To πέρασμα (αφιερωμένο στην Ψυττάλεια του Σαμσών Ρακά)

Πριν μερικές  βδομάδες έλαβα το 86ο, 

και τελευταίο, μονότυπο της Ψυττάλειας του σαμσών ρακά. 

To παρακάτω είναι κάτι που προσπαθώ να γράψω 

εδώ και καιρό και το συνέδεσα με την παραλαβή 

αυτού του ξεχωριστού βιβλίου. Αναζητήστε το.

To πέρασμα

Στα ποτάμια πολλές φορές συναντάει κανείς κάτι μοναχικούς βαρκάρηδες. Αν τους πετύχεις στην ακτή και τους κάνεις για δώρο κάτι που μπορεί να τυχαίνει να έχεις μαζί σου - για παράδειγμα ένα φρούτο - μπορεί να σε πάρουν για μία βόλτα μέσα σε μία σκοτεινή νύχτα. Μέσα σε αυτό το σκοτάδι βρέθηκα να συνομιλώ με έναν από τους βαρκάρηδες. Ο καθένας από αυτούς βρίσκει τον τρόπο του να ανοίγει τον δρόμο του. Κάποιοι κρατάνε δαυλούς με φωτιά ή έχουν για συντροφιά πυγολαμπίδες. Άλλοι ζουν σε εγκαταλελειμμένους φάρους και  μελετούν ουρανογραφία, άλλοι δουλεύουν σαν θερμαστές ταΐζοντας καμίνια που μετακινούν υπερωκεάνια. Κουβαλούν φακούς, λάμπες και πορτατίφ διαφόρων σχημάτων και μεγεθών, είναι περιπατητές, φλογερολάληδες, διανυκτερεύουν όπου βρουν κάνοντας την κάπα τους για πάπλωμα, αυτή που λέει η ιστορία ότι με τον δυνατό αέρα την σφίγγουν πάνω τους και με τον ήλιο την πέταξαν και χάθηκε. Του μίλησα για μία συλλογή από αντικείμενα που την είχα χρόνια και την κοίταζα και στο τέλος μου μύρισε μούχλα και την πέταξα.

Μου απάντησε:

‘ξέχνα για λίγο αυτά που γνώρισες

η αφαίρεση είναι η τέχνη της εποχής μας

άκου αυτό που βρίσκεται βαθιά μέσα σου

και διέσχισε την έρημο του εαυτού σου.

Προχώρα’

 

Το ακούω.
Βάζω φωτιά σε μία εικόνα
Βάζω το μαχαίρι στο βυθό
Αφήνω την άγκυρα να παρασύρει το άλλο μου μισό
Διαλέγω το φόντο
Και το πλαίσιο
Διαλέγω τις στιγμές
Αδειάζω τέφρες
Χωρίς το βάρος τους
Ανεβαίνω στην βάρκα σου.
Ας πιούμε λοιπόν
Στις αναχωρήσεις που δεν έχουν γυρισμό
γιατί
Είναι μέρος της επιστροφής.
Δεν θέλω τίποτα για ανταμοιβή
Μέχρι το τέλος θα φτάσω
Όχι όπως τότε που
λίγο πριν χτυπήσω την πόρτα να ρωτήσω
Δείλιασα
Και αποφάσισα να γυρίσω πίσω.
Είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω
ένα βήμα πέρα από αυτό που έμαθα να είμαι.

 Για να το πω διαφορετικά:   

Ήμουνα μέσα σε ένα σκοτάδι όμορφο
σαν ταξίδι
και το περιγράφω με αυτό τον τρόπο
Γιατί θα ήθελα να μιλήσω
Για την στιγμή
όπου
μόλις που το αντιλαμβάνεσαι
το μαύρο σπάει
όχι με θόρυβο
αλλά με κλάμα
το τραγουδιστό κλάμα του αμανετζή
που ανοίγει την θλίψη
την διπλώνει με μαεστρία,
την τσακίζει
την σκίζει
και την χαρίζει
σαν πουλί που πετάει
Προχωράει
Μαζί του έρχεσαι και εσύ
φτάνεις στην ακτή.
Ξημερώνει
και γελάς
Περπατάς
Τρέχεις στον δρόμο
Γελάς
Γελάς με την δύναμη

Για να το πω διαφορετικά:

