Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Για τις καινούργιες αλλαγές

Η ευτυχία και το παράλογο είναι δύο παιδια της ίδιας γης. Είναι αχώριστα. Το λάθος θα ήταν αν λέγαμε ότι η ευτυχία γεννιέται αναγκαστικά από τη γνωριμία με το παράλογο. Συμβαίνει, ωστόσο, το συναίσθημα του παραλόγου να γεννιέται από την ευτυχία.

Από τον μύθο του Σίσσυφου του Καμύ

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Kατά την γνώμη μου

Κερδισμένος στην ζωή βγαίνει αυτός που παίζει το ματσ μέχρι το τέλος και όχι αυτός που περιμένει να τελειώσει ο χρόνος με έναν πόντο κερδισμένο.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Eίμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας

Eίμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. Όταν τραγουδάμε εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων όταν σκύβουμε εμπρός στα άχυρα μιας καμμένης πόλεως όταν προσεταιριζόμεθα την ψιχάλα του ρίγους είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι να πούμε ναι χωρίς το μέλλον του προορισμού μας. Eίμεθα όλοι εντός του μέλλοντος μιας πολυσύνθετης σημαίας που κρατεί τους εχθρικούς στόλους εμπρός στα τείχη της καρδιάς μου κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιούντες ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις χωρίς να νοηθή το αντικείμενον της πάλης. Στιγμιότυπα μας απέδειξαν την ορθότητα της πορείας μας προς τον προπονητήν του ιδίου φαντάσματος της προελεύσεως των ονείρων και του καθενός κατοίκου της καρδιάς μιας παμπαλαίας πόλης. Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας θα φανούμε γυμνότεροι και από την άφιξι της καταδίκης παρομοίων πλοκαμιών και παστρικών βαρούλκων γιατί όλοι μας είμεθα εντός της σιωπής του κρημνιζομένου πόνου στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός μας.




---------------------------------------------------------------
Μόλις ανεβάζω αυτή την δημοσίευση βλέπω το μπλόγκ του Αιμόφιλου. Είναι ωραία να βλέπεις έναν άνθρωπο να λέει κάτι παραπάνω. Εγώ έκανα ένα copy-paste, έκανα το κομμάτι μου, λειψός όσο ποτέ συνεχίζω.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Oμιλεί ο Νάρκισσος

-->
Νarcissae plucandis minibus
Κρίνοι, περίλυποι, ω αδελφοί, από ομορφιά εγώ λιώνω
Γιατί πολύ την ίδια σας επόθησα την γύμνια
Και προς εσάς, ω Νύμφες, Νύμφες, Νύμφες των πηγών
Τα μάταια δάκρυά μου έρχομαι μες τη σιωπή να δώσω
Γιατί οι ύμνοι του ήλιου σβήνουνε!
Έφθασε, να η εσπέρα.
Νοιώθω τα χόρτα τα χρυσά ν’αυξάνουν στο άγιο θάμπος
Και τον καθρέφτη της υψώνει η επίβουλη σελήνη
Αν, απ΄τη νύχτα που έφθασε η γυμνή πηγή έχει σβήσει.
Έτσι, ριχτός μέσα σ’αυτά τ’αρμονικά καλάμια
Απ΄την περίλυπη ομορφιά μου ω σάπφειρε, αργολυώνω
Παλιέ πανάρχαιε σάπφειρε και μαγική εσύ κρήνη
Όπου το γέλιο εξέχασα του πρωτινού καιρού μου.
Πόσο θρηνώ τη διάφανη και τη μοιραία σου λάμψη
Ω κρήνη πένθιμη για τα δάκρυά μου ετοιμασμένη,
όπου τα μάτια μου άντλησαν σε έναν γαλάζιο όλεθρο
την όψη μου από λούλουδα.νωπά στεφανωμένη!
Γλυκειά είναι η εικόνα αλίμονο! κ’ είναι τα δάκρυα αιώνια!
Μες στα γλαύκα αυτά δάση και τ’αδερφικά τα κρίνα
Κυματιστά αναδεύεται ένα φως ακόμη, μόνος
Αμέθυστος που αρκεί για να μαντεύσεις το μνηστήρα
Στο κάτοπτρό σου που το φως σου τάθυμο με σέρνει,
Χλωμος αμέθυστος, ω εσύ καθρέφτη άκριτου ονείρου !
Να, στο νερό η λουσμένη απ΄το φεγγάρι και τη δρόσο
Σάρκα μου που η χλευαστική κύπουλη κρήνη υψώνει
Να τ’ασημένια μπράτσα μου με τις λαμπρές κινήσεις.
Τα οκνά μου χέρια απαύδησαν στο λατρευτό χρυσάφι
Αυτόν το δέσμιο να καλούν που έχουν ζωστό τα φύλλα
Και στην ηχώ τα ονόματα των σκοτεινών θεών ρίχνω!
Χαίρε, ανταύγεια στα κλειστά, ηρεμαία νερά χαμένη!
Νάρκισσε, η ώρα αυτή η ύστατη ένα απαλό είναι μύρο
Για τη γλυκειά καρδιά. Σ’αυτό το άδεια το μνήμα επάνω
για το νεκρό ξεφύλλισε το επιθανάτιο ρόδο.
Το ρόδο ας είσαι, που μαδά, χείλι μου το φιλί του
Για να κοιμάται το είδωλο γαλήνιο στ’όνειρό του,
Γιατί μονάχη, απόμακρη, μιλά ηρεμαία η νύχτα
Στ’άνθη τα τόσο ανάλαφρα κίσκιους χλωμούς γεμάτα
Μα μες στα σμύρτα τα μακριά η σελήνη διασκεδάζει.
Λατρεύω σε, ω αμφίβλολη κάτω απ’αυτά τα σμύρτα!
Σάρκα ανθισμένη θλιβερά για τη μοναξιά μόνο,
Που καθρεφτίζεται έκθαμπβη μες στο υπνωμένο δάσος,
Ω αβρή μιάς πριγκήπισσας κενός εφήβου σάρκα.
Η απατηλή ώρα είναι γλυκειά για τόνειρο στα βρύα,
Κη σκοτεινή ηδονή γεμίζει αυτό το σύσκιο δάσος.
Νάρκισσε, χαίρε ή πέθανε! Έφθασε η αμφιλύκη!
Ο αυλός επάνω στο γλαυκό το ενταφιασμένο ψάλλει
Των ηχηρών των κοπαδιών, που φεύγουν, την πικρία.
Στα χείλη αυτά τα ρουμπινιά, στο ασάλευτο νερό, ω όμοια
Με την εσπέρα, ευλαβική ομορφιά, βουβή ομορφιά μου,
Κρατεί το νύχτιο αυτό κι αβρά μοιραίο φίλημά μου,
Χάδι που αυτό το κρύσταλλο η ελπίδα του αλλοιώνει.
Πάρτο μαζί σου, μες τη σκιά, ω εξόριστή μου σάρκα,
Και στάλαξε για το φεγγάρι, αυλέ απομακρυσμένε
Στάλαξε δάκρυα μακρινά μες σαργυρές υδρίες!
-------------------------------------------------------


To ποιήμα αυτό είναι του Πωλ Βάλερι, το βρήκα σε ένα παλιό περιοδικό του 33, δεν θυμάμαι ποιός το μετέφρασε. Είναι μέρος μίας αναζήτησης που προσπαθεί να εντοπίσει ένα μεγάλο πρόβλημα (προσωπικό αλλά και κοινωνικό με ένα τρόπο) που αποκαλώ Ναρκισσισμό και να κάνει κάτι για αυτό. Αφιερωμένο σε εμένα!

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Κελαηδήστε

Κελαηδήστε ωραία μου πουλάκια κελαηδήστε

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Όχι στο όνομά μας


Χωρίς να το σκεφτώ πολύ πολύ συμμετέχω στην κίνηση αντιπληροφόρησης που προωθείτε στην μπλογκόσφαιρα από το μπλόγκ Όχι στο Όνομά μας
σχετικά με τον αγώνα των κρατουμένων και δημοσιεύω το παρακάτω κείμενο. Η συνέχεια οφείλει να βρίσκεται στον δρόμο!


“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08
“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08
Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.
Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.
Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.
Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.
Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Eπαναδιατυπώνω

I never knew when his words would turn into mockery. Was he afraid of definite assertions or did he not believe in anything definite?
- Why are you constantly going away? To maintain the illusion of freedom? Does that mean that freedom doesn't exist?
- It does and it doesn't. I go in circles, I go away and come back. Free and bound. Then should I go or stay? Because apparently it doesn't matter. If I'm bound then I'm not free. And if the goal is to come back then why go away?
- But that's the point of it all' to come back. To long for someplace else, to leave and to arrive again that you have tied to, you wouldn't want it or any other world either; you would not have to depart from because you would be nowhere. And you are also nowhere if that's the only place you have. Because then you don't think about it, long for it or love it. And that's not good. You need to think to long for something to love. So get ready to go.

