Black friday

Χτες, γυρνώντας από την δουλειά είχε την περισσότερη κίνηση από ότι ποτέ άλλοτε. Παραξενεύτικα. Σε κάποια φάση, ένα αυτοκίνητο ξεπήδησε μέσα από ένα μικρό δρομάκι, χώθηκε μέσα στην μέση του δρόμου και παρα λίγο να γίνει χαμός! Μία κοπέλα στο αυτοκίνητό της είχε παγώσει, κάτι τυπάδες μαύροι κάνανε πως θα βγουν από το αμάξι τους για να δείρουν έναν λευκό που μόλις τους είδε να απομακρύνονται μάρσαρε για να τους προλάβει...

Οι μαθητές στο σχολείο μου λέγανε

"Κύριε, δεν το ξέρετε ότι σήμερα είναι Black friday?"
"Σήμερα να πάρετε την μηχανή που θέλετε, θα έχει πενήντα τις εκατό έκπτωση!"

Μιλώντας με τους συναδέλφους κατάλαβα ότι πολλοί έχουν κάνει τέτοιου είδους αγορές σήμερα. Κάποιοι υποψιασμένοι διέκριναν πίσω από αυτή την ιστορία "αμερικανόφερτα διαφημιστικά τρικ" στα οποία οι μαγαζάτορες τριπλασιάζουν τους τιμές και την συγκεκριμένη μέρα γίνονται υποτίθεται εκπτώσεις.

Και ιδού τα αποτελέσματα:








O πολιτισμός της δημοκρατίας ξεγυμνώνεται όταν τα επεισόδια μεταξύ των "θυμάτων" του καπιταλισμού ξεφεύγουν από τον έλεγχο της αστυνομίας.

Λόγια για να προσπερνάς αδιέξοδα

Now I see the secret of the best persons.

It is to grow in the open air and to eat and sleep with the earth.

Walt Witman, the song of the open road.

Λόγια για να προσπερνάς αδιέξοδα

1.

Mέσα στο δάσος που καίγεται, η φύση μεταμορφώνεται

επεκτείνεται πέρα από τα όρια

ξεπερνά τις συμβάσεις του χρόνου.

Το τοπίο αλλάζει γρήγορα και πάνω στην καμένη γη

σχηματίζεται η απάντηση στο δίλημμα:

Πολιορκία ή έξοδος;

2.

Ένα πέπλο καπνού αίρεται και δίπλα από το σβησμένο πύρινο μέτωπο φαίνεται

το λουλούδι της βαθιάς ειρήνης.

Για να το φτάσεις μία συμβουλή θέλει να σου πει

«Ζήσε σαν αγωνιστής, ξεγέλασε το πρόσωπο του φύλακα».

Με κάθε όριο που ξεπερνάς

Με κάθε τι που μένει πίσω

Ένα κενό δημιουργείται

και το μάγμα που αναβλύζει, βρώμικο, καυτό

Δημιουργεί έδαφος για να βαδίσουν κι άλλοι.

3.

Νοιώθω σαν τον πυροσβέστη που κοιμήθηκε δίπλα από ένα κατευνασμένο πύρινο μέτωπο.

Έμεινε εκεί για να σιγουρευτεί ότι δεν θα εξαπλωθεί η πυρκαγιά

κουράστηκε όμως να κόβει ξύλα, να συνδέει σωλήνες, να σκάβει ζώνες ασφαλείας.

Κάποια στιγμή το βράδυ κοίταξε γύρω του την υπό έλεγχο φλόγα να διατρέχει το τοπίο

Και σκέφτηκε

«Τι όμορφα που είναι εδώ»

Μετά κοιμήθηκε, έγινε ένα με τις στάχτες, καψαλίστηκε το σβέρκο του.

Ο πυροσβέστης είναι αυτός που ατένισε το δάσος

όχι σαν προαιώνιο πνεύμονα οξυγόνου

αλλά σαν μια ύπαρξη που πολλές φορές έχει καεί.

