Να πούμε Aλληλεγγύη στις Καταλήψεις... αλλά ποιοί είμαστε εμείς;

Από το Συνεργείο - Υπόγειες Παραγωγές, Οκτώβριος 2012, Θεσσαλονίκη
ypogeiosynergeio@gmail.com

...

Ας αποσαφηνίσουμε ποιοί είμαστε εμείς γιατί μέχρι και αυτό έχουμε ξεχάσει με όσα γίνονται!

Είμαστε εμείς που πάντα πιστεύαμε στην δύναμη της τάξης μας να καθορίζει τις εξελίξεις στους αγώνες, στη ζωή, στο Κράτος, σε μια ταξική κοινωνία συγκρούσεων, σε μια ιστορία που είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων.

Είμαστε εμείς που επιδιώκαμε να χτίζουμε ταξικές οργανώσεις, οργανώσεις των εκμεταλλευομένων (επιτροπες/πρωτοβουλίες/συνελεύσεις στη γειτονιά, στο χώρο δουλειάς) που συνάμα «κάνουν πολιτική».  Απορρίψαμε τα δεκάδες  (ξέχωρα και μικρά) κόμματα, τα κομματίδια, τις πολιτικές ομάδες και πολιτικές καταλήψεις που σε κλειστές θύρες παράγουν προγράμματα, γραμμές, προτάσεις, και μετά πηγαίνουν στους κοινωνικούς χώρους (συνδικάτα, γειτονιές, πλατείες, αμφιθέατρα) για να τα «περάσουν». Εμείς θέλαμε να είμαστε οργανικά δεμένοι με τον κοινωνικό χώρο, να βιώνουμε ό,τι βιώνει (όσο γίνεται αυτό) για να χαράξουμε μια πιο ασφαλή πρόταση/γραμμή μαζί με τον συνάδελφο, τον γείτονα, τον συμπολίτη στις πλατείες.

Είμαστε εμείς λοιπόν που εμπνεόμαστε από ταξικές οργανώσεις όπως  π.χ. οι Wobblies, όπου το πολιτικό και το οικονομικό-κοινωνικό δεν βρίσκονται σε μια διαστημική απόσταση μεταξύ τους (για να χωρίζονται αφενός σε κόμματα που κάνουν πολιτική και αφετέρου σε συνδικάτα που κάνουν μόνο οικονομικό αγώνα) αλλά δένονται οργανικά και αρμονικά.

Είμαστε εμείς που θέλουμε τον εργαζόμενο, τον συνάδελφο μας, να γίνει και διαννοούμενος, που σκέφτεται και χαράσσει πολιτική διότι δεν θέλουμε να αφήσουμε στο κάθε κόμμα τη συλλογική διανόηση, ή για την ακρίβεια, δεν θέλουμε να κάνουμε τη συλλογική διανόηση, τη συλλογική πολιτική σκέψη, ζήτημα ενός κόμματος χωρίς οργανική σχέση με την τάξη (και ας γνωρίζουμε πολύ καλά, από «μέσα» το γνωρίζουμε, ότι δεν είναι η τάξη μας καθόλου ενιαία, δεν είναι όλα τα κομμάτια της τάξης μας το ίδιο χειραφετημένα και μπολιασμένα με συνδικαλιστικές/ταξικές/σοσιαλιστικές ιδέες και πρακτικές, υπάρχουν πολλά, διαφορετικά υλικά και ιδεολογικά επίπεδα, άλλος π.χ. ο εργάτης της ΔΕΗ, άλλος του ΣΥ.ΦΑ., υπάρχει αυτό που είπαν οι ιταλοί αυτόνομοι μαρξιστές ταξική σύνθεση).

Είμαστε ακόμα εμείς που διαπιστώσαμε ότι η ταξική συνείδηση δεν μπορεί απλά να «φυτευτεί» από τους σοσιαλιστές-κομμουνιστές διανοούμενους ή πρωτοπόρους εργάτες αλλά πρέπει να παραχθεί μέσα από την ίδια την εμπειρία του αγώνα, από τα προβλήματα και τους αγώνες των συναδέλφων εργαζομένων, από την ίδια την ταξική σύγκρουση όπου σχηματοποιούνται οι ταξικές σχέσεις, από το «σχολείο της ταξικής πάλης» που λέγανε και παλιά. Γι’ αυτό όλα αυτά τα χρόνια προωθούσαμε τους αγώνες και δεν βαπτιζόμασταν αριστεροί ή αναρχικοί, δεν είχαμε έγνοια γι’ αυτό, για την καθαρή πολιτική ταυτότητα.

Είμαστε εμείς που βλέπουμε την πραγματική κοινωνική αλλάγη, την επανάσταση, ως μια διαδικασία-θύελλα που σπάει την ανάθεση, που σπάνε τελικά οι (υλικοί) διαχωρισμοί της εκμετάλλευσης και της αλλοτροίωσης, σπάνε οι ταξικές θέσεις του εργοδότη/διευθυντή/εκμεταλλευτή και του εργάτη/εκτελεστικού οργάνου/εκμεταλλευόμενου, του γραφειοκράτη/διαννοούμενου του Κράτους και του εργάτη του Κράτους (βλέπε «υπαρκτό σοσιαλισμό»), του παραγωγού και του καταναλωτή, του πολίτη και του βουλευτή/λαϊκού επίτροπου κτλ.

Γι’ αυτό είμαστε εμείς που βλέποντας την στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και του ΚΚΕ) να ρίχνει το βάρος στο πως θα πάρει και θα διαχειριστεί την Κυβέρνηση και το Κράτος, ανησυχούμε, γιατί γνωρίζουμε ότι το Κράτος και η Δημοκρατία δεν είναι ένα εργαλείο που άλλοτε το χρησιμοποιούν περισσότερο οι αστοί και άλλοτε οι εργάτες, ξέρουμε ότι το Κράτος είναι η (διαχωρισμένη και αλλοτροιωτική) οργάνωση μιας ταξικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που περιέχει τάξεις που συγκρούονται, ένα σύνολο θεσμών που δεν μπορεί έτσι απλά να λειτουργήσει προς οφελος της μίας ή της άλλης τάξης αλλά «ρυθμίζεται» από τους συσχετισμούς μεταξύ των τάξεων.

Είμαστε εμείς σύντροφοι που (για να πιάσουμε και την έλλειψη στρατηγικής) πήραμε αποστάσεις από τον «παιδικό» ακτιβισμό των περισσότερων αναρχικών, την χαοτική σκέψη των δεκάδων πολιτικών ομάδων/στεκιών/καταλήψεων,  υπάρχει έλλειψη σοβαρής ανάλυσης (για τον καπιταλισμό, το Κράτος, τις τάξεις, το κόμμα και το συνδικάτο, τις μορφές πάλης, τη χρήση βίας κτλ.), πήραμε αποστάσεις από την έλλειψη ανάλυσης της συγκυρίας και χάραξης στρατηγικής μέσα σ’ αυτήν.

...

Ένα μικρό απόσπασμα από κείμενο με τίτλο "η δική μας στρατηγική στη συγκυρία…".