρώτη στιγμή ότι είμαι αναρχικός και ότι η παρουσία μου στον συγκεκριμένο χώρο σχετίζεται με την πολιτική μου ταυτότητα και τις επιλογές που αυτή συνεπάγεται.

Στις 7/12/10 οδηγούμαι στην αρμόδια ανακρίτρια και προφυλακίζομαι με την κατηγορία της συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση και για διακεκριμένη οπλοκατοχή. Στις 12/4/11 και ενώ είμαι ήδη πάνω από τέσσερις μήνες κρατούμενος στις φυλακές Ναυπλίου, καλούμαι εκ νέου από τους ανακριτές Μπαλτά, Μόκκα και χωρίς να έχει προκύψει κανένα καινούργιο στοιχείο, χωρίς να έχει υπάρξει καν εξέλιξη κάποιας έρευνας, προφυλακίζομαι για συμμετοχή στην ε.ο. ΣΠΦ. Αυτό έγινε προφανώς αντιλαμβανόμενοι οι κύριοι ανακριτές πως δεν θα μπορούσε να σταθεί σε μία δικαστική αίθουσα η κατηγορία της συμμετοχής σε μία οργάνωση η οποία στο ενεργητικό της δεν έχει καμία δράση, στην κατοχή των μελών της δεν υπάρχουν βόμβες, προκηρύξεις, χρησιμοποιημένα όπλα, μία οργάνωση που δεν έχει ούτε καν όνομα.

   

Έχω ξεκαθαρίσει στο παρελθόν - όπως και η ίδια η ε.ο. ΣΠΦ από τη μεριά της - πως δεν είμαι μέλος της εν λόγω οργάνωσης. Δεν το έκανα για να αποφύγω την εκδικητική, κατασταλτική οδύσσεια που επιφυλάσσει η αστική δικαιοσύνη σε όποιον κατηγορείται ως μέλος της, αλλά πολύ απλά γιατί έτσι είναι. Όφειλα να το ξεκαθαρίσω για την αληθή ιστορική καταγραφή. Τόσο για μένα τον ίδιο, όσο και για την ε.ο. ΣΠΦ.

   

Η αρχική κατηγορία της ένταξης σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση που αποδόθηκε τόσο σε μένα και τους δύο συντρόφους μου (Μητρούσια, Καραγιαννίδη) όσο και στα υπόλοιπα άτομα που συνελήφθησαν στην ίδια επιχείρηση - παρόλο που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση - αποτέλεσε κορύφωση των πολιτικών σκοπιμοτήτων που εξυπηρετήθηκαν από τη ΔΑΕΕΒ εκείνη την περίοδο για λογαριασμό του τότε υπουργού δημοσίας τάξης Χρήστου Παπουτσή, που επιθυμούσε - όπως όλοι οι ομόλογοι του άλλωστε - πάση θυσία την εξάρθρωση τρομοκρατικής οργάνωσης επί των ημερών του. Είναι γνωστό, πως ο εν λόγω υπουργός είχε άμεση εποπτεία της επιχείρησης και μάλιστα αξιολόγησε ο ίδιος τα δεδομένα που του μετέφερε η αντιτρομοκρατική και τέλος έδωσε την εντολή να γίνουν οι συλλήψεις. Όποιος παρακολουθούσε τα καθεστωτικά μέσα εκείνες τις μέρες θα θυμάται τα σενάρια και τις εκτιμήσεις διάφορων δημοσιογραφικών παπαγάλων για το ποιας οργάνωσης μέλη μπορεί να είμαστε, τι σκοπεύαμε να κάνουμε κλπ τα οποία προφανώς τροφοδοτούσε η ΔΑΕΕΒ, μέχρι φυσικά να βγουν τα αποτελέσματα των βαλλιστικών εξετάσεων και να το βουλώσουν... Αργότερα ο κύριος Παπουτσής, στην προσπάθεια του να απολογηθεί για το φιάσκο, δίνοντας συνέντευξη σε γνωστό περιοδικό δήλωσε πως τον "κοροΐδεψε η αντιτρομοκρατική υπηρεσία"(!).

