Μοναξιά είναι να μένεις πίσω στην ζωή
Μισάνοιχτη η πόρτα είναι, πες μου ρε θα βγεις;
Ξαναλές τα ίδια λόγια
Σαν προσευχή θέλεις να πείσεις
Ότι όλα κάποτε τελειώνουν
Δεν υπάρχει άλλη καινούργια κορυφή
Κι έτσι μέσα στο κλουβί περνάνε νύχτες με πανσέληνο
μα ξυπνάς μέσα σ’ ένα κακό όνειρο
Σε θρήνο του ανθρώπου που μαθαίνει ότι θα ζει
Περιορισμένος στην δικιά σου απουσία
Σε μια ζωή κρατουμένου επ’αδεία.
Σε
μία πλατεία βλέπω μία παρέα να μοιράζεται
ένα
σπίρτο για πολλά τσιγάρα
Πόσα
προλαβαίνεις να ανάψεις πριν καείς;
Ενότητα
σημαίνει απλά να ζεις
Να
μην πειράζει να περνάει η ώρα
Να
βαδίζεις κάτω από ένα σμήνος πουλιά
Ενώ
μέσα σου βράζεις, ανθίζεις, χαμογελάς
είναι
η κίνηση που νοηματοδοτεί
Αυτό
το όχι που κρατά την ψυχή σου ζωντανή
Αρνούμενη
τον θάνατο και την ομηρία
Μίας ζωής κρατουμένης επ’ αδεία.
Ένας άγνωστος μου είπε μια φορά
Για μία άνοιξη που έρχεται για όλους
Που όσο κι αν περιμένεις αυτή δεν θα φανεί
Γιατί θα κρύβεται μέσα στην προσμονή σου
Στο δρόμο χτίζεται η ενότητα
Εμπειρία, βούληση, σχέση και κοινότητα
Μοίρασμα, σπίτια κόκκινα, ψηλά
Και όχι τείχη φυλακής ανυπέρβλητα
Δεν είναι μέρος αλλά ένας άλλος κόσμος
Όπου ο χρόνος σαν ιδέα θα χαθεί
Σαν να ξεχνιόμαστε βλέποντας μαζί
Την ροή ενός υπέροχου ποταμού.
Mπορούν να πατήσουν τα λουλούδια
δεν μπορούν να σταματήσουν την άνοιξη.
