Ένα βήμα έξω από το Eγώ

Did I perhaps learn from it the long clear silence?

Or did it learn from me?

Or has each of us devised it himself?

Φρέντριχ Νίτσε, τάδε έφη Ζαρατούστρα

Be careful darkness! Already what was it touched me?

I thought my lover had gone, else darkness and he are one,

I hear the heart-beat, I follow, I fade away.

Walt Witman, The Sleepers

Ένα βήμα έξω από το Eγώ

Αυτά τα λόγια ταξιδεύουν προς τα εσένα από τα μεσημέρια του καύσωνα

που οι γονείς μας δεν μας αφήνανε να βγούμε έξω για να μην μας τσιμπήσουνε τα φίδια.

Θυμάσαι;

Περιμέναμε ανυπόμονα να πάει πέντε,

πέντε και δέκα,

πέντε και τέταρτο,

Και τώρα, να, που ο ουρανός λάμπει με το χρώμα του καλοκαιριού.

Το σεντόνι απλώθηκε,

Το μεγάλο μας θεατρικό είναι έτοιμο

και όλη η γειτονιά ήρθε να μας παρακολουθήσει,

να βάζουμε τελεία στο ερώτημα:

- Όλα είναι εδώ;

- Ναι, όλα είναι εδώ.

Λέγοντας «εδώ»

δεν εννοώ τα γεωγραφικά όρια ενός τόπου,

Αλλά «το δώρο του παρόντος»

Που λαμβάνει ο μαραθώνιος κολυμβητής

Όταν, φτάνοντας στην ακτή, πρωτοδιακρίνει την ανάκλαση του βυθού.

Σε βλέπω να φτάνεις και αναγνωρίζω μία σύνδεση, δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν ψάχνω βοήθεια ή πασχίζω βοήθεια να δώσω. Θέλω να σου μιλήσω για μια εικόνα που είδα:

Τον περιπατητή να κινείται δίπλα από έναν μεγάλο ήλιο, ποιός ήταν πιο μεγαλόπρεπος δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί απέναντι στην καταβύθιση του φωτός, αυτό που ξεχώριζε ήταν η λοξόδρομη διαδρομή του.

Αυτά τα λόγια που φτάσανε σε εσένα,

αυτές οι λέξεις είναι τώρα κάτι διαφορετικό,

μας συντροφεύουνε δίπλα από έναν ήλιο που βασιλεύει.

Έκανα ποδήλατο και σκεφτόμουνα,

ότι το Εγώ είναι σαν ένα μικρό παιδί που θέλει να παίξει και δεν το παίζουνε.

Νομίζει ότι του ανήκει ο χρόνος και θέλει να τον κατοχυρώσει,

Νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να έχει δίκαιο και να ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Τι αξίζουν όλοι αυτοί οι κανόνες; Και ποιός τους φτιάχνει; Τον λογαριασμό αυτόν ποιός θα τον πληρώσει; Εμένα τι μου ανήκει;  Η οικογένειά μου; Τα παιδιά μου; Είναι δικά μου; Αυτές τις σκέψεις μου τις θες;  Τι αξίζει όσο το δάκρυ της συγκίνησης; Ένα ποτάμι δακρύων που σε βγάζει; Κι αν ένα δάκρυ μπορεί να τσακίσει τις πανοπλίες της ψυχής, τι μπορεί να σου κάνει μία θάλασσα; Τον από δάκρυα ωκεανό ποιος μεγάλος εξερευνητής τον διέσχισε;

Τι σημασία έχει το «που θα φτάσω» και «το πόσο θέλω ακόμα»

αφού στο τέλος από εσένα θα ζητήσω καταφύγιο.

Το θέμα δεν είναι που θα φτάσεις αλλά να πάρεις κι άλλους μαζί.

Να γίνεις εσύ η πρώτη,

Να γίνουμε ο άνθρωπος-βόλι:

Σκάγια που όσο προχωράνε συμπυκνώνονται

Βόλι που ταξιδεύει

και ξαναγίνεται άπειρες φορές το σύμπαν.

Στα αυτά τα σημεία τριβής συναντιόμαστε,

ένα βήμα έξω από τους κύκλους,

στις νέες τριανταφυλλένιες αυγές,

στων ωκεανών τις απογευματινές παλίρροιες

όπου συντίθεται και θρυμματίζεται αυτός ο κόσμος.