Ποτέ δεν ήξερα πότε τα λόγια του θα γίνονταν εμπαιγμός. Φοβόταν τους απόλυτους ισχυρισμούς ή μήπως δεν πίστευε σε τίποτα απόλυτο;
- Γιατί φεύγεις συνεχώς; Για να διατηρήσεις την ψευδαίσθηση της ελευθερίας; Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ελευθερία;
- Υπάρχει και δεν υπάρχει. Κάνω κύκλους. Φεύγω και επιστρέφω. Ελεύθερος και δεσμευμένος.
- Tότε πρέπει να μείνω ή να φύγω; Γιατί προφανώς δεν έχει κανένα νόημα. Αν είμαι δεσμευμένος τότε δεν είμαι ελεύθερος. Και αν ο σκοπός είναι να επιστρέψω, τότε γιατί να φύγω;
- Mα αυτή είναι η ουσία: να επιστρέφεις. Να επιθυμείς ένα άλλο μέρος, να φεύγεις και να φτάνεις ξανά στο μέρος με το οποίο έχεις δεθεί. Αυτό το μέρος δεν θα το ήθελες, όπως και κανένα άλλο μέρος στον κόσμο. Αλλά από εκεί δεν θα χρειαζόταν να αναχωρήσεις, γιατί θα βρισκόσουν ήδη στο πουθενά. Άλλωστε, είσαι στο πουθενά αν αυτό είναι το μόνο μέρος που έχεις. Γιατί τότε δεν το σκέφτεσαι, δεν το λαχταράς ή δεν το αγαπάς. Και αυτό δεν είναι καλό. Χρειάζεται να επιθυμήσεις κάτι για να το αγαπήσεις*. Για αυτό ετοιμάσου να φύγεις.


------------------
Από το βιβλιο Death and the Dervish του Μesa Selimovic. το απόσπασμα είχε χρησιμοποιηθεί στο Εργαλείο Νο 5 (pdf) (όχι ολόκληρο), το επαναδιατυπώνω μιάς και το ξαναφέρνω πολύ στο μυαλό μου και το'φερέ στην κουβέντα με έναν μεταφυσικό τρόπο η Τίνα όπως μου το επικοινώνησε με το Ταξίδι&Πράξη. Δεν είμαι σίγουρος αν η μετάφραση είναι η κατάλληλη (ευχαριστώ Δημητρούλα για την προσπάθεια) για αυτό ανεβάζω και το αγγλικό κείμενο.

* Καταλαβαίνω ότι θέλει να πει ότι χρειάζεται να κατασκευάσεις-να εφεύρεις την επιθυμία σου για να αγαπήσεις κάτι.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Αποχαιρετισμός μίας επιστροφής

-->
Tι τρομερή ελευθερίαη μοναξιά..
Μέχρι η ανικανοποίητη επιθυμία να τινάξει
από τον πόνο το κορμί στον αέρα.
Ερεντίζ Ατασού


Στην μέση του δρόμου
Σημείο που ορίζει αυτό το διάνυσμα
Ορίζω τις συντεταγμένες του χώρου.

(Bέγας, Aκτούρος, Πολικός Αστέρας)

Πάνω στο ισιάδι της λευκής επιφάνειας
Έπιασα πέντε πέτρες και τις έριξα
Μία μία πήραν την θέση τους
Μία μία αρχίζω να μαζεύω
Με πρώτη την μονιασμένη όψη της μητέρας μου
(το δάχτυλό μου στροβιλίζει γύρω από το κρυμμένο δαχτυλίδι)
Με δεύτερη ένα κορίτσι που το λέγανε Γεύση,
(Φορούσες ένα άσπρο λουλούδι στο αυτί)
Με τρίτη την δυστυχία της προσμονής
Μετατόπιση της ζυγαριάς, απώλεια του βαριδίου
Με την τέταρτη ρίψη
εστιάζω στην πέτρα που ίπταται και στο υστερόγραφο πάω για όλα.

Φαντάζομαι τον ήλιο και δίπλα του το μισό φεγγάρι και ένα λεωφορείο που σε πηγαίνει προς το σπίτι το γαλήνιο ή τις ανήσυχες απομακρυσμένες πόλεις.

(Άλλαχ Μουέμπερ φώναζαν και ρίχνονταν στην μάχη).

Επανερχόμενος βρίσκομαι μόνος.

(Ντενέμπ, Αλταϊρ, Βέγας)

Όταν παίζω τον τελευταίο μου γύρω όλες οι πέτρες βρίσκονται ανάποδα στο χέρι σε κάτι ήσυχες ώρες με μαρτύρια στο δωμάτιο όπου μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι χίλιοι ήλιοι αποκαλύπτονται με σκορπιούς και φίδια να σέρνονται να ακούγονται και να μην υπάρχουν.

Υπάρχουν στιγμές που ξέρω ότι
το μαχαίρι που αναζητώ θα είναι άκαμπτο και θα έχει
Θολό κρυστάλλινο θηκάρι.

Όταν όλα αρχίζουν ξανά σε παίρνω στα χέρια μου και σε πετάω ψηλά. Φεύγω και ξαναγυρίζω σε εσένα.
--------------------------------------------

(Στην Ελευθερία)

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Peak oil και κρίση



Πριν κάποιο καιρό είχα ανεβάσει μία δημοσίευση σχετικά με το ζήτημα του peak oil (ανώτατο σημείο πετρελαϊκής παραγωγής) και τον τρόπο που μπαίνει από το γνωστό ντοκιμαντέρ The end of Suburbia και την σχετική βιβλιογραφία. Μου είχε φανεί τότε ένα αρκετά ξεκάθαρο θέμα και προσπάθησα να πλησιάσω με έναν κριτικό τρόπο. Έτσι στο τέλος της δημοσίευσης μπήκαν κάποια ερωτήματα τα οποία για καιρό έμειναν αιωρούμενα.

Τον τελευταίο καιρό με όλη αυτή την συζήτηση με την κρίση διάβασα και μου έκανε εντύπωση ένα σχετικό άρθρο του Καφετζή με τίτλο The peak oil complex, Commodity, Fetishism and Class Struggle το οποίο τουλάχιστον πρέπει να ενισχύει την διστακτικότητα με την οποία πρέπει κανείς να αντιμετωπίζει την τάση του peak oil. H βιβλιογραφία του peak oil είναι ελλιπής και απλουστευτική ως προς την σύνδεση ενεργειακού ζητήματος και κοινωνίας ενώ κρίνεται ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποπροσανατολιστικά προς το ευρύ κοινό και να φανεί εχθρική ως προς οπτικές ανταγωνιστικές στο καπιταλιστικό σύστημα.

Το άρθρο του Καφεντζή παρουσιάζει το peak oil ως άλλη μία ρητορική για το πώς αυτός ο καπιταλισμός δεν μπορεί να στηρίξει την σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία και μας οδηγεί σε μία μακρά κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Από την μία μεριά η οπτική του peak oil φαίνεται, με μία πρώτη ματιά, να αποτελεί ένα κριτικό εργαλείο απέναντι στον καπιταλισμό. Όμως σε τελική ανάλυση μπορεί να φτάσει να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει επιθέσεις σε κοινωνικά δικαιώματα στο όνομα του «να ξεφύγουμε από την ενεργειακή κρίση».

H βιβλιογραφία για το peak oil αποτελείται από α) έναν εμπειρικό υπολογισμό της παγκόσμιας παραγωγής πετρελαίου περίπου τα τελευταία 150 χρόνια β) μία εξήγηση για το πώς η καμπύλη δείχνει την εξέλιξη της πετρελαϊκής παραγωγής για περίπου 300 χρόνια γ) μία «αύρα» πολιτικής αντίδραση σε όλο αυτό.

Η κριτική του Καφεντζή στο σύμπλεγμα του peak oil μπορεί με σύντομο τρόπο να συνοψιστεί στα παρακάτω σημεία:
1) To άθροισμα των καμπύλων ξεχωριστών χωρών με σκοπό να εξαχθεί μία παγκόσμια καμπύλη δεν είναι απαραίτητα τέτοια καμπύλη. Επίσης δεν βάζει πουθενά την ιστορία (ταξικοί αγώνες και αγώνες ιθαγενών) στην διαμόρφωση αυτών των καμπυλών.
2) Πώς μπορεί να είναι τόσο σίγουροι οι υποστηρικτές του peak oil για το αναπόφευκτο της καμπύλη χωρίς να συμπεριλαμβάνει στην διαμόρφωσή της την αβεβαιότητα που προκύπτει από τις αλλαγές στην επιστημονική γνώση, την τεχνολογία και την ανθρώπινη εφευρετικότητα;
3) Η ρητορική του peak oil έχει ένα στυλ πατροναρίσματος και αυστηρότητας. Είναι ένας λόγος κυρίως για εναλλακτικές μορφές ενέργειας χωρίς μία εναλλακτική κοινωνία. Μία κοινωνία όπου έστω θα κυριαρχούν οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας δεν θα είναι απαραίτητα μία πιο ελεύθερη κοινωνία.
4) Τελευταίο και πιο σημαντικό: Η βιβλιογραφία του peak oil παρουσιάζει το πετρέλαιο ως σημαντικό λόγω μίας αντικειμενικής αξίας χρήσης που έχει και όχι ως κάτι που αξιολογείται από κάποιους άλλους ανάλογα με την θέση που έχει στο σύστημα. Μία θέση που έχει να κάνει με την λειτουργικότητά του στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την οποία προέρχονται και τα κέρδη της πετρελαϊκής βιομηχανίας. Τo peak oil παρουσιάζει τον καπιταλισμό ως ένα πράγμα, έναν ενεργειακό μηχανικό σχηματισμό και όχι ως κοινωνική σχέση. Αντίθετα ο Καφετζής υπογραμμίζει σε όλο αυτό το παιχνίδι την σημασία του πετρελαιοπαραγωγού προλεταριάτου, της στρατηγικής των καπιταλιστών και τις επιθυμίες των εισοδηματιών.

Απορία: Δεν κατάλαβα αυτό που λέει στο τέλος ότι θα απειληθεί με ιδεολογικό κάλυμμα το peak oil «η νέα στροφή της ταξικής πάλης που ενώνει τις εργατικές τάξεις στην λατινική αμερική, την αφρική, την ασία με κυβερνήσεις καταναλωτών και εθνικές οργανώσεις». Και γενικότερα όλα αυτό περί πετρελαιοπαραγωγού προλεταριάτου και του ρόλου του μου είναι ασαφές.