Στις 6/4 του '12, υπόδικος ακόμα και πλησιάζοντας στη λήξη του 18μηνου (μέγιστο όριο κράτησης βάση του νόμου), προφυλακίζομαι εκ νέου για τη διάπραξη 160 εμπρηστικών και βομβιστικών ενεργειών, την ευθύνη των οποίων έχει αναλάβει η οργάνωση ΣΠΦ. Χαρακτηριστικό είναι πως στη συγκεκριμένη δικογραφία, όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο εις βάρος μου - δεν μπήκαν καν στον κόπο να κατασκευάσουν αυτή τη φορά - αλλά δεν γίνεται και κάποια αναφορά στο άτομο μου, παρά μόνο στην επίδοση του κατηγορητηρίου. Είναι μία δικογραφία που χωρίς υπερβολή θα μπορούσε με την λογική που χαρακτηρίζει τους εγκάθετους ανακριτές Μπαλτά - Μόκκα, να επιδοθεί στον καθένα. Είναι επίσης χαρακτηριστικό και έκδηλο της σκοπιμότητας αυτής της δίωξης πως οι κύριοι ανακριτές είχαν στα χέρια τους την συγκεκριμένη δικογραφία από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου, γεγονός που τους υποχρέωνε - βάση του νόμου πάντα - να μου επιδοθεί μαζί με την πρώτη δικογραφία. Δηλαδή με λίγα λόγια οι κύριοι αυτοί με προφυλάκισαν με την κατηγορία της ένταξης στην ίδια οργάνωση δύο φορές διαδοχικά(!).

Σήμερα, όντας υπόδικος 2,5 χρόνια ουσιαστικά για απλή οπλοκατοχή (διακεκριμένη οπλοκατοχή διευκρινιστικά και μόνο σημαίνει πως τα όπλα που κατέχει κάποιος, προορίζονται είτε για εμπόριο, είτε για τροφοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης, κάτι το οποίο ούτε προκύπτει, ούτε το αποδέχομαι), οι κύριοι θεσμικά υπερασπιστές της δικαιοσύνης και του νόμου οι οποίοι κρατούν εμένα επειδή τον παραβίασα, αποφάσισαν να παραβλέψουν ακόμα και το σύνταγμα τους - το οποίο ορίζει κάθε επόμενη της πρώτης προφυλάκισης ως μέγιστο όριο τους 12 μήνες - αφού δεν τους αρκεί για να εξυπηρετήσουν την πολιτική τους ηγεσία και να με κρατήσουν ακόμα έξι μήνες όμηρο.

    

Ουσιαστικά, οι εξοντωτικές προφυλακίσεις που επιβάλουν μία παρατεταμένη συνθήκη αιχμαλωσίας, αποτελεί αντιστάθμισμα για τα σαθρά και πρόχειρα μαγειρεμένα κατηγορητήρια, τα οποία ότι και να κάνουν, αδυνατούν να αποτρέψουν το "ξεφούσκωμα" τους στις δικαστικές αίθουσες παρά το ειδικό καθεστώς που τις χαρακτηρίζει (από κάθε άποψη). Όποιος έχει περάσει απ' αυτές έστω και για λίγο, το γνωρίζει αυτό πολύ καλά.

Είναι ξεκάθαρη πλέον η τακτική τους και προδίδει την εκδικητική τους σκοπιμότητα. Ναι είναι αλήθεια, το κράτος εκδικείται τους πολιτικούς του αντιπάλους. Τους εκδικείται αλλά ποτέ δεν τους αναγνωρίζει. Ποτέ δεν το έκανε άλλωστε. Πράκτορες και προδότες τότε, τρομοκράτες και εχθρός της κοινωνίας τώρα.

Είναι γεγονός πως το πολιτικό σύστημα, διανύει μεταπολιτευτικά την κρισιμότερη και ασταθέστερη περίοδο, εξαιτίας των εγχώριων συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Είναι επίσης γεγονός πως η καταστολή και γενικά η αυταρχική στάση του κράτους, είναι το "τελευταίο χαρτί" που έχει στα χέρια του, προκειμένου να διασφαλίσει την υποτελή κοινωνική ειρήνη και το να αποτρέψει, η γενικευμένη αντίδραση να εκφραστεί με οργανωμένες και ουσιαστικότερες εξεγερτικές μορφές.

Ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών έχει ομολογήσει πως πρώτη φορά καλείται κυβέρνηση να εφαρμόσει τόσο ακραία μέτρα σε περίοδο ειρήνης.

Οι νόμοι οι οποίοι ανέκαθεν εκφράζανε τη βούληση των ισχυρών, σήμερα δεν αρκούν για τους πολιτικούς εκπροσώπους του συστήματος μπροστά σ' αυτά που καλούνται να διεκπεραιώσουν υπηρετώντας το.

