Σιωπές

Υπάρχουν δύο λογιών σιωπές. Η μία, όταν δεν προφέρεται καμία λέξη. Η άλλη, όταν ίσως χρησιμοποιείται ένας λεκτικός χείμαρρος. Σ'αυτή την περίπτωση, ο λόγος μιλάει για μία γλώσσα φυλακισμένη κάτω απ'το λόγο. Αυτή είναι η συνεχής αναφορά του. Ο λόγος που ακούμε, είναι μία ένδειξη των όσων δεν ακούμε. Είναι μία αναγκαία υπεκφυγή, μία βίαιη πανουργία, ένα αγχώδες ή εμπαικτικό προπέτασμα καπνού, που κρατάει τη γλώσσα καθηλωμένη. Όταν η πραγματική σιωπή επικρατεί, μας απομένει ακόμα η ηχώ, αλλά είμαστε πιο κοντά στη γύμνια. Ο λόγος είναι, ανάμεσα σ'άλλα, ένα μόνιμο στρατήγημα για να καλυφθεί η γύμνια.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές τη στραπατσαρισμένη φράση: "έλλειψη επικοινωνίας", κι αυτή τη φράση την επισυνάπτουν σταθερά στο έργο μου. Προσωπικά, πιστεύω, το αντίθετο. Νομίζω πως επικοινωνούμε θαυμάσια μεσ'στη σιωπή μας, μέσα σε ότι δεν προφέρεται. Προσπαθούμε, όμως, αδιάκοπα να ξεφύγουμε, κάνουμε απεγνωσμένες απόκειρες να μείνουμε κλεισμένοι στον εαυτό μας. Η επικοινωνία παραείναι ανησυχητική. Παραείναι φοβερό να ειχωρήσεις στη ζωή ενός άλλου. Να αποκαλύψει στον άλλο την εσωτερική σου φτώχεια, είναι μία προοπτική που σε κάνει να τρομάζεις.
Δεν θέλω να πως μ'αυτό πως δεν υπάρχει πρόσωπο έργου που να λέει ότι πραγματικά εννοεί. Κάθε άλλο. Έχω ανακαλύψει ότι κατά κανόνα έρχεται μία στιγμή που αυτό συμβαίνει, όπου το πρόσωπο λέει, ενδεχομένως, κάτι που δεν το είχε ξαναπεί. Κι όταν αυτό γίνεται, ότι λέγεται είναι πια αμετάκλητο.

Αυτοπαρουσίαση του Χάρονλντ Πίντερ στο έργο του "Προδοσία"