Επίσης θεωρώ ότι μία πολύ καλή ανάλυση για το ζήτημα του πετρελαίου βρίσκεται στο βιβλίο της Ομάδας RETORT με τίτλο Καταπονημένες Δυνάμεις: Kεφάλαιο και Θέαμα στη νέα εποχή του πολέμου, εκδόσεις των ξένων. Το 2ο κεφάλαιο του βιβλίου με τίτλο Αίμα για το Πετρέλαιο; επιτίθεται στο γνωστό σύνθημα της αμερικάνικης αριστεράς Νο blood for oil το οποίο, σύμφωνα με τουσ συγγραφείς του, συμβάλει στην μυστικοποίηση του πετρελαίου, προσφέρει μία οικονομίστικη εξήγηση της ιστορίας και παραμένει παγιδευμένο σε μία οπτική των κοινωνικών διαδικασιών με όρους «καλού και κακού».

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Αν ήταν

Αν η ευτυχία ήταν κονσερβοκούτι
το Εργαλείο θα ήταν αυτό:





Ευτυχία = Πράξη.

Η ευτυχία δεν υπάρχει. Συμβαίνει.

Έτσι και τα Εργαλεία μας οφείλουν να είναι τα υπό μεταμόρφωση κομμάτια μίας κινούμενης κατάστασης.

(αφιερωμένο σε όσους προσπαθούν να κάνουν τα βήμα αυτό από την θλίψη στην χαρά)

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2008

Mερικά καινούργια πολύ ενδιαφέροντα μπλόγκ

http://blogs.vrahokipos.net/mpineio/
Μία ακόμη ηλεκτρονική φιλοξενία του Βραχόκηπου σχετικά με τα δρώμενα της κατάληψη του Μπινείου στην πόλη της Μυτιληνης

http://www.freesalonica4.blogspot.com/
Μπλόγκ ενημέρωσης στα αγγλικά και τα ελληνικά για την υπόθεση του Βαγγέλη Μποτζατζή των 3 διωκώμενων συντρόφων και τις κινήσεις αλληλεγγύης

http://toxic-zine.blogspot.com/
Κόμιξ δρόμου που έχει ξεκινήσει να μοιράζεται σε σχολεία της Θεσσαλονίκης

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Φόβος

-->Βήμα ανάβασης στο σινικό τείχος που δεν έγινε και οχιά που κρύβεται κάτω απ’το ξερό κλαράκι. Σιωπή που δεν έρχεται και ερημιά που σε κατακλύζει Αδύναμη παρουσία, χαμένη, αμοίραστη, χρώματα αποδεκατισμένα με σφήνες που χώνονται βαθιά. Σχηματίζουν στον δρόμο εμπόδια. Bλέμμα. Μάτια. Ενός ανθρώπου δικού μου που πεθαίνει. Κι εγώ μαζί του, Φόβε μου, λέξη που δεν βγήκες, χέρι που δεν κατέβηκες γεμάτος σαν την προσμονή μίας καινούργιας ώρας, μόνος μέσα στο κινούμενο πλήθος, ανάμεσα στους μονόφθαλμους δεν θυμάμαι τι θα μπορούσα να δω παρά μόνο αυτό που προετοιμάζει και οπλίζει την χαρούμενη δύναμη της επιθυμίας σου. ------------ Εσύ τι πραγματικά φοβάσαι;


(Στον Μαύρο)

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Mέχρι το 2010!

Άκουσα τώρα τελευταία ότι λέει μέχρι το 2010 θα απαγορέψουν την κυκλοφορία σε όλα τα δίχρονα μηχανάκια μαζί με τις Βέσπες τις 200άρες. Οι τελευταίες μάλιστα θα κυκλοφορούν μόνο τα σαββατοκύριακα ως αντίκες.


Μα είναι δυνατόν; Εμείς χαίρουμε άκρας υγείας!

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

Mία παραίτηση απελευθερωτική

Στην στιγμή μίας μικρής πιεστικής σύγχησης σκέφτηκα:

Το παιχνίδι που παίζει μέσα μου με αυτό το κορίτσι είναι μέρος του ναρκισσιστικού μου ευατού που θέλει να αποκτήσει το σώμα και το πνεύμα της άλλης, του άλλου.

Να τους γαμήσει με το εργαλείο μου.
Να τους αποκτήσει με το εργαλείο μου.

Ήμουν (και είμαι) επηρεασμένος από το βιβλίο του Σπόνβιλ "Ο μύθος του Ίκαρου" (σίγουρα θα ακούσετε περισσότερα για αυτό αργότερα) το οποίο σε κάποιο σημείο λέει τα εξής:

Τρέλα του Νάρκισσου: να θέλεις να αποκτήσεις ένα εγώ που δεν υπάρχει! Και ο πόθος γυρίζει γύρω γύρω μέσα στο λαβύρινθό του: τη μη-απόκτηση του αντικειμένου του. Δεν θα βγούμε από αυτό τον λαβύρινθο παρά αν παραιτηθούμε. Αλλά θα ήταν τρέλα να παραιτηθούμε από την επιθυμία, θα ήταν αυτοκτονία να παραιτηθούμε από το εγώ. Η σοφία είναι να παραιτηθούμε από την απόκτηση.

Ήταν για εμένα μία σκέψη απελευθερωτική.

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Χαιρετώ προς το παρόν

Θα σας χαιρετήσω προς το παρόν. Σήμερα σταματάω μία δουλειά (γιούπιιιιιι!!!) στην οποία είμαι όλη μέρα μπροστά στο ίντερνετ. Από εδώ και πέρα δεν ξέρω ποιά θα είναι ακριβώς η σχέση μου με αυτό το μπλόγκ. Έχω μία περιέργεια να δω αν θα μου λείψει αυτό το πράγμα στο οποίο με οδήγησε από την μιά η αναζήτηση μίας διεξόδου για το εργαλείο μου και από την άλλη η ανία της αναγκαστικής πολύωρης παραμονής μπροστά σε έναν υπολογιστή. Ξεκινάω και εγώ σαν παιδί για μία βόλτα καλοκαιρινή η οποία μετά και έναν εμβόλημο εργασιακό μήνα θα παρατείνει την απουσία μου μέχρι το φθινόπωρο. Οπότε τα λέμε πιθανότατα από Σεπτέμβρη. Να περάσετε ωραία είτε στις εξοχές είτε στην πόλη που θα είναι άδεια και όμορφη με έναν τρόπο αυτές τις μέρες (με τα κατάλληλα σύνεργα φυσικά ; )). Να μοιραστείτε όμορφα τις στιγμές της χαράς όσο για αυτές της εσωτερικής πίεσης ας γίνουν αποδεκτές ως μία διαφορετική οπτική απολύτως κατανοητή (με τέτοια ζέστη!) και επιπλέον... τις στιγμές της ανάκαμψης ...δώσ του να καταλάβει!

Φιλία

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

Εικόνες







στη Βαλάντω και στη Γλυκερία

Κυριακή 13 Ιουλίου 2008

Τι σημαίνει

Ποίηση σημαίνει να δίνεις ρυθμό στις λέξεις. Ή αλλιώς να εκμεταλλεύεσαι το κενό που βρίσκεται ανάμεσά σους.

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

Οι αόρατες πόλεις

"Ταξιδεύεις για να ξαναζήσεις το παρελθόν σου;" ήταν στο σημείο εκείνο η ερώτηση του Χαν, ερώτηση που θα μπορούσε να διατυπωθεί και ως εξής: "Tαξιδεύεις για να ξαναβρείς το μέλλον σου;"

Και η απάντηση του Μάρκο: "To αλλού είναι ένας αντίστροφος καθρέφτης. Ο ταξιδιώτης αναγνωρίζει το λίγο που είναι δικό του, ανακαλύπτοντας το πολύ που ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα έχει".

Από το βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο "Οι αόρατες πόλεις", σελ 49

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Ο αόρατος άνθρωπος

Τι τέλειος δίσκος που είναι ο ασύρματος κόσμος των Στέρεο Νόβα! Συχνά ανατρέχω σε αυτόν. Mε ηρεμεί τις δύσκολες ώρες, άλλες φορές με βάζει σε μία διάθεση αναστοχασμού, άλλες με συνοδεύει στις στιγμές αυτές που συμβαίνουν κάτι μικρά ξεπεράσματα και ο ορίζοντας βαθαίνει. Ένας φίλος είχε πει ότι οι Στέρεο Νόβα τα έχουν πει όλα, πριν από εμάς, για μας. Σωστό νομίζω. Χτες το βράδυ όταν γύρισα στο σπίτι έβαλα τον "αόρατο άνθρωπο". Tο γουστάρω πολύ αυτό το κομμάτι και σας προσκαλώ να το ακούσετε.