4.

Όπως σε όλα τα πράγματα γύρω σου έτσι και σε εσένα

πρέπει να είσαι έτοιμος να παραδοθείς στις φλόγες.

Πώς αλλιώς θα ξαναγίνεις καινούργιος αν πρώτα δεν έχεις γίνει στάχτες;

Αυτός που αγαπάει επιθυμεί να δημιουργεί γιατί απεχθάνεται αυτό που βρίσκεται γύρω του.

Για αυτό μάθε το ότι

Ο πυροσβέστης είναι και ο καλύτερος πυροαναφτής.  

Γιατί χαράσσοντας φλόγινες τομές

δαμάζει της πυρκαγιάς τα περιθώρια.

Δημιουργεί την καμένη γη.        

5.

Ποιός είπε ότι η καμένη γη είναι άδεια από ζωή;

Απουσία ερεθισμάτων

Η καμένη γη συνιστά το καλύτερο μέσω επικοινωνίας ενδόμυχων συλλογισμών.

Είναι σπάνια αυτή η ησυχία.

όπως όταν βλέπεις ένα πλοίο που αναχωρεί

και σκέφτεσαι

«Γίνεται η θάλασσα να αποτελεί εμπόδιο;».

Κοιτώντας κατάματα τον φίλιο επιβάτη

γίνεσαι εσύ ο ταξιδιώτης

και αυτός ανακαλύπτει την καινούργια του πατρίδα.

6.

Έτσι προσπερνιούνται τα όρια

πραγματοποιούνται και λύνονται μάγια

δημιουργούνται και τρέφονται σημασίες.

Αυτό το γραπτό είναι μία απλούστευση

που εκβάλει σε μία μεγάλη αλήθεια

Ότι οι ωκεανοί διασχίζονται κωπηλατώντας με γυμνά χέρια

ή ότι

Διασχίζοντας καμένη γη

Είναι που φτιάχνει κανείς δρόμους

για να πραγματοποιείς όνειρα.

7.

Ένα βράδυ σκέφτηκα το σύμπαν να είναι άνθρωπος που πασχίζει να ξεδιπλώσει το σεντόνι του μεγάλου κόσμου.                   

Eγενέτω "Περί Ουκρανίας"

Σύντροφος ξεκίνησε προσπάθεια αντιπληροφόρησης για τα γεγονότα της Ουκρανίας, μπορείτε να το βρείτε εδώ http://perioukranias.blogspot.gr/

Ανάβαση

Ξεκινήσαμε ένα πρωί να περπατήσουμε ένα μονοπάτι για να ανέβουμε στην κορυφή ενός λόφου. Στον δρόμο, όμως, χαθήκαμε και αντιληφθήκαμε ότι γυρίζουμε συνεχώς εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Εκείνη την ώρα χτυπάει το τηλέφωνο και ένας φίλος μας πληροφορεί ότι τα σύννεφα μίας μεγάλης καταιγίδας πλησιάζουν γρήγορα προς την μεριά μας. Κάτι τότε μας έπιασε, μία εσωτερική παρόρμηση, και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τρέχοντας το βουνό κατακόρυφα. Αψηφήσαμε την απότομη κλίση και τα χώματα, τους θάμνους που γίνονται όλο και ψηλότεροι, τα δέντρα που τα ξερά κλαδιά τους χαμήλωναν και γίνονται όλο και πυκνότερα. Μετά από λίγο παγιδευτήκαμε.  Ήταν δύσκολο να φανταστούμε ότι ένα δάσος μπορεί να είναι ένα  τόσο κλειστό σύστημα, κι όμως, κάθε επόμενο βήμα μας, είτε προς τα μπρός είτε προς τα πίσω, έγινε πάρα πολύ δύσκολο.