Ήμουνα μέσα σε ένα πλοίο
Απέναντί μου ήταν ο δολοφόνος.
Κρατούσε το πηδάλιο γερά στα δυό του χέρια
Και εγώ απέναντί του ήμουν και περίμενα
Σαν τον έφηβο που αναγνωρίζει στον εαυτό του στον καθρέφτη
Την κοινή ταυτότητα
Όπου όλοι είμαστε μαριονέτες
Όπου επιτρέπεται να ουρλιάζουμε
«τόσο όσο πρέπει»
στους άδειους δρόμους των γειτονιών όπου γεννηθήκαμε
στις ερημιές που φυλάνε σκοπιές οι φαντάροι
όπου τίποτε δεν αλλάζει
όπου 20χρονοι αυτοκτονούν
πριν το ξημέρωμα.
μέσα στο σκοτάδι
αόρατοι μέσα στο τίποτα
χωρίς κατεύθυνση
χωρίς τίποτα να έχει σημασία.
Κι έτσι λοιπόν
ψύχραιμα
Λίγο πριν την απόβαση σε ρώτησα
- Τι είναι «ζωή»;
Και μου απάντησες
- Ζωή σημαίνει «να γίνεσαι».

Το ακούω. Και σκέφτομαι ότι το ωραίο με τα ποτάμια είναι ότι έχουν πάντα μία συνέχεια. Όσο όμορφα κι αν είναι εκεί που βρίσκεσαι, υπάρχει πάντα ένα σημείο παραπέρα που τροφοδοτείται συνέχεια με νερό, που μάλλον είναι καταπράσινο, ήσυχο, με μία φιλική ακτή πρόθυμη να σε φιλοξενήσει. Εκεί, μάλλον, θα μπορέσεις να κάτσεις ελεύθερα. Ίσως αν πας λίγο παραπέρα να είναι εκεί δίπλα και να σε περιμένει να την ανακαλύψεις. Ίσως είναι εκεί γιατί είσαι εσύ που τη δημιουργείς.  Είναι σαν τις γραμμές πάνω στο χαρτί που μουντζουρώνεις ενώ σκέφτεσαι. 

Αν βρεθείς εκεί για μία βόλτα με ένα βαρκάρη ίσως σε ξεναγήσει στο τοπίο και μπορέσεις να δεις τις ­­­ρίζες των ποταμόδεντρων, ακάλυπτες, ασυνάρτητες, ζωντανές, σαν κεραίες που ψάχνουν στην ατμόσφαιρα ζωή. Άλλο τόσο όσο είναι στην γη, είναι στο νερό και στον αέρα, ξεριζωμένες και κενές, ελεύθερες σαν τα φαντάσμάτα.

 

2 μέρες Hip hop αντικουλτούρα στη Φάμπρικα Υφανέτ

Προς Κύριο Σάκη Αποστολάκη (δημοσιογράφο ελευθεροτυπίας)

Κύριε Αποστολάκη,

Διάβασα το πρόσφατο άρθρο σας στην ελευθεροτυπία με τίτλο Άγγελοι της επανασύνδεσης

και μου γεννήθηκε η επιθυμία να σας γράψω μιάς και είμαι και εγώ ένα από το μέλη της "ανοιχτής συνέλευσης αγώνα κατοίκων τούμπας", αυτούς που εσείς αποκαλείται αγγέλους...

Ήθελα να σας συγχαρώ για το άρθρο σας. αν και μου φαίνεται λίγο καθυστερημένο. Πόσα χρόνια πάνε που τρέχει αυτή η υπόθεση με τα χαράτσια και τα κοψίματα του ρεύματος; 2 χρόνια; 3; παραπάνω; Πώς και το θυμηθήκατε; Μήπως έχει να κάνει αυτή σας η επιλογή με την πρόσφατες εξελίξεις που πρακτικά νομιμοποιούν τις πρακτικές των επανασυνδέσεων. Ε βέβαια, λογικό είναι.  Μπαίνει ο βαθύς χειμώνας, φοβούνται 'κάποιοι' να μην έχουν περισσότερους νεκρούς έτσι όπως έχει πάει το πράγμα. Επιδιώκουν, δηλαδή, μίας διαχείριση της κατάστασης. Εσείς, μετά από λίγους μήνες, όταν αυτά ξεχαστούν και η κατάσταση ξαναλλάξει, θα ξαναγράψετε παρόμοια πράγματα; Βέβαια, δεν εξαρτάται από εσάς, θα μου πείτε, υπάρχουν άλλοι πιο πάνω από εσάς που πέρνουν τις αποφάσεις, εσείς είστε ένας απλός δημοσιογράφος. Λογικό.