Ο αόρατος άνθρωπος

Κάποτε ο αέρας του πολέμου
φτάνει ως εδώ με τις ράγες του τρένου
η έρημος απ' το μυαλό ενός στρατιώτη
τα γκρεμισμένα σπίτια στο τέλος μιας πόλης
ο ήλιος ανατέλλει μέσα απ' τη σκόνη
η πλάτη ενός ανθρώπου μεγαλώνει στην οθόνη
τώρα τα μάτια μου κοιτάζουν ευρυγώνια
κι όλες οι λέξεις στέκουν σα διαλυμένα βαγόνια
τα πρόσωπα σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια
τρώνε την αλήθεια με μια σιδερένια τανάλια
κάνουν συγκρίσεις με το παγκόσμιο πρωτάθλημα
αναλογίες που παίζουν θανάσιμα
ανοίγοντας κάπου ένα νέο πόλεμο
είναι σα ν' ανοίγεις ΜακΝτόναλντς στην ύπαιθρο
βρισκόμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε την τρέλα
μια νέα παρέλαση, την εθνική διασκέδαση
τη διεθνή διπλωματία που μοιάζει με διαφήμιση
ένα προϊόν που προσφέρει στον πολίτη μια απόδραση
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε

Αστραφτερή μέρα, σα θεός με τυφλώνεις
κόβεις στη μέση τη ζωή και με πληγώνεις
όταν το δίκιο έρχεται δεύτερο μετά το πρωτάθλημα
όταν δε ζεις τίποτα, σκέφτεσαι το διάστημα
σημειώνω μια προσπάθεια στο ημερολόγιο του χρόνου
ασπρίζουν ένα θύμα στη μέση του δρόμου
ένα χαμένο κορίτσι μάς κοιτάζει στα μάτια
γυρίζει στους δρόμους ψάχνοντας παλάτια
οι ερωτήσεις θα γίνονται κύκλοι γύρω απ' το στόχο
δε θα μοιάζει με άνθρωπο, δε θα είναι ούτε ζώο
οι πληγές του θα τον κάνουν να μοιάζει με άλογο
στα νομικά χαρτιά δε θα υπάρχει πουθενά
όσοι τον ψάχνουν θα ψάχνουν τον αόρατο άνθρωπο
όσοι δεν τον ξέρουν θα γυρεύουν τον αόρατο άνθρωπο
είναι ο τελευταίος σχεδόν που πλησιάζει τα σύνορα
ζητάει άσυλο γιατί κουράστηκε απ' το τίποτα
τώρα που οι βόμβες εκτοπίζουν τους πολίτες απ' τις πόλεις
αγγίζεις τα λουλούδια και σχεδόν ματώνεις
έτσι όπως τότε που ο ουρανός σκοτείνιασε
ήταν η πρώτη φορά που τα μάτια μου δακρύσανε

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Βουτιά στην πισίνα του Μακεδονία Παλλάς

Ομάδα νεαρών περί των 100 ατόμων εθεάθη εχθές το βράδυ της Κυριακής γύρω στην μία μετά τα μεσάνυχτα να εξέρχεται από τον χώρο του αντιρατσιστικού φεστιβάλ στην Θεσσαλονίκη με επιθετικές διαθέσεις. Οι νεαροί ταραξίες φωνάζοντας το σύνθημα "Εμπρός Λαέ βγες από την ρουτίνα, η μόνη λύση είναι βουτιά μεσ' την πισίνα" κινήθηκαν απειλητικά κατά μήκος της παραλιακής και εισέβαλλαν στον προαύλιο χώρο του γνωστού παραλιακού ξενοδοχείου της Θεσσαλονίκης "Μακεδονία Παλλάς". Eπιδεικνύοντας απαράμιλλο ζήλο στην διετέλεση του έργου τους, oι γνωστοί-άγνωστοι είχαν αρχίσει από νωρίς να προκαλούν την δημόσια αιδώ βγάζοντας ήδη από τον δρόμο τα σορτσάκια και τα μπλουζάκια τους τα οποία έδιναν και τα κρατούσαν οι συνεργάτες τους. Έπειτα χωρίς να δείξουν κανένα δισταγμό εισήρθαν βιαίως μέσα στην πισίνα διαταράσσοντας την ησυχία των φιλοξενούμενων του ξενοδοχείου. Αφού ολοκλήρωσαν την καλά σχεδιασμένη τους ενέργεια, οι νεαροί αποχώρησαν από τον χώρο φωνάζοντας συνθήματα και παρενοχλώντας εργαζόμενους της εταιρίας ασφάλειας τους ξενοδοχείου και την υπεύθυνη που προσπάθησαν να προστατέψουν την εικόνα της εταιρίας τους. Καμία μύνηση δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα επισήμως. Οι νεαροί καταζητούνται.

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Οξυδερκής αδιαφορία

Ο «μύθος του Σίσυφου» είναι ένα βιβλίο που μου χάρισε η αδερφή μου για τα γενέθλιά μου. Πέρασε μία περίοδος που το είχα κοντά μου και το διάβαζα λίγο λίγο με την διάθεση να πάρω ότι είχε να δώσει. Σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν κάποιες φράσεις που «κάτι μου είπαν» και όπως συνηθίζεται με πολλά μπλόγκ ήθελα να βάλω κάτι σαν τσιτάτο στην δεξιά στήλη του εργαλείου. Οι φράσεις αυτές είναι οι παρακάτω:
1) Ένας άνθρωπος γίνεται πάντα λεία των αληθειών του. Μόλις τις αναγνωρίσει δεν μπορεί πια να απομακρυνθεί από αυτές.

2) Η δημιουργία είναι ο μεγάλος μίμος. Δημιουργώ σημαίνει ζω δύο φορές.
3) O παράλογος άνθρωπος δεν πρόκειται πια να εξηγεί και να δίνει λύσεις αλλά να νοιώθει και να περιγράφει. Τα πάντα αρχίζουν από την οξυδερκή αδιαφορία.
4) Εκείνο που φέρνει κοντά τη μία νοημοσύνη με την άλλη είναι περισσότερο οι κοινές αντιφάσεις τους παρά τα όμοια συμπεράσματά τους.
Τελικά επέλεξα την τρίτη για τον εξής λόγο.
Το εργαλείο είναι μέρος ενός ανθρώπου που κάνει λίγο από όλα και δεν έχει να επιδείξει σημαντικό έργο σε κάτι. Αυτό λίγο πολύ προκύπτει από μία συνειδητή επιλογή που έχει να κάνει με μία τάση αμφιβολίας, βαρεμάρας, αναζήτησης και εξερεύνησης. Σωστό ή λάθος δεν υπάρχει. Το να είσαι «λίγο από όλα και ουσιαστικά τίποτα» έχει τις βασανιστικές του στιγμές όταν η αποσπασματικότητα γίνεται πιεστική, όταν οι απαιτήσεις γύρω σου σε ξεπερνούν και οι ανεπάρκειες αρχίζουν να αναβλύζουν φτύνοντας ντροπές και φόβους.
Σχετικά με αυτό έχω να πω ότι διέκρινα σε αυτή την φράση ένα ελπιδοφόρο στοιχείο. Η έννοιας της «οξυδερκούς αδιαφορίας» (και μπορεί να κάνω λάθος σε αυτό) είναι μία βάση για έναν άνθρωπο που σκοπός του δεν είναι να «φτάσει κάπου» αλλά… δεν ξέρω τι. Μάλλον τίποτα συγκεκριμένο. Εδώ μπορεί να μπαίνει το πάθος για την ζωή, η αναζήτηση της ευτυχία και με δύο λόγια το συναίσθημα αυτό που σε ξεχειλίζει όταν κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις ΤΩΡΑ γιατί με έναν τρόπο γνωρίζεις ότι το «μετά» μπορεί να μην υπάρχει.
Οξυδέρκεια σημαίνει οξεία αντίληψη. Η αδιαφορία είναι μία αρνητικά φορτισμένη λέξη που είναι κοντά στην παρακμή του πνεύματος. Όμως δίπλα στην «οξυδέρκεια» αποκτάει μία δύναμη. Αποκτά την συνείδηση της θωράκισης απέναντι στην έλλειψη όλων αυτών θα μπορούσα να κάνω «εάν» και «για να». Γιατί τα «εάν» και τα «για να» από μόνα τους είναι πυξίδες σε έναν δρόμο που δεν υπάρχει προσανατολισμός. Και άρα δεν χρειάζεται να τα ακολουθήσεις κιόλας και να στερηθείς αυτό που μπορεί να βρίσκεται παραπέρα. Οπλισμένος με την ψυχρότητα μίας τέτοιας αδιαφορίας μπορεί ένας άνθρωπος να απεμπλακεί από τους λαβύρινθους των δυνατοτήτων και πιθανοτήτων και να γίνει ελεύθερος να εκφραστεί με τον πιο αληθινό και συναισθηματικό τρόπο. Στο μυαλό μου κάτι τέτοιο έχει ουσία.
Η οξυδερκής αδιαφορία έχει σημασία ως αφετηρία για πράξη και για προσπάθεια. Όχι ως συμπέρασμα και δικαιολογία για παραίτηση. Θέλω να κλείσω αυτή την δημοσίευση με ένα μεγάλο ερωτηματικό και με μία όμορφη εικόνα από την Σίσσυ.

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Στα δευτερόλεπτα που τώρα περνούν

H υποψία της χαράς είναι άρμα ανατέλλοντος ηλίου
Είναι οδοστρωτήρας κάθετων αντικειμένων
και ξεφούσκωμα της σκέψης του κενού.

Η ασυμμετρία της επίκλησης του πέρα δρόμου
Αποτελεί χαρούμενη ανακάλυψη και έκλαμψη φωτός
Πίδακα πλεούμενων νομισμάτων
Και μέλι που χύνεται στα φυτά της αυλής.

Η παύση αυτή,
Τα δευτερόλεπτα που τώρα περνούν
Αποτελούν την μόνη συνείδηση που μπορεί να υπάρξει
Αποτελούν κομμάτι ενός ζωντανού οργανισμού
Που μόνο αυτός μπορεί να αποφασίσει υπέρ της τελικής αθωώσεως
Να συμφωνήσει με τα όρια των ορίων και
Να αποχαιρετήσει το συναίσθημα αυτό
Σταγόνα γιασεμιού
Που λιγοστεύει και χάνεται
Στα μικρά αυτά αποσπάσματα του χρόνου.
Στα δευτερόλεπτα που τώρα περνούν.

