H απόβαση

All things hang like a drop of dew

  Upon a blade of grass

William Butler Υeats

Τhe dewdrop rounding its sphere in the dusk of the lily

            Is not unlike yourself gathering your soul in the heart of God.

Kahlil Gibran

Η απόβαση

«H μέρα που συναντιόμαστε έφτασε και ο σπόρος που μου χάρισες φύτρωσε στην αυλή μου. Ξεκινάει το ταξίδι μίας μεγάλης αναζήτησης και το υγρό στοιχείο είναι πανταχού παρόν: στο χορτάρι και στα φυτά, οι σταγόνες της πάχνης κρέμονται στους βλαστούς κι άπονα κυλούν, συναντιόνται στο πράσινο φως του ποταμιού, αντανακλώντας το μονοπάτι του δύων ηλίου.

Mία σταγόνα κρέμεται, και μεγαλώνει ως δάκρυ και ως κύμα που σε σπρώχνει στην ακτή, ένας καθρέφτης χωρίς αρχή και τέλος όπου αναγνωρίζεις ποιος είσαι και τι πραγματικά σημαίνει η λέξη «πατρίδα».

H μέρα που συναντιόμαστε έφτασε και περιμένοντας την άφιξή σου, ο χάρτης των ωκεανών που μου χάρισες παίρνει σήμερα την θέση του στο σπίτι μου

Τι είναι ο χάρτης;

Δεν είναι παρά ένα κομμάτι χαρτί.

Αλλά αν τα σχήματα στο χαρτί, μπορεί να του δίνουν μία απρόσμενη αξία

τότε ένας χάρτης είναι η συμπύκνωση πολλαπλών αξιών.

Άλλοι κορνιζάρουν τους χάρτες σε μαύρο φόντο

εις μνήμην των χαμένων πατρίδων.

Άλλοι τους κλείνουν σε μπαούλα, να σαπίζουν σε συλλογές ή ασφαλείς να περιμένουν σε αρχεία.

Όμως κάποιος γέρος σοφός είπε, κάποτε, ότι οι χάρτες πρέπει να επιδεικνύονται

σαν πολεμικά λάβαρα

σημαίες χωμένες βαθιά στο έδαφος των γενεαλογικών μας δέντρων, ή σκισμένες να παφλάζουν - κύματα των επιθυμιών -

ή ακόμη κομματιασμένοι να αιωρούνται σαν σκόνη που επισκιάζει της πόλης μας τις παρελάσεις.

Αυτό το κομμάτι χαρτί,

άνθρακας και υδρογόνο, -  κομμάτι από την σάρκα μας – είναι φτιαγμένος

όχι για να υποδείξει την κατεύθυνση των ποταμών

όχι για καταστήσει μοναδική την υπερπόντια πορεία του προκατόχου του

αλλά περισσότερο για να μας θυμίζει

ότι κι αν οι δυνάμεις τελειώνουν

κι αν ο πόνος σ εξαντλεί

να μην αφήσεις αυτή την διαδρομή στην μέση.

Αυτό ας σου θυμίζει αυτός ο χάρτης

μαζί με όσους χάθηκαν στο πέρασμα

ή που σταμάτησαν γεμάτοι «θέλω» ταπεινωμένα.

Πέρασε καιρός από τότε που αποφάσισες ότι για να πάρεις μέρος στην Οδύσσεια σαλπάρεις σε πλήρωμα ομαδικό. Φτιάξετε ένα ξύλινο καράβι που ακόμα και τώρα μοσχοβολά ρετσίνι, κομμάτι κομμάτι πλανήσατε τα ξύλα, και συλλογικά μεθύσατε από αναθυμιάσεις. Και ύστερα, οπλισμένοι κινήσατε για το αρματωμένο ταξίδι προς τις γιατρεμένες πληγές.

Θυμάσαι;

Άπλωσες τον χάρτη, έβαλες πάνω το δάχτυλο και αποφάσισες για το βάθος και το μάκρος του προορισμού, τράβηξες μία μεγάλη γραμμή και έβαλες τον τίτλο: κατάκτηση.

Όσο προχώραγες, τόσο έχανες πανοπλίες και όσο πιο άδεια τόσο πιο επικίνδυνη γινόσουν, γιατί το μεγαλύτερο όπλο είναι δυνατότητα, να κινηθείς, πέρα από τους περιορισμούς των οχυρωματικών έργων.

Τελικά ποιος είναι ο κατακτητής και ποιος ο κατακτημένος, όταν φτάνεις σε εκείνη την κορφή και βλέπεις το κενό; Ποιά πραγματικά είσαι όταν αντικρίσεις την λιμνούλα που καταπατημένη άφησαν τα αγριοπούλια πίσω να γεμίσει ζωή, ο αναταρασσόμενος πυθμένας της;

Είμαι 36 χρονών και τώρα ξεκινώ

πάει καιρός από τότε που χάραξα το όνομά μου στην πόρτα,

διψάω και αναζητώ για όσο μπορώ, πριν σταματήσω

να ζω από μνήμης

τις σταγόνες που κυλούν πάνω στο γρασίδι

την ηρεμία και την στιγμή της απόβασης, τον πόλεμο και την ειρήνη

τις τελευταίες κρεμάμενες σταγόνες της περαστικής βροχούλας

και το συμπέρασμα που μοιράστηκες χαρίζοντάς μου αυτόν τον χάρτη.