Οι καρδιές μας άρχισαν να χτυπάνε δυνατά, αρχίσαμε να πανικοβαλλόμαστε και να μεμψιμοιρούμε σκεπτόμενοι « πώς έγινε εμείς να φτάσουμε σε αυτό το σημείο». Και εκεί που όλα έμοιαζαν χαμένα, βλέπουμε πάνω σε ένα βράχο μία ανθρώπινη φιγούρα. Ήταν ένας τύπος εξαιρετικά συμπαθητικός, φαφούτης, φορούσε ένα καπέλο Παναμά, του έλειπε το ένα χέρι και είχε το πιο υπέροχο χαμόγελο που έχεις δει! Φυσικά και είδε την απόγνωση στα πρόσωπά μας και μας έγνεψε να προσπεράσουμε τον επόμενο βράχο και έτσι συναντήσαμε το μονοπάτι της επιστροφής.

Πριν φύγουμε τον ρωτήσαμε:

-         Tι είναι αυτό που μας περιοριόρισε να βρούμε τον δρόμο μας;

Και μας απάντησε:

      -    Εδώ πέρα στην ερημιά, μην ρωτάτε πώς έγινε να παγιδευτείτε αλλά πώς θα βγείτε από την θέση στην οποία βρεθήκατε. Για τον άνθρωπο,  δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από τον εαυτό του όταν βρεθεί μέσα στο δάσος ή μέσα στην σπηλία.»

Κατεβήκαμε μαγκωμένοι και με μία αίσθηση αμηχανίας. Είχαμε, όμως, ο ένας τον άλλον!

Άνοιξα τον υπολογιστή και τι να δω:

Άνοιξα τον υπολογιστή για να ακούσω κανένα ρεμπέτικο και τι να δω:¨

Αυτό θα πει "δώρο". Για λίγη ησυχία παρακαλώ!

(ησυχία όπως δεν την έχουμε συνηθίσει, shhhhh the world is listening)

Όριο είναι:

1863: Κατά την διάρκεια του αμερικάνικου εμφυλίου, οι αιχμάλωτοι πολέμου ήταν τόσο πολλοί που δεν προλάβαιναν να χτίζουν φυλακές. Βάζανε λοιπόν χιλιάδες ανθρώπους σε αυτοσχέδιους υπαίθριους χώρους οι οποίοι περικυκλώνοντας από ένα όριο το οποίο είχε την μορφή ενός μικρού ξύλινου φράχτη. Γύρω από αυτό τον φράχτη βρίσκονταν εκτελεστικά αποσπάσματα και ο κανόνας ήταν απλός: όποιος περνάει αυτό το όριο πυροβολείται.

Έτσι δημιουργήθηκε ή έννοια του deadline - γραμμή θανάτου - το οποίο στις μέρες μας έγινε συνώνυμο του "χρονικού ορίου".

Υπάρχει και μία δεύτερη ιστορία. Mία παρέα ήθελε να διασκεδάσει με ένα ιδιαίτερο τρόπο… ζωγράφισαν, λοιπόν, με κιμωλία έναν μεγάλο κύκλο και έβαλαν μέσα μία χήνα. Η χήνα βρέθηκε σε σύγχυση γιατί βλέποντας την γραμμή αυτή και τους ανθρώπους γύρω της νόμιζε ότι δεν μπορούσε να ξεφύγει από πουθενά. Πήγαινε από την μία μεριά του κύκλου στην άλλη χτυπώντας τα φτερά της σε απόγνωση από το αναπόδραστο του περιορισμού της.

Από τις παραπάνω δύο ιστορίες, λοιπόν, έχουμε δύο εντελώς αντίθετες προσεγγίσεις της έννοιας του ορίου. Στην πρώτη, ξεπέρασμα του προσπεράσιμου αυτού ορίου που θέτει ο μικρός αυτός φράχτη σημαίνει σίγουρο θάνατο από πυροβολισμό. Το τέλος είναι αντικειμενικότατο. Στην δεύτερη ιστορία, η χήνα δεν λαμβάνει υπόψη τις ιδιαίτερες δυνατότητές της, δηλαδή, ότί μπορεί να προσπεράσει το όριο της κιμωλίας – και πολύ περισσότερο- έχει φτερά  να πετάξει. Είναι λοιπόν σχεδόν ανύπαρκτο και σίγουρα εντελώς υποκειμενικό το όριό της.