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

H g700 δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις

Το σάββατο στις 20:00 έχει μία ενδιαφέρουσα εκδήλωση στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ (Ολύμπου με Περδίκα γωνία, Κάτω Τούμπα) με θέμα
Η G700 δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις
ΣΤΟ ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ
Δε μιλάμε για λίγα ευρω παραπάνω
αλλά για όλη μας τη ζωή
Αφετηρία της θεματικής της εκδήλωσης είναι μία κριτική στην ρητορική "περι επισφάλειας" όπως εκφράζεται αποσπασματικά από ΜΜΕ και μπλόγκ τύπου "g700". Η εισήγηση της εκδήλωσης μπορεί να βρεθεί εδώ. Έπειτα γίνεται μία προσπάθεια σύνδεσης του ζητήματος με ανθρώπους που είναι σε αυτή την συνθήκη ζωής και προσπαθούν να οργανωθούν από τα κάτω σε χώρους δουλειάς. Στόχος δεν είναι να προωθηθεί μία συγκεκριμένη μορφή οργάνωσης αλλά να τεθούν ερωτήματα και υπάρξει μία ανταλλαγή απόψεων. Θα έρθει κάποιος κόσμος που θα μιλήσει για αυτά που κάνει από:
- κούριερ, ντελιβεράδες, εξωτερικούς υπαλλήλους - οδηγούς
(από το σωματείο Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου Αθήνας)
- Σερβιτόρους – Μάγειρες εργαζόμενους στον επισιτισμό
(από το σωματείο Σερβιτόρων – Μαγείρων της Αθήνας)
- Εμποροϋπαλλήλους
(από το περιοδικό ΡΕΠΟ που εκδίδεται στο χώρο του εμπορίου στην Αθήνα)
- Βιβλιουπαλλήλους
(από την συλλογικότητα Βιβλιοφρικάριος που δραστηριοποιείται στον χώρο του βιβλίου στην Αθήνα)
- Πρωτοβουλίες από τη Θεσσαλονικη
Την εκδήλωση διοργανώνει ένα έντυπο δρόμου που ονομάζεται "ΣΤΑΣΗ στο συνεχές τρέξιμο των επισφαλών σχέσεων". Το έντυπο αυτό μοιράζεται χέρι χέρι σε χώρους δουλειάς και όχι μόνο με σκοπό να αποτελέσει ένα εργαλείο επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων που έχουν πολλά κοινά σημεία να μοιραστούν και να πατήσουν για συλλογική δράση. Το έντυπο αυτό έχει βγάλει δύο τεύχη τα οποία μπορούν να βρεθούν εδώ.

Το δεύτερο τεύχος που έχει αρχίζει να μοιράζεται αυτές τις μέρες είναι αυτό.


και τα κύρια άρθρα που περιέχει είναι τα εξής:

Editorial
"Mένω με τους γονείς μου" Το πρόβλημα της στέγασης στην επισφαλή ζωή
Το συνδικάτο
Η γενιά της επισφάλειας (παρουσίαση εντύπου)

Noμίζω θα είναι μία πολύ γεμάτη κουβέντα. Αν όλα πάνε καλά βέβαια γιατί την ίδια ώρα υπάρχει συγκέντρωση των φασιστών στων Εύοσμο. Αυτό που είναι περίεργο αλλά και ενδεικτικό της γενικότερης αλλαγής που παίζει στο κοινωνικό ζήτημα είναι ότι στο κάλεσμά τους οι φασίστες δεν μιλάνε τόσο πολύ για τους ξένους, το έθνος και τα γνωστά αλλά βγαίνουνε με ένα λόγο τους στυλ "είμαστε αυτοί που παίρνουν 700 ευρώ (και βγάλε), οι επισφαλείς". Χωρίς να έχει προσχεδιαστεί λοιπόν είναι πολύ εύστοχη η εκδήλωση που θα λάβει χώρα την παρασκευή στις 20:00 με θέμα "Η άνοδος της ακροδεξιάς"και το ανταγωνιστικό κίνημα στην Ιταλία"

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Yπάρχουν κάποιοι που είναι μπάσταρδοι με μνήμη

Σας προωθώ μία αφίσα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στην Θεσσαλονίκη από την κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ. Κατά την γνώμη μου βάζει το ζήτημα στο πλαίσιο που του αρμόζει.


Σε αυτήν την πόλη
Που το 1920 έχασε τους μουσουλμάνους της
Που το 1940 έχασε τους εβραίους της
Που έκτοτε οι έλληνες πατριώτες εξάλειψαν τα σημάδια τους και την μετέτρεψαν σε προπύργιο του ελληνικού εθνικισμού, συντηρητισμού και λαϊκισμού
Που το 1992 είχε πλημμυρίσει από κόσμο στα συλλαλητήρια κατασκευής της εθνικής συναίνεσης με το αδιάλλακτο εθνικιστικό σύνθημα «η μακεδονία είναι ελληνική»
Που σήμερα παρακολουθεί την ορθολογική διαπραγμάτευση του ζητήματος στο στυλ ενός εκσυγχρονισμένου εθνικισμού που δίνει βαρύτητα στην “οικονομική διείσδυση” και την “ισχυρή Ελλάδα”
Σε αυτήν τη χώρα
Που δακρύζει στην τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων
Που συγκινείται όταν το εθνικό σουξέ κερδίζει τον αντίστοιχο διαγωνισμό
Που ο Έλληνας φίλαθλος λιντσάρει αυτόν που δε θα γίνει Έλληνας ποτέ
Που ο αντιιμπεριαλισμός και αντιαμερικανισμός της αριστεράς πηγαίνει χέρι χέρι με τις εθνικιστικές ρητορείες
Που το βέτο στους διεθνείς οργανισμούς πανηγυρίζεται ως ένδειξη πυγμής και πολιτικής αναβάθμισης στο κλαμπ των ισχυρών
Που το όνομα Μακεδονία έχει ταυτιστεί μέσα στο συμβολικό οικοδόμημα της ισχυρής Ελλάδας σε βαθμό που η αναγνώριση της ιστορικής ανομοιογένειας του ελλαδικού πληθυσμού αποτελεί φόβο ρωγμής για τον εθνικό κορμό
Σε αυτήν την περιοχή
Που το πρωταρχικό μέλημα των εθνών κρατών ήταν να προσαρτήσουν με τα όπλα και την προπαγάνδα έναν κατεξοχήν μπάσταρδο πληθυσμό
Που η συγκρότηση ισχυρών εθνών κρατών αποτελεί τον μοχλό της απρόσκοπτης καπιταλιστικής ανάπτυξης
Που η φιλελευθεροποίηση της αγοράς χαρίζει κάθε φορά στο κεφάλαιο για πατρίδα του τον πληθυσμό τον οποίο εξαθλιώνει
Που προσφέρει σε κάθε πρόθυμο Έλληνα φθηνό σεξ και άφθονες απολαύσεις σε προνομιακές τιμές, επιβεβαιώνοντας με βαναυσότητα και κυνισμό την εθνική του ανωτερότητα
Υπάρχουν κάποιοι που είναι μπάσταρδοι με μνήμη
Γιατί τα διλήμματα περί ονομασίας είναι κενά περιεχομένου
Γιατί δεν νοιώθουμε μακεδόνες όπως δεν χωράμε σε καμία εθνική ταυτότητα, ελληνική ή μακεδονική
Γιατί οι δικοί μας εχθροί δεν είναι οι εθνικοί
Γιατί μας εμπνέουν παραδείγματα υπέρβασης της εθνικής ταυτότητας που προέρχονται από την ιστορία της Federacion στη Θεσσαλονίκη, των Βούλγαρων αναρχικών, των χιλιάδων Σλάβων φυγόστρατων, των υπερασπιστών ενός πολυεθνικού Σαράγιεβο
Γιατί αν σήμερα μία κοινωνία χωρίς κράτη και πατρίδες φαντάζει μακρινή τότε μοναδικό μας καθήκον είναι να παλέψουμε για να γίνει πραγματικότητα αύριο
--------------------------------------------------
In this city
That in 1920 lost its muslims
That in 1940 lost its jews
That thereafter the greek patriots eliminated the lost’s traces and made out of it a rampart of greek nationalism, conservatism and populism
That was flooded by people in 1992 in the rallies for the construction of national consent under the irreconcilable nationalistic motto «macedonia is greek»
That today observes a rational management of the issue in a style of streamlined nationalism that is based on “economic infiltration” and the ideal of a “powerful Greece
In this country
That sobs at the opening ceremony of the olympic games
That becomes emotional when the national music hit wins a respective contest
That Greek sports fans lynch the one that will never become Greek
That anti-imperialism and anti-americanism of the left goes hand in hand with the nationalistic rhetorics
That the veto in national organizations is celebrated as an act of might and a political step up to the club of the powerful
That the name Macedonia has been identified with the symbolical structure of the powerful Greece to such an extent that recognition of the historical inhomogeneity of the greek population constitutes fear of a crack in the national core
In this region
That the primary objective of the national states has been to annex by arms and propaganda a bastard population par excellence
That the composition of powerful nation states is the lever to unhindered capitalist development
That the liberalization of the market bestows on the capital a homeland, the population of which it pauperizes
That offers to every willing Greek cheap sex and affluent delights at privileged prices, affirming with brutality and cynicism his national superiority
There are some people that are bastards with a memory
Because the dilemmas concerning the naming are without meaning
Because we do not feel macedonian since we do not fit any national identity, greek or macedonian
Because our enemies are not the national ones
Because we are inspired by examples such as the history of Federacion in thessaloniki, the Bulgarian anarchists, the thousands of Slav deserters, the defenders of a multinational Sarajevo, which transcend the national identity
If a society without states and homelands seems far away today, then our only duty is to fight so that it becomes a reality tomorrow

