Χαιρετώ προς το παρόν

Θα σας χαιρετήσω προς το παρόν. Σήμερα σταματάω μία δουλειά (γιούπιιιιιι!!!) στην οποία είμαι όλη μέρα μπροστά στο ίντερνετ. Από εδώ και πέρα δεν ξέρω ποιά θα είναι ακριβώς η σχέση μου με αυτό το μπλόγκ. Έχω μία περιέργεια να δω αν θα μου λείψει αυτό το πράγμα στο οποίο με οδήγησε από την μιά η αναζήτηση μίας διεξόδου για το εργαλείο μου και από την άλλη η ανία της αναγκαστικής πολύωρης παραμονής μπροστά σε έναν υπολογιστή. Ξεκινάω και εγώ σαν παιδί για μία βόλτα καλοκαιρινή η οποία μετά και έναν εμβόλημο εργασιακό μήνα θα παρατείνει την απουσία μου μέχρι το φθινόπωρο. Οπότε τα λέμε πιθανότατα από Σεπτέμβρη. Να περάσετε ωραία είτε στις εξοχές είτε στην πόλη που θα είναι άδεια και όμορφη με έναν τρόπο αυτές τις μέρες (με τα κατάλληλα σύνεργα φυσικά ; )). Να μοιραστείτε όμορφα τις στιγμές της χαράς όσο για αυτές της εσωτερικής πίεσης ας γίνουν αποδεκτές ως μία διαφορετική οπτική απολύτως κατανοητή (με τέτοια ζέστη!) και επιπλέον... τις στιγμές της ανάκαμψης ...δώσ του να καταλάβει!

Φιλία

Εικόνες

στη Βαλάντω και στη Γλυκερία

Τι σημαίνει

Ποίηση σημαίνει να δίνεις ρυθμό στις λέξεις. Ή αλλιώς να εκμεταλλεύεσαι το κενό που βρίσκεται ανάμεσά σους.

Οι αόρατες πόλεις

"Ταξιδεύεις για να ξαναζήσεις το παρελθόν σου;" ήταν στο σημείο εκείνο η ερώτηση του Χαν, ερώτηση που θα μπορούσε να διατυπωθεί και ως εξής: "Tαξιδεύεις για να ξαναβρείς το μέλλον σου;"

Και η απάντηση του Μάρκο: "To αλλού είναι ένας αντίστροφος καθρέφτης. Ο ταξιδιώτης αναγνωρίζει το λίγο που είναι δικό του, ανακαλύπτοντας το πολύ που ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα έχει".

Από το βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο "Οι αόρατες πόλεις", σελ 49

Ο αόρατος άνθρωπος

Τι τέλειος δίσκος που είναι ο ασύρματος κόσμος των Στέρεο Νόβα! Συχνά ανατρέχω σε αυτόν. Mε ηρεμεί τις δύσκολες ώρες, άλλες φορές με βάζει σε μία διάθεση αναστοχασμού, άλλες με συνοδεύει στις στιγμές αυτές που συμβαίνουν κάτι μικρά ξεπεράσματα και ο ορίζοντας βαθαίνει. Ένας φίλος είχε πει ότι οι Στέρεο Νόβα τα έχουν πει όλα, πριν από εμάς, για μας. Σωστό νομίζω. Χτες το βράδυ όταν γύρισα στο σπίτι έβαλα τον "αόρατο άνθρωπο". Tο γουστάρω πολύ αυτό το κομμάτι και σας προσκαλώ να το ακούσετε.

Ο αόρατος άνθρωπος

Κάποτε ο αέρας του πολέμου
φτάνει ως εδώ με τις ράγες του τρένου
η έρημος απ' το μυαλό ενός στρατιώτη
τα γκρεμισμένα σπίτια στο τέλος μιας πόλης
ο ήλιος ανατέλλει μέσα απ' τη σκόνη
η πλάτη ενός ανθρώπου μεγαλώνει στην οθόνη
τώρα τα μάτια μου κοιτάζουν ευρυγώνια
κι όλες οι λέξεις στέκουν σα διαλυμένα βαγόνια
τα πρόσωπα σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια
τρώνε την αλήθεια με μια σιδερένια τανάλια
κάνουν συγκρίσεις με το παγκόσμιο πρωτάθλημα
αναλογίες που παίζουν θανάσιμα
ανοίγοντας κάπου ένα νέο πόλεμο
είναι σα ν' ανοίγεις ΜακΝτόναλντς στην ύπαιθρο
βρισκόμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε την τρέλα
μια νέα παρέλαση, την εθνική διασκέδαση
τη διεθνή διπλωματία που μοιάζει με διαφήμιση
ένα προϊόν που προσφέρει στον πολίτη μια απόδραση
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε

Αστραφτερή μέρα, σα θεός με τυφλώνεις
κόβεις στη μέση τη ζωή και με πληγώνεις
όταν το δίκιο έρχεται δεύτερο μετά το πρωτάθλημα
όταν δε ζεις τίποτα, σκέφτεσαι το διάστημα
σημειώνω μια προσπάθεια στο ημερολόγιο του χρόνου
ασπρίζουν ένα θύμα στη μέση του δρόμου
ένα χαμένο κορίτσι μάς κοιτάζει στα μάτια
γυρίζει στους δρόμους ψάχνοντας παλάτια
οι ερωτήσεις θα γίνονται κύκλοι γύρω απ' το στόχο
δε θα μοιάζει με άνθρωπο, δε θα είναι ούτε ζώο
οι πληγές του θα τον κάνουν να μοιάζει με άλογο
στα νομικά χαρτιά δε θα υπάρχει πουθενά
όσοι τον ψάχνουν θα ψάχνουν τον αόρατο άνθρωπο
όσοι δεν τον ξέρουν θα γυρεύουν τον αόρατο άνθρωπο
είναι ο τελευταίος σχεδόν που πλησιάζει τα σύνορα
ζητάει άσυλο γιατί κουράστηκε απ' το τίποτα
τώρα που οι βόμβες εκτοπίζουν τους πολίτες απ' τις πόλεις
αγγίζεις τα λουλούδια και σχεδόν ματώνεις
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε