Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008

Το ξύλινο καράβι

Ούνα νούλα νούλα ντε.
Τι να σημαίνει η τιμή που γίνεται σύνθημα;
Δύο γεύσεις παγωτού σε πλαστικό σακουλάκι.
Τσαϊ με μέλι που είναι λίγο και τελειώνει.
Πίσω από τον πάγκο το νούλα λιώνει.
Δεκαπάντε ευρώ, το δέχτηκα.
Ένα φιλί που δεν το ήθελες και όμως το συνέχιζα
Ούνα ντε, αρχίζουν να φωνάζουν.
Και οι αριθμοί γίνονται σύνθημα,
Oύνα νούλα νούλα ντε!
Φωνάζουν τα παιδιά στην αγορά
Που δεν θέλουν τίποτα κι όμως σε τραβάν απ’ το μπαντζάκι.
Ούνα νούλα,
κρατώντας στο χέρι τους το ξύλινο καράβι.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σήμερα ξύπνησα με, μάλλον, απαίσια διάθεση... Κάτι ο καιρός, κάτι οι σπαρίλες (=τεμπελιές)... Λοιπόν διαβάσα όλα τα κείμενα του μπλογκ και.... άνοιξαν τα μάτια μου για πρώτη φορά για σήμερα, αγαπητό εργαλείο!
Πολλά ευχαριστώ!
Θα γίνω τακτική και, από αύριο (γιατί σήμερα, είπαμε:σπαρίλες!) θα πέσουν και κανα δυο λογάκια πιο ουσίας!
Νά' σαι καλά!

Το εργαλείο είπε...

Kαλη σου μέρα Εγώ;;;!!!,

εγώ σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Θα τα πούμε