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Έχετε εσείς τέτοια τετράδια;

Έχω μία συλλογή από τετράδια τα οποία χρησιμοποιώ για να γράφω τις δουλιές που έχω να κάνώ αλλά και διάφορα άλλα πραγματάκια όπως σχεδιάκια την ώρα των συνελεύσεων, σκέψεις για κανένα κείμενο, στοίχους από κανένα ρεμπέτικο τραγούδι που παίζουμε με την γκρούπα, καμιά ποιητική εκτόνωση, καμιά σκέψη της στιγμής που εκείνη την ώρα φαίνεται πολύ σημαντική αλλά σπάνια είναι. Είναι γεμάτα μουτζούρες, τραβηγμένες γραμμές και διάφορες πληροφορίες, τηλέφωνα, διευθύνσεις στις οποίες χρειάζομαι να ανατρέξω μερικές φορές αλλά ελάχιστα το πετυχαίνω γιατί εκεί μέσα επικρατεί το χάος. Σχεδόν πάντα κουβαλάω ένα τετράδιο μαζί μου. Για αυτό και έχω χάσει αρκετά πράγμα που πάντοτε μου την σπάει. Έτσι προσπαθώ να είναι 40φυλλα έτσι ώστε να μην αργούν να γεμίζουν και να μένουν στην άκρη. Πολλά από αυτά τα τετράδια είναι τα παλιά τα σχολικά με το μπλε εξώφυλλο, δείγμα κατά την γνώμη μου (επειδή το έχω δει και σε άλλους ανθρώπους) ενός είδους συντηρητισμού και μίας ψιλομιζέριας ειδικά έτσι όπως τσαλακώνονται! Παρόλα αυτά τα βρίσκω βολικά γιατί είναι ελαφριά, ευέλικτα και μπορώ να τα ταλαιπωρώ όσο θέλω. Έχει πλάκα να ρίχνω καμία ματιά στα παλιά μου τετράδια. Θυμάμαι με τι ασχολούμουνα, παλιά τρεξίματα, επιθυμίες, εμμονές, άγχη, φλυαρίες. Γρήγορα όμως τα βαριέμαι γιατί μοιάζουν με ένα σκουπιδαριό.
Υ.Γ. Πριν κάποιο καιρό ένας φίλος μου είχε δώσει ένα dvd με μουσικές. Όταν με ρώτησε αν μου άρεσε του είπα ότι δεν πρόλαβα να το ακούσω γιατί ήθελα να το προσέξω, σε φάση να το ακούω σιγά σιγά και μετά να περνάω ότι μου αρέσει στο σκληρό δίσκο για να μην χαθούν όλα μαζί εκεί μέσα. "Δεν παίζει" μου είπε, και εννοούσε ότι συχνά στην ζωή μας δημιουργούμε την αίσθηση της ταξινόμησης το οποίο είναι μόνο μία ψευδαίσθηση που χρησιμοποιούμε για να πορευόμαστε στο γενικότερο χάος που υπάρχει.

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Φόρος τιμής στην φυκιότρυπα

Βρήκα μία καρτ-ποστάλ που με ενθουσίασε και την έχω στείλει σε τόσους πολλούς φίλους, καιρός είναι να στην εκθέσω και ευρύτερα.
Ιδού. Κάντε κλικ στην εικόνα για να την δείτε καλά, και δεξί κλικ => απόθήκευση εικόνας , για να την σώσετε.
H φυκιότρυπα είναι μία μικρή παραλία δίπλα ακριβώς από την πόλη της Μυτιλήνης. Από το κέντρο πηγαίνεις με τα πόδια σε 10-15 λεπτά, με το ποδήλατο είσαι εκεί κατευθείαν. Είναι τόσο κοντά που πηγαίνεις άνετα το απογευματάκι καθημερινής, κάνεις την βουτιά σου και έφυγες. Μερικοί το έχουν στην καθημερινότητάς τους να πηγαίνουν στην φυκιότρυπα και την τιμούν για αυτό που είναι. Και ας μην είναι καμιά σούπερ παραλία και ας μην έχει την ψιλή άμμο από κάτω και ας μην έχει τον πολύ τον κόσμο. Και εγώ είμαι ένας από αυτούς. Θυμάμαι κάτι βράδια να περνάω από επάνω και να ακούω παρέας με πιτσιρικάδες μαζεμένους εκεί κάτω να κάνουν φασαρία μέσα στο σκοτάδι. Το σκοτάδι το εκμεταλλεύονται μερικές φορές και κάποιοι άλλοι που έρχονται με βαρκούλες από απέναντι κάνοντας στην άμμο της μία πρώτη στάση στην αναζήτησή τους για μία καλύτερη ζωή. Αν τα καταφέρουν.
Η φωτογραφία μου φέρνει κάτι σε Εμπειρίκο στο μυαλό. Κάποια αγοράκια παλεύουν με τα κύματα αδιαφορώντας για την γύμνια τους ενώ αυτά πάνω στο βράχο όντας ακίνητα καλύπτουν το σώμα τους γιατί ντρέπονται. Κίνηση-ακινησία, η δράση ως τρόπος κάλυψης ενός γυμνού εαυτού ήταν ο συνειρμός μίας φίλης. Και ο κόσμος γύρω παρακολουθεί μία εικόνα γεμάτη ζωή.
Η φυκιότρυπα είναι γενικώς μία πολύ ωραία καβάντζα. Αυτά τα πράγματα είναι πολύτιμα και έχω την εντύπωση ότι γίνονται όλο και πιο σπάνια. Δεν πειράζει, εμείς προχωράμε.
Τhe taste of love is sweet
When hearts like ours meet
I felt for you like a child
Οh, but the fire went wild.
Γειά σου Φυκιότρυπα περήφανη!
Ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό η ανάμνηση από ένα ηλιοβασίλεμα στην Κροστάνδη.
Ηρεμία.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Kαλημέρα

Καλημέρα καινούργια μέρα
Πέρα από τις φλυαρίες που προσπαθούν να γίνουν κάτι
Πέρα από όλα αυτά τα περιττά που μας περιτριγυρίζουν
Και λίγο έχουν να κάνουν
Με μία ματιά στην πανσέληνο
Με ένα τραγούδι που δεν ακούστηκε ακόμη
Μέχρι τότε καλημέρα

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Μία μικρή αγωνία ακινησίας

Boλεύθηκες σε αυτή την στάση.
Ζεστάθηκες.
Στήριξες το κεφάλι σου και τα μάτια σου είναι έτοιμα να κλείσουν.
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα παραμονεύει πάντα αιωρούμενη
η ανάμνηση μίας ζεστής φιλίας που ξεθωριάζει
μίας θερμής βραδιάς που δεν είναι εδώ
ενός μεγάλου ταξιδιού που έχει τελειώσει
και ενός έρωτα που κάποτε έκαιγε τα σωθικά σου.
Τώρα μετράς καθισμένη την κάθε σου ανάσα.
Το βάρος του βράχου σου συναντάει έναν κακοτράχαλο δρόμο σαν ρίχνεσαι απροστάτευτη στις λοξές ματιές ενός μουδιασμένου βλέμματος.

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

Δυό - δυό, πέρασαν - πέρασαν, να τα…

Μία φορά σε ένα σπίτι στην Θεσσαλονίκη κάποιοι συγκάτοικοι μπήκαν στo τρυπάκι να κατηγοριοποιήσουν κάτι που τους προκαλούσε μία έντονη αναταραχή. Κάτι που μας απασχολεί όλους και όλες ανά περιόδους πάρα μα πάρα πολύ. Αυτό το κάτι είναι η ομορφιά των κοριτσιών. Όταν λέω κορίτσια δεν αναφέρομαι γενικά και αόριστα στο θηλυκό φύλο (πιο είναι αυτό ακριβώς;) ούτε στο κυρίαρχο πρότυπο της γυναίκας. Αναφέρομαι σε κάτι που μπορώ να το εκφράσω μόνο με δύο λέξεις, ένα άρθρο και ένα ουσιαστικό και τα δύο σε πληθυντικό αριθμό.

ΤΑ Κ Ο Ρ Ι Τ Σ Ι Α

Δεν θέλω να μακρηγορήσω άλλο. Ελπίζω να πιάσατε το νόημα.

