10 ολοστρόγγυλα

Περί ψηφοφοριών

Σήμερα έξω από το σχολείο όπου δουλεύω στην Αγγλία συνάντησα υποψηφίους του κόμματος των εργατικών (ας πούμε κάτι σαν τον Σύριζα δηλαδή) που μοίραζαν φυλλάδια. Με βλέπουν έτσι "διαφορετικό" και μου λένε με ένα χαμόγελο στα χείλη "θα ψηφίσεις τους εργατικούς;" Ομολογώ ότι χάρηκα λίγο που με πλησίασαν τόσο πρόσχαρα κάποιοι άνθρωποι αυτή την συννεφιασμένη μέρα. Είχαμε χειραψίες και τέτοια δηλαδή, πήρα και το φυλλάδιο! Στο τέλος μία μου λέει "είμαι υποψήφια με τους εργατικούς και είμαι από την Συρία". Εκεί σφίχτηκα. Η φράση που μου ήρθε στο μυαλό ήταν "φαύλος κύκλος".

Πηγαίνοντας προς τα μέσα έκανα μία σκέψη που την έχω ξανακάνει και σε άλλες περιστάσεις. Σκέφτηκα πώς να ένοιωθαν οι μετανάστες στην Ελλάδα όταν τους μοίραζαν κείμενα και τους μιλούσαν τόσοι και τόσοι και έβλεπαν στα μάτια τους ψήφους ή επαναστατικά υποκείμενα ή, ή … "αλληλεγγύη στους μετανάστες", "αντιρατσιστικά φεστιβάλ", «αντι-φασιστική ρητορεία”. Και η ουσία μένει ίδια και απαράλλαχτη. Μιλάμε δηλαδή για μία πλαστή πραγματικότητα όπου τα λόγια (η πολιτική ας το πούμε έτσι) δεν είναι μέρος μίας καθημερινότητας αλλά είναι απλά… μέρος μίας ρουτίνας που επαναλαμβάνεται, ένα άλλοθι, μία δικαιολόγηση και διαιώνιση αυτού που συμβαίνει.

Θυμήθηκα και μία σκέψη που έκανα όταν είχα «φαγωθεί» να βγάζουμε στην Τούμπα τα κείμενα για τα κοψίματα του ρεύματος της ΔΕΗ σε διάφορες γλώσσες. Θυμάμαι τα μάτια ενός αλβανού γουρλωμένα όταν κάναμε μία παρέμβαση στην ΔΕΗ της Παπαναστασίου και μπορούσε να διαβάσει την γλώσσα του στον τον τίτλο και το κάλεσμα του κειμένου. Η επόμενή μου σκέψη ήταν ότι «έχουμε μείνει πίσω τουλάχιτον 2 χρόνια».

Εδώ που είμαι, η δικιά μου πραγματικότητα μου λέει ότι δεν μπορώ να απεργήσω γιατί είμαι εδώ πέρα κάτι σαν «βοηθός» και οι βοηθοί στα σχολεία κατά κανόνα δεν απεργούν (με την βούλα των ντόπιων συνδικαλιστών). Ουσιαστικά είμαι στην ίδια κατάσταση όπως στην Ελλάδα όπου δούλευα σαν ωρομίσθιος σε ένα σχολείο δεύτερης ευκαιρίας και άκουγα τους μόνιμους συνδικαλιστές και να εύχονται «να είμαστε και του χρόνου μαζί». Χα!

Οι διαχωρισμοί είναι οι ίδιοι. 

Ψηφίσεις, δεν ψηφίσεις (δεν με ενδιαφέρει και πολύ σε αυτή την φάση) το θέμα πιστεύω ότι είναι να προκαλείς τους διαχωρισμούς της δικιά σου καθημερινότητας. Το κάνεις; Πώς; Αν όχι, πώς θα μπορούσες να κάνεις ένα μικρό βήμα, μόνος/ή ή/και μαζί με άλλους/ες;

Όσο για εμένα, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Τουλάχιστον εδώ που είμαι δεν περιμένω αλλά ψάχνω. Τα όρια έχουν διαγραφεί. Aπο εδώ και στο εξής αναζητώνται ουσιαστικές συνδέσεις.

Τo be continued…