Ανάβαση

Ξεκινήσαμε ένα πρωί να περπατήσουμε ένα μονοπάτι για να ανέβουμε στην κορυφή ενός λόφου. Στον δρόμο, όμως, χαθήκαμε και αντιληφθήκαμε ότι γυρίζουμε συνεχώς εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Εκείνη την ώρα χτυπάει το τηλέφωνο και ένας φίλος μας πληροφορεί ότι τα σύννεφα μίας μεγάλης καταιγίδας πλησιάζουν γρήγορα προς την μεριά μας. Κάτι τότε μας έπιασε, μία εσωτερική παρόρμηση, και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τρέχοντας το βουνό κατακόρυφα. Αψηφήσαμε την απότομη κλίση και τα χώματα, τους θάμνους που γίνονται όλο και ψηλότεροι, τα δέντρα που τα ξερά κλαδιά τους χαμήλωναν και γίνονται όλο και πυκνότερα. Μετά από λίγο παγιδευτήκαμε.  Ήταν δύσκολο να φανταστούμε ότι ένα δάσος μπορεί να είναι ένα  τόσο κλειστό σύστημα, κι όμως, κάθε επόμενο βήμα μας, είτε προς τα μπρός είτε προς τα πίσω, έγινε πάρα πολύ δύσκολο.

Οι καρδιές μας άρχισαν να χτυπάνε δυνατά, αρχίσαμε να πανικοβαλλόμαστε και να μεμψιμοιρούμε σκεπτόμενοι « πώς έγινε εμείς να φτάσουμε σε αυτό το σημείο». Και εκεί που όλα έμοιαζαν χαμένα, βλέπουμε πάνω σε ένα βράχο μία ανθρώπινη φιγούρα. Ήταν ένας τύπος εξαιρετικά συμπαθητικός, φαφούτης, φορούσε ένα καπέλο Παναμά, του έλειπε το ένα χέρι και είχε το πιο υπέροχο χαμόγελο που έχεις δει! Φυσικά και είδε την απόγνωση στα πρόσωπά μας και μας έγνεψε να προσπεράσουμε τον επόμενο βράχο και έτσι συναντήσαμε το μονοπάτι της επιστροφής.

Πριν φύγουμε τον ρωτήσαμε:

-         Tι είναι αυτό που μας περιοριόρισε να βρούμε τον δρόμο μας;

Και μας απάντησε:

      -    Εδώ πέρα στην ερημιά, μην ρωτάτε πώς έγινε να παγιδευτείτε αλλά πώς θα βγείτε από την θέση στην οποία βρεθήκατε. Για τον άνθρωπο,  δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από τον εαυτό του όταν βρεθεί μέσα στο δάσος ή μέσα στην σπηλία.»

Κατεβήκαμε μαγκωμένοι και με μία αίσθηση αμηχανίας. Είχαμε, όμως, ο ένας τον άλλον!

Άνοιξα τον υπολογιστή και τι να δω:

Άνοιξα τον υπολογιστή για να ακούσω κανένα ρεμπέτικο και τι να δω:¨

Αυτό θα πει "δώρο". Για λίγη ησυχία παρακαλώ!

(ησυχία όπως δεν την έχουμε συνηθίσει, shhhhh the world is listening)

Όριο είναι:

1863: Κατά την διάρκεια του αμερικάνικου εμφυλίου, οι αιχμάλωτοι πολέμου ήταν τόσο πολλοί που δεν προλάβαιναν να χτίζουν φυλακές. Βάζανε λοιπόν χιλιάδες ανθρώπους σε αυτοσχέδιους υπαίθριους χώρους οι οποίοι περικυκλώνοντας από ένα όριο το οποίο είχε την μορφή ενός μικρού ξύλινου φράχτη. Γύρω από αυτό τον φράχτη βρίσκονταν εκτελεστικά αποσπάσματα και ο κανόνας ήταν απλός: όποιος περνάει αυτό το όριο πυροβολείται.

Έτσι δημιουργήθηκε ή έννοια του deadline - γραμμή θανάτου - το οποίο στις μέρες μας έγινε συνώνυμο του "χρονικού ορίου".

Υπάρχει και μία δεύτερη ιστορία. Mία παρέα ήθελε να διασκεδάσει με ένα ιδιαίτερο τρόπο… ζωγράφισαν, λοιπόν, με κιμωλία έναν μεγάλο κύκλο και έβαλαν μέσα μία χήνα. Η χήνα βρέθηκε σε σύγχυση γιατί βλέποντας την γραμμή αυτή και τους ανθρώπους γύρω της νόμιζε ότι δεν μπορούσε να ξεφύγει από πουθενά. Πήγαινε από την μία μεριά του κύκλου στην άλλη χτυπώντας τα φτερά της σε απόγνωση από το αναπόδραστο του περιορισμού της.

Από τις παραπάνω δύο ιστορίες, λοιπόν, έχουμε δύο εντελώς αντίθετες προσεγγίσεις της έννοιας του ορίου. Στην πρώτη, ξεπέρασμα του προσπεράσιμου αυτού ορίου που θέτει ο μικρός αυτός φράχτη σημαίνει σίγουρο θάνατο από πυροβολισμό. Το τέλος είναι αντικειμενικότατο. Στην δεύτερη ιστορία, η χήνα δεν λαμβάνει υπόψη τις ιδιαίτερες δυνατότητές της, δηλαδή, ότί μπορεί να προσπεράσει το όριο της κιμωλίας – και πολύ περισσότερο- έχει φτερά  να πετάξει. Είναι λοιπόν σχεδόν ανύπαρκτο και σίγουρα εντελώς υποκειμενικό το όριό της.

(πάλι σκέφτομαι με άσπρο και μαύρο θα μου πείς). Έχεις να προσφέρεις μία τρίτη ιστορία;

Ο παρακάτω πίνακας το Εscher λέγεται "απελευθέρωση". Βλέπω σε αυτή την εικόνα ότι μέσα από μία συμπαγή δομή (μαύρο-άσπρο και πάλι) γενιέται η πτήση. Ο Εscher έλεγε ότι προτιμά να σκέφτεται με εικόνες και όχι με λέξεις. Αυτό δεν έιναι ποίηση; Αυτό που βλέπω να λαμβάνει χώρα είναι ένα ξεπέρασμα όπου το όριο είναι αδιόρατο εκ πρώτης όψεως. Και όμως, να! ,υπάρχει και δίνει χώρο σε κάτι καινούργιο.

Όριο είναι η καμπύλη που διαγράφει ο νους γύρω από την αλήθεια. Χανόμαστε μελετώντας το.