Λοιπόν. Χαιρετίζοντας περήφανα τον Στέργιο και τον Σώτο και ενθυμούμενος μερικές ωραίες στιγμές από αυτό το σπίτι σας παρουσιάζω την...
Κατηγοριοποίηση Όμορφων Κοριτσιών

Κατηγορία 1) Σαν ανάλαφρο αεράκι: τις βλέπεις να περπατάν και παρασέρνεσαι από την κίνησή τους


Κατηγορία 2) Το σύνδρομο του μουσείου: κάθεσαι και τις κοιτάς σαν χαζός (ή αλλιώς σαν ηχητική λήθη)


Κατηγορία 3) Σαν ηχητικό κύμα: Η ομιλία τους είναι τόσο γλυκιά και ερεθιστική που σε κάνει να ξεχνιέσαι


Κατηγορία 4) Σαν οπτικό φαινόμενο Doppler: τα κορίτσια που περνάνε από δίπλα σου σε κοιτάνε τόσο λίγο ώστε να μην εκφυλιστεί η ματιά και χάνονται όπως το ηχητικό σήμα του τρένου που μας προσπερνά


Κατηγορία 5) Τα κορίτσια Νirvana: η επιρροή τους είναι Λίγο Πιο παρατεταμένη, τα κοιτάς και Σιγά Σιγά αρχίζεις να γλυκαίνεσαι


Κατηγορία 6) Τα κορίτσια Μπάφος: Eίναι ακραία περίπτωση της κατηγορίας 5. Τα κοιτάς και μένεις με το στόμα ανοιχτό. Πρέπει να αποφεύγεται γιατί προσομοιάζει με συμπτώματα χρήσης κάνναβης


Κατηγορία 7) Τα κορίτσια για σπίτι: τα βλέπεις και νοιώθεις ότι έχουν το είδος της ομορφιάς που μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο άνθρωπο. Θέλεις απλά να είσαι κοντά τους όλη την ώρα και να τις κοιτάς


Πλάκα δεν είχε; Υπάρχουν άραγε και άλλες κατηγορίες που δεν είχαμε ανακαλύψει;
---------------------------------------------------------------------------------
Τελειώνοντας έχω να κάνω μερικά σχόλια που δεν ξέρω τι σχέση έχουν με τα παραπάνω ακριβώς. Ίσως τώρα που το σκέφτομαι να έρχονται και σε αντίθεση με την διάθεση που είχα εκείνες τις μέρες. Πιστεύω ότι η ομορφιά δεν είναι κάτι που μπορεί να μπει σε μουσείο. Η ομορφιά προκύπτει από την σύγκρουση των αντιθέσεων και των αντιφάσεων που υπάρχουν γύρω μας και μέσα μας. Confusion is a small price to pay for beauty. Το πάθος για την ομορφιά και την ζωή καταπιέζεται και καταπιέζονταν από πάντα μάλλον, κάθε ώρα και στιγμή από χίλιους δύο παράγοντες, άλλοι ενσωματωμένοι άλλοι όχι. Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει κανείς για τις ανθρώπινες σχέσεις ειδικά μέσα από ένα απρόσωπο μέσω όπως αυτό το μπλόγκ. Ένα πράγμα όμως που θέλω να πω, για εμένα περισσότερο, κλείνοντας αυτή την αιωρούμενη δημοσίευση είναι το πόσο σημαντική θεωρώ την ανάγκη ξεπεράσματος του εγωισμού, κάθε εγωισμού ακούς; κάθε εγωισμού που κινεί αυτό που είσαι και που γίνεσαι κάθε στιγμή στο όνομα ενός ατομικού συμφέροντος χαμένου μέσα σε κλουβιά.

«Για μια ακόμη θεραπεία, για μια ακόμη υποτροπή κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία».

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

Αγαπητοί φίλοι και φίλες

Πέρασαν περίπου 9 μήνες από τότε που ξεκίνησε να υπάρχει το μπλόγκ του Εργαλείου. Και πάνε περίπου 4 χρόνια όταν ξεκίνησε να υπάρχει το Εργαλείο ως ένα εντυπάκι αρχικά με την μορφή μίας διπλωμένη Α4 που μοιράστηκε σε 15-20 κοντινούς φίλους. Εδώ θα επαναλάβω κάποια πράγματα που έχω ξαναπεί.
Κάποια στιγμή όταν γύρισα από ένα ταξίδι που έκανα στα βαλκάνια συνάντησα μπροστά μου ένα μεγάλο τοίχος. Ένα τοίχος που μάλλον το κουβαλούσα από πάντα μαζί μου και εκείνη την περίοδο υψώθηκε πολύ ψηλά τόσο που με έκανε να ασφυκτιώ. Ως διέξοδο σε αυτή την κατάσταση μου ήρθε η ιδέα να φτιάξω ένα βιβλιαράκι αυστηρά προσωπικό το οποίο δεν θα το έβλεπε ποτέ κανείς άλλος. Εκεί θα κατέγραφα όλες τις έντονές μου αναμνήσεις έτσι ώστε να μπορώ να ανατρέχω σε αυτές όποτε θέλω. Θα το ονόμαζα «Το Εργαλείο της Ευτυχίας».
Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω ένα πρόλογο για αυτό το βιβλιαράκι όπου έβαλα κάτω κάποιες σκέψεις. Ο πρόλογος αυτός όμως δεν τελείωνε και η ανάγκη για μοίρασμα μεγάλωνε. Έτσι βγήκε το Εργαλείο Νο1, και ακολούθησε το 2, το 3, το 4 και το 5. Στο 5 σταμάτησα. Δεν με ικανοποιούσε η μορφή που είχε αποκτήσει δεν υπήρχε η ανταλλαγή που είχα φαντασιωθεί και από μόνο του έδειχνε το πράγμα ότι δεν βγάζει κάπου, ότι είμαι πολύ λίγος για να πω αυτό που θέλω να πω.
Έπειτα το πράγμα εξελίχθηκε εντελώς φυσικά σε αυτό το μπλόγκ. Εγώ τα μπλόγκ ούτε που τα ήξερα. Είχα σκεφτεί ότι θα ήταν ωραία να έφτιαχνα μία ιστοσελίδα ή κάτι τέτοιο όπου να μπορώ να ανεβάζω πραγματάκια που μου’ρχονται και να μπορούν να μπαίνουν και απαντήσεις, σχόλια. Και κάποια στιγμή μου είπαν ότι αυτό υπάρχει και ότι επικοινωνούν διάφοροι άνθρωποι μεταξύ τους και τέτοια. Οπότε χωρίς να το πολυφιλοσοφήσω τα ανέβασα όλα τα κείμενα των εργαλείων εδώ πάνω. Από τότε παίζει ένα παιχνίδι.
Το παιχνίδι αυτό αναζητάει έναν άλλο τρόπο έκφρασης. Πειραματίζεται κυρίως με την γραφή και τις λέξεις. Μοιράζει σκέψεις, συναισθήματα και μικρές ανακαλύψεις που μερικές φορές θέλεις να τις μοστράρεις στους φίλους σου. Σίγουρα tο πράγμα έχει γειωθεί. Κάτι άλλο θέλει να βγει αλλά δυσκολεύεται.
Σε λίγες μέρες ξεκινάω ξανά για μία βόλτα στα βαλκάνια, με φίλους, με μεγάλη χαρά προσμένοντας μία πολύτιμη συνάντηση σε μία αρκετά απρόβλεπτη εκδρομή. Για να δούμε τι θα μας πει η επιστροφή. Θα πιω στην υγεία των δικών σας Εργαλείων. Είθε να συναντηθούν οι δρόμοι τους! Αυτές τις μέρες έγινε κάτι που φώτισε λίγο περισσότερο την ουσία του Εργαλείου. Τελειώνοντας τον «μύθο του Σισυφου» του Καμύ έπεσα στην παρακάτω φράση: «Δεν ανακαλύπτει κανείς το παράλογο δίχως να επιχειρήσει να γράψει κάποιο εγχειρίδιο για την ευτυχία».
Κλείνοντας θέλω μιλήσω για την ανάγκη που νοιώθω για ακόμα έναν έρωτα, πιο πλούσιο από ποτέ, χωρίς φόβους, χωρίς αναστολές. Μήπως λέω ψέματα; Σας αφήνω τώρα και για μερικές μέρες. Μέχρι να τα ξαναπούμε… καταστρέψτε ότι σας αφήνει λειψούς, δημιουργείστε αυτό που πάντα θέλατε να κάνετε. Από εδώ ξεκινάνε όλα.
Σας αφιερώνω ένα ποιήμα του Ανδρέα Εμπειρίκου που το ακούω και το ξαναακούω στο cd και μου έχει κολλήσει. Αν είστε μόνος/η στο δωμάτιο και δεν ντρέπεστε διαβάστε το δυνατά.

ΩΣ ΕΡΓΟΝ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΟ

Η μέθη των κυμάτων είναι μήνυμα
Που πάει ο ποντοπόρος στην καλή του
Γαλήνια νύχτα το βελούδο της σιγής
Μέσα στ’ αστέρια που κυλούν στην πρύμη
Για το ταξείδι των ιστών για το ταξίδι των αρμάτων
Αρματωσιάς μιάς σκούνας ηνιόχου
Τεθρίππου βαίνοντος προς την χαρά
Καταυλισμών ατσίγγανων με κοριτσάκια
Πιο θελκτικά κι από τα μάτια τους
Όταν σκιρτούν στην πάχνη της πρωίας.

Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

KAMIA EIΡΗΝΗ

Διαβάστε παρακαλώ αυτή την δημοσίευση στο αιώνια δευτερόλεπτα και στο inlovewithlife για μία είδηση που έχει περάσει στα ψιλά.

Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο. Το μούδιασμα είναι φυσιολογικό. Αλλά να μην μετατρέπεται σε θλίψη, παθητικότητα, αυτολύπηση. Να το κάνουμε θυμό και οργή.

Φωτιά στο άδικο - Σε ότι σε τρώει

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Γέρος

Στα μεγάλα παραθυρόφυλλα της αυλής
Της μεγαλόπρεπης αυλής του παρελθόντος
Mία χλωμή γυναίκα χύνει μία κανάτα με νερό
Ένα νερό που είναι λίγο και τελειώνει.

Η πόρτα δεν ανοίγει στα βήματα που ακούγονται
Το νερό κυλάει κάτω από το γυρμένο πρόσωπο
Το ποτάμι κινείται αργά προς τα εμένα
Κλειστές οι κουρτίνες

Και μέσα από το σκοτάδι
Μέσα από το εύφορο έδαφος με τα νύχια
Ένα θηρίο φυτρώνει και ανυψώνεται
Μέσα στην πίκρα του γελά και σκίζει
Τους χειρότερους εχθρούς και μαζί τους χάνεται.


Το νερό τελειώνει.
Ένα σαλιγκάρι βουίζει προς το μέλλον
Οι σπείρες του δείχνουνε τον χρόνο μίας βολής καμπυλοειδούς.