Έχοντας την άποψη και την θέση πως ο δρόμος για την ατομική - συλλογική ελευθερία είναι γεμάτος από αγώνα και αντίσταση, αποφάσισα από την Τρίτη 4/6, να προχωρήσω σε απεργία πείνας· ημερομηνία που με το ισχύον νομικό καθεστώς, λήγει το μέγιστο όριο προφυλάκισης μου. Διευκρινίζω πως για μένα η επιλογή του να προχωρήσω σε απεργία πείνας, δεν αποτελεί κίνηση απελπισίας, αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Ενός αγώνα που δίνουμε από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μας εγώ και οι σύντροφοί μου, αντιστεκόμενοι σε μία δίχως προηγούμενο εκδικητική αντιμετώπιση από τους δικαστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι αποφάσισαν για την περίπτωση μας να κάνουν ένα διάλειμμα από τα εισπρακτικά τους καθήκοντα, προκειμένου να υπερασπιστούν την κοινωνία από τους υποτιθέμενους εχθρούς της και τους νόμους από τους παραβάτες τους. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί και οι ίδιοι άνθρωποι πίσω απ' αυτούς, που αποτελούν τους φυσικούς αυτουργούς της νομιμότητας των επιστρατεύσεων των απεργών, των χιλιάδων πλειστηριασμών και αστέγων, της κατάργησης των εργασιακών διεκδικήσεων, των απολυμένων, της κατάργησης των κοινωνικών παροχών, των χιλιάδων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, των εκατοντάδων αυτόχειρων κάθε χρόνο που βάζουν τέλος στη ζωή τους επειδή αδυνατούν να ανταπεξέλθουν αξιοπρεπώς, της νομιμότητας των στοιβαγμένων ανθρώπων σε στρατόπεδα χαρακτηρίζοντας τους ως λαθραίους. 

Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της νομιμότητας των βασανιστηρίων και των ξυλοδαρμών στα αστυνομικά τμήματα, των τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων, της φίμωσης των αντικαθεστωτικών μέσων πληροφόρησης...

    Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο στο όνομα του νόμου.

    Είναι οι φυσικοί αυτουργοί της δημιουργίας μίας κοινωνίας νεκροταφείο αν χρειαστεί ακόμα και εκτός νόμου...

    Βουτηγμένοι στην υποκρισία και την αθλιότητα, κατάπτυστοι τόσο για τους θιασώτες της αστικής δικαιοσύνης, όσο και για τους επικριτές και τους ιδεολογικούς εχθρούς της.

      "Αργοπεθαίνει όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές(...) Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη απ' το απλό γεγονός της αναπνοής"                 

                                                 Πάμπλο Νερούντα

Tσιμεντένια ζούγκλα - Concrete jungle

No sun will shine in my day today; (no sun will shine)
The high yellow moon won't come out to play:
(that high yellow moon won't come out to play)
I said (darkness) darkness has covered my light,
(and the stage) And has changed my day into night, yeah.
Where is the love to be found? (oo-ooh-ooh)
Won't someone tell me?
'Cause my (sweet life) life must be somewhere to be found -
(must be somewhere for me)
Instead of concrete jungle (jungle!)
Where the living is harder (concrete, jungle!).

Concrete jungle (jungle!):
Man you got to do your (concrete, jungle!) best. Wo-ooh, yeah.

No chains around my feet,
But I'm not free, oh-ooh!
I know I am bound here in captivity;
G'yeah, now - (never, know) I've never known happiness;
(never, know) I've never known what sweet caress is -
Still, I'll be always laughing like a clown;
Won't someone help me? 'Cause I (sweet life) -
I've got to pick myself from off the ground
(must be somewhere for me), he-yeah! -
In this a concrete jungle (jungle!):
I said, what do you got for me (concrete, jungle!) now, o-oh!
Concrete jungle (la la-la!), ah, won't you let me be (concrete, jungle!), now.
Hey! Oh, now!

I said that life (sweet life) - it must be somewhere to be found
(must be somewhere for me)
Oh, instead of concrete jungle (jungle!) - illusion (concrete, jungle!) -
Confusion (confusion). (concrete, jungle!) Eh!

Concrete jungle (jungle!): baby, you've got it in.
Concrete jungle (concrete,jungle!), now. Eh!
Concrete jungle (jungle!).

What do you got for me (concrete,jungle!), now?