(πάλι σκέφτομαι με άσπρο και μαύρο θα μου πείς). Έχεις να προσφέρεις μία τρίτη ιστορία;

Ο παρακάτω πίνακας το Εscher λέγεται "απελευθέρωση". Βλέπω σε αυτή την εικόνα ότι μέσα από μία συμπαγή δομή (μαύρο-άσπρο και πάλι) γενιέται η πτήση. Ο Εscher έλεγε ότι προτιμά να σκέφτεται με εικόνες και όχι με λέξεις. Αυτό δεν έιναι ποίηση; Αυτό που βλέπω να λαμβάνει χώρα είναι ένα ξεπέρασμα όπου το όριο είναι αδιόρατο εκ πρώτης όψεως. Και όμως, να! ,υπάρχει και δίνει χώρο σε κάτι καινούργιο.

Όριο είναι η καμπύλη που διαγράφει ο νους γύρω από την αλήθεια. Χανόμαστε μελετώντας το.

We don't like Samba

Πολύ ωραίο ντοκυμαντέρ για τους κοινωνικούς αγώνες στην Βραζιλία που το βρήκα από το congnord


Watch We don't like Samba (Greek) in Activism & Non-Profit  |  View More Free Videos Online at Veoh.com

Για την υπόθεση του Denis Rancourt

www.activistteacher.blogspot.com   

συλλογή χρημάτων 

Αφορισμός - (ή αλλιώς "φάε τώρα την Ελλάδα στην μάπα")

Καλοσωρίσατε σε αυτή την γωνιά του χωριού μας. Μερικοί και μερικές δεν την έχουν δει ποτέ, αποφεύγουν να περάσουν μην τυχόν δούν τους άντρες, τα αδέρφια και τους φίλους τους να περιμένουν στην ουρά και έρθουνε σε δύσκολη θέση. Την ξέρουν δηλαδή αλλά δεν την βλέπουν.

Aυτό που βλέπουν και συζητανε είναι οι χρυσαυγίτες και τα ποσοστά τους.

"Πώς έγινε αυτό ρε παιδιά;"

"Τσ τσ τσ, τι κατάντια!"

"Ποιός θα μας σώσει από τα παιδιά των χουντικών;" 

Λες και δεν αλλάζει τίποτα τόσο χρόνια

λες και δεν διαμορφώνονται μυαλά, συμπεριφορές, τρόποι ζωής

της αγροτιάς που τρώει τις επιχορηγήσεις στα μπουρδέλα

της αποδοχής της ιστορίας της πατρίδας μας που βάφεται με καθημερινό αίμα δολοφονημένων μεταναστών, 'εργατικών ατυχημάτων', αυτοκτονιών, απολύσεων, καταθλίψεων, υπαρξιακών διωγμών
των παρελάσεις στα σχολεία με σημαιάκια και ήρωες παντού
μιάς ελλάδα που ανήκει στους έλληνες
του κλεισίματος του ματιού στο σύνθημα ότι "ψηφίζουμε και φεύγουν"
και εξατμίζονται ως διαμαγείας όλοι αυτοί οι "κακοί" που μας καταδιώκουν
της ξεφτίλα της διακυβέρνησης,
της αποδοχή της πολιτικής χωρίς ποίηση
κι όλη η ελλάδα να προσκυνά σώβρακα και φανέλες, ξανά και ξανά.

O φασιμός γενιέται μέσα από την αποδοχή μίας ολόκληρης κουλτούρα υποταγής που για δεκαετίες μένει στο απυρόβλητο.

Αφού είναι έτσι
αφού τίποτα δεν αλλάζει
και όλα παραμένουν τα ίδια
φάε τώρα την Ελλάδα στην μάπα.