Η πέτρα δεν έσπασε το τζάμι
Στο βάθος περίμενα να φύγει το πλήθος για να μπω
Δίπλα στο λαμπερό χωματόδρομο που πήγαινε στις λίμνες
Μέσα στο χωμάτινο λαγούμι με τους αρχαίου αμφορείς
στο σημείο αυτό όπου εμφανίζεται
ο φόβος μπροστά στον απαγορευμένο θησαυρό
πέρα από κάθε μορφής ελπίδα
πέρα από κάθε νοσταλγία.
Εκεί.
Όπου η λήθη λιώνει τα πιο μεγάλα πάθη
κι αφήνει την σκόνη τους να επιπλέει στην άσπρη επιφάνεια των μαλακών στρωμάτων.

Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Aπό την Ελίζα

ΚΙΘΑΡΕΣ (Ωχρά Σπειροχαίτη)
Σου 'χα μιλήσει από παλιά
για κείνες τις χαλασμένες κιθάρες
πίσω από τζάμια θαμπά κι αραχνιασμένες γωνίες
όνειρα που δεν χρειάζονται και τα διώχνουμε
σ' όλα τα σπίτια βλέπω κάτι κιθάρες με σπασμένες χορδές
που μου φέρνουνε θλίψη

Λίγες φορές έχω φύγει από την πίσω πόρτα
εδώ λείπει η πέμπτη κι η έκτη
η ΛΑ και η ΜΙ ρε Δημήτρη
τόσα τραγούδια τα ξεχάσαμε
τόσες νότες
τόσες νότες
γιατί δηλαδή έπρεπε να περάσει τόσος καιρός
Δεν σκεφτήκαμε τα δικά μας χέρια
που χόρευαν πάνω στις χορδές
κάποτε σαν ποιήματα χαρούμενα

Του χρόνου θα λείπουν κι άλλες χορδές
δεν ξέρω πόσες
αύριο να μετρήσουμε πάλι μεθαύριο πάλι πάλι μεθαύριο
κι ύστερα όταν όλες χαθούνε να μετρηθούμε κι εμείς
για τελευταία φορά
για τελευταία φορά
κι επιτέλους να πράξουμε



Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Φαντασίωση σε western ρεμπέτικο



Να κάτι που είναι νομίζω ότι πρέπει για μία ρεμπέτικη κομπανία όπως η γκρούπα. Kάτι με φαντασία, παρόν, παρελθόν και μέλλον. Πόσο πολύ θα ήθελα να βρεθώ με τους φίλους μου παίζοντας αυτό το κομμάτι! Ευχαριστώ την Δημητρούλα και τον James για την καταπληκτική αφιέρωση των Ukulele Orchestra.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Στον ορίζοντα ξεμύτιζε μία αστραφτερή Τετάρτη

Τα χαράματα, μετά από μία συνοπτική διαδικασία του στρατοδικείου, ο Αρκάδιο εκτελέστηκε στο τοίχο του νεκροταφείου. Τις δύο τελευταίες ώρες τις ζωής του δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί ο φόβος που τον βασάνιζε από παιδί είχε εξαφανιστεί. Αδιάφορος, χωρίς καν να νοιάζεται να εξάρει το πρόσφατο θάρρος του, άκουσε τις ατελείωτες καταγγελίες του κατηγορητηρίου. Σκεφτόταν την Ούρσουλα, που εκείνη την ώρα θα έπινε τον καφέ της κάτω απ’ την καστανιά με τον Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία. Σκεφτόνταν την κόρη του, οχτώ μηνών, αβάφτιστη ακόμα, και το μωρό που θα γεννιόταν τον Αύγουστο. Σκεφτόταν δειλά τη Σάντα Σοφία δε λα Πιεδάδ, που την είχε αφήσει το προηγούμενο βράδυ ν’ αλατίζει ένα ελάφι για το μεσημέρι του Σαββάτου και νοστάλγησε τα μαλλιά της όπως χύνονταν πάνω στους ώμους της και τα ματόκλαδά της που’μοιάζαν ψεύτικα. Σκεφτόταν τους δικούς του, χωρίς συναισθηματισμούς και εξετάζοντας αυστηρά το πάρε δώσε του με τη ζωή, άρχισε να καταλαβαίνει πόσο πολύ αγαπούσε στην πραγματικότητα τους ανθρώπους που νόμιζε ότι μισούσε. Ο πρόεδρος του στρατοδικείου άρχισε την τελική αγόρευση του προτού ο Αρκάδιο πάρει είδηση ότι είχαν περάσει κιόλας δύο ώρες. «Ακόμα κι αν οι αποδεδειγμένες κατηγορίες δεν ήταν αρκετές», έλεγε ο πρόεδρος, «η ανεύθυνη κι εγκληματική παρατολμία με την οποία ο κατηγορούμενος έσπρωξε τους κατωτέρους του σ’ένα μάταιο θάνατο θα ήταν αρκετή για να αξίζει την ποινή του θανάτου». Στο ξεχαρβαλωμένο σχολείο, όπου για πρώτη φορά είχε νοιώσει την σιγουριά της εξουσίας, λίγα μέτρα πιο πέρα απ’ το δωμάτιο όπου είχε γνωρίσει την αβεβαιότητα του έρωτα, ο Αρκάδιο βρήκε γελοία την επισημότητα του θανάτου. Στην πραγματικότητα δεν τον ενδιέφερε ο θάνατος, μόνο η ζωή, και γι’ αυτό το συναίσθημα που αισθάνθηκε, όταν απάγγειλαν την κατηγορία, δεν ήταν φόβος αλλά νοσταλγία. Δεν είπε κουβέντα, παρά μόνο όταν τον ρώτησαν ποια ήταν η τελευταία του θέληση.


- Πείτε στη γυναίκα μου, απάντησε με καμπανιστή φωνή, να δώσει στο κορίτσι το όνομα Ούρσουλα. Έκανε μία παύση και ξανάπε: Oύρσουλα, σαν τη γιαγιάτης. Και πείτε της ακόμα πώς αν το παιδί που θα γεννηθεί είναι αγόρι, να το βγάλει Χοσέ Αρκάδιο, αλλά όχι για το θείο του, παρά για τον παππού του.


Πριν τον στήσουν στο τοίχο, ο πάτερ-Νικανόρ προσπάθησε να του παρασταθεί. «Δεν έχω να μετανοήσω για τίποτα», είπε ο Αρκάδιο και παραδόθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, αφού ήπιε ένα σκέτο καφέ. Ο διοικητής του εκτελεστικού αποσπάσματος, ειδικός στις συνοπτικές εκτελέσεις, είχε ένα όνομα που δεν ήταν καθόλου τυχαίο: λοχαγός Ρόκε Καρνισέρο, που σημαίνει χασάπης. Στο δρόμο για το νεκροταφείο, κάτω από ένα επίμονο ψιχάλισμα, ο Αρκάδιο παρατήρησε πώς στον ορίζοντα ξεμύτιζε μία αστραφτερή Τετάρτη. Η νοσταλγία εξαφανιζόταν με την ομίχλη και έδινε τη θέση της σε μία τρομερή περιέρεια. Μόνο όταν τον διέταξαν ν’ακουμπήσει τους ώμους του στον τοίχο, ο Αρκάδιο είδε την Ρεβέκκα με βρεγμένα μαλλιά κι ένα φουστάνι με τριανταφυλλιά λουλούδια ν’ανοίγει διάπλατα το σπίτι. Έκανε μία προσπάθεια να την κάνει να τον αναγνωρίσει. Πραγματικά, η Ρεβέκκα έριξε τυχαία το βλέμμα της στον τοίχο και παρέλυσε απ’τον τρόμο της και μόλις που μπόρεσε ν’αντιδράσει και να αποχαιρετήσει τον Αρκάδιο κουνώντας του το χέρι. Ο Αρκάδιο της απάντησε με τον ίδιο τρόπο. Εκείνη τη στιγμή οι κάνες των όπλων τον σημάδεψαν καπνίζοντας κι άκουσε γράμμα με γράμμα τις τραγουδιστές εγκυκλίους του Μελκίαδες κι άκουσε τα χαμένα βήματα της Σάντα Σοφία δε λα Πιεδάδ, παρθένας ακόμα, μες στην αίθουσα των παραδόσεων, κι ένιωσε στη μύτη του την ίδια παγωμένη σκληράδα που’χε τραβήξει την προσοχή του στα ρουθούνια της μύτης στο λείψανο της Ρεμέδιος. «Αχ, διάολε», πρόλαβε να σκεφτεί, «ξέχασα να πω, αν γεννηθεί κορίτσι, να το βγάλουν Ρεμέδιος». Τότε, μαζεμένο μέσα σε μια νυχιά που τον ξέσκισε, ένοιωσε όλο τον τρόμο που τον βασάνιζε στη ζωή του. Ο λοχαγός φώναξε πυρ. Ο Αρκάδιο, μόλις που πρόλαβε να τεντώσει το στήθος του και να σηκώσει το κεφάλι, δίχως να καταλαβαίνει από πού έτρεχε το ζεματιστό υγρό που του έκαιγε τα πόδια.


- Ρουφιάνοι, φώναξε. Ζήτω το Φιλελεύθερο Κόμμα!




Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Εκατό χρόνια μοναξιά" σελ 116-118. Είναι ένα από τα όμορφα πράγματα που μου έχει φανερώσει η Ελευθερία. Σε ευχαριστώ. H φωτογραφία είναι μία καρτ-ποστάλ από τα χρόνια ενός περασμένου πολέμου που με ένα τρόπο είναι παρών κάθε μέρα.