Ζούμε ιστορικές στιγμές, με γιώτα κεφαλαίο. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν δύο-τρία βασικά πράγματα. Πρώτον, η κρίση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο και δεν είναι απλώς κρίση οικονομική. Είναι παγκόσμια κρίση κερδοφορίας των αφεντικών και είναι κρίση όλων των κοινωνικών σχέσεων του καπιταλισμού. Δεύτερον, η κρίση δεν είναι μια στιγμή άτακτης και χαοτικής κατάρρευσης (αν και σαφώς περιέχει τέτοιες στιγμές), αλλά μια ιστορική διαδικασία καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων προς όφελος του κεφαλαίου. Επομένως, τα λεγόμενα μέτρα αντιμετώπισής της δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μέλλον που ετοιμάζουν για μας τα αφεντικά αυτού του κόσμου. Τρίτον, η κρίση αυτή δεν επιδέχεται «πολιτικής» λύσης και δεν μπορεί να ξεπεραστεί προς όφελός μας σε κρατικό επίπεδο. Δηλαδή, δεν είναι ζήτημα κυβερνητικών αποφάσεων που θα «διαγράψουν το χρέος», θα «καταργήσουν τα μέτρα» και θα «φέρουν την ανάπτυξη», σαν να πρόκειται να εξαφανιστεί η κρίση ως δια μαγείας στους διαδρόμους των κοινοβουλίων. Αντίθετα, πρέπει να τονίσουμε ότι η απάντηση στην κρίση προς όφελος των από κάτω βρίσκεται στην ταξική πάλη και τον κοινωνικό ανταγωνισμό ενάντια στην ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Η συνέχεια εδώ από την συνέλευση για την κυκλοφορία των αγώνω
Η συνέχεια εδώ από την συνέλευση για την κυκλοφορία των αγώνω
