Διαβάζοντας το "Leaves of grass" του Walt Whitman νοιώθω
σαν το δρομέα που του κόβεται η ανάσα και κάθεται να ξαποστάσει για να θαυμάσει
το τοπίο. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να διαβάσει αυτό το ποιήμα με την μία. Ποιός
μπορεί να αναπνεύσει έναν άνεμο και να μην σκάσει από την πίεση ότι δεν μπορεί
να είναι άνεμος;
Ζηλεύω
και ταυτόχρονα με κάνει να αισθάνομαι ξεχωριστός. Βλέπω τον εαυτό μου σε αυτό
το γραπτό σαν πέντε κομμάτια πάζλ που χρωματίζονται στο φόντο του μεγάλου
συνόλου αυτού που μου δίνει αυτό που διαβάζω. Είναι πέντε κομμάτια διάσπαρτα
εδώ και εκεί.
(γράφει
στο 17 του ποιήματος ο Walt σε δική μου μετάφραση)
«Αν
δεν είναι τόσο δικά σου όσο είναι και δικά μου, δεν είναι τίποτα ή κοντά στο
τίποτα. Αν δεν είναι ο γρίφος και το λύσιμο του γρίφου δεν είναι τίποτα. Αν δεν
είναι κοντινά όσο είναι μακρινά δεν είναι τίποτα. Αυτό είναι τα χορτάρι που
φυτρώνει όπου βρίσκεται γη και νερό. Αυτός ο κοινός αέρας που περιλούει την
υδρόγειο.»
Μεγάλο πράγμα η αποδοχή της πολυπλοκότητας. Η
ανθρώπινη συνείδηση είναι η φωνή που βγαίνει μέσα από την σιγή και η έμπνευση η
οπτική γωνία από μία ψηλότερη πεδιάδα. Εκεί που δεν το καταλαβαίνεις ξαφνικά βρίσκεσαι
ψηλότερα. Σκέφτεσαι, ερωτεύεσαι, συνειδητοποιείς, αισθάνεσαι, ζεις. Αλλά μετά
ξεχνάς. Μεγάλη τέχνη και αυτό το σκαμπανέβασμα και να το ισορροπείς… και να θυμάσαι.
Αν με ρωτάς εμένα, έχω να πω ότι το θέμα
δεν είναι να μόνο περπατάς ανάλαφρα, αλλά να ισορροπείς ελαφριά σε χαμηλό
πολεμικό βήμα.
Προσπαθώ τώρα να γράψω δύο πράγματα παραπάνω για μένα
αλλά δεν μου βγαίνει. Αυτή την στιγμή δύναμη και αδυναμία μου φαίνονται πολύ
παρόμοια πράγματα και δυσκολεύομαι να το εκφράσω.
Το ποιήμα αυτό το οποίο διαβάζω τώρα στα 34
χρόνια ζωής μου είναι η επιβεβαίωση ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος. Το
μήνυμα υπάρχει, και έρχεται από 150 και βάλε χρόνια πριν.
Άρα;
Ο χρόνος είναι με το μέρος μας.
Σκέφτηκα, τα λόγια ενός φίλου (ή μπορεί να
είναι μία δικιά μου σκέψη που την θυμάμαι σαν λόγια ενός φίλου) - τότε που
ζούσαμε την εποχή της Γένοβας και του 2003 και περίμένα(με) μία μεγάλη πορεία
για να γίνει Ο χαμός.
Τι θα έκανες αν πήγαινες στο κάλεσμα μίας
Μεγάλης Διαδήλωσης και δεν ερχόταν κανείς; Η δικία μου απάντηση παραμένει η
ίδια: Θα έγραφα το εργαλείο και θα το μοίραζα σε μερικούς φίλους και περαστικούς.
Η δικιά σου;