10 ολοστρόγγυλα

Περί ψηφοφοριών

Σήμερα έξω από το σχολείο όπου δουλεύω στην Αγγλία συνάντησα υποψηφίους του κόμματος των εργατικών (ας πούμε κάτι σαν τον Σύριζα δηλαδή) που μοίραζαν φυλλάδια. Με βλέπουν έτσι "διαφορετικό" και μου λένε με ένα χαμόγελο στα χείλη "θα ψηφίσεις τους εργατικούς;" Ομολογώ ότι χάρηκα λίγο που με πλησίασαν τόσο πρόσχαρα κάποιοι άνθρωποι αυτή την συννεφιασμένη μέρα. Είχαμε χειραψίες και τέτοια δηλαδή, πήρα και το φυλλάδιο! Στο τέλος μία μου λέει "είμαι υποψήφια με τους εργατικούς και είμαι από την Συρία". Εκεί σφίχτηκα. Η φράση που μου ήρθε στο μυαλό ήταν "φαύλος κύκλος".

Πηγαίνοντας προς τα μέσα έκανα μία σκέψη που την έχω ξανακάνει και σε άλλες περιστάσεις. Σκέφτηκα πώς να ένοιωθαν οι μετανάστες στην Ελλάδα όταν τους μοίραζαν κείμενα και τους μιλούσαν τόσοι και τόσοι και έβλεπαν στα μάτια τους ψήφους ή επαναστατικά υποκείμενα ή, ή … "αλληλεγγύη στους μετανάστες", "αντιρατσιστικά φεστιβάλ", «αντι-φασιστική ρητορεία”. Και η ουσία μένει ίδια και απαράλλαχτη. Μιλάμε δηλαδή για μία πλαστή πραγματικότητα όπου τα λόγια (η πολιτική ας το πούμε έτσι) δεν είναι μέρος μίας καθημερινότητας αλλά είναι απλά… μέρος μίας ρουτίνας που επαναλαμβάνεται, ένα άλλοθι, μία δικαιολόγηση και διαιώνιση αυτού που συμβαίνει.

Θυμήθηκα και μία σκέψη που έκανα όταν είχα «φαγωθεί» να βγάζουμε στην Τούμπα τα κείμενα για τα κοψίματα του ρεύματος της ΔΕΗ σε διάφορες γλώσσες. Θυμάμαι τα μάτια ενός αλβανού γουρλωμένα όταν κάναμε μία παρέμβαση στην ΔΕΗ της Παπαναστασίου και μπορούσε να διαβάσει την γλώσσα του στον τον τίτλο και το κάλεσμα του κειμένου. Η επόμενή μου σκέψη ήταν ότι «έχουμε μείνει πίσω τουλάχιτον 2 χρόνια».

Εδώ που είμαι, η δικιά μου πραγματικότητα μου λέει ότι δεν μπορώ να απεργήσω γιατί είμαι εδώ πέρα κάτι σαν «βοηθός» και οι βοηθοί στα σχολεία κατά κανόνα δεν απεργούν (με την βούλα των ντόπιων συνδικαλιστών). Ουσιαστικά είμαι στην ίδια κατάσταση όπως στην Ελλάδα όπου δούλευα σαν ωρομίσθιος σε ένα σχολείο δεύτερης ευκαιρίας και άκουγα τους μόνιμους συνδικαλιστές και να εύχονται «να είμαστε και του χρόνου μαζί». Χα!

Οι διαχωρισμοί είναι οι ίδιοι. 

Ψηφίσεις, δεν ψηφίσεις (δεν με ενδιαφέρει και πολύ σε αυτή την φάση) το θέμα πιστεύω ότι είναι να προκαλείς τους διαχωρισμούς της δικιά σου καθημερινότητας. Το κάνεις; Πώς; Αν όχι, πώς θα μπορούσες να κάνεις ένα μικρό βήμα, μόνος/ή ή/και μαζί με άλλους/ες;

Όσο για εμένα, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Τουλάχιστον εδώ που είμαι δεν περιμένω αλλά ψάχνω. Τα όρια έχουν διαγραφεί. Aπο εδώ και στο εξής αναζητώνται ουσιαστικές συνδέσεις.

