Mία ματιά έξω (ή μέσα;) από τα κάγκελα

ΠΡΟΣ ΠΟΙΑΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ (Κική Δημουλά)

Σε ακούω, νερό.
Αχνά τον ήχο σου υγραίνεις
όπως αχνά ακούγεται
του άστατου ανέμου ο ασπασμός
στο μέσα έξω άηχο πρόσωπο μιάς καμπάνας.

Αβέβαιο κινείσαι.
Σαν τα πρώτα βήματα
κοντά χρονιάρας λέξης φοβισμένης
πού κάθε τόσο πιάνεται απ'τη φούστα
μιάς στέρεης σιωπής για να μην πέσει.

Ότι υπάρχεις, νερό, σε πιστεύω
υπάρχεις

ότι βρέθηκαν λείψανα του κελαρύσματός σου
θαμμένα σε αρχαίους οικισμούς εξιστορήσεων
βρέθηκαν

ότι λοξά σταγονίδια του ήχου σου νοτίζουν
το μπροστινό τζάμι της πορείας μας
νοτίζουν

ότι λαγοκοιμάσαι στους πορώδεις
ξενώνες των αρμών περονιάζοντας
του ταβανιού το κατωσέντονο
και τα απόκρυφα εσώρουχα των τοίχων
λαγοκοιμάσαι

το ερώτημα είναι
όταν τα βήματά μας αχνά νοτίζουν
το μπροστινό τζάμι της αισθήσεως πως ερχόμαστε
ερχόμαστε
ή φεύγουμε θαμπά από το πίσω τζάμι;

Διπλής κατευθύνσεως η απατηλότης.


(απάντηση στην ερώτηση "Μπορεί να υπάρξει; [Μία Ελεύθερη Κοινότητα]")