Mετά την εξέγερση στην Τουρκία σειρά έχει η Βραζιλία

Αναδημοσιεύω μερικά στοιχεία από το blog communization



Aυτή την στιγμή πραγματοποιείται στην Βραζιλία μία κοινωνική εξέγερση, η οποία έχει εξαπλωθεί σε πάρα πολλές πόλης της χώρας.

Μιλάμε για μία χώρα που την τελευταία δεκαετία έχει παρουσιάσει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Το timingτου ξεσπάσματος της κοινωνικής δυσαρέσκειας έχει να κάνει τόσο με παλαιότερες αδυναμίες, οι οποίες δεν έχουν ξεπερασθεί, όσο και με τις πιέσεις που δημιουργεί τις τελευταίες εβδομάδες η έξοδος των ξένων κεφαλαίων από τη χώρα. Η Βραζιλία εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο άνισες κοινωνίες στον κόσμο. Παρά το γεγονός ότι η ψαλίδα έκλεισε σε έναν βαθμό την προηγούμενη δεκαετία, η ανισότητα, όπως αποτυπώνεται στον συντελεστή Gini, παραμένει πάνω από το 0,5 – όταν το 0,4 θεωρείται το όριο της κοινωνικής αποσταθεροποίησης. Η χαμηλή ποιότητα των παρεχόμενων δημόσιων υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων λ.χ. και των μεταφορών, είναι θεαματικά αναντίστοιχη προς τη φορολογική επιβάρυνση (36% του ΑΕΠ, το υψηλότερο ποσοστό εκτός χωρών ΟΟΣΑ). Παράλληλα η διαφθορά της πολιτικής τάξης και των κρατικών αξιωματούχων παραμένει διαβόητη.

Και ένα πολύ ωραίο βιντεάκι για το πώς ξεκίνησε αυτή η ιστορία

Aντιπαράθεση - ταξίδι - εξέλιξη

- Lie still, sleep becalmed, sufferer with the wound
In the throat, burning and turning. All night afloat
On the silent sea we have heard the sound
That came from the wound wrapped in the salt sheet.

Under the mile off moon we trembled listening
To the sea sound flowing like blood from the loud wound
And when the salt sheet broke in a storm of singing
The voices of all the drowned swam on the wind

- Open a pathway through the slow sad sail,
Throw wide to the wind the gates of the wandering boat
For my voyage to begin to the end of my wound
- We heard the sea sound sing, we saw the salt sheet tell.
Lie still, sleep becalmed, hide the mouth in the throat
Or we shall obey, and ride with you through the drowned.

Dylan Thomas
LIE STILL, SLEEP BECALMED

Υ.Γ. Oι παύλες διαλόγων είναι δική μου παρέμβαση

O χρόνος του Σίσυφου

So if you see the Vulture coming,

Flying circles in your mind,

Remember there is no escaping

For he will follow close behind

only promise my a battle

battle for your soul and mine

Gil Scott-Heron

... learning to win is hard
any slob can be a good loser...

Charles Bukofski

                                                                                            

O χρόνος του Σίσυφου

Προσπάθησα τον χρόνο να νικήσω

Το θάνατο στον Άδη να φυλακίσω                

και γέμισε ο κόσμος με νεκρούς

που δραπετεύοντας κατήργησαν το μέτρημα.

Προσπάθησα, κι ακόμα κι αν θέλω δεν μπορώ

Να αλλάξω αυτό που τώρα είναι παρελθόν

Έτσι βρέθηκα σε αυτή την τιμωρία

Η μνήμη είν΄αξεχώριστη από την αμνησία

Κάθε που με κυνηγάει αυτός ο βράχος

Κάθε που τον ψάχνω να τον σπρώξω

Γινόμαστε ένα

ο ένας από την κίνηση του άλλου

Η πέτρα μετατρέπεται στην βούλησή μου

Και γίνομαι κι εγώ ο αραμπατζής της

Σ’ όλα όσα συμβαίνουν είμαι ξένος.

Θυμάμαι την βοή από ανθρώπους

Δυνατή σαν την εκδίκηση

Μία εικόνα από το παρελθόν

Γκρίζα

μα τόσο όμορφη

Θυμάμαι, αλλά ίσως όλα αυτά δεν ήταν αρκετά

Οι φύλακες

Επέστρεψαν ξανά

Κι έτσι τον βράχο πάλι βρίσκομαι να σπρώχνω

και μέσα σε μπουκάλι θέτω ένα μήνυμα

Η πρώτη λέξη είναι

«Το συρματόπλεγμα»

Η τελευταία είναι οι «σειρήνες»

Μιλάει για μία ανάβαση ψηλά

Ψάχνοντας της θάλασσας το θέαμα

Ξεφεύγοντας από τις Ερινύες.        