Τo be continued…

Διαβάζοντας το "Leaves of grass" του Walt Whitman

Διαβάζοντας το "Leaves of grass" του Walt Whitman νοιώθω σαν το δρομέα που του κόβεται η ανάσα και κάθεται να ξαποστάσει για να θαυμάσει το τοπίο. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να διαβάσει αυτό το ποιήμα με την μία. Ποιός μπορεί να αναπνεύσει έναν άνεμο και να μην σκάσει από την πίεση ότι δεν μπορεί να είναι άνεμος;

Ζηλεύω και ταυτόχρονα με κάνει να αισθάνομαι ξεχωριστός. Βλέπω τον εαυτό μου σε αυτό το γραπτό σαν πέντε κομμάτια πάζλ που χρωματίζονται στο φόντο του μεγάλου συνόλου αυτού που μου δίνει αυτό που διαβάζω. Είναι πέντε κομμάτια διάσπαρτα εδώ και εκεί.

(γράφει στο 17 του ποιήματος ο Walt σε δική μου μετάφραση)

«Αν δεν είναι τόσο δικά σου όσο είναι και δικά μου, δεν είναι τίποτα ή κοντά στο τίποτα. Αν δεν είναι ο γρίφος και το λύσιμο του γρίφου δεν είναι τίποτα. Αν δεν είναι κοντινά όσο είναι μακρινά δεν είναι τίποτα. Αυτό είναι τα χορτάρι που φυτρώνει όπου βρίσκεται γη και νερό. Αυτός ο κοινός αέρας που περιλούει την υδρόγειο.»

Μεγάλο πράγμα η αποδοχή της πολυπλοκότητας. Η ανθρώπινη συνείδηση είναι η φωνή που βγαίνει μέσα από την σιγή και η έμπνευση η οπτική γωνία από μία ψηλότερη πεδιάδα. Εκεί που δεν το καταλαβαίνεις ξαφνικά βρίσκεσαι ψηλότερα. Σκέφτεσαι, ερωτεύεσαι, συνειδητοποιείς, αισθάνεσαι, ζεις. Αλλά μετά ξεχνάς. Μεγάλη τέχνη και αυτό το σκαμπανέβασμα και να το ισορροπείς… και να θυμάσαι.  Αν με ρωτάς εμένα, έχω να πω ότι το θέμα δεν είναι να μόνο περπατάς ανάλαφρα, αλλά να ισορροπείς ελαφριά σε χαμηλό πολεμικό βήμα.

Προσπαθώ τώρα να γράψω δύο πράγματα παραπάνω για μένα αλλά δεν μου βγαίνει. Αυτή την στιγμή δύναμη και αδυναμία μου φαίνονται πολύ παρόμοια πράγματα και δυσκολεύομαι να το εκφράσω.

Το ποιήμα αυτό το οποίο διαβάζω τώρα στα 34 χρόνια ζωής μου είναι η επιβεβαίωση ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος. Το μήνυμα υπάρχει, και έρχεται από 150 και βάλε χρόνια πριν.

Άρα;

Ο χρόνος είναι με το μέρος μας.

Σκέφτηκα, τα λόγια ενός φίλου (ή μπορεί να είναι μία δικιά μου σκέψη που την θυμάμαι σαν λόγια ενός φίλου) - τότε που ζούσαμε την εποχή της Γένοβας και του 2003 και περίμένα(με) μία μεγάλη πορεία για να γίνει Ο χαμός.

Τι θα έκανες αν πήγαινες στο κάλεσμα μίας Μεγάλης Διαδήλωσης και δεν ερχόταν κανείς; Η δικία μου απάντηση παραμένει η ίδια: Θα έγραφα το εργαλείο και θα το μοίραζα σε μερικούς φίλους και περαστικούς.

