Απόβαση

Eλαφρόποδος αυτό το πρωινό,

υπερήφανος και διασκορπισμένος σαν τα πουλιά, ψάχνω το όνομά μου.

Φτάνω και αποβιβάζομαι στο πρώτο γράμμα που είναι το Δ.

Δέλτα για το ρήμα - δαμάζω, το ουσιαστικό – δύναμη,

κυκλωτική, κυμάτισσια, που θέλει να αγκαλιάσει,

την δίψα για την πηγή,

που δεν βρίσκεται σε ρυάκια που τρέχουν στα γάργαρα βουνά,

αλλά σε υπόγεια αποθήκη βουνίσιων σπαραγμών,

για αυτό το κάτι που σε διώχνει.

Κατέβηκα σε μία προβλήτα, και κάθισα μέσα στη νύχτα,

Κι έγινα μέρος του λιμανιού και μίλησα,

και ρώτησα για όλες τις αναχωρήσεις και τις επιστροφές που έχει δει.

Έτσι το αποφάσισα, αυτό που ήμουν απαρνήθηκα και ίδια με αυτή την αποβάθρα που σαν μία λειψή γέφυρα μου έμοιασε,

έγινα ένα χέρι που ζητάει.

Ακολούθησέ το και σε οδηγεί στο Π.

Πι για το επίθετο – παντοτινή, το ουσιαστικό – προδοσία.

Ο μεγαλύτερος φόβος είναι ώριμο φρούτο στα χέρια του μοναχικού.

Και η προδοσία είναι ανοιχτή πόρτα σε φυλακή,

για να δεις τον εαυτό σου,

πρέπει να διαπεράσεις τις λεπτές της μπάρες.

Το τρίτο γράμμα σε φτάνει στο Τ.

Ταφ, το ρήμα τρυγώ, το ουσιαστικό - τέλος,

Η ζητιανιά μου είναι χαμερπής,

ακονισμένη από την τριβή με τα χαλίκια

απέκτησε μία κόψη αυτογνωσίας.

κοιτώντας τις αντανακλάσεις της αναζητώ διεξόδους

πατώντας τις πέτρες, ανηφορώ σε κυκλικό χορό,

ρουφώ από τα χαλίκια το αίμα μου και

γίνομαι πυροαναφτής και κυκλοδημιουργητής

απευθύνω χαιρετισμό

στους απανταχού ξένους και μετανάστες,

σε όσες ψάχνουν,

είναι λειψές και συνεχίζουν

μέχρι το τέλος.