Ενώ η νύχτα πέφτει, ο φάρος σβήνει

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινάει.

                                          

Κι όταν το όρνιο του Ηeron σε πλησιάζει

Η μέρα σβήνει, κράτα την γερά

Πίσω μην γυρίσεις εθελοντικά

Θέλω να βλέπω ανθρώπους στα μάτια

με χαμόγελα αναγνώρισης της Νίκης

Που ανοίγει τα φτερά, κοιτάει ψηλά

Στα χέρια της παίζει τον βράχο

Σαν τον δικτάτορα

Και όσο συνεχίζει το όνομά της επανεφεύρει

Κι έτσι ο κόσμος της ανήκει

Θεσσαλονίκη – Σκόπια - Κωσταντινούπολη

Στάσιμος ο χρόνος στις στιγμές της επίθεσης

Διαλεγμένες μία μία σαν τους φίλους μας

Στάσιμος ο χρόνος όταν είμαστε μαζί

Στους τάφους φωτογραφίζουμε την προοπτική

Η άμυνά μας γίνεται

Επίθεση.

 H φωτογραφία είναι από τον "τοίχο των κομμουνάρων" στο νεκροταφείο Πέρ Λασέζ, οπου εκτελέστηκαν οι τελευταίοι μαχητές της παρισινής κομμούνας

Το σχέδιο Αϊντε στα Σκόπια

Tο Σάββατο 8 Ιούνη στις 20:00 θα πραγματοποιηθεί βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου "Ξεπερνώντας σύνορα και έθνη: μία συλλογική προσπάθεια ενάντια στον εθνικισμό στα Βαλκάνια" στην πόλη των Σκοπίων. Θα ακολουθήσει σχετική συζήτηση. Το μέρος όπου θα λάβει χώρα η εκδήλωση είναι στο χάνι (καραβάν σεράι) απέναντι από το Damar, στην παλιά πόλη.

Για μετάβαση με αυτοκίνητο θα χρειαστείτε να έχετε βγάλει πράσινη κάρτα και σε κάθε περίπτωση ταυτότητα με λατινικούς χαρακτήρες ή/και διαβατήριο.
Για οποιαδήποτε απορία και διευκρίνηση επικοινωνήστε στο ajde@espiv.net

NΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

 

 
Ποιόν εξυπηρετεί ο εθνικισμός;
Η επιστήμη της ιστορίας ως προμετωπίδα της εθνικιστικής ιδεολογίας
Απομυθοποιώντας τα εθνικά σύμβολα: τι κοινό έχουν ο Ήλιος της Βεργίας, Ο Μέγας Αλέξανδρος και η Ελληνική φέτα;
Το τίμημα που όλοι πληρώνουμε σε σχέση με τα αίτια της εθνικιστικής ιδεολογίας.
Μία παρουσίαση του βιβλίου » Ξεπερνώντας σύνορα και έθνη: μία συλλογική προσπάθεια ενάντια στον εθνικισμό». Μία συζήτηση. 

Για το Το σχέδιο Αϊντε
www.ajde.espivblogs.net

Είμαστε μία πρωτοβουλία συντρόφων που κατοικούμε στα Σκόπια και στην Θεσσαλονίκη. Μας ενώνουν προσωπικές και πολιτικές σχέσεις.

Αφετηρία για την δραστηριοποίησή μας αποτελεί η θέλησή μας να εναντιωθούμε στην ρητορική που αναπαράγεται από την εθνικιστική ανάταση των 100 χρόνων από την «απελευθέρωση» της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα και των 100 χρόνων από την υπογραφή της συνθήκης του Βουκουρεστίου στην Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Αυτό θέλουμε να το πετύχουμε επικοινωνώντας μία οπτική γωνία που πηγάζει από τα καθημερινά μας βιώματα στις χώρες όπου ζούμε και από τις εμπειρίες της συμμετοχής μας στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού.

Τον τελευταίο καιρό μεθοδεύσαμε, όσο μπορούσαμε, μία συζήτηση που αφορά σε μία πολιτική ανάγνωση της ιστορίας, στην χρήση των εθνικών συμβόλων και στην εμβάθυνση σε θεωρητικά ζητήματα του νοήματος της έννοιας «έθνος» και του ρόλου των εθνών-κρατών στα πλαίσια της καπιταλιστικής κρίσης των ημερών μας.