Η δικιά σου;

Συνείδηση

Το απόσπασμά αυτό από το ποιήμα του Walt Whitman το διάβασα και μου ήρθε στο μυαλό η λέξη "συνείδηση".

6...

This grass is very dark to be from the white heads of old mothers
Darker than the colorless beards of old men
Dark to come from under the faint red roofs of mouths

O I perceive after all so many uttering tongues
And I perceive they do not come from the roofs of mouths for nothing.

I wish I could translate the hints about the dead young men and women.
And the hints about old men and mothers, and the offspring takes
soon out of their laps

What do you think has become of the young and old men?
And what do you think has become of the women and children?

They are alive and well somewhere,
The smallest sprout shows there is really no death,
And if ever there was it led forward life, and does not wait at the
end to arrest it
And ceased the moment life appeared.

All goes onward and outward, nothing collapses,
And to die is different from what any one supposed, and luckier. 

Συνέδριο ριζοσπαστικής και αυτόνομης εκπαίδευσης

Που: Oxford House, Derbyshire Street,  Bethnal Green,  Λονδίνο

Πότε: Σάββατο 1η Μάρτη 2014, 10.30 π.μ με 7μ.μ 

www.stateofeducation2014.wordpress.com

Tι: Το Φόρουμ Ριζοσπαστικής Εκπαίδευσης (Radical Education Foroum) και το περιοδικό Ελευθεριακή εκπαίδευση (Libertarian Education) συνδιοργανώνουν μία ημέρα εκδηλώσεων που θα φέρει κοντά εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους στο χώρο της εκπαίδευσης oι οποίοι ενδιαφέρονται για την ριζοσπαστική εκπαίδευση. Θα συναντηθούμε, θα μοιραστούμε ιδέες και θα συζητήσουμε για εναλλακτικές στις κυρίαρχες τάσεις που συμβάλουν στην προώθηση περισσότερο δεξιών και εξουσιαστικών ιδεολογιών στην εκπαίδευση.

Για ποιόν είναι το συνέδριο; Το συνέδριο είναι ανοιχτό σε εκπαιδευτικούς και άλλους εργαζόμενους στην κρατική εκπαίδευση, μαθητές, γονείς, ακτιβιστές και άλλους εκπαιδευτές και εργαζόμενους.

Ποιοι είματε; Είμαστε δάσκαλοι, εκπαιδευτές, μαθητές, ερευνητές, γείτονες, γονείς, επισφαλώς εργαζόμενοι, άνθρωποι που ενδιαφέρονται για μία ευρύτερη κοινωνική αλλαγή. Η χρήση του όρου «ριζοσπαστικός/η» δεν φιλοδοξεί να διεκδικήσει κάποια πολιτική καθαρότητα ούτε θέλει να αποθαρρύνει αυτούς που δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ως τέτοιους. Γίνεται ώστε να δώσει το στίγμα διαφορετικών μορφών και εκπαιδευτικών πρακτικών που συμπεριλαμβάνουν την λαϊκή εκπαίδευση και έρευνα, τον κριτικό γραμματισμό, την συμμετοχική έρευνα δράσης, την εκπαίδευση κοινωνικής δικαιοσύνης, την ελευθεριακή εκπαίδευση και πολλά άλλα.

Οι θεματικές που μας ενδιαφέρουν συμπεριλαμβάνουν τα εξής:

Επανεφεύροντας πρακτικές στα σχολεία

Πώς μπορεί να εφαρμοστεί η κριτική εκπαίδευση στην καθημερινή εκπαιδευτική πρακτική; Πώς μπορούν εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι να συνεργαστούν πάνω σε κοινούς στόχους; Ποιες εναλλακτικές υπάρχουν στις συνηθισμένες πρακτικές διαχείρισης συμπεριφορών στις τάξεις;

