Πρέπει να ξαναχτίσουμε την μυρμηγκοφωλιά τους;

Γράμμα της Silvia Federici και του George Caffentzis προς/για τους Ιάπωνες Συντρόφους

Το πλήρες κείμενο στα αγγλικά και μεταφρασμένο στα ιαπωνικά

Λόγω έλλειψης χρόνου μεταφράζω μερικά αποσπάσματα ως κατά την γνώμη μου κεντρικά για την οπτική που κατατίθεται σε σχέση με τα γεγονότα στην Φουκοσίμα। Ζητώ συγνώμη για οποιαδήποτε λάθος στην βιαστική διαδικασία της μετάφρασης, συμπληρώστε με.

1. Η παρούσα κατάσταση στην Ιαπωνία είναι δυνητικά πιο καταστρεπτική για την εμπιστοσύνη των ανθρώπων στον καπιταλισμό από οποιαδήποτε άλλη καταστροφή στον «υπανάπτυκτο» κόσμο και φυσικά πολύ πιο καταστρεπτική από την προηγούμενη παραδειγματική καταστροφή του Τσερνόμπιλ. Για παράδειγμα για το φαινόμενο της πείνας στην Αφρική μπορεί να αντιτείνει κανείς ότι φταίει «η έλλειψη ανάπτυξης» ενώ για το Τσερνόμπιλ ότι φταίει η μεγαλομανία του τεχνοκρατισμού των κεντρικά σχεδιαζόμενων σοσιαλιστικών κοινωνιών. Είναι ξεκάθαρο ότι για αυτή την καταστροφή δεν φταίει η έλλειψη της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη και αυτό είναι ένα στοιχείο που την απονομιμοποιεί.

2. Ο καπιταλισμός ρίχνει πλέον το ανθρώπινο προσωπείο της προστασίας μας από τις καταστροφές και περνάει το μήνυμα ότι μας επιφυλάσσει την ενσωμάτωση των κινδύνων από την επέκταση των νέων πυρηνικών μονάδων που σχεδιάζονται από την Κίνα έως τις ΗΠΑ. Ως προς αυτό, έχει ξεκινήσει μία τρομερή προπαγανδιστική καμπάνια από ανθρώπους εταιριών και πολιτικούς για να σιγουρέψει ότι δεν θα μετατραπεί η περίσταση αυτή σε μία παγκόσμια εξέγερση ενάντια στην πυρηνική ενέργεια και ακόμα πιο σημαντικά σε μία διαδικασία επαναστατικής αλλαγής.

3. Αυτός ο φόβος τους συνδέεται με την πραγματικότητα των εξεγερτικών κινημάτων που λαμβάνουν χώρα κατά μήκος των πετρελαιοπαραγωγών περιοχών της Βόρειας Αφρικής και με το βάθεμα της κρίσης απόδειξη της οποία της αποτελεί η «μη-βιωσιμότητα» του ενεργειακού τομέα στις δύο κύριές του εκφάνσεις: τα πυρηνικά και το πετρέλαιο. Στο πλαίσιο ελέγχου της κατάστασης εντάσσονται τα γεγονότα στην Λιβύη, στην Ακτή του Ελεφαντοστού και στο Μπαχραϊν.

4. Ο κίνδυνος για αυτούς είναι η απονομιμοποίηση της πυρηνικής ενέργειας ως πηγή συσσώρευσης κεφαλαίου και η υπονόμευση στην οποία θα εξαναγκάσει στην μελλοντική ανάπτυξή της για της επόμενες δεκαετίες (κλείσιμο παλιών μονάδων, αποζημιώσεις κλπ). Θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, το ζήτημα είναι να τους διαψεύσουμε, να διαχωρίσουμε το μέλλον τους από το μέλλον μας και να αρνηθούμε να ξαναφτιάξουμε σαν τα μυρμήγκια την μυρμηγκοφωλιά τους.

5. Η πυρηνική ενέργεια δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί όπως την δεκαετία του 80 ως ένα ξεχωριστό ζήτημα το οποίο απέναντι στην κρισιμότητα της κατάστασης πρέπει να αντιμετωπιστεί εδώ και τώρα γιατί αλλιώς δεν μπορεί να υπάρχει αύριο ώστε ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα ζητήματα. Αυτό είναι ένα μερικό επιχείρημα καθώς ο θάνατος, η γενοκτονία και η οικολογική καταστροφή του περιβάλλοντος λαμβάνει χώρα με πολλές μορφές, το ζήτημα είναι πρέπει να το δούμε ως ένα σύμπτωμα της συνολικής σχέσης (της πυρηνικής βιομηχανίας) με το κεφάλαιο και το κράτος.

6. Η πυρηνική ενέργεια δεν έχει να κάνει με τις ενεργειακές ανάγκες όπως στο παρελθόν το ζήτημα του παγκόσμιου αφοπλισμού από τα πυρηνικά όπλα δεν είχε να κάνει με την απειλή του κομμουνισμού। Η πυρηνική ενέργεια δεν απλά μία ενεργειακή μορφή, είναι μία συγκεκριμένη μορφή συσσώρευσης κεφαλαίου και κοινωνικού ελέγχου που επιτρέπει στο κεφάλαιο να κεντρικοποιεί την απόσπαση υπεραξίας, να αστυνομεύει εκατομμύρια ανθρώπους και να πετυχαίνει τον στόχο της περιφερειακής ή/και παγκόσμιας ηγεμονίας μέσω της απειλής καταστροφών। Ως τέτοια, η πυρηνική ενέργεια μπορεί να καταστραφεί μόνο από κοινωνικά κινήματα που θα την αντιμετωπίσουν ως τέτοια και θα την απειλήσουν πολιτικά.

Οι φωτογραφίες είναι από το χωριό Κλείτος στην περιοχή της Κοζάνης-Πτολεμαϊδας που πρόσφατα μετεγκαταστάθηκε και κατεδαφίζεται από την ΔΕΗ για την επέκταση του σχετικού λιγνιτορυχείου