Διαλέξαμε την λέξη «Αϊντε» γιατί είναι μία κοινή λέξη στον βαλκανικό χώρο. Για εμάς «Αϊντε» σημαίνει προτροπή: να προωθήσουμε τον αντιεθνικισμό και τον ταξικό αγώνα. Εδώ, δίπλα και παντού. Για ένα κόσμο χωρίς σύνορα, εξουσία και εκμετάλλευση.

Ακόμα μία συνέντευξη

Μένω στην αγγλία και ψάχνω για δουλειά σε σχολείο.
Ειμαι σε αυτή την  φάση εδώ και περίπου 4 μήνες...
όσο το σκέφτομαι πόσο καιρός πέρασε έτσι με πιάνει ένα άσχημο συναίσθημα.
Πήγα προχτές σε ένα μικρό σχολείο αρκετά μακριά από εκεί που μένω για μία συνέντευξη για βοηθός δασκάλου.
Η θέση αφορούσε ένα παιδάκι με αυτισμό. Στην συνέντευξη ημουν εγώ και μία ακόμα κοπέλα.
Αρχικά, μας έκαναν μία ξενάγηση όπως πάντα. Δεν μίλησα και πολύ όπως θα έπρεπε σε τέτοιες περιπτώσεις π.χ. να κάνεις διάφορες ερωτήσεις για να δείξεις ότι ενδιαφέρεσαι για την δουλειά.
Πάντως
Μετά από πολλές απογοητεύσεις και παρόμοιες καταστάσεις...
Είχα επιτέλους την αίσθηση ότι "το είχα"!
Η ανταγωνίστριά μου δεν μου φαίνονταν να είναι πιστοποιημένη δασκάλα
είχα την αίσθηση (ίσως για πρώτη φορά σε όλο αυτό το κυνηγητό) ότι υπερείχα.
"Επιτέλους όλα τα πτυχία μου και τα μεταπτυχιακά μου, η μετανάστευσή μου στην αγγλία και όλα αυτά θα έπιαναν τόπο"
Θα γίνονταν μία αρχή.
Μου είπαν να περάσω σε μία αίθουσα όπου γινόταν το μάθημα.
Εκείνη την ώρα η δασκάλα σχολίαζε κάτι στα παιδιά σε σχέση με τα δικαιώματα των ζώων, ότι στην βρετανία λέει "είναι ζήτημα να σκοτώνεται ένα ζώο για την γούνα του, δεν είναι όπως στην Ρωσία".

"Γιατί το λέει αυτό;" σκέφτηκα. "Λες να με έχει περάσει για Ρώσο και να θέλει να μου την πει;"
Όπως όπως προσαρμόστηκα, για να μην τα πολυλογώ έκανα ότι μπορούσα για να δείξω ότι ξέρω τι μου γίνεται και ότι μπορώ να λειτουργήσω σε μία τάξη.
Η συνέντευξη πήγε όσο καλύτερα μπορούσε να πάει,
Ήταν δύο γυναίκες, η μία αρκετά συμπαθητική, φαινόταν να κόβει το μάτι της.
Έκανα ότι μπορούσα για να δείξω ότι την θέλω πολύ την θέση. Με δύο λόγια το πάλεψα.
Και έφυγα με μία αισιοδοξία.
Την επόμενη μέρα μου έστειλαν ένα μαιλ ότι δεν την πήρα την θέση γιατί η  είχε εμπειρία με αυτισμό.
Έμεινα με μία επιτέλους φανερη αίσθηση ότι "εδώ πέρα με ρίξανε".
Το κρατάω αυτό.
Έκανα copy paste το γνωστό μύνημα που ζητάει feedback και το έστειλα.
Η απάντηση από το σχολείο ήταν ιδιαίτερα ευγενική και εκτεταμένη.
Και έλεγε μεταξύ άλλων ότι πρέπει να χαμογελάω περισσότερο, να μιλάω πιο πολύ για παραδείγματα από την εμπειρία μου με παιδιά και ότι... τους φάνηκα σοβαρός!
Χάρηκα που τουλάχιστον μου έστειλαν μία απάντηση η οποία πραγματικά έδειχνε κάποιο ενδιαφέρον.
Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να πουλήσω τον ευατό μου καλύτερα.

Πολιτική διαύγεια

Δύο λόγια για την έννοια της πολιτικής διαύγειας:

Σύμφωνα με τον θεμελιωτή της κριτικής παιδαγωγικής Paulo Freire, η πολιτική διαύγεια είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που βρίσκουμε στην μηχανική αναδιατύπωση αντι-ιμπεριαλιστικών τσιτάτων ή αναφορών του Μάρξ. Πολιτικοποιημένο άτομο είναι αυτό που μπορεί να υπερβεί την έννοια της ζωής ως απλά μία βιολογική διαδικασία, φτάνοντας σε μία αντίληψη της ζωής ως μία βιογραφική, ιστορική και συλλογική διαδικασία. Τώρα που το σκέφτομαι, πόσο ωχαδερφισμός βρίσκεται στο να λεγετε ότι "ότι φάμε, πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας"! Επίσης, όμως, πόσος πουριτανισμός υπάρχει στο να περιορίζουμε την σκέψη μας σε μία επιλογή ανάμεσα σε σύμβολα (το σφυροδρέπανο ή το αστέρι;, το κοκκινόμαυρο ή το κόκκινο; το μαύρο ή να έχει μέσα του και το αλφάδι;) δηλαδή στην ιδεολογική επανάπαυση ως μία αντίληψη των πραγμάτων. Και επίσης, πόσο απίστευτα βαρετό μπορεί να είναι αυτό!

Η πολιτική διαύγεια είναι δυνατή στον βαθμό που συλλογιζόμαστε κριτικά πάνω σε καθημερινά γεγονότα και στον βαθμό που υπερβένουμε τις αντιληπτικές μας ικανότητες ώστε να κερδίσουμε προοδευτικά μία περισότερο ενδελεχής κατανόηση των γεγονότων. Ένας γάλλος αλγερινής καταγωγής που πήγε να δουλέψει στην Pizza Hutt στο Παρίσι και άρχισε να συνειδητοποιεί μέσα από την καθημερινή του εμπειρία την θέση του στο σύστημα εκμετάλλευσης-κυριαρχίας και την ανάγκη να παλέψει ενάντια σε αυτό λέει σε ένα σημείο της αφήγησης (από το βιλίο η γενιά της επισφάλειας, σελ 54) την εξής ισχυρή φράση: "Εγώ πιστεύω στον αγώνα, όχι απαραίτητα σε μία "πάλη των τάξεων", μου φαίνεται λίγο αφηρημένη, αλλά στον αγώνα ενάντια στα αφεντικά". Στα λόγια αυτά μπορούμε να δούμε μία διαδικασία πολιτικοποίησης που προέρχεται από το έναν "καθημερινό αγωνιζόμενο άνρθωπο" η οποία με τον να εκφράζεται και μόνο έρχεται σε αντιπαράθεση με αυτό που θεωρείται ως "ορθός πολιτικός λόγος".  Γιατί συμβαίνει αυτό;

Το γλωσσικό πεδίο δεν είναι μία ουδέτερη σφαίρα, φέρει το ιστορικό βάρος του παρελθόντος, τις ήττες του κοινωνικού ανταγωνισμού αλλά και τις δυνατότητές μας. Πρέπει να αναρωτηθούμε για τους λόγους που οδηγούν σε αυτή την αντιπαράθεση, τι αυτό σηματοδοτεί και πώς θα περάσουμε (αν μας ενδιαφέρει) στην διερεύνηση που μελετάει την διαδικασία της δημιουργίας της πολιτικής διαύγειας. Ο Paulo Freire έχοντας προσπαθήσει να δημιουργήσει μία εκπαιδευτική θεωρία που οδηγεί στην κριτική συνειδητοποίηση αρνείται να δώσει οδηγιες ή αλλιώς know-how για το πώς αυτό μπορεί να γίνει αυτό. Θεωρεί ότι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να ερευνήσουν τις κοινωνικές, ιστορικές, πολιτιστικές συνθήκες στο πλαίσιο όπου αυτές εκδηλώνονται. Από εκεί και πέρα το κλειδί βρίσκεται στην σκληρή δουλειά που πρέπει να καταβάλει ένας άνθρωπος ώστε ο ίδιος και οι γύρω του, ως μαθητευόμενοι να αντιληφθούν τον ευατό τους ώς υποκείμενα που φέρουν γνώση και να μπορέσουν να ζήσουν αυτή την εμπειρία.

H πραγμάτωση μία διαδικασίας πολιτικής διαύγειας είναι πολύ σημαντικός παράγοντας ως προς την προώθηση μίας τέτοιας κατάστασης και φαίνεται στην συνεκτικότητα μεταξύ της θεωρίας και της πράξης στην ζωή ενός ανθρώπου. Παρόλο, όμως, που πολλοί εκπαιδευτικοί ιδεολογικά συμφωνούν με τις ιδέες του Freire, τελικά απέχουν χιλιόμετρα από το κατέχουν μία ουσιαστική πολιτική διαύγεια και άρα συνεκτικότητα στην ζωή και το έργο τους. Ισως για αυτό τον λόγο, πολλοί άνθρωποι έχουν περιοριστεί στο να ζητούν οδηγιες και καθοδήγηση (με την κακή έννοια της λέξης) για το πώς θα φτάσουν (ή θα φτάσουν άλλους!!!) στην χειραφέτηση. Με αυτό το τρόπο συνειδητά ή ασυνείδητα αναπαράγουν στοιχεία της κυρίαρχης ιδεολογίας, τα οποία έρχονται σε αντίθεση με στοιχειώδεις αρχές της θεωρίας του Freire.  

Η αναπαράσταση του άγχους

One is persuaded that a truth is fertile only when an effort has been  made to conquer it. That it does not exist in itself and for itself but results from a conquest of the spirit. Similarly, in each individual it is necessary to reproduce that state of anxiety that the studious person has crossed before reaching [a truth]. This representation is much more educational than the schematic exposition of this same knowledge to the hearer of efforts, errors and gradual dexterity through which men have passed to reach actual knowledge. Teaching, developed in this way, becomes an act of liberation.

Ένας άνθρωπος μπορεί να πειστεί ότι μία αλήθεια είναι γόνιμη μόνο όταν έχει γίνει προσπάθεια για να κατακτηθεί. Αυτό σημαίνει ­­­ότι η αλήθεια δεν υπάρχει από μόνη της και για τον εαυτό της αλλά απορρέει από μία κατάκτηση του πνεύματος. Με παρόμοιο τρόπο, είναι απαραίτητο σε κάθε άτομο να αναπαραχθεί αυτή η κατάσταση άγχους που πέρασε ο μαθητευόμενος άνθρωπος πριν φτάσει [σε μία αλήθεια].  Αυτή η αναπαράσταση είναι πολύ πιο εκπαιδευτική από την αποτυπωμένη παρουσίαση αυτής της ίδιας γνώσης στον ακροατή [καθώς εμπεριέχει και περιγράφει] τις προσπάθειες, τα λάθη και την σταδιακή ανάπτυξη δεξιοτήτων μέσα  από την οποία περνούν οι άνθρωποι για να αποκτήσουν την πραγματική γνώση. Η διδασκαλία που αναπτύσσεται με αυτό τον τρόπο μετατρέπεται σε απελευθερωτική πράξη.

Αντόνιο Γκραμσι, από το βιβλίο Literacy: Reading the world and the word των Freire & Macedo

Ο εσωτερικός εχθρός της Margaret Thatcher

Aγγλία 1984,
δείτε το βιντεάκι από την μάχη του Οrgreave
όπου 5000 ανθρακορύχοι βρίσκονται αντιμέτωποι με 7000 πάνοπλους αστυνομικούς.

Στο τέλος λέει η Θάτσερ: Αυτή είναι δουλειά εξτρεμιστών. Είναι ο εσωτερικός εχθρός.

Απρίλης 2013
Σε πολλές πόλεις Aγγλίας, Σκωτίας και όχι μόνο, ο θάνατος της Θάτσερ συνοδεύεται με γιορτές δρόμου!

Στο Bristol και στο Brixton γίνονται μερικές συλλήψεις από την αστυνομία.

Αντι - ουτοπική ελπίδα

Η ουτοπία ήταν ο κοινός μας παρονομαστής.

Θολή και ακαθόριστη

με όνειρα, αυταπάτες, προσδοκίες

μας ένωσε.

Ναι,

μας προχώρησε,

ναι...

...όταν όμως πέρασαν τα χρόνια

και ήρθε ο καιρός 

να κοιτάξουμε γύρω μας

με ανοιχτά τα μάτια

η ουτοπία έγινε 

ομίχλη

που μας περιόρισε

σε στρευλές σχέσεις,

αλλοτριωμένες μορφές

κάθε είδους κόμματα και σχηματισμούς.

Ας αναζητήσουμε πλέον κάτι διαφορετικό

στην πολιτική 

της αντιουτοπικής ελπίδας!