Θυμάμαι όταν άρχισε αυτή η ιστορία με τα κοψίματα του ρευματος τον παππού με τις πέτρες. Πήγαμε σπίτι του επειδή κάποιος μας πήρε τηλέφωνο, ήταν εκεί, είχε γεμάτο το τραπέζι του με πέτρες. Ο ίδιος δεν φαινόταν να φοβάται, είχε μόλις διώξει την εργολαβία... Μετά από λίγο του το πλήρωσε η γειτονιά. Ήταν μία από τις πρώτες φορές που βρισκόμουν σε μία τέτοια κατάσταση. Ήταν η αρχη. Ο γιός του με ρώτησε που μένω. Του λέω "εδώ παρακάτω και την διεύθυνση". Με ακούμπησε στον ώμο. Δεν ξέρω τι σκέφτηκε, αλλά αισθάνθηκα ένα βάρος.

Μετά, όσο άρχισε να προχωράει η κατάσταση τόσο άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα ότι ο κόσμος δεν είναι "αγγελικά" πλασμένος.

- 'Yπογράψτε εδώ και ο δικηγόρος του Κομματος θα τα κανονίσει' λέγανε οι μεν

- 'Αφήστε τα συντοντιστικά σας και ελάτε στην δικιά μας Συνέλευση των Συνελεύσεων' λέγανε οι δε (συριζαίοι). Για αυτούς που το 'πρώτοι στον αγώνα' σημαίνει κατά βάση 'πρώτοι στα πρωινάδικα του αντέννα'. Το θλιβερό είναι ότι άνθρωποι το βλέπουν ως "το μη χείρον βέλτιστο". Και κατά τα άλλα το καπέλο να πηγαίνει σύννεφο και ουσία καμία.

Εμείς να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε / να γίνουμε μέρος του αυτονοήτου, δίκτυα αλληλεγγύης μεταξύ των κατοίκων μίας γειτονιάς, μεταξύ ανθρώπων που έχουν μία σχέση, που αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα και αναζητούν κοινούς τρόπους αντιμετώπισης και που χωρίς ενδιάμεσους και ιεραρχίες οργανώνονται και αλληλουποστηρίζονται... (με προβλήματα, διαιρέσεις και πολλές πολλές αντιφάσεις γιατί κάπως έτσι είναι η ζωή)

Αλλά αυτά βέβαια για εσάς δεν υπαρχουν. Για εσας είμαστε άνεργοι άγγελοι που έπεσαν από τον ουρανό και επανασυνδέουν και ρεύματα. Έχει γίνει και της μόδας, βλέπετε, γιατί πλέον είναι πιο 'επικίνδυνο' να υπομένεις το κομμένο ρεύμα από το να προσπαθείς να το επανανσυνδέσεις. Αμά είναι έτσι βάλτε και ένα χεράκι να μας προσλάβουν και στον δήμο, μόνο αυτό δεν γράψετε...

Τέλοσπάντων, έγιναν και πολλά περισσότερα.

Και πορείες, και παρεμβάσεις, και βριστήκαμε και το ένα και το άλλον

και κατάληψη κάναμε στα γραφεία της ΔΕΗ αλλά για αυτό κανείς δεν έγραψε τίποτα στις εφημερίδες

ούτε τα μίντια κάποιων 'εναλλακτικών' το δημοσίευσαν, γιατί άραγε; τι φοβήθηκαν; μήπως δίνουμε το κακό παραδειγμα; ή μήπως και αυτοί καν δεν καταλάβαιναν;

Όταν, κατά την  πρώτη μέρα της κατάληψης, είχαμε συνέλευση και καλούσαμε την γειτονιά ήμουνα έξω με το ρολόι και περίμενα. Η συνέλευση ήταν στις 6. Άμα πήγαινε  έξι και 5 μέχρι έξι και 10 θα είχαν έρθει.

Η ώρα πήγε 6 και 15. Η φάση είχε τελειώσει. Κόσμος ήρθε βέβαια από όλη την πόλη, 200 περίπου άτομα, αυτοί που 'εμείς-εγώ' αποκαλούμε "πολιτικοποιημένοι"... δεν είναι όμως αυτοί που μπορούν να σηκώσουν μία τέτοια κατάσταση. Κάποια στιγμη, κάπως (δεν ξέρω πως) πρέπει να σπάσουν οι διαχωρισμοί. Και ως προς αυτό, δεν μας βοηθάτε αναπαράγοντας στερεότυπα, μιλώντας για κάποιους καλούς που είναι "άγγέλοι" κάποιους καημένους που είναι "άποροι" και ου το κάθε εξής. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αυτή είναι η αλήθεια που είναι βαρετή για όσους προτιμούν να αγοράζουν, στο περίπτερο ή στις τηλεοράσεις, θέαμα.

Μετά προσπαθήσαμε να ξεφύγουμε -ξελασκάρουμε να το πω καλύτερα- από τις ίδιες τις πολιτικές ταυτότητες που μας καθορίζουν. 

- Είναι ή δεν είναι ταξικό το ζήτημα; κοινωνικό; πολιτικό; Φταίει η εξουσία ή το κεφάλαιο; το κράτος ή τα αφεντικά; που είναι η ουσία;

- Είναι η ζωή μου ρε; Εγώ εδώ ματώνω! Εγώ εδώ πέρα ξαναγεννιέμαι. Θέλω να ζήσω ρε! Χρειάζομαι την ζωή. Χρειάζομαι αυτό τον χώρο. Θέλω να ακουστώ. Θέλω να με συμπαθείτε. Ελάτε όλοι να τα σπάσουμε, να μεθύσουμε, να χορέψουμε τσιφτετέλια στα τραπέζια, να δημιουργήσουμε.

Έτσι λοιπόν  ο χώρος του Κοινωνικού Κέντρου Αγώνα στην σινιόσογλου 22 ευδοκιμεί και στεγάζει διάφορες συλλογικότητες και ομάδες. Ο χώρος προσπαθεί και νομίζω ότι όντως είναι όσο ποιό ανοιχτός γίνεται για όποιον/α θέλει να έρθει σε επαφή. Έχουμε και ιστότοπο στο ίντερνετ!  Αλλά αυτά βέβαια για εσάς δεν υπάρχουν. Σας είπανε 'γράψε ένα ρεπορτάζ για αυτούς που επανασυνδέουν ρεύματα', πήρατε τηλέφωνο στον αριθμό και ενώ σας είπαν ότι δεν δίνουν συνέντευξη κάνατε του κεφαλιού σας. Συγχαρητήρια ωραία δουλειά! Ο εργοδότη σας θα είναι καταευχαριστημένος, άξιος ο μισθός σας!

Απλά να ρωτήσω κάτι ακόμα: βγάλατε και το τηλέφωνό στην εφημερίδα; Βάλατε και ονόματα. Μας ρωτήσατε αν θέλουμε; Αν εμείς, που ως άγγελοι έχουμε τις καλύτερες των προθέσεων, βγάζαμε το δικό σας τηλέφωνο στα κείμενα και τις αφίσες μας χωρίς την άδειά σας, χωρίς να σας ρωτήσουμε αν το θέλετε και ζητούσαμε από τον κόσμο να σας πέρνει τηλέφωνο για κάποιο λόγο π.χ. για να σας παρέχει με σχόλια και πηγές για τα άρθρα σας, γιατί ως δημοσιογράφος που είστε και με λαϊκό προφίλ μάλλον, θα το ήταν υποχρεωσή σας να ακούτε ότιδηποτε... αλλά ο τ ι δ ή π ο τ ε έχει να σας πει ο λαός... τι θα λέγατε τότε; Θα σας άρεσε;

Αυτά.

Δεν είμαι άγγελος κανενός. Κανενός δήμου, κανενός απόρου. Επιμένω να ονειρεύομαι και να μάχομαι. Πρώτα από όλα γιατί σκέφτομαι. Και γιατί μ΄αρέσει να πολεμάω! Είναι ωραία η μάχη, σαν να πετάς! Θέλω να ζήσω την ζωή μου, και εδώ που είμαι τώρα μακριά, θέλω σεβασμό και ζωή για όλους και αυτό αποτελεί ένα ζήτημα που με απασχολεί.

Άντε γεια.

6η Δεκέμβρη

 

http://katalipsiasoee.blogspot.gr/2008/12/blog-post_6523.html

Eίπε ο Έρμαν Έσσε:

Δεν επιτρέπεται να μας ενδιαφέρει να κρατήσουμε ή να αντιγράψουμε τα περασμένα, αλλά έχοντας την ικανότητα της μεταβολής να βιώνουμε το καινούργιο και να είμαστε παρόντες με όλες μας τις δυνάμεις. Κατά τούτο η θλίψη με την έννοια της προσκόλλησης στην απώλεια δεν είναι καλή και δεν αποτελεί το νόημα της πραγματικής ζωής.

 __________________

Mε κάθε απαραίτητο μέσω / Βy any means necessary 
(για τον θάνατο του Nelson Mandela)