Διαταράσσοντας οργανωτικές μορφές

Μπορούμε να πετύχουμε ακόμα και μικρές αλλαγές μέσα στα σχολεία; Τι εμπόδια συναντούμε; Πώς θα μπορούσαμε να οργανωθούμε; Πώς μπορούμε να προτείνουμε κριτικές ή ριζοσπαστικές αλλαγές όταν είμαστε μόνοι/ες, περιθωριοποιημένοι και συχνά στιγματισμένοι; 

Κριτική στις υπάρχουες κυρίαρχες τάσεις στην εκπαίδευση
Τι συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού και πώς μας επηρεάζει; Τι είδους παιδεία θέλουμε; Τι πραγματικά χρειάζονται οι νέοι;

Ιστορία ριζοσπαστικής εκπαίδευσης

Γιατί είναι σημαντική η διατήρηση της μνήμης όσον αφορά την ριζοσπαστική εκπαίδευση; Που μπορούμε να εντοπίσουμε αυτή την παράδοση και πώς μπορούμε να συνδεθούμε μαζί της; Πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ιστορία της ριζοσπαστικής εκπαίδευσης για να χτίσουμε στο παρόν;

Δημιουργώντας εναλλακτικές
Τι εναλλακτικές λύσεις μπορούν αν υπάρχουν; Πώς συνδέουμε την εκπαίδευση με άλλα κοινωνικά ζητήματα; Πώς δημιουργούμε αλληλέγγυες δομές που να ενωποιούν διαφορετικούς τομείς;

Η γέννηση της ιδέας 2

Ξέρεις τι είναι σημαντικό για την γέννηση της ιδέας;

Η ψυχή να διψάει και η πηγή να εντοπίζεται αμόλυντη.

Το περίεργο είναι ότι η κάθοδος για το πηγάδι είναι ελεύθερη

Τα παρακλάδια όμως είναι πολλά

και οι Δαίδαλοι εκλείπουν.

Η αράχνη ξέρει

Ότι με μικρά νήματα

Χτίζεται το δίχτυ της.

Για αυτό βαδίζει κοντά στο έδαφος

Εκεί που δεν την οπισθοδρομεί

Ο αέρας του θριαμβευτή.

Περπατάει όμως με μία περηφάνια

Που σπάνια την συναντάς σε έντομο.

Το αποτέλεσμα

Είναι το ακριβώς αντίθετο

Από το στεφάνωμα του νάρκισσου.

Πίνοντας μία μπύρα παρέα με ένα σύμμαχο

Τα λόγια της θύμησης

Ασυνείδητα εκκρίνουν

νοητικές γέφυρες.

The Old Man and the Sea

με αφορμή την καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου

H γέννηση της ιδέας

Ο αντικειμενικός στόχος

Είναι η έξοδος

Να βγει το ανθρωπάκι από την φυλακή

Να προσπεραστούν οι φρουροί

Να φανεί η χαραμάδα.

Μέχρι που οι δύο διαστάσεις γίνουν τρεις.

Τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο.

Η αμφιβολία

Είναι σαν τα κλειστά μάτια

του εμβρύου που γεννιέται

και βγάζοντας ένα αναστεναγμό

χαρίζει το δώρο του προβλήματος.

Ορθοποδεί

Ξετυλίγει τα φασκιά της καθημερινότητας

και αρχίζει να φτιάχνει

πρώτα ένα αντίσκηνο για να μάθει στην μοναχικότητα

έπειτα ένα αερόστατο για να ταξιδεύει στον κόσμο της φιλίας

και τέλος ένα φεγγάρι για να φωτίζει την σκοτεινιά του.

No justice no peace (χτες στο Λονδίνο)

Η οικογένεια του δολοφονημένου  29χρονου Μark Duggan αντιδρά στην απόφαση του δικαστηρίου να αθωώσει τους δολοφόνους αστυνομικούς. Συγκέντρωση 500 ανθρώπων έξω από το αστυνομικό τμήμα του Τottenham. To BBC σχολιάζει ότι "υπήρχε αληθινή οργή στους συγκεντρωμένους".