Την φετινή αλλαγή του χρόνου, όπως και τις δύο προηγούμενες, την πέρασα στο κρεβάτι. Ήμουνα από το μεσημέρι στο καπάνι (λαϊκή αγορά στην Θεσσαλονίκη) όπου κάθε παραμονή πρωτοχρονιάς παίζει ένα σκηνικό με κόσμο που μαζεύεται, τρώει και πίνει στον δρόμο, γύφτοι βαράνε νταούλια και κλαρίνα, χορός και τέτοια. Ήθελα να τελειώσει εκεί η πρωτοχρονιά και να μην τραβηχτώ ούτε σε σπίτια, ούτε σε πάρτυ. Έγινα λοιπόν κομμάτια στο καπάνι, ξέδωσα, έχασα τα κλειδιά μου και ξεράθηκα στον ύπνο. Φέτος η όλη φάση μου βγήκε κάπως βεβιασμένα, όπως όταν θέλεις να επαναλάβεις κάτι που είναι όμορφο αλλά δεν είναι το ίδιο. Επίσης δεν έχω καταλάβει γιατί πάντα φεύγουν οι άνθρωποι πάνω στο καλύτερο για να πάνε στα σπίτια τους. Αφού βρισκόμαστε έξω ας μείνουμε κιόλλας!
--------------------------------------------------------------------------- Με αφορμή την προπροηγούμενη δημοσίευση (Ω Υπερωκεάνειο) και τα πολύ όμορφα σχόλια που μπήκαν, τις συζητήσεις με φίλους κλπ κάθισα και έγραψα κάτι και σας το παραθέτω. Ο παρακάτω πίνακας είναι του Malevich και μου στάλθηκε από έναν καλό φίλο. Πολύ θα ήθελα τα σχόλιά σας για το παρακάτω (είτε στο blog είτε με ένα mail) είναι για εμένα σημαντικό.
Mετάβαση
Tελειώνει η σελίδα
και η νοσταλγία του πρωϊνού έχει υποχωρήσει,
μπροστά στο πέταγμα των πουλιών που
όπως τότε έτσι και τώρα
Διαγράφουν τροχιές.
Ευθείες, καμπύλες, κύκλους και αναποδογυρίσματα.
Αγγίζουν αποτυπώματα και επιστρέφουν
Και βυθίζονται στα βέλη του παρόντος,
Και σφηνώνονται στα τετράγωνα εμπόδια
Και καθιζάνουν στα λόγια που ρέουν,
Και κυλάνε όπως δεν κύλησαν ποτέ,
Κάτω από την πορεία του υπερωκεανίου
Που όλοι κοιτάμε με την πλάτη γυρισμένη.
Ενώ γύρω μας κάτι καίγεται,
Κάτι που δεν μπορούμε να το δούμε
Και ανυψώνεται,
Και ιδρώνεί,
Και αγκομαχεί,
Και αυξάνει η ατμοσφαιρική πίεση πάνω από την στέγη
Λοξές γραμμές μίας οπτικής από ψηλά.
Κουρνιασμένοι επαναλαμβάνουμε ψιθύρους στην συνεχιζόμενη βροχή
μέχρι που έρχεται.
Οι ματιές έγιναν δικαιολογία χαράς
Οι φίλοι σηκώνονται να χορέψουν
Στα βήματα της σκοτεινής, θολής, αξεχώριστης συνεύρεσης
Στον γαλάζιο βόμβο του πλοίου που αναχωρεί.
Ενώ ο Άλλος άνθρωπος ατενίζει περήφανος
την μαύρη στέγη του κόκκινου σπιτιού.
3 σχόλια:
Egw o Allos anthrwpos....
Auto to allo yperwkeanio
pou an ki den einai treno
egw o allos mou eautos tha to prolavw
kai tha vlepw ton kosmo na apomakrynetai apo emena etsi opws den ton eixa dei pote
kai tha vlepw to gemato me ekplhkseis keno na plhsiazei kai na aplwnetai mprosta mou etsi opws den to eixa dei pote
ki an tipota den anadythei na spasei ton kathrefth
tha exw gnwrisei ton pio bythismeno mou eauto
: )
Εμένα αυτό το κείμενο μου βγάζει συναισθήματα και νοσταλγίας αλλά ταυτόχρονα και μια αίσθηση θυμού και πείσματος. Πάντως μου θύμισε κάτι από εμένα από αυτά που έζησα ή που θα μπορούσα να ζήσω
Δημοσίευση σχολίου