Ανάβαση

Ξεκινήσαμε ένα πρωί να περπατήσουμε ένα μονοπάτι για να ανέβουμε στην κορυφή ενός λόφου. Στον δρόμο, όμως, χαθήκαμε και αντιληφθήκαμε ότι γυρίζουμε συνεχώς εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Εκείνη την ώρα χτυπάει το τηλέφωνο και ένας φίλος μας πληροφορεί ότι τα σύννεφα μίας μεγάλης καταιγίδας πλησιάζουν γρήγορα προς την μεριά μας. Κάτι τότε μας έπιασε, μία εσωτερική παρόρμηση, και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τρέχοντας το βουνό κατακόρυφα. Αψηφήσαμε την απότομη κλίση και τα χώματα, τους θάμνους που γίνονται όλο και ψηλότεροι, τα δέντρα που τα ξερά κλαδιά τους χαμήλωναν και γίνονται όλο και πυκνότερα. Μετά από λίγο παγιδευτήκαμε.  Ήταν δύσκολο να φανταστούμε ότι ένα δάσος μπορεί να είναι ένα  τόσο κλειστό σύστημα, κι όμως, κάθε επόμενο βήμα μας, είτε προς τα μπρός είτε προς τα πίσω, έγινε πάρα πολύ δύσκολο.

Οι καρδιές μας άρχισαν να χτυπάνε δυνατά, αρχίσαμε να πανικοβαλλόμαστε και να μεμψιμοιρούμε σκεπτόμενοι « πώς έγινε εμείς να φτάσουμε σε αυτό το σημείο». Και εκεί που όλα έμοιαζαν χαμένα, βλέπουμε πάνω σε ένα βράχο μία ανθρώπινη φιγούρα. Ήταν ένας τύπος εξαιρετικά συμπαθητικός, φαφούτης, φορούσε ένα καπέλο Παναμά, του έλειπε το ένα χέρι και είχε το πιο υπέροχο χαμόγελο που έχεις δει! Φυσικά και είδε την απόγνωση στα πρόσωπά μας και μας έγνεψε να προσπεράσουμε τον επόμενο βράχο και έτσι συναντήσαμε το μονοπάτι της επιστροφής.

Πριν φύγουμε τον ρωτήσαμε:

-         Tι είναι αυτό που μας περιοριόρισε να βρούμε τον δρόμο μας;

Και μας απάντησε:

      -    Εδώ πέρα στην ερημιά, μην ρωτάτε πώς έγινε να παγιδευτείτε αλλά πώς θα βγείτε από την θέση στην οποία βρεθήκατε. Για τον άνθρωπο,  δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός από τον εαυτό του όταν βρεθεί μέσα στο δάσος ή μέσα στην σπηλία.»

Κατεβήκαμε μαγκωμένοι και με μία αίσθηση αμηχανίας. Είχαμε, όμως, ο